tag:blogger.com,1999:blog-30530147851109988552024-03-13T23:17:10.474+01:00ShinlayShinlayhttp://www.blogger.com/profile/14906898271608132918noreply@blogger.comBlogger329125tag:blogger.com,1999:blog-3053014785110998855.post-39068598948203256912023-11-14T08:57:00.001+01:002023-11-14T08:57:20.388+01:00လူသစ်<p>နေရာတော်တော်များများမှာ ကျမ လူသစ်တယောက်အဖြစ် ကြုံဖူးပါတယ်။ လူသစ်တယောက်အနေနဲ့ နေရာသစ်မှာ အလုပ်သစ်မှာ အရင်ရှိနေပြီးသားလူတွေကြားမှာ အရာရာကိုလေ့လာရင်း တန်ညှိယူရတဲ့ အချိန်က အရမ်းခက်ခဲပါတယ်။ ကိုယ့်ကိုကိုယ် တခါတလေ ယုံကြည်မှုပျောက်ချင်သလိုလို၊ အဆုံးအဖြတ်ပဲမှားခဲ့ သလိုလို ၊ ထွက်ပြေးချင်သလိုလိုတွေဖြစ်ရပါတယ်။ အလုပ်အသစ် မှာ နဲနဲ အလိုက်သင့်ဖြစ်လာဖို့၊ လုပ်ဖေါ်ကိုင်ဖက်တွေရဲ့ စရိုက်ဓလေ့ကိုသိလာဖို့ ၃လလောက် အချိန်ပေးရပါတယ်။ အဲ့ဒီ ၃လအတွင်း အခက်အခဲတွေ ကိုကျော်နိုင်အောင် အားတင်းထားရပါတယ်။ ၃လကျော်ရင် တော်တော် အသားကျလာပြီး ၆လဆိုရင်တော့ ကိုယ့် ခြေကိုယ့်လက် လိုပ်နိုင်လာပြီး နေရာသစ်မှာ ပျော်လာပါတယ်။</p><p>ကိုယ်ကိုတိုင်လည်း လူသစ် မဟုတ်တော့ဘူးလေ။</p><p>အလုပ်မှာ လူသစ်တွေ ခဏခဏရောက်ကြတယ်။ ၃လ မပြည်ခင် ထွက်သွားကြပြန်ရော။ </p><p>အခု ကျမ တော့ လူသစ်တွေကိုတွဲခေါ်ဖို့ ဌာန သစ်ကိုပြောင်းရမယ်။ </p><p>ဆေးရုံတခုထဲဆိုတော့ ကျမအတွက် အထွေအထူးမပြောင်းလဲပါဘူး။</p><p><br /></p><p>ကျမ အရင်က ကြုံခဲ့ ရတဲ့ လူသစ်အတွေ့အကြုံတွေနဲ့ လူသစ်တွေကို လက်တွဲခေါ်နိုင်မယ်လို့ ယုံကြည်ပါတယ်။ </p><p>အလုပ်သစ်မှာ လူသစ်တိုင်းပျော်ရွှင်ကြပါစေ။</p>Shinlayhttp://www.blogger.com/profile/14906898271608132918noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3053014785110998855.post-32776614394336027672023-07-16T06:59:00.000+02:002023-07-16T06:59:08.530+02:00 ပွဲဖျက်မိုး<p> မနေ့ညက ကျမတို့မြို့လေးမှာ တနှစ်တခါကျင်းပတဲ့ မီးထွန်းပွဲရှိပါတယ်။ ပန်းခြံထံမှာ မီးပုံးလေးတွေ နေရာအနှံ့ချိတ်ဆွဲထားသလို။ ပန်းခြံထဲမှာဖြတ်စီးနေတဲ့ ချောင်းလေးထဲက ကျောက်တုန်းတွေပေါ်မှာလည်း မီးအိမ်လေးတွေထွန်း။ တချို့နေရာမှာ ဝါးကျည်တောက် ပေါ်မှာဆီမီးခွက်လေးတွေထွန်းကြတယ်။ ကလေးလူငယ်တွေအတွက် ချားရဟတ်တွေလည်းရှိသလို ၊ စားစရာရောင်းတဲ့ ဈေးဆိုင်တွေလည်းရှိပါတယ်။ စင်တင်ဂီတဖေါ်ဖြေပွဲလည်းပါတော့ ကလေးလူငယ်လူကြီးအားလုံး အကြိုက်တွေ့တဲ့ ပွဲပေါ့။</p><p>မနေ့ညနေက ကျမအလုပ်မှာ တာဝန်ကျပါတယ်။ အလုပ်ပြီးရင် ကိုသောမတ်ကလာကြိုပြီး မီးထွန်းပွဲသွားကြမယ်ပေါ့။ လူနာတွေကလည်း ပွဲသွားဖို့ ဆေးတွေစောစောလာယူကြတယ်။ မီးထွန်းပွဲသွားမလား ဆိုတဲ့ မေးခွန်းတွေ ခဏခဏကြားရတယ်။ </p><p>ည ၈နာရီ ၂၀ မိနစ် ကျမ အလုပ်ဆင်းလို့ အပြင်လည်းရောက်ရော မိုးစရွာပါလေရော။ ကျမနဲ့ ကိုသောမတ်စ်လည်း ပွဲမသွားတော့ပဲ အိမ်တန်းပြန်ခဲ့ ရတယ်။ ပန်းခြံကိုဖြတ်ပြန်တော့ မီးပုံးတချို့ကို ကားပေါ်ကလှမ်းမြင်လိုက်ပါတယ်။ သီချင်းသံတွေကြားလိုက်တယ်။ လူတော်တော်စည်နေပြီ။ ကားရပ်စရာမရှိတော့လို့ အဝေးကြီးအထိ ကားတွေးသွားရပ်ထားတာတွေ့ရတယ်။</p><p>ကျမတို့ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ မိုးကတဖြေးဖြေးသည်းလားတယ်။ လျှပ်စီးတွေလက်၊ မိုတွေချိန်းနဲ့ နောက်ဆုံးတော့ ကျမတို့ မီးထွန်းပွဲလေး ဖျက်လိုက်ရတယ်။</p>Shinlayhttp://www.blogger.com/profile/14906898271608132918noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3053014785110998855.post-46369596982242698842023-07-14T06:50:00.000+02:002023-07-14T06:50:46.422+02:00လူကြုံပစ္စည်း နဲ့ ခရီးသွားခြင်း<p> သက်ကြီးလာတာနဲ့ အတူ ခရီးသွားရင် လွတ်လွတ်လပ်လပ်သွားချင်လာတယ်။ ဝန်စည်ဆလယ်၊ အထုတ်အပိုးတွေ ကို တတ်နိုင်သမျှ လျော့ချလာခဲ့တယ်။ ခြေနဲ့ လက်မှာ ဒဏ်ဖြစ်ထားတော့ သယ်ရဆွဲရတာ အဆင်မ ပြေဘူး။ </p><p>မြန်မာပြည်ပြန်ရင်ပိုဆိုးပါတယ်။ သွားရတဲ့ ခရီးက ဝေး။ လေဆိပ်ရောက်ဖို့ ရထားက ၂ဆင့်၊၃ဆင့်လောက်ပြောင်းရသေးတာ။ ရထားအတက်အဆင်း အထုတ်တွေ မ ချရ၊ ဆွဲချရနဲ့။ ဘူတာက နေလေဆိပ်ကောင်တာရာက်ဖို့ အထုတ်တဖက်နဲ့ သွားရတာ မသက်သာလှပါဘူး။</p><p>တယောက်ထဲခရီးသွားတော့ပိုဆိုးပါတယ်။ ကူသယ် ေပးမဲ့ သူ မရှိပါ။ ဘေးကလူ သယ်ခိုင်းဖို့ကလည်း သူတို့မှာလည်း သူ့အထုတ်နဲ့သူ။ ရန်ကုန်က တချို့ကမေးသေးရဲ့ ဂျာမနီမှာ ကူလီ မရှိဘူးလားတဲ့။ </p><p><br /></p><p>အခုနောက်ပိုင်း ခရီးသွားရင် ကျမ ပစ္စည်းပဲ ကျမ သယ်ပါ တော့တယ်။ အားနာပါးနာနဲ့ လူကြုံပစ္စည်းမသယ်ပေးေတာ့ပါဘူး။</p><p>အရင်က ငြင်းရမှာ အားနာခဲ့ ဘူးတယ်။ ဒါလေးထည့် ပေးချင်လို့ပါဆိုပြီး ရောက်လာတာ့ ဒါလေးတင်မက အပိုတွေကပါလာပြန်ရော။ ကိုယ်က အားနာလို့ သယ်သွားပေး။ ရန်ကုန်ရာက် တော့ လူကြုံပေးတဲ့ ပစ္စည်းတွေ လိုက်ပို့ရပြန်။ အိမ်မှာလာယူမယ် ဆိုပြန်တာ့ လူခွဲမရှိတဲ့ ကျမ ဘယ်မှမသွားနိုင်ပဲထိုင် စောင့်။ ကားပိတ်လို့ ၊ ဘာဖြစ်လို့ဆိုပြီး ချိန်းထားတဲ့ အချိန်ကျော်မှ ရောက်လာ တော့ ကျမအစီအစဉ်တွေ ဖျက်လိုက်ရပြန်ရော။ လူကြုံပစ္စည်း လာယူရင်းနဲ့ ဂျာမနီကို လူကြုံပြန်ထည့် ပေးကြပြန် ရော။ တဖက်လူ သယ်နိုင် မသယ်နိုင်မသိ မမေး တော့ပဲ ပေါ့ပေါ့လေးပါဆိုပြီး ထားခဲ့။ </p><p>တကယ်ပြန်တော့ ကျမ လိုချင်လို့ဝယ်ထားတဲ့ပစ္စည်းတချို့ ချန်ထားခဲ့ပြီး လူကြုံပစ္စည်းတော့ ရအောင်သယ်လာပေးခဲ့တာ အခေါက်တိုင်းပါ။</p><p>နောက်ပိုင်း တော့ မသယ်နိုင်ကြောင်းပွင့်ပ္င့်လင်းလင်း ေပြာ ပြီးငြင်းပါတယ်။ ကျမအတွက်လည်းလက် ေဆာင်မလိုသလို ထမင်းဖိတ် ကျွေး စရာ မလို သလို၊ လူကြုံလည်း မသယ်နိုင်တော့ပါဘူး။ </p><p><br /></p><p>ကျမကိုလူကြုံထည့်ပေးသူ တွေ မြန်မာပြည်ပြန်ရင် သိတောင်မသိလိုက်ရဘူး။ တချို့ကျတော့ အမက ခဏခဏပြန် နေ တော့ မှာစရာ ရှိမှာ မဟုတ်ဘူးမလားတဲ့။ကျမလည်းတခါမှ မမှာခဲ့ပါဘူး။</p><p><br /></p><p>ခရီးကဝေး ပို့ရတာ မလွယ် တော့ လူကြုံနဲ့ ထည့်ပေးချင်တာနားလည်ပါတယ်။ ကျမလည်း ကိုယ့် အတိုင်းအတာနဲ့ပဲ သယ်နိုင်ပါတယ်။ အသွားအပြန်လူကြုံ ပစ္စည်းသယ်ဖို့ ခရီးထွက်ခြင်းမဟုတ်ပါ။ ကီလိုဘယ်လောက်ပဲရရ၊ ကျမသယ်နိုင်သ လောက် ပေါ့ပေါ့ပါးပါးနဲ့ ပဲ ခရီးသွားချင်ပါတယ်။ </p><p><br /></p><p>Shinlay</p>Shinlayhttp://www.blogger.com/profile/14906898271608132918noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3053014785110998855.post-26391021550236646802018-07-19T21:51:00.000+02:002018-07-19T21:51:30.847+02:00အေျပာင္းအလဲက်မ ဂ်ာမနီေရာက္ေနတာအႏွစ္ ၂၀ခန္ ့ရွိပါၿပီ။ ဘာလိုလိုနဲ ့ ဂ်ာမနီက က်မအတြက္ ဒုတိယ အိမ္ဆိုလည္း မမွာပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ က်မ အတြက္ အေျပာင္းအလည္း လိုအပ္လာၿပီ။ အေ၀းကေန လြမ္းေနရတဲ့ ျမန္မာျပည္ ကို ျပန္ေနၾကည့္ခ်င္တယ္။ ျမန္မာဓေလ့ကိုျပန္ခံစားၾကည့္ခ်င္တယ္။ က်မေမေမ ဆံုးသြားလို ့တလ မျပည့္ခင္ က်မျမန္မာျပည္ျပန္ေနဖို ့ အခြင့္အေရးတခုရခဲ့တယ္။ က်မ ျပန္ေနမယ္လို ့ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။<br />
က်မ ေပ်ာ္သေလာက္၊က်မ ေနႏိုင္သေလာက္ေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ ျပန္ေနၾကည့္ခ်င္ပါတယ္။<br />
က်မ အတြက္ ဘာေတြေပးဆပ္ရမယ္။ ဘာေတြ အက်ိဳ းရွိလာမယ္ဆိုတာ က်မတြက္ၾကည့္ပါတယ္။<br />
ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်မ လုပ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵကို ဦးစားေပးလိုက္ပါတယ္။<br />
က်မ ဘာေတြရင္ဆိုင္ ရမယ္ဆိုတာ မသိေသးေပမဲ့ ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာ ဆိုေတာ့ က်မ အဆင္ေျပမွာပါ။Shinlayhttp://www.blogger.com/profile/14906898271608132918noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3053014785110998855.post-75234300404450515022017-06-03T17:11:00.000+02:002017-06-03T17:11:25.980+02:00လူသစ္ေနရာတေနရာမွာ လူသစ္တစ္ေယာက္အျဖစ္ စရတာ မလြယ္ဘူး ဆိုတာသိေပမဲ့ အခု အသက္ၾကီး လာေတာ့ ပိုခက္မွန္းသိလာတယ္။<br />
က်မ ဂ်ာမနီကို စေရာက္ေတာ့ အသက္ ၃၀။ ဘ၀ ကို အစကျပန္စခဲ့ရတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ အသစ္၊ မိတ္ေဆြ<br />
အသစ္၊ စကားအသစ္၊ ပညာရပ္အသစ္ ေတြကို သင္ခဲ့ရတယ္။ အဲ့ဒီတုန္းက က်မတက္ၾကြၿပီး ေကာင္းေကာင္း ေက်ာ္လႊားႏိုင္ခဲ့တယ္။ ခက္ခဲတာသိေပမဲ့ အားအင္ေတြရွိေနခဲ့တယ္။<br />
အခု အသက္ ၄၉ ႏွစ္နားနီးမွ အလုပ္အသစ္တစ္ခုေျပာင္းတာေတာ္ေတာ္ ခက္ခဲပင္ပန္းတာ သိသာလာတယ္။ ဒါေတာင္ က်မ ကၽႊမ္းက်င္တဲ့အလုပ္၊ က်မ ဘာလုပ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာ သိၿပီးသားအလုပ္ရွင္၊<br />
<br />ပထမ ၃ပတ္ကေတာ့ က်မ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ညစ္ရတဲ့ အခ်ိန္ပါ။ အလုပ္ေျပာင္တာမွားျပီလားမသိဘူး လို ့<br />
မၾကာခဏေတြးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ကေလးေတြ ေက်ာင္းမသြားခ်င္သလို က်မလည္း အလုပ္မသြားခ်င္ခဲ့ဘူး။<br />
အလုပ္က လုပ္ေဖၚ ကိုင္ဖက္ေတြက အလြန္သေဘာေကာင္းၾကပါတယ္။<br />
အရင္အလုပ္က လူ၅ေယာက္၆ေယာက္ပဲရွိၿပီး ၊အလုပ္အသစ္မွာ က်မတို ့ဌာနမွာတင္ ၂၇ ေယာက္၊<br />
ေဆးရံု၀န္းကက်ယ္၊လမ္းေတြေပ်ာက္၊ အလုပ္စတဲ့ေန ့မွာ အခန္းေတြမွတ္ေနရတာကို က မလြယ္ကူခဲ့ပါ။ အိမ္သာေတာင္ ရွာမေတြ ့ခဲ့ပါဘူး။ အေဆာက္အဦးက ရွည္ေတာ့ လမ္းေတာ္ေတာ္ေလွ်ာက္ရတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ေျခေထာက္ေတာ့ေတာ္ေတာ္နာေနၿပီ။<br />
အလုပ္က ဆရာ၀န္နာမယ္ေတြ၊ လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ေတြရဲ ့နာမယ္ေတြ မွတ္ရတာကလည္း ေခါင္းေျခာက္<br />
ေစပါတယ္။<br />
ကိုယ္က်င့္သားရေနတဲ့စနစ္ကို ေမ့ထားၿပီး အလုပ္အသစ္ရဲ့ လုပ္ပံုကိုင္ပံုစနစ္ကို ေလ့လာရတာကလည္း<br />
မလြယ္ပါဘူး။ အလုပ္အေဟာင္းနဲ ့အလုပ္အသစ္အကူးမွာ နားရက္မရွိပဲ ခ်က္ခ်င္းတန္း၀င္ရေတာ့ ပိုဆိုးးတယ္။<br />
သံုးရတဲ့ စက္ေတြက အသစ္၊ ကြန္ပ်ဴတာစနစ္က အသစ္၊ စက္ေတြကလုပ္ရင္းအဆင္မေျပေတာ့ ပို ေခါင္းကိုက္ရျပန္တယ္။ လူတကာကို လွမ္း အကူအညီေတာင္း။<br />
ဒီလိုနဲ ့ခ်ာလည္ရိုက္ေနတာ ၄ပတ္ေရာက္ေတာ့ အထာေတာ္ေတာ္ေပါက္လာတယ္။<br />
တေျဖးေျဖးနဲ ့ ပရိုဂရမ္ေတြ သိလာေလေလ၊ အလုပ္သြားရတာေပ်ာ္လာပါတယ္။အလုပ္ကျပန္လာရင္လည္း<br />
က်မ လုပ္ခဲ့တာေတြအတြက္ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ေနတယ္။<br />
အခု က်မ အလုပ္အသစ္မွာ ၂ လ ရွိသြားၿပီ။ က်မလည္း က်မတာ၀န္ယူရတဲ့ ေနရာ ၂ခုမွာ အားလံုးနီးပါး<br />
သိလာၿပီ။ အလုပ္သြားရတာလည္း ေပ်ာ္လာသလို၊ အလုပ္ကျပန္လာရင္လည္း ေက်နပ္ေနတတ္ၿပီ။<br />
လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ေတြကလည္း က်မကို သူတို ့အလုပ္ရဲ့ အဆိုးအေကာင္းကို ရင္ဖြင့္လာ ၾကၿပီ။<br />
က်မလည္း လူသစ္ဆိုတဲ့ အသိ ေပ်ာက္စျပဳလာၿပီ။<br />
<br />
ဒီ၂လအတြင္းက်မကိုယ္က်မ သတိထားလိုက္မိတာက လူသစ္တစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို ့က်မ အသက္ၾကီးသြား<br />
ၿပီဆိုတာပါပဲ။ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဘယ္ေနရာသစ္ကိုမွ မေျပာင္းခ်င္ေတာ့ပါဘူး။<br />
<br />Shinlayhttp://www.blogger.com/profile/14906898271608132918noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3053014785110998855.post-70746015541703332172016-04-03T19:25:00.001+02:002016-04-03T19:25:19.433+02:00က်မရဲ ့စက္ဘီးအေၾကာင္းမေန ့က က်မေစ်းသြားေတာ့ စူပါမတ္မွာ စက္ဘီးေတြေရာင္းေနတာေတြ ့တယ္။ စက္ဘီးကိုျမင္ျမင္<br />
ခ်င္းသေဘာက်သြားပါတယ္။ အိမ္ေရာက္တာနဲ ့ကိုေသာမတ္စ္ကိုေျပာေတာ့ သူက ခ်က္ခ်င္းပဲ<br />
သြား၀ယ္မယ္ဆို ျပီး၀ယ္ျဖစ္သြားပါတယ္။<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWMOI0LHO6T5Jr_H-fY1iawpboVmWOPlpSP0O5bEGRdhluWRB3bhKLJFSFEruQBgQwfMD4woAENfNW2Vok-X5VQr4LGt8-LOHgUBCmYJs-a3XoXPPsLQCA-v3_qoi1jDuQWSr2cNyS3bw/s1600/Fahrrad.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWMOI0LHO6T5Jr_H-fY1iawpboVmWOPlpSP0O5bEGRdhluWRB3bhKLJFSFEruQBgQwfMD4woAENfNW2Vok-X5VQr4LGt8-LOHgUBCmYJs-a3XoXPPsLQCA-v3_qoi1jDuQWSr2cNyS3bw/s320/Fahrrad.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
စက္ဘီးက အိမ္ေရာက္မွ ေျခနင္းျပန္တတ္၊ လက္ကိုင္ျပန္တည့္စတာေတြ ကိုယ္ဘာသာကိုယ္ ျပန္လုပ္ရပါတယ္။ က်မတို ့ကလည္း စက္ေတြဘာေတြ တတ္တာျဖဳတ္တာ<br />
ကၽြမ္းက်င္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးေခၽြးျပန္သြားေပမဲ့ ေျခနင္းေတာင္ မတတ္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။<br />
<br />
ဒါနဲ ့ ျမိဳ ့ထဲကစက္ဘီးဆိုင္ကို တြန္းျပီးယူသြားၾကပါတယ္။ က်မတို ့ျမိဳ ့မွာ ရွိတဲ့ တစ္ဆိုင္ထဲေသာ စက္ဘီးဆိုင္ကသူတို ့ဆိုင္က ၀ယ္တာမဟုတ္လို ့မျပင္ေပး( မဆင္ေပး)ပါဘူးတဲ့.။ ဒါနဲ ့အနားက ျမိဳ ့မွာ ရွိတဲ့ အသိဆိုင္ ကိုသြားမယ္ဆိုျပီး ဘူတာရံု ေရာက္ေတာ့ ဒီေန ့ ရထားလမ္းေတြျပင္ေနလို ့ ရထားမထြက္ပါတဲ့။<br />
ေမာျပန္ေရာ။ ဒါနဲ ့အိမ္ေရာက္ေတာ့ ကားနဲ ့သယ္သြားမယ္လို ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကားနဲ ့က မဆန္ ့ျပန္<br />
ဘူး။ ေမာျပန္ျပီ။<br />
<br />
က်မလည္း ဇြဲမေလွ်ာ ့ပဲ ဂူဂယ္ကို ဖြင့္ၾကည့္ ေတာ့ နဲနဲ သိလာပါတယ္။ ဒါနဲ ့ပဲေနာက္ဆံုးေတာ့<br />
အဆင္ေျပသြားၿပီး အစမ္းေမာင္းၾကည့္ တာလည္းအဆင္ေျပတာနဲ ့က်မ ေပ်ာ္သြားတာေပါ့။<br />
<br />
ဒီေန ့ေတာ့ က်မတို ့စက္ဘီးစီးထြက္ၾကပါတယ္။ ၿမိဳ ့တၿမိဳ ့ေရာက္ေတာ့ ပြဲလုပ္ေနတာနဲ ့ ဆိုင္ေတြ<br />
ဖြင့္တာနဲ ့ၾကံဳေရာ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ့က်မ စက္ဘီးလက္ကိုင္က ေခ်ာ္သြားတာနဲ ့အနားရွိတဲ့<br />
စက္ဘီးဆိုင္ကို ေရာက္သြားပါတယ္။ ဒီေန ့ေတာ့က်မ ကံေကာင္းသြားျပန္တယ္။<br />
အဲ့ဒီဆိုင္က အလြန္သေဘာေကာင္းၿပီး က်မ စက္ဘီးေလးကို အခမဲ့ျပင္ေပး၊စစ္ေပးပါတယ္။<br />
<br />
က်မငယ္ငယ္က စက္ဘီးစသင္ေတာ့ က်မသူငယ္ခ်င္းရဲ ့သံုးဘီးေထာက္စက္ဘီးေလးနဲ ့ စသင္ရတာပါ။<br />
သူနဲ ့က်မအစ္ကို၀မ္းကြဲက ေမာင္ဗမာစက္ဘီး ကို တလွည့္စီစီးၾက၊ က်မက အေနာက္ကေန<br />
သံုးဘီးေထာက္ကေလးနဲ ့လိုက္ေပါ့။ ဒီလိုနဲ ့က်မစက္ဘီးစီးတတ္သြားပါတယ္။ ရန္ကုန္မွာဆိုေတာ့ လမ္း<br />
ၾကားထဲပဲစီးရေတာ့ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ေတာ့ မရွိပါဘူး။<br />
<br />
ဂ်ာမနီေရာက္မွ စက္ဘီးစီးထပ္က်င့္ ရင္း ဟိုနားဒီနားစီးျဖစ္ပါတယ္။က်မ ဂ်ာမနီမွာ စက္ဘီး ၄စီး<br />
အခိုးခံရတယ္။ ဒီေန ့ေတာ့ စက္ဘီးခတ္တဲ့ေသာ့ၾကီးၾကီး၀ယ္လာခဲ့ပါတယ္။Shinlayhttp://www.blogger.com/profile/14906898271608132918noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3053014785110998855.post-58469278259798947642015-08-02T10:02:00.001+02:002015-08-02T10:02:26.516+02:00အေတြးနယ္စိတ္ေတြျငိမ္ေအာင္ အာရံုစိုက္ဖို ့ၾကိဳးစားလိုက္တိုင္း<br />
အေတြးေတြက ဟိုက၀င္လာ၊ဒီကိုေရာက္သြား၊<br />
သတိကပ္ၿပီး အသိနဲ ့မွတ္ျပန္လည္း<br />
မၾကာပါဘူး၊<br />
အေတြးထဲ မွာ စာေတြေရးလိုက္။ပံုေတြေဖၚလိုက္<br />
ခရီးေတြသြားလိုက္၊ ရန္ေတြျဖစ္လိုက္၊<br />
ခ်စ္လိုက္၊မုန္းလိုက္၊<br />
ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ေအးခ်မ္းပါ့မလဲ.... ... ... <br />
<br />
<br />Shinlayhttp://www.blogger.com/profile/14906898271608132918noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3053014785110998855.post-73399189530918633612015-06-22T16:23:00.001+02:002015-06-22T16:23:12.934+02:00အေတြးခရီး<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:HyphenationZone>21</w:HyphenationZone>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if !mso]><img src="//img2.blogblog.com/img/video_object.png" style="background-color: #b2b2b2; " class="BLOGGER-object-element tr_noresize tr_placeholder" id="ieooui" data-original-id="ieooui" />
<style>
st1\:*{behavior:url(#ieooui) }
</style>
<![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Normale Tabelle";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div class="MsoNormal">
<span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: EN-US;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">ခရီသြားရတာ က်မေပ်ာ္ပါတယ္။ ခရီးမထြက္ခင္ကတည္းက
ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ရတာကလည္း ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။ </span></span></div>
<span style="font-size: small;">
</span><div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">ခရီးသြားရက္နီးလာေလေလ က်မစိတ္လႈပ္ရွားေလေလေပါ့။</span></span></div>
<span style="font-size: small;">
</span><div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">အထူးသျဖင့္ ျမန္မာျပည္ကို
ျပန္ရေတာ့မယ္ဆိုရင္ပိုစိုးပါတယ္။</span></span></div>
<span style="font-size: small;">
</span><div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">က်မတို ့ေနတဲ့ ေနရာကေန ေလဆိပ္ရွိတဲ့ ဖရန္ ့ဖြတ္ ကို သြား
ဖို ့</span></span></div>
<span style="font-size: small;">
</span><div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">အျမန္ ရထားစီးရတာက ၂ နာရီၾကာ ေတာ့ မနက္အေစာၾကီး</span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">ကတည္းက</span></span><span style="font-size: small;"><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">အိပ္ရာကထ၊ Freiburg ကို သြားဖို ့ရထားအမီ သြားရပါတယ္။ </span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">Freiburg ကမွ အျမန္</span></span><span style="font-size: small;"><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">ရထားစီးရမွာ ကို။ ရထားေပၚေရာက္တာနဲ ့ က်မ </span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">အေတြးထဲမွာ
ေျပာမတတ္တဲ့</span></span><span style="font-size: small;"><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;"> ခံစားမႈမ်ိဳး အျမဲခံစားရပါတယ္။ ဂ်ာမနီကိုလြမ္း</span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">သလို လို ၊
ျမန္မာျပည္ သြားဖို ့ေပွ်ာ္</span></span><span style="font-size: small;"><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">သလိုလို၊ ေလယာဥ္စီးရမွာ မို ့ </span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">စိတ္လႈပ္ရွားသလိုလို…
ခံစားမႈမ်ိဳးစံုနဲ့ေပါ့။</span></span>
</div>
<span style="font-size: small;"></span><div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">ေလဆိပ္ေရာက္ရင္ က်မရဲ ့အာရံုမွာ ခရီးတေလွ်ာက္ အဆင္ေျပဖို
့အေတြးပဲ</span></span></div>
<span style="font-size: small;">
</span><div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">ရွိပါေတာ့တယ္။ ေလဆိပ္ေတြကို က်မ ၾကိဳက္ပါတယ္။
လူမ်ိဳးစံု၊ အေရာင္မ်ိဳးစံု၊</span></span></div>
<span style="font-size: small;">
</span><div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">အားလံုးက တက္ၾကြေနၾကတယ္။ ဂ်ာမနီမွာ
အဂၤလိပ္စကားေျပာလိုအရဆံုး </span></span></div>
<span style="font-size: small;">
</span><div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">ေနရာတစ္ခုလို ့က်မထင္ပါတယ္။ ေလယာဥ္ေပၚေရာက္ေတာ့ က်မေဘးမွာ
</span></span></div>
<span style="font-size: small;">
</span><div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">ဘယ္သူထိုင္မလဲ။ သေဘာေကာင္းပါရဲ့လား၊ စသျဖင့္ အေတြးေတြနဲ
့ေပါ့။</span></span></div>
<span style="font-size: small;">
</span><div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">ေလယာဥ္ေပၚ ေကၽြးတာစားၿပီးတာနဲ ့ၾကိဳးစား ၿပီးအိပ္ရတယ္။
ဒါမွ ရန္ကုန္ေရာက္ရင္</span></span></div>
<span style="font-size: small;">
</span><div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">လန္းဆန္းေနေအာင္။ အမ်ိဳးေတြနဲ ့
စကားေတြအမ်ားၾကီးေျပာႏိုင္ေအာင္၊ </span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">က်မရဲ ပိတ္ထားတဲ့ အိမ္ခန္းေလးကိုရွင္းရေအာင္
အားေတြျပည့္ေနဖို ့လိုတယ္ေလ။</span></span></div>
<span style="font-size: small;">
</span><div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">ဒီလိုနဲ ့ေလယာဥ္ဘန္ေကာက္ကိုဆိုက္ေတာ့ အာရွရဲ ့ အေငြ
့အသက္ကို ရပါတယ္။</span></span></div>
<span style="font-size: small;">
</span><div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">ပူေႏြးတဲ့ေလ၊ ေအးေနတဲ့ ေလေအးစက္အခန္း၊ ပရုပ္နံ
့သင္းေနတဲ့ ေလဆိပ္ရဲ ့အနံ ့။</span></span></div>
<span style="font-size: small;">
</span><div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">ဒါေတြကို ေတြ ့ထိမိတာနဲ ့က်မ အာရွကိုျပန္ေရာက္ၿပီဆိုတာ
သိလိုက္ပါတယ္။</span></span></div>
<span style="font-size: small;">
</span><div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္ က ဆိုင္ေတြက ၀ယ္ခ်င္စရာ ေတြၾကီးပါပဲ။
မ်ားေသာအားျဖင့္</span></span></div>
<span style="font-size: small;">
</span><div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">ဘန္ေကာက္ ေလဆိပ္မွာ အခ်ိန္မရွိပါဘူး။ ရန္ကုန္သြားမဲ့
ေလယာဥ္ ရွိရာ ဂိတ္ကို </span></span></div>
<span style="font-size: small;">
</span><div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">ေျပးရပါတယ္။ Departure Gate ကို ေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ
ျမန္မာအသံေတြ ၾကားရပါ</span></span></div>
<span style="font-size: small;">
</span><div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">ၿပီ။ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြကို ေတြ ့ရပါၿပီ။ က်မ အမိေျမနဲ
့နီးလာၿပီဆိုတဲ့ အသိေၾကာင့္</span></span></div>
<span style="font-size: small;">
</span><div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">က်မေပ်ာ္ေနတယ္။</span></span></div>
<span style="font-size: small;">
</span><div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">ရန္ကုန္သြားတဲ့ေလယာဥ္က ခဏပဲစီးရတယ္။ လာေကၽြးတာစားလိုက္၊
လာေပးတဲ့ပံုစံ</span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;"> ျဖည့္ရနဲ ့အခ်ိန္က ခဏေလးကုန္သြားပါတယ္။ ေလယာဥ္ ရန္ကုန္ကို </span></span></div>
<span style="font-size: small;">
</span><div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">ေရာက္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ က်မ ေလယာဥ္ေပၚကျမင္ေနရတဲ့ျမင္ကြင္းကိုၾကည့္ရင္း</span></span></div>
<span style="font-size: small;">
</span><div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">က်မ ဒီတေခါက္ ေဘးမသီရန္မခ ျပန္လာႏိုင္ၿပီး
အေမ့ကိုျပန္ေတြ ့ခြင့္ရၿပီဆိုတဲ့ </span></span></div>
<span style="font-size: small;">
</span><div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">အေတြးနဲ ့မ်က္ရည္ အျမဲက်ရပါတယ္။</span></span></div>
<span style="font-size: small;">
</span><div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">ေလယာဥ္ဆိုက္တာနဲ ့ အျမန္ဆံုး
ေလယာဥ္ေပၚကေျပးဆင္းခ်င္ပါတယ္။ </span></span></div>
<span style="font-size: small;">
</span><div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">ရန္ကုန္မွာ ရွိေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို အလကားကုန္သြားမွာ
က်မစိုးရိမ္ပါတယ္။</span></span></div>
<span style="font-size: small;">
</span><div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">ေလဆိပ္ကေန အိမ္အသြားလမ္းတေလွ်ာက္ သြားေနတဲ့ကားေတြ၊ </span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့သူေတြ၊ အေဆာက္အဦးေတြကုိၾကည့္ရင္း က်မ</span></span></div>
<span style="font-size: small;">
</span><div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">ရန္ကုန္ကို ေရာက္ၿပီး၊ လာေတာ့လည္း ခဏေလးပါလားလို
့ေတြးရင္း</span></span></div>
<span style="font-size: small;">
</span><div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">ရန္ကုန္ရဲ ့ေျပာင္းလဲမႈေတြ ကို ရွာေနမိပါတယ္။</span></span></div>
<span style="font-size: small;">
</span><div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">ဒီႏွစ္ ျမန္မာျပည္ျပန္ရတဲ့ ရက္က တစ္လေလာက္ေနာက္က်ေတာ့
က်မ</span></span></div>
<span style="font-size: small;">
</span><div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">အေတြးထဲက ခရီးစဥ္ေလးနဲ ့အလြမ္းေျပ ခရီးႏွင္လိုက္ပါတယ္။</span></span></div>
<span style="font-size: small;">
</span><div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><span lang="EN-US" style="font-family: Zawgyi-One;">မၾကာခင္ေတာ့ က်မ အေတြးထဲက ခရီးစဥ္ေလး
အေကာင္အထည္ေပၚလာမွာပါ။</span></span></div>
<span style="font-size: small;">
</span><div class="MsoNormal">
<br /></div>
Shinlayhttp://www.blogger.com/profile/14906898271608132918noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3053014785110998855.post-77325749459240924422015-06-16T17:30:00.000+02:002015-06-16T17:32:32.471+02:00သူစိမ္းေတြ မ်ားေနျပီလား<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:HyphenationZone>21</w:HyphenationZone>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Normale Tabelle";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Zawgyi-One;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Zawgyi-One;"></span><span style="font-family: Zawgyi-One;">ဂ်ာမနီႏိုင္ငံမွာ
ဒုကၡသည္အျဖစ္လာေရာက္ခိုလႈံဖို ့ ေလွွ်ာက္လႊာတင္လာသူက ၂၀၁၄ </span><br />
<span style="font-family: Zawgyi-One;">စာ၇င္းအ၇ ၂ သိန္းေက်ာ္ရွိပါတယ္။ ၂၀၁၅
ခုႏွစ္မွာ ေလွ်ာက္လႊာတင္သူေပါင္း </span><br />
<span style="font-family: Zawgyi-One;">၄သိန္းေက်ာ္အထိ<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>တက္လာမယ္လို ့ခန္ ့မွန္းထားပါတယ္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Zawgyi-One;">အေၾကာင္းအမ်ိဳ
းမ်ိဳးေၾကာင့္ ၀င္ေရာက္လာၾကသူ ေတြအတြက္ အစိုးရရဲ ့ေထာက္ပံ့</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Zawgyi-One;">ေပးမႈက မနည္းပါဘူး။
အဲ့ဒီသူေတြ က တေန ့မိမိေျခေထာက္ေပၚရပ္တည္လာ ႏိုင္တဲ့ </span><br />
<span style="font-family: Zawgyi-One;">အခ်ိန္မွာမိမိ ကို ေထာက္ပံ့
ေပးခဲ့တဲ့ အစိုးရနဲ ့တိုင္ျပည္ အေပၚ ျပန္တာ၀န္ေက်ၾက</span><br />
<span style="font-family: Zawgyi-One;">ပါသလား။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Zawgyi-One;">အလုပ္ လုပ္ေနေပမဲ့
တရား၀င္မလုပ္ပဲ ခိုးလုပ္ၿပီး အစိုးရေထာက္ပ့ံတာ မွီစားေနသူေတြ၊ အလုပ္ခ်ိန္
ေလွ်ာ့ျပၿပီး ၀င္ေငြနည္းေနလို ့ အစိုးရအေထာက္အပံ့ ဆက္ေတာင္းေနသူေတြ စသျဖင့္
တစ္သီးစား၊ ႏွစ္သီးစား လုပ္စားေနသူေတြ ေတြ ့ရတိုင္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါတယ္။ </span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Zawgyi-One;">မိမိ
ႏိုင္ငံက ေန ခိုလႈံခြင့္ယူၿပီး ေရာက္လာ သူ ေတြ ၾကားထဲ ဒီလိုသတင္းေတြ ၾကားတိုင္း
က်မ မိမိ လူမ်ိဳးေတြ အတြက္ ရွက္မိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဂ်ာမန္ေတြ က ဒုကၡသည္ေတြအေပၚ
(ႏိုင္ငံျခားသားေတြအေပၚ) အျမင္မၾကည္ၾကတာ မဆန္းပါဘူး။ လူေတြြကလည္း မိမိ အတြက္ဆို
ရသေလာက္ ယူမယ္ဆိုၿပီး ဒီကိုေျပးလာၾကတာပဲေလ။ ရတဲ့ အခြင့္အေေရးကို ရသလုိယူၾကေတာ့တာပဲ။ </span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Zawgyi-One;">အခုတေလာ ဒုကၡသည္ေတြ
အီတလီကို အလံုးအရင္းနဲ ့ေရာက္လာၿပီး အီးယူႏိုင္ငံေတြ ကို ဆက္လာဖို ့
ၾကိဳးစားေနၾကတာ ၾကားေနရျပန္တယ္။ ဆီးရီးယား ကသူေတြကလည္း လာခ်င္ၾကသလို အေရွ့ဥေရာပဘက္
ကလည္း ၀င္လာခ်င္ၾကတယ္။ </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Zawgyi-One;">ဂ်ာမန္ အစိုးရ ေပၚလစီအရ
လက္ခံမယ္ေျပာေနေပမဲ့ ျပည္သူေတြၾကားမွာ မေက်နပ္မႈေတြ မ်ားလာေနပါတယ္။ တိုင္းျပည္ရဲ ့
ေထာက္ပ့ံႏိုင္မႈ ဘယ္ေလာက္အထိရွိႏိုင္မလဲ။ တေန ့ၾက ဒီလူေတြက တိုင္းျပည္ကို တကယ္
ျပန္ၾကည့္ၾကမွာလား။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Zawgyi-One;">မိမိ ၀င္ေငြခြန္ေတြနဲ ့လိုအပ္ေနတဲ့ ေနရာေတြမွာ
ျပန္ျဖည့္ေပးၾကမွာလား။ </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Zawgyi-One;">ဂ်ာမနီကို
ဒုကၡသည္အျဖစ္လာၾကဖို ့ မိမိတို ့ဘာသာ နည္းအမ်ိဳးးမ်ိဳ းနဲ ့လာၾကတာပါ။ မိမိတို ့
ေရြးထားတဲ့ တိုင္းျပည္နဲ ့လူမ်ိဳးအေပၚ အျပစ္ေျပာ အမုန္းပြား၊ အျမတ္ထုတ္ေနလို ့
သင့္ေတာ္မယ္မထင္ပါဘူး။ </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Zawgyi-One;"> ဒီလိုလူမ်ိဳးေတြတေျဖးေျဖးမ်ားလာရင္ ဂ်ာမနီ ေရွ့ေရး မလြယ္ပါ။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Zawgyi-One;">လူမႈေရးျပသနာေတြ
အမ်ားၾကီးျဖစ္လာႏိုင္ပါတယ္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Zawgyi-One;">ဂ်ာမနီ ေရာက္လာရင္
ပိုက္ဆံအမ်ားၾကီး ရွာလို ့မရပါဘူး။ ဂ်ာမန္ေတြ ကိုယ္တိုင္လည္း ၀င္ေငြအမ်ားၾကီးမရွိပါဘူး။
ဒါေပမဲ ့ဂ်ာမနီရဲ ့ Social System ကေကာင္းေတာ့ မေၾကာင့္မက်</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Zawgyi-One;">ေနရပါတယ္။
ႏိုင္ငံျခားသားေတြထဲမွာ တကယ္ ၾကိဳးစား လုပ္ကိုင္ေနသူေတြလည္း အမ်ားၾကီးပါ။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Zawgyi-One;">တေန ့က ဗီယက္နမ္
မိသားစုနဲ ့ေတြ ့ပါတယ္။ ကေလး၂ေယာက္ရွိၿပီး အလုပ္ၾကိဳးစားၾကပါတယ္။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Zawgyi-One;">အမ်ိဳးသမီးျဖစ္သူက ဘာေျပာလည္းဆိုေတာ့
ငါတို ့အစိုးရဆီကအေထာက္အပံ့မယူရပဲ ေနႏိုင္တာကို ဂုဏ္ယူေနတယ္တဲ့။</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Zawgyi-One;">System ေကာင္းတာကို
အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး အျမတ္ ထုတ္ၾကသူေတြ မ်ားလာရင္ေတာ့။</span></div>
Shinlayhttp://www.blogger.com/profile/14906898271608132918noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3053014785110998855.post-38227113642714984382015-04-14T15:56:00.001+02:002015-04-14T15:56:52.456+02:00တူမေလးနဲ ့အတူဂ်ာမနီေရာက္ကတည္းက ေဆြမ်ိဳ ဳး အရင္အခ်ာထဲက ပထမဆံုးက်မဆီလာလည္တာက<br />
တူမေလးသူသူပါ။ က်မ ဂ်ာမနီကိုထြက္လာေတာ့သူက ၂ႏွစ္ခြဲသာသာရွိေသးတယ္။<br />
က်မတို ့အိမ္လာလည္တိုင္း ၾကီးၾကီးအိသြား၊ ဒါသမီးအိမ္လို ့ေျပာေလ့ရွိတယ္။<br />
ဘယ္ကိုသြားရမွာလဲလို ့ေမးတိုင္း သြား ေသာမတ္စ္ဆီကိုသြားဆိုၿပီး ေျပာေလ့ရွိတာ<br />
မွတ္မိေသးပါတယ္။ က်မနဲ ့ကိုေသာမတ္စ္တို ့ရန္ကုန္ကို ပထမဆံုးျပန္လာေတာ့<br />
သူသူေလဆိပ္ကိုလာၾကိဳ တယ္။ က်မက သူသူနဲ ့ေတြ ့ရင္ ကိုက္စားလိုက္မယ္လို ့<br />
ေျပာဖို ့ကိုေသာမတ္စ္ကိုသင္ထားတယ္။ ကိုေသာမတစ္ကလည္း ေလဆိပ္မွာ ကေလးကို<br />
ေတြ ့တာနဲ ့ ကိုက္စားပစ္လိုက္မယ္လို ့ေျပာေတာ့ သူသူ ့ခမ်ာ တလမ္းလံုးငိုရွာတယ္။<br />
<br />
က်မတို ့ေနာက္ႏွစ္ေတြ ရန္ကုန္ျပန္တိုင္ သူသူနဲ ့ေတြ ့ၾကတယ္။ တေန ့ေရႊတိဂံုဘုရားသြား<br />
ၾကေတာ့ လျပည့္ေန ့လူေတြမ်ားေနေတာ့ ကိုေသာမတ္စ္မွာ သူသူ ့ကို ဂုန္းပိုးၿပီး<br />
ဘုရားပတ္ရတယ္။ ျပန္ေတြးလိုက္ရင္ အမွတ္ရစရာေတြအမ်ားၾကီးပါ။<br />
အခုေတာ့ သူသူ က ၁၈ ႏွစ္ေတာင္ရွိသြားၿပီ။ သူ ၁၈ႏွစ္ေမြးေန ့ကို ဂ်ာမနီမွာ လုပ္ျဖစ္တယ္။<br />
<br />
သူသူေရာက္မလာခင္ အမ်ားၾကီးၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားၾကတယ္။ သူလာရင္ ပ်င္းမေနရေအာင္၊<br />
သူ ့အတြက္ လာရတာအက်ိဳ းရွိေအာင္ စဥ္းစားၿပီးျပင္ဆင္ထားၾကတယ္။<br />
သူေရာက္လာေတာ့ က်မအတြက္ တကယ္အေဖၚရပါတယ္။ အမိ်ိဳ းေတြ အေၾကာင္း၊ မိတ္ေဆြ<br />
ေတြ အေၾကာင္း၊ ဟိုအေၾကာင္းဒီအေၾကာင္း ေျပာၾကတာစံုေနေရာ။ ရီစရာေတြေျပာ ရီၾကတာ<br />
လည္း ခဏခဏ၊ စားၾကတာကလည္း ေျပာမေနနဲ ့ေတာ့။ ဟိုဟာခ်က္စာ.၊ဒီဟာ၀ယ္စားနဲ ့။<br />
က်မလည္း ကိုယ္အေလးခ်ိန္တိုးလာၿပီ။<br />
<br />
က်မတို ့စေနတနဂၤေႏြေန ့ေတြမွာ ခရီးထြက္ၾကဖို ့စီစဥ္ထားတယ္။ ၾကားရက္ေတြက က်မ<br />
အလုပ္ရွိေနေတာ့ သူခမ်ာပ်င္းေနရွာမွာ။ ေတာ္ပါေသးရဲ ့က်မကေန ့လည္ဆိုျပန္ေရာက္လို ့။<br />
<br />
သူသူကထင္ထားတာထက္လိမၼာတယ္။ သတၱိလည္းရွိတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္နဲ ့လိုက္ေလွ်ာ္စြာ<br />
ေနတတ္တယ္။ ဒီတပတ္ေတာ့ သူသူ က်မတို ့ျမိဳ ့က ေဆးရံုတစ္ရံုမွာ ေလ့လာေရးဆင္းေန<br />
ေလရဲ ့။ သူျပန္လာရင္ တေန ့တာအေတြ ့အၾကံဳေတြေျပာရင္း ရီၾကရတယ္။<br />
ဂ်ာမနီမွာ က်မတို ့မိသားစုအျပင္ တျခား ဂ်ာမန္ ေတြၾကား သူ ့ကို အေတြ ့အၾကံဳရေစခ်င္တယ္။<br />
သူတို ့ေတြဘယ္လို အလုပ္လုပ္ၾကတယ္၊ ဘယ္လို စနစ္တက်လုပ္ၾကတယ္၊ဘယ္လိုပင္ပန္းတယ္<br />
စသျဖင့္ဂ်ာမန္ေတြရဲ ့ဓေလ့စရိုက္ကို ေလ့လာေစခ်င္တယ္။<br />
<br />ခဏေန သူသူျပန္လာေတာ့မွာ ဆိုေတာ့ က်မ ထမင္းပြဲသြားျပင္လိုက္အံုးမယ္ေနာ္။ေနာက္မွ<br />
ဆက္ေရးပါအံုးမယ္။Shinlayhttp://www.blogger.com/profile/14906898271608132918noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-3053014785110998855.post-53750885969447403252014-11-17T16:49:00.000+01:002014-11-17T16:49:41.696+01:00လူသစ္၊ ေနရာအသစ္ဒီေန ့ လူတေယာက္ကို အလုပ္ကထုတ္လိုက္ရတယ္။ အလုပ္သာခန္ ့ေပးခ်င္<br />
တာပါ။ အလုပ္က ထုတ္ရတာ ေတာ့မလုပ္ခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့လည္းေရရွည္မွာ<br />
အဆင္ေျပမဲ့အေျခအေနလည္းမရွိတာနဲ ့ အစမ္းခန္ ့ကာလမွာပဲ ထုတ္လိုက္<br />
ရတာ ပိုေကာင္းပါတယ္။<br />
<br />
လူသစ္တစ္ေယာက္ အလုပ္သစ္တစ္ခုကိုေရာက္လာရင္ အစပိုင္းမွာ<br />
အခက္အခဲရွိတတ္ၾကပါတယ္။ လက္ရွိ ရွိေနၿပီးသား လူေဟာင္းေတြနဲ ့ ဆက္ဆံ<br />
ေရးပိုင္း အဆင္ေျပေအာင္ ဘယ္သူက ဘယ္လိုဆိုတာ ေလ့လာရပါတယ္။<br />
အထက္က ဆရာ၀န္ ေတြက လူနာေတြကို ေဆးကုတဲ့အခါ သူတို ့ ကိုယ္ပိုင္ <br />
ပံုစံေတြရွိၾကတယ္။ ဆရာ၀န္ ၃ ေယာက္မွာ ဘယ္သူတာ၀န္က်ရင္ဘယ္လို<br />
ျပင္ဆင္စီစဥ္ေပးရမယ္ဆိုတာ သိထားရတယ္။<br />
လူအမ်ိဳဳးမ်ိဳး ပံုစံအမိ် ဳးမ်ိဳ းေလ။ လူေဟာင္းေတြက ေႏြးေထြးစြာ ၾကိဳဆိုေပမဲ့လည္း<br />
လူသစ္က ေရာက္ထဲကိုက ငါကဘာဆိုတာစျပေနရင္လည္း လုပ္ငန္းခြင္ဆက္ဆံ<br />
ေရးမွာ မလြယ္ျပန္ဘူး။ ငါကလူသစ္ေပမဲ့ လက္ရွိ လုပ္ေနၾကပံုစံကို ခ်က္ခ်င္း<br />
ေျပာင္းလဲဖို ့ၾကိဳးစားရင္လည္း လူေဟာင္းေတြနဲ ့အဆင္မေျပျပန္ဘူး။<br />
အလုပ္ရဲ ့ သေဘာသဘာ၀ကို အခ်ိန္ယူ ေလ့လာ၊ပါ၀င္လုပ္ကိုင္ျပီးတဲ့အခါမွ<br />
ျပဳ ျပင္ေျပာင္းလဲမႈအတြက္ အၾကံျပဳ ေပး ရင္ ပိုနည္းလမ္းက်ထိေရာက္မယ္ထင္ပါတယ္။<br />
<br />
အလုပ္သစ္ထဲကိုေရာက္လာရင္ ေလ့လာသင္ယူခ်င္စိတ္ပါယူလာဖို ့လိုပါတယ္။<br />
ဒါေလးမ်ားငါလုပ္ဖူးသားပဲ ဆိုေပမဲ့ ပရိုဂရမ္ကြဲလြဲမႈေတြ၊ နည္းပညာကြဲလြဲမႈ<br />
ေတြရွိေနေသးတာကို ေမ့မထားသင့္ပါဘူး။ ရသမွ်အခ်ိန္မွာ ရသလို သင္ယူ<br />
ေလ့လာႏိုင္မႈကလည္း လူသစ္တေယာက္ရဲ ့ စြမ္းရည္ဆိုပါေတာ့။<br />
မသိတာကိုေမး၊ ရွင္းျပတာကို စိတ္၀င္တစား နဲ ့သင္ယူတယ္ဆိုရင္<br />
အလုပ္ေပးသူအေနနဲ ့ လူသစ္ကို အမွတ္ေကာင္းေကာင္းေပးေနမွာပါ။<br />
မတတ္တဲ့သူကို တတ္ေအာင္သင္ေပး ႏိုင္ေပမဲ့ လုပ္ခ်င္စိတ္<br />
မရွိတဲ့သူ၊ သင္ယူခ်င္စိတ္မရွိတဲ့သူကိုေတာ့ လက္တြဲေခၚရတာအလြန္<br />
ခက္ပါတယ္။<br />
<br />
အလုပ္ခ်ိန္က အလုပ္ခ်ိန္ပဲလို ့ဆိုေပမဲ့ လူသစ္တေယာက္အတြက္ တခါတေလ<br />
မိမိသင္ယူႏိုင္ဖို ့အခ်ိန္ပို ယူရတာေတြကို မတြက္ကပ္ သင့္ပါဘူး။ အခ်ိန္ပိုကို<br />
၅ မိနစ္ ၁၀မိနစ္ကအစမွတ္ၿပီး နားရက္ယူျပစ္လိုက္ေတာ့ က်န္တဲ့သူေတြ<br />
ကဘာလုပ္ၾကမလဲ။ သူ ့အစားပိုလုပ္ရျပန္ေရာ။<br />
<br />
မိမိရဲ ့အလုပ္က ၀န္ေဆာင္မႈေပးရတဲ့အလုပ္။ မိမိဆီလာတဲ့သူကို အျပံဳးနဲ ့၊ခ်ိဳသာ တဲ့စကားလံုးေတြနဲ ့ ေႏြးေထြးစြာၾကိဳဆိုရမယ့္အလုပ္။မိမိစိတ္ထင္တိုင္းေျပာလို ့<br />
ဆိုလို ့မရပါ။ အလုပ္သေဘာအရ စိတ္ပင္ပန္းမႈေအာက္မွာ လုပ္ႏိုင္ရပါမယ္။<br />
ဒါ့အျပင္ ဒီေနရာကေတာ့ပင္ပန္းတယ္၊ ဟိုေနရာကေတာ့ သက္သာတယ္ေရြးလို ့မရပါဘူး။<br />
လူတစ္ေယာက္တကယ္အလုပ္လုပ္တယ္ဆိုရင္ ေနရာတိုင္းဟာ ပင္ပန္းတဲ့ေနရာေတြ<br />
ပါပဲ။ <br />
<br />
တကယ္တမ္း စိတ္၀င္တစားလုပ္မယ္ဆိုရင္ လူသစ္တေယာက္ဟာ ၃လေလာက္<br />
ၾကာရင္ အလုပ္ထဲမွာ ေနသားက်လာပါတယ္။ ၆လေလာက္ၾကာရင္ေတာ့ ကၽြမ္းက်င္<br />
လာပါတယ္။ အလုပ္ထဲမွာ ကၽြမ္းက်င္မႈရွိလာတာနဲ ့အမွ် အလုပ္လုပ္ရတာေပွ်ာ္လာပါတယ္။<br />
လူသစ္တေယာက္က ၆လၾကာတဲ့အထိ ဘာမွလက္လႊတ္လို ့မရေသး၊ လူေဟာင္း<br />
ေတြနဲ ့ဆက္ဆံေရးကလည္းအဆင္မေျပေသးဘူးဆိုရင္ေတာ့ သူ နဲ ့ဒီအလုပ္ မကိုက္<br />
ညီဘူးလို ့ပဲ သတ္မွတ္လိုက္ရပါေတာ့တယ္။ Shinlayhttp://www.blogger.com/profile/14906898271608132918noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3053014785110998855.post-12821935108864690622014-11-15T20:55:00.002+01:002014-11-15T20:55:50.098+01:00Wilhelm Straße ဆိုတဲ့လမ္းကေလးWilhelm Straße လို ့ေခၚတဲ့လမ္းကေလးက က်မအလုပ္လုပ္တဲ ့ Freiburg<br />
ျမိဳ ့မွာရွိပါတယ္။ ဒီလမ္းေလးက က်မနဲ ့အရင္က ခပ္စိမ္းစိမ္းပါ။<br />
အဲ ့ဒီလမ္းထဲမွာ ရွိတဲ ့ Goethe Institut ကိုေတာ့ ပြဲရွိရင္တခါတေလေရာက္တာ<br />
ပဲရွိပါတယ္။ အခုေတာ့ဒီလမ္းကေလးက က်မနဲ ့ရင္းႏွီးလာပါတယ္။<br />
<br />
က်မတို ့ Freiburg ျမိဳ ့မွာ ၿပီးခဲ့တဲ့ ၾသဂုတ္လထဲကစၿပီး ျမိဳ ့ထဲကိုျဖတ္တဲ့<br />
tram လမ္းေတြျပင္တာနဲ ့ ေအာက္တိုဘာလအထိပိတ္ထားပါတယ္။<br />
က်မလည္း အလုပ္ကို ဘူတာကေနလမ္းေလွ်ာက္သြားရပါတယ္။<br />
အရင္က အလုပ္အသြားကိုပဲ လမ္းေလွ်ာက္ေပမဲ ့ အခုေတာ့ အသြားအျပန္ေလွ်ာက္<br />
ရပါေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့ အလုပ္ကို အျမန္ဆံုးသြားႏိုင္မဲ့ လမ္းကို ရွာရပါေတာ့တယ္။<br />
ဒါနဲ ့ပဲ က်မ Wilhelm Straße ကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။<br />
<br />
အစပိုင္းေတာ့ ဒီလမ္းက အလြန္ပ်င္းစရာေကာင္းတဲ့လမ္းလို ့ထင္မိတယ္။ျမိဳ ့ထဲက<br />
ျဖတ္ေလွ်ာက္ေနက်ဆိုေတာ့ ဟိုဆိုင္ေငးဒီဆိုင္ေငးနဲ ့လမ္းေလွ်ာက္မွန္းမသိသာဘူးေလ။<br />
Wilhelm Straße ကေတာ့ အိမ္ေတြမ်ားတယ္။ ၾကည့္စရာ သိပ္မရွိဘူး။ ဒါေပမဲ့<br />
တေျဖးေျဖးနဲ ့က်မဒီလမ္းကို သတိထားမိလာတယ္။<br />
<br />
လမ္းထိပ္မွာ နာမယ္ၾကီးတဲ့ Goethe Institut ရွိေတာ့ ေန ့ခင္းပိုင္းက်မအိမ္ျပန္<br />
ခ်ိန္ဆို ႏိုင္ငံစံုကလာတဲ့ေက်ာင္းသားေတြကို အနီးအနားမွာ ေတြ ့ရတယ္။ က်မေတာင္<br />
ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားပါမလားလို ့ ေက်ာင္းေရွ့က ေၾကာ္ျငာဘုတ္မွာ ရွာၾကည့္ေသး<br />
တယ္။<br />
အဲ့ဒီေက်ာင္းေဘးမွာ Jos Fritz ဆိုတဲ့ ( http://www.josfritz.de )စိတ္၀င္စားဘို ့ေကာင္းတဲ့ စာအုပ္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ရွိတယ္။ သူ ့ဆိုင္ေဘးမွာ ေကာ္ဖီဆိုင္ပါတြဲထားတယ္။<br />
<br />အဲ့ဒီ၀န္းက်င္ကအိမ္ေတြက ေရွးအိမ္ေတြဆိုေတာ့ ၾကည့္ရတာအျမင္ဆန္းေနတယ္။<br />
ေကာ္ဖီဆိုင္ ၂ဆိုင္ ၃ဆိုင္ေလာက္ လည္းဒီလမ္းထဲမွာရွိေသးတယ္။ ေအးေအး<br />
ေဆးေဆးနဲ ့ထိုင္လို ့ေကာင္းတဲ့ဆိုင္ေလးေတြပါ။ ေနသာတဲ့ေန ့ဆိုရင္လမ္းေပၚက<br />
အုတ္ေဘာင္ေတြေပၚထိုင္ရင္း ေအးေအးေဆးေဆး စကား၀ိုင္းဖြဲ ့ရင္ ေကာ္ဖီေသာက္<br />
ၾကတာေတြ ့ရတယ္။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းနဲ ့နီးေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြကိုလာေသာက္<br />
ၾကေလ့ရွိတယ္။<br />
<br />
က်န္းမာေရးအာမခံ ကုပၸဏီတစ္ခုရဲ ့ရံုးခန္းၾကီး တစ္ခုလည္း ဒီလမ္းထဲမွာ ရွိသလို<br />
Santo Mercedes ကားအေရာင္းခန္းကလည္း ဒီလမ္းထဲမွာရွိတယ္။<br />
က်မ တခါတေလ၀ယ္ေလ့ရွိတဲ့ ေပါင္မုန္ ့ဆိုင္ေလးလည္း ရွိေသးတယ္။<br />
<br />
လမ္းထဲကအိမ္အမ်ားစုမွာေတာ့ ေဆးခန္းေတြ၊ရံုးခန္းေတြ ဖြင့္ၾကတာမ်ားတယ္။<br />
ဒီတလမ္းထဲမွာကို အထူးကုေဆးခန္း ေတာ္ေတာ္မ်ားသား။<br />
ဒီလမ္းကို အခ်ိန္မွန္ေလွ်ာက္ေနၾကဆိုေတာ့ လူတခ်ိဳ ဳ ့ကိုမ်က္မွန္းတမ္း<br />
လာမိတယ္။ က်မလိုပဲ ဒီလမ္းကို ေန ့တိုင္းျဖစ္ေလွ်ာက္ေနၾကတဲ့သူေတြရွိသား။<br />
ေတြ ့ေနၾကသူေတြ မေတြ ့ရင္ေတာင္ ဒီေန ့ေနမွေကာင္းရဲ ့လား လို ့ေတြးမိလာတယ္။<br />
<br />
ေအာက္တိုဘာလကုန္ပိုင္းမွာ ျမိဳ ့ထဲကလမ္းေတြျပန္ဖြင့္ေပမဲ ့က်မကေတာ့<br />
Wilhelm Straße ဆိုတဲ ့လမ္းေလးကို ဆက္ေလွ်ာက္ေနတုန္းပါ။ လမ္းေလွ်ာက္<br />
တာက်န္းမာေရးနဲ ့လည္းညီတယ္ေလ။ လမ္းေလးကိုက်မ သံေယာဇဥ္ျဖစ္မိတာလည္း<br />
ပါတာေပါ့။Shinlayhttp://www.blogger.com/profile/14906898271608132918noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-3053014785110998855.post-3091955994873518502014-06-28T10:35:00.004+02:002014-11-15T20:57:20.977+01:00ဆက္သြယ္မႈကြန္ယက္ ေခတ္က်မတို ့ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ တယ္လီဖုန္းဆိုတာ ရွားပါးပစၥည္းပါ။<br />
အိမ္တိုင္းမွာလည္းမရွိသလို လူတိုင္းလည္းမသံုးၾကပါ။ အေၾကာင္းရွိမွ<br />
သာ နီးစပ္ရာေနရာကေန ဖုန္းဆက္သတင္းေပးၾက၊သတင္းေမးၾကတာပါ။<br />
ဒီလိုနဲ ့တေျဖးေျဖး တယ္လီဖုန္းေလာက တိုးတက္လာလိုက္တာ လူတိုင္း၊<br />
ကေလးတိုင္းမွာ Handy ကိုယ္ဆီနဲ ့။ တယ္လီဖုန္းနဲ ့ေျပာဆိုတာေတြအျပင္<br />
အင္တာနက္လိုင္းေတြပါ ေခတ္မီလာေတာ့ ဆက္သြယ္ေရးနည္းေတြမ်ား<br />
လာျပန္တယ္။<br />
ဒီလိုတိုးတက္မႈရဲ ့ေကာင္းက်ိဳးေတြရွိသလို တဘက္မွာလည္း ဆိုးက်ိဳးေတြ<br />
ရွိလာျပန္ပါတယ္။သူငယ္ခ်င္းေတြေတြ ့ၾကရင္စကားေတြေဖါင္ဖြဲ ့ေျပာၾကမယ္ဆို<br />
ၿပီးအားခဲထားေပမဲ့လည္း ဟိုလူ ့ဖုန္းက တတီတီ၊ ဒီလူ ့ဖုန္းကတတီတီ၊<br />
ဟိုလူက ေဖ့ဘြတ္ဖြင့္၊ ဒီလူက အီးေမးစစ္၊... သူတို ့ေရွ့မွာ တကယ္ရွိေနတဲ ့<br />
လူကိုေတာ့ ရွိမွန္းေတာင္သိရဲ ့လားမသိေတာ့ပါ။ ေျပာေနတဲ့ စကား၀ိုင္းက<br />
အင္း...အဲ... နဲ ့သာဆက္သြယ္ေနေပမဲ့ တကယ္ေတာ့ ဘာမွ ေသခ်ာနားလည္<br />
ပံုမေပၚပါ။ စိတ္၀င္စားမႈက ဆက္သြယ္ေရးကြန္ယက္ထဲေရာက္ေနေတာ့<br />
ေၾသာ္ ဒုကၡ အဲ့ဒီလိုဆိုလည္းဘာလို ့ ေတြ ့ေနၾကေတာ့မွာလဲ။<br />
<br />
ေနာက္တစ္ခုဆိုးတာက အလုပ္ထဲမွာ။ တေယာက္ေသာ လုပ္ေဖၚကိုင္ဘက္က<br />
ဟန္းဖုန္း စြဲေနသူ။ လစ္ရင္လစ္သလို ဟန္းဖုန္းကိုထုတ္သံုးေနရာက၊ အခ်ိန္<br />
တိုင္းလိုလို ျဖစ္လာတယ္။ ၀င္လာတဲ့ Message ကို တုန္ ့ျပန္ဖို ့သာ စိတ္၀င္စား<br />
ေနတာေၾကာင့္ အလုပ္မွာ လြဲမွားတာေတြအမ်ားၾကီးျဖစ္လာတယ္။ အလုပ္ကို<br />
လာသာလာတယ္၊စိတ္၀င္စားေနတာက သူ ့ရဲ ့ဟန္းဖုန္း။ အလုပ္မွာ ဘာေတြ<br />
စီစဥ္ေနတယ္၊ ဘယ္သူေတြဘာေတြလုပ္ေနတယ္... ဆိုတာေတြနဲ ့အဆက္ျပတ္<br />
ဟန္ဖုန္းသာ သူ ့ကမၻာဆိုလည္း အလုပ္ကထြက္လိုက္ပါေတာ့လား။<br />
အခုေတာ့ အလုပ္မွာ ဟန္းဖုန္းမသံုးရ ဆိုတဲ့ အမိန္ ့ထုတ္၊ ေစာင့္ၾကည့္ပါအံုး။<br />
ဘယ္လိုမ်ားေျပာင္းလဲမလဲလို ့။<br />
<br />
ဟန္းဖုန္းဆက္သြယ္မႈေတြေၾကာင့္ ကေလးေတြ ေက်ာင္းမွာ အာရံုစိုက္မႈအားနည္း<br />
လာရျပန္တယ္။ ဆရာကစာသင္၊စိတ္က ၀င္လာမဲ့ Message ကိုတုန္ ့ျပန္ဖို ့သာ<br />
ေရာက္ေနေတာ့၊ သူတို ့ေလးေတြ စာဘယ္လို မွတ္သားသင္ယူေနၾကပါလိမ့္။<br />
က်မတို ့ငယ္ငယ္ကေတာ့ ဆရာသင္တာကို အာရံုစိုက္နားေထာင္ေနတာေတာင္မွ<br />
အိမ္ေရာက္လို ့စာျပန္ဖတ္ရင္ နားမလည္ေတာ့တာေတြ ရွိေသးတာ။<br />
အင္းေလ ဒီေခတ္ကေလးေတြက ပိုေတာ္လို ့ျဖစ္မွာပါ။<br />
<br />
အလုပ္သြား၊အလုပ္ျပန္ လမ္းမွာ အခ်ိန္ရရင္ရသလို စာဖတ္ျဖစ္၊ ဘုရားစာ<br />
ရြတ္ျဖစ္၊ မိတ္ေဆြေတြနဲ ့စကားေျပာျဖစ္ေပမဲ့ တခါတေလ ဖုန္းဖြင့္မိရင္ အျပင္<br />
ေလာကနဲ ့လြတ္သြားျပန္တယ္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္သတိေပးရင္း သံုးတဲ့အခ်ိန္<br />
တစ္ခုသတ္မွတ္ထားရတယ္။<br />
တန္ဖိုးရွိတဲ့မိမိရဲ ့ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္ေတြကို မသိမသာသိမ္းပိုက္သြားတဲ့ ဆက္သြယ္မႈ<br />
နည္းသစ္ေတြရဲ ့ရန္ကို ကာကြယ္ေတာင့္ခံႏိုင္ဖို ့ကေတာ့ လိုအပ္ေနၿပီလို ့ထင္ပါတယ္။<br />
ဒီအတိုင္းဆက္သြားေနလို ့ကေတာ့.... ... ...<br />
<br />Shinlayhttp://www.blogger.com/profile/14906898271608132918noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-3053014785110998855.post-79332700113163890382014-06-10T18:58:00.001+02:002014-11-15T20:57:42.848+01:00ငါဘယ္သူလဲတေန ့က က်မနဲ ့ေဆြးမ်ိဳးေတာ္တဲ့သူတေယာက္ က်မဆီလာလည္ပါတယ္။<br />
က်မက အမ်ိဳးဆို သိပ္ခင္တတ္သလို ဘယ္လိုေတာ္စပ္ၾကတယ္ဆိုတာလည္း<br />
အလြန္စိတ္၀င္စားပါတယ္။ တေန ့က်မမွာ သားသမီး ရလာရင္သူတို ့ကိုျပဖို ့<br />
မိသားစု၊ေဆြမ်ိဳ ဳး ဇယားတစ္ခုလုပ္ဖို ့ အလြန္စိတ္အားသန္ခဲ့ပါတယ္။<br />
တေန ့ေတာ့ က်မ အေဒၚ အကူအညီနဲ ့ မိသားစု၊ေဆြးမ်ိဳ ဳး ဇယားတစ္ခု<br />
ကိုလက္လွမ္းမီရာ ေမးျမန္းၿပီးေရးထားျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အျပည့္အစံု<br />
ေတာ့မရဘူးေပါ့ေလ။<br />
ဒီေတာ့ အမ်ိ ဳးေတြနဲ ့ေတြ ့တိုင္းက်မရဲ ့ ဇယားကို ျဖည့္စြက္ဖို ့ ေမးေလ့ရွိပါတယ္။<br />
ေမးရင္းျမန္းရင္းစကားေတြေျပာရင္း အမ်ိ ဳးေတြ အေၾကာင္းပိုသိလာရရင္ က်မ<br />
အလြန္၀မ္းသာရပါတယ္။ ကိုေသာမတ္စ္ကိုလည္း က်မ သိတာေတြျပန္ေျပာရာတာ<br />
သူ ့ခမ်ာ နားျငီးေရာမယ္။<br />
က်မကေတာ့ က်မဘယ္ကလာတယ္။ ဘယ္သူေတြနဲ ့ဘယ္လိုေတာ္စပ္တယ္။<br />
ဘယ္သူေတြဘယ္ေရာက္ေနလဲစသျဖင့္ သိခ်င္တာေတြ သိလာရလို ့ေပ်ာ္ေန<br />
ေပမယ္။ တခိ် ဳ ့ကေတာ့ သူတို ့ဘယ္ကလာသလဲ။ မိဘ အရင္းေတြက ဘယ္သူလဲ၊<br />
ဘယ္လို ပံုစံလဲ၊ ေမာင္ႏွမေတြေရာရွိေသးလား၊ ဘယ္လို ဓေလ့စရိုက္ေတြရွိတာလဲ<br />
စသျဖင့္ အေျဖမရေသးတဲ့ ေမးခြန္းေတြ အခါခါေမးေနေလ့ရွိတဲ့ ေမြးစားခံ ကေလး<br />
ေတြအေၾကာင္းအေတြးေရာက္သြားပါတယ္။<br />
က်မေတာင္ ေဆြမ်ိဳးေတြအေၾကာင္း သိခ်င္ေနေသးတာ၊ သူတို ့ခမ်ာ မိဘအရင္းအေၾကာင္း<br />
ေတာင္မသိေသးေတာ့.... က်မ သူတို ့ရဲ ့စိတ္ထဲက ခံစားမႈ အေတြးေတြကို<br />
နားလည္ခံစားမိလိုက္ပါတယ္။<br />
ဂ်ာမနီ က တီဗီ အစီအစဥ္မွာ တခါတေလ မိဘအရင္းကို လိုက္ရွာေလ့၇ွိတဲ့<br />
ကေလးေတြအေၾကာင္း ျပတာသတိရမိပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာေရာ... ... ..<br />
မိဘအရင္းကို ရွာေနသူေတြ အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြရွိႏိုင္ပါသလား<br />
လို ့လည္း ေတြးမိပါတယ္။Shinlayhttp://www.blogger.com/profile/14906898271608132918noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3053014785110998855.post-42246432620817769922014-05-24T18:38:00.001+02:002014-05-24T18:38:32.267+02:00အေရွ့ အေနာက္ တန္ဖိုးလူတိုင္းမွာ မိမိတို ့ဘ၀အတြက္ စံသတ္မွတ္ထားတဲ့ အရာေတြရွိပါတယ္။<br />
ဒီစံေတြ၊တန္ဖိုးထားမႈေတြဟာ မိမိတို ့ၾကီးျပင္းရာ ေဒသေတြရဲ ့ယဥ္ေက်းမႈ၊<br />
ဘာသာေရး၊ ဓေလ့ထံုးစံေတြေပၚ မူတည္ၿပီး ကြဲျပားမႈေတြရွိလာတာပါ။<br />
အဲ့ဒီ ဘ၀ရဲ ့တန္းဖိုးထားမႈေတြ ဟာ လူတိုင္းအတြက္ မတူႏိုင္ၾကပါဘူး။<br />
ေယပူယ်အားျဖင့္ေတာ့ အေရွ့နဲ ့ အေနာက္ ႏိုင္ငံေတြရဲ ့ဘ၀စံထားမႈတန္ဖိုးေတြ<br />
ကကြဲျပားပါတယ္။<br />
<br />
အေနာက္ႏိုင္ငံေတြရဲ ့တန္ဖိုးထားတဲ့စံႏႈန္းေတြက က်မတို ့လို အာရွကသူေတြ<br />
ရဲ ့တန္ဖိုးထားမႈေတြနဲ ့ေတာ္ေတာ္ေလးကြဲပါတယ္။ သူတို ့ က ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ<br />
တိုးတက္မႈ၊ပိုင္ဆိုင္မႈ၊ ေအာင္ျမင္မႈေတြကို တန္ဖိုးထားတတ္ၿပီး၊ က်မတို ့ ကေတာ့<br />
စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ေအးခ်မ္းမႈ၊ ေရာင္ရဲမႈေတြကို တန္ဖိုးထားတတ္ၾကပါတယ္။<br />
သူတို ့ကေတာ့ မိမိသာ အဓိကျဖစ္ၿပီး၊ က်မတို ့ကေတာ့ မိမိနဲ ့ ပတ္သက္ေနတဲ့<br />
မိသားစု၊ေဆြးမ်ိဳး ၊အသိုင္းအ၀ိုင္းကို အဓိကထားပါတယ္။<br />
<br />
အေနာက္ႏိုင္ငံကသူေတြက လူတေယာက္မွာ ရွိသင့္တဲ့ အိမ္ေထာင္ဖက္၊ သားသမီး၊<br />
အိမ္၊ကား ေခတ္မီ အသံုးအေဆာင္စတာေတြက သူမ်ားတန္းတူရွိရမယ္။ မရွိေသးရင္<br />
ရွိေအာင္လုပ္မယ္၊ ရလာရင္ခံစားေက်နပ္မယ္လို ့ ယံုၾကည္လုပ္ေဆာင္ၾကပါတယ္။<br />
<br />က်မ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကေမးဖူးပါတယ္။ က်မေနတာက ရိုးစင္းလြန္းတယ္။<br />
က်မဘ၀မွာ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္မႈရွိရဲ ့လားတဲ့။ ၿပီးေတာ့က်မကို ဘ၀မွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေန၊<br />
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ခံစားပါလို ့တိုက္တြန္းပါတယ္။ သူကေတာ့ အခု ကားရွိတယ္။အိမ္ရွိတယ္၊<br />
သားရွိတယ္။အလုပ္ရွိတယ္။ အားတဲ့အခ်ိန္မွာ ဟိုဒီေလွ်ာက္လည္တယ္၊စားတယ္၊<br />
ေသာက္တယ္။ဘ၀ကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္နဲ ့ ေလွ်ာက္ေနတယ္ဆိုပဲ။<br />
က်မကျပန္ေမးလိုက္ပါတယ္။နင့္ဘ၀မွာ တယ္ေရာေပ်ာ္ရဲ ့လားလို ့။သူ ့သားက<br />
မလိမၼာ၊ ေက်ာင္းထုတ္ခံရ၊ အလုပ္မွာ အလုပ္ရွင္နဲ ့အဆင္မေျပ၊ စတဲ့ ဒုကၡ<br />
ေတြကို သူ မ ေျပာေတာ့သလို၊ က်မကလည္း သူ ့လိုဟိုပြဲတက္ဒီပြဲတက္မလုပ္၊<br />
အေသာက္အစားမလုပ္ေပမဲ့ ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္ေတြမွာ မိသားစုအတြက္ အခ်ိန္ေပး<br />
တယ္၊ ဘ၀အတြက္အက်ိဳးရွိမွာေတြလုပ္ရင္ ေပ်ာ္ရွႊင္ေက်နပ္ေနတာ။ က်မဘ၀အတြက္<br />
အက်ိဳးရွိမယ့္အရာေတြဟာသူထင္ထားသလိုမဟုတ္တာကိုေတာ့ မေျပာျပခဲ့ပါဘူး။<br />
<br />
တခါတေလ မတူညီတဲ့စံထားမႈ တန္ဖိုး ႏွစ္ခုကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ျငင္းခုန္မေနခ်င္<br />
ပါဘူး။ က်မကိုလာျငင္းခုန္ေနရင္လည္း အလြန္ကသိကေအာက္ျဖစ္ရပါတယ္။<br />
လူတိုင္းရဲ ့ မတူညီႏိုင္တဲ့ အေတြးအျမင္ တန္ဖိုးထားမႈေတြၾကား တေယာက္နဲ ့<br />
တေယာက္ ျငင္းခုန္မေနပဲ၊ တေယာက္တန္ဖိုး ကိုတေယာက္ ေလးစားၾကရင္<br />
သိပ္ေကာင္းမွာပါ။ မိမိတန္ဖိုးထားမႈသာ အေကာင္းဆံုးထင္ၿပီး က်န္တဲ့သူလိုက္<br />
လုပ္ရမယ္ဆိုတာကေတာ့ တရားေသမျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။Shinlayhttp://www.blogger.com/profile/14906898271608132918noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-3053014785110998855.post-11125166507637248472014-04-23T18:21:00.002+02:002014-04-23T18:21:54.216+02:00လုပ္ငန္းခြင္မွာ စိတ္ကုန္ေနၾကသူမ်ားဂ်ာမနီက အလုပ္သမားေတြ တကယ္ပဲစိတ္ပါလက္ပါ အလုပ္လုပ္ၾကပါသလား<br />
ဆိုတာနဲ ့ပတ္သက္ၿပီး ဖတ္လိုက္ရတဲ့ သတင္းတပုဒ္အေၾကာင္းပါ။<br />
<br />
အလုပ္လုပ္တဲ့အခါ အလုပ္မွာ စိတ္မ၀င္စားပဲ အလုပ္တစ္ခုအေနနဲ ့သာလုပ္<br />
ေနၾကသူေတြေၾကာင့္လုပ္ေဖၚကိုင္ဘက္ေတြနဲ ့အဆင္မေျပ၊ အလုပ္ရွင္အတြက္<br />
ေငြသာကုန္ၿပီးအက်ိဳး မရွိပဲ၊ လုပ္ငန္းခြင္မွာ အေနွာက္အယွက္ျဖစ္ၾကရပါတယ္။<br />
ဂ်ာမနီမွာအလုပ္သမားေတြရဲ ့ ၁၆ ရာခိုင္ႏႈန္း ကသာ တက္တက္ၾကြၾကြစိတ္ပါ<br />
၀င္စားစြာ အလုပ္လုပ္ၾကၿပီး အလုပ္အတြက္ အခ်ိန္ေပးႏိုင္သူ အလုပ္ရွင္ အတြက္<br />
အားထားရသူေတြျဖစ္ပါတယ္။ အလုပ္သမားေတြရဲ ့၆၇ ရာခိုင္ႏႈန္းကေတာ့<br />
လုပ္ဖို ့ေပးထားတဲ့ အတိုင္း၀တ္ေက်တမ္းေက်သာလုပ္ၾကၿပီး ၁၇ ရာခိုင္ႏႈန္း<br />
ကေတာ့ အလုပ္ထဲမွာစိတ္မ၀င္သားပဲ မိမိအလုပ္ကိုစိတ္ကုန္ေနသူေတြျဖစ္ပါတယ္<br />
လို ့ သုေတသနစာတမ္းတစ္ခုမွာ ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။<br />
<br />
<br />
ဒီသတင္းဖတ္ၿပီး က်မလက္ေတြ ့ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ျပသနာနဲ ့တူေနလို ပိုစိတ္၀င္စား<br />
သြားပါတယ္။ က်မေတြ ့ရသေလာက္လည္း အလုပ္မွာ လူတခိ် ဳ ့ဟာ အလုပ္လုပ္ခ်င္စိတ္<br />
မရွိပဲ အလုပ္လာေနၾကတာေတြရပါတယ္။ အလုပ္ရဲ ့သေဘာကိုနားမလည္၊ ရွင္းျပရင္<br />
နားမေထာင္ခ်င္၊အလုပ္ရွိရင္ ေကြ ့ေရွာင္သြား၊ မသိခ်င္ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေန၊<br />
အလုပ္ကိုသာမလုပ္ခ်င္ေပမဲ့ အလုပ္ခ်ိန္ကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္တိတိက်က်လိုက္နာတတ္<br />
သူေတြပါ။ သူေၾကာင့္ တျခား ၾကိဳးစားခ်င္သူေတြမွာ ဒုကၡေရာက္ရပါတယ္။ သူလို<br />
အေျခာင္ခို ဖို ့ ေသြးထိုး။ လိုက္မလုပ္ရင္ ရန္လုပ္ နဲ ့အလုပ္တြဲလုပ္ရမွာ အဆင္မေျပေတာ့ပါ။<br />
တေျဖးေျဖးနဲ ့သူဟာ အလုပ္မွာ အသံုး မ၀င္သလိုျဖစ္လာပါတယ္။<br />
သူ ့ကိုအလုပ္က ထုတ္လိုက္ပါလားလို ့ေျပာတာကလြယ္ေပမဲ့၊ အလုပ္သမား<br />
အခြင့္အေရးေတြက ဒီႏိုင္ငံမွာ အကာအကြယ္ေပးေနတာေၾကာင့္ ေျပာသေလာက္<br />
မလြယ္ပါဘူး။ <br />
သုေတသနစာတမ္းမွာ ဆက္လက္ေဖၚျပထားတာက ဒီလိုစိတ္မပါလက္မပါလုပ္ေနၾကတဲ့ အလုပ္သမားေတြေၾကာင့္ ဂ်ာမနီ စီးပြားေရးမွာ တစ္ႏွစ္ကို ယူရို <span class="nowrap">98</span> ကေန<br />
<span class="nowrap">118</span> Milliarden အထိ ထိခိုက္ေစတယ္လို ့သိရပါတယ္။<br />
<br />Shinlayhttp://www.blogger.com/profile/14906898271608132918noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-3053014785110998855.post-86039852503701902752014-02-14T18:34:00.000+01:002014-02-14T18:34:02.962+01:00အေမ့ ရဲ ့အေတြးမ်ားလား<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiRIRdrb_32axXHZvho_DX5QC3mWjBNvudGsPtGJdv-8bbTtkMWPJ2ppNxHZZNwX1SKoK370WNAW_iXL9DlrAdmBf_Jbu-J6SXl2l3pLAlRfmQiWR6AShbZ9laZCodHnsK4MWdWX_PfWV0/s1600/mother.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiRIRdrb_32axXHZvho_DX5QC3mWjBNvudGsPtGJdv-8bbTtkMWPJ2ppNxHZZNwX1SKoK370WNAW_iXL9DlrAdmBf_Jbu-J6SXl2l3pLAlRfmQiWR6AShbZ9laZCodHnsK4MWdWX_PfWV0/s1600/mother.jpg" height="320" width="212" /></a></div>
<br />
မနက္လင္းခဲ့ေပမဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ၊ရည္မွန္းခ်က္ေတြ<br />
ကင္းမဲ့ေနတဲ့ ေန ့သစ္ကို အင္အားခ်ိနဲ ့စြာနဲ ့စရအံုးမယ္။<br />
<br />ငယ္ငယ္ကလိုဒိုးဒိုးေဒါက္ေဒါက္ အိပ္ရာကထလိုက္ခ်င္ေပမဲ့၊<br />
ကိုယ့္အားကိုယ္မကိုးႏိုင္ေတာ့၊ လာကူထူေပးမဲ့အေဖၚကိုေမွ်ာ္ရင္း။<br />
လာပါဟဲ့၊ကူပါဟဲ့လို ့ေျပာခ်င္ေပမဲ့လည္း၊ တပါးသူၾကည္ျဖဴ ေအာင္၊<br />
ေနတတ္၊ထိုင္တတ္ဖို ့ကလိုေသးတယ္မဟုတ္လား။<br />
<br />
ထုတ္ေပးတဲ့အ၀တ္ကို၀တ္၊ခ်က္ေကၽြးတဲ့ဟင္းကိုစား၊<br />
အရွက္လံုေအာင္၊ အဟာရျဖစ္ေအာင္ ၀တ္ဖို ့စားဖို ့ကအဓိကပါ။<br />
ဇီဇာေၾကာင္၊ဂ်ီးမ်ားေနဖို ့ဆိုတဲ့အခ်ိန္မဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ။<br />
ေတာ္ၾကာ အဖြားၾကီးဂ်ီးမ်ားတယ္ဆိုၿပီး ေစတနာကုန္သြားမွျဖင့္။<br />
<br />
တေန ့လံုး ဘာအလုပ္မွမရွိ၊အေတြးေတြက ဟိုေျပး၊ဒီလာ၊ဟိုေရာက္၊ဒီေရာက္၊<br />
အသိတရားေတြက ေပၚလိုက္၊ေပ်ာက္သြားလိုက္၊ <br />
အေရွ့ကဖြင့္ထားတဲ့ တီဗီလည္းဘာေတြျပေနမွန္းမသိ၊<br />
ၾကားတစ္ခ်က္၊မၾကားတစ္ခ်က္။<br />
တခါတေလလည္းဘုရားစာေလးရြတ္လိုက္၊ပုတီးစိတ္လိုက္၊တရားမွတ္လိုက္<br />
ဒါပဲကိုယ္ေနာက္ပါမွာမဟုတ္လား။<br />
<br />
ထိုင္ရတာၾကာလာေတာ့သြားလွဲအံုးမွ၊ အိပ္ခ်င္တာ၊မအိပ္ခ်င္တာထက္<br />
လွဲရင္းအိပ္ေပ်ာ္သြားလည္း အခ်ိန္ကုန္တာျမန္သြားတာေပါ့ေလ။<br />
<br />
အင္အားေတြခ်ိနဲ ့လာတဲ့အရြယ္မွာ၊ကိုယ့္ကိုကိုယ္အားမရ၊စိတ္တိုင္မက်၊<br />
လုပ္ေနၾကအရာေတြမလုပ္ႏိုင္ပဲသူမ်ားမွီခိုေနရတဲ့ အခါ<br />
တေယာက္ထဲဆိုေတာ့ အားငယ္မိတယ္။<br />
<br />
ဒါေပမဲ့လည္း ေမြးလာတာလည္း တစ္ေယာက္ထဲပဲ အေတြးကိုေမြးရင္း<br />
က်န္ေနေသးတဲ့ရက္ေတြအတြက္ အားေမြးရအံုးမယ္။<br />
ဒါမွ အေ၀းေရာက္ေနတဲ့သမီးျပန္လာရင္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာျပန္ေတြ ့ႏိုင္မွာေလ။Shinlayhttp://www.blogger.com/profile/14906898271608132918noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-3053014785110998855.post-80208977697590330922014-01-25T08:29:00.002+01:002014-01-25T08:29:49.736+01:00Nose piercing အေတြ ့အၾကံဳက်မ လုပ္မယ္လုပ္မယ္နဲ ့ မလုပ္ပဲၾကာေနတဲ့ထဲမွာ nose piercing လည္း ပါ<br />
ပါတယ္။ ကိုေသာမတ္စ္က အိႏၵိယက အမ်ိဳးသမီးေတြ ႏွာေခါင္းမွာ နားကပ္<br />
ပန္တာ သေဘာက်သလို၊ က်မကလည္း စိတ္၀င္စားပါတယ္။ နားေပါက္ေတာင္<br />
မရွိတဲ့က်မမွာ ႏွာေခါင္းမွာေဖါက္ဖို ့ေတာ့ လြယ္လြယ္နဲ ့ အေကာင္အထည္<br />
အေဖၚျဖစ္တာမဆန္းပါဘူးေလ။<br />
မႏွစ္က အလုပ္ကသူငယ္ခ်င္းနဲ ့စကားစပ္မိရင္း သူလည္းေဖါက္ခ်င္ေၾကာင္း<br />
ေျပာၿပီး အတူတူ သြားေဖါက္မယ္လို ့စီစဥ္ၾကပါတယ္။<br />
(တကယ္တမ္းက်ေတာ့ သူမေဖါက္ျဖစ္ခဲ့ပါ။)<br />
<br />nose piercing ကို တကယ္ေဖါက္မယ္ဆိုေတာ့ ဘယ္မွာ ေဖါက္ရမလဲလို ့ရွာရပါတယ္။<br />
တခ်ိဳ ဳ ့ က နားကပ္ေတြဘာေတြေရာင္တဲ့ဆိုင္မွာ ေသနတ္ နဲ ့ေဖါက္တယ္။<br />
တခ်ိ ဳ ့က piercing ဆိုင္မွာအပ္နဲ ့ ေဖါက္တယ္။က်မ ကေတာ့ piercing ဆိုင္မွာေဖါက္ဖို ့<br />
စဥ္းစားၿပီး ဆိုင္ရွာပါတယ္။ သူတို ့က ေန ့တိုင္းေဖါက္ေနၾကဆိုေတာ့ အေတြ ့<br />
အၾကံဳ ပိုမယ္လို ့ထင္လို ့ပါ။ ဆိုင္ကို Internet မွာရွာပါတယ္။ piercer က အမ်ိဳး သမီး<br />
ေယာက္ျဖစ္ၿပီး အေတြ ့အၾကံဳ လည္းတာနဲ ့ သူ ့ဆိုင္ကိုေရြးလိုက္ပါတယ္။<br />
<a href="http://www.tattoo-art-freiburg.de/">http://www.tattoo-art-freiburg.de/</a><br />
ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ မေဖါက္ခင္ သိသင့္တာေတြ ကို စိတ္ရွည္ရွည္ရွင္းျပပါတယ္။<br />
ေဖါက္တာက ၃ မိနစ္ေလာက္အတြင္း အားလံုးၿပီးပါတယ္။ နာသလားဆိုေတာ့။<br />
နာပါတယ္။ မ်က္ရည္က်ေလာက္ေအာင္နာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခဏေလးပါ။<br />
ႏွာေခါင္းမွာ နားကပ္ေလးပါလာေတာ့ (ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာလုပ္လိုက္ရလို ့)<br />
နာတာကိုခံႏိုင္ပါတယ္။<br />
ပထမေန ့မွာ ေတာ့ ႏွာေခါင္းကို မထိရဲ ပါဘူး။ ထိရင္နာမယ္ဆိုတာသိေနတယ္။<br />
ဒါေပမဲ ့ ေနာက္ေန ့ေတြမွာ တေန ့ၿပီးတေန ့ တိုးတက္လာတာေတြ ့ရတယ္။<br />
တပတ္ေလာက္ေနေတာ့ ေတာ္ေတာ္ပံုမွန္ျဖစ္လာပါတယ္။<br />
တေန ့ကို ၂ခါေတာ့ desinfektionsspray နဲ ့ေဆးေပးရပါတယ္။<br />
<br />
၅ပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ က်မ အသစ္တစ္ခု လဲလိုက္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့<br />
ေဖါက္ၿပီး ၈ပတ္ေလာက္ၾကာမွ လဲေပးေလ့ရွိေပမဲ့ က်မက ခရီးထြက္စရာရွိ<br />
တာနဲ ့ လဲျဖစ္တာပါ။<br />
<br />
nose piercing မွာ အဓိက စနစ္ ၂မ်ိဳ ဳ း ရွိပါတယ္။ <br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJmzUkTCydNeSu1ExLhcGE1BGr2Vr-qWW1VlMy0d0cS3jMOK-Um_0MG_o8ZZCGkJJC4Dq5Rsu-uYpMkcF3em_3-DD0TzpzPwIDP4k9qWH-PyvoTcA3Z6CkG1kJ_QwtMrvEeqbeq69q2gQ/s1600/Piercing-Studs-Pack.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJmzUkTCydNeSu1ExLhcGE1BGr2Vr-qWW1VlMy0d0cS3jMOK-Um_0MG_o8ZZCGkJJC4Dq5Rsu-uYpMkcF3em_3-DD0TzpzPwIDP4k9qWH-PyvoTcA3Z6CkG1kJ_QwtMrvEeqbeq69q2gQ/s1600/Piercing-Studs-Pack.jpg" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJOxl5WSz2hZY89eYo6tviMb_PDVjIQwlKOij7i7aHgmwx5Hs9i6kuzYKCwPRPNK5GR03pj509XPtx-oWlGPSxvI-w-gC5WFlie_CFXXi4nVyfjNBgZSCS_wvVL4VoLimCAPdYK0eNfXQ/s1600/Nose-Stud.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJOxl5WSz2hZY89eYo6tviMb_PDVjIQwlKOij7i7aHgmwx5Hs9i6kuzYKCwPRPNK5GR03pj509XPtx-oWlGPSxvI-w-gC5WFlie_CFXXi4nVyfjNBgZSCS_wvVL4VoLimCAPdYK0eNfXQ/s1600/Nose-Stud.jpg" /></a></div>
<br />
က်မသံုးတာကေတာ့ အေကာက္ကေလးပါတဲ့<br />
စနစ္ပါ။ သူကေတာ့ တတ္ရတာ အစပိုင္းေတာ့<br />
နဲနဲခက္ေပမဲ့ လြယ္လြယ္နဲ ့မကၽြတ္ထြက္ပါဘူး။<br />
က်မ ပထမဆံုး လဲတုန္းကေတာ့ ဆိုင္မွာသြား<br />
လဲပါတယ္။<br />
<br />
<br />
<br />
nose piercing တတ္ထားရင္ဂရုစိုက္ရမွာ ကေတာ့ မ်က္ႏွာသစ္တဲ့အခါ၊ မ်က္ႏွာသုပ္<br />
တဲ့အခါ၊ အကႌ် ၀တ္တဲ့အခါေတြမွာပါ။ တခါတေလခ်ိတ္မိၿပီး နားကပ္ထြက္လာတတ္<br />
ပါတယ္။<br />
နားကပ္ေလးကိုေတာ့ တေန ့ကို ၂ခါေလာက္ လွည့္လွည့္ေပးပါတယ္။ ဒါမွ တေနရာထဲ<br />
အသားေသမသြားေအာင္ပါ။<br />
သူ ့ကို မတတ္ပဲ ထားရင္ ၄ ရက္ေလာက္ဆို ျပန္ပိတ္သြားပါတယ္။ <br />
အခုအထိေတာ့ အဆင္ေျပေနပါတယ္။ အေမကေတာ့ လွလည္းမလွဘူးတဲ့။<br />
ဒါေပမဲ့က်မကေတာ့ လွတယ္လို ့ထင္ေနတုန္းပါပဲ။ Shinlayhttp://www.blogger.com/profile/14906898271608132918noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-3053014785110998855.post-49730351115252414842014-01-15T19:29:00.000+01:002014-01-15T19:29:02.301+01:00အေ၀းမွ အေတြးမ်ားျမန္မာျပည္ကျပန္လာၿပီး ဂ်ာမနီကိုျပန္ေရာက္တယ္ဆိုတာနဲ ့ အေအးဒဏ္<br />
ရယ္၊ အေမွာင္ေန ့ရယ္၊ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ လမ္းေတြရယ္ကဆီးၾကိဳေနပါတယ္။<br />
ရန္ကုန္မွာ ၾကားေနေလ့ရွိတဲ့ ကားစက္သံေတြ၊ ဟြန္းတီးသံေတြ၊ ေစ်းေရာင္းသံ၊<br />
သီခ်င္းသံ၊ေအာ္သံဆူသံေတြ ရုတ္တရက္ မရွိေတာ့တာ အရင္သတိထားလိုက္<br />
မိပါတယ္။<br />
က်မတေယာက္ထဲရွိတဲ့အိမ္မွာ ရန္ကုန္ကအိမ္လို မိသားစုေတြရဲ ့စကားသံေတြ၊<br />
တီဗီသံေတြ ျပန္ သတိရေနသလိုပါ။ ဖုန္းေတြဆက္ေလ့ရွိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊<br />
ေဆြမ်ိဳးေတြရဲ ့ ဖုန္းေခၚသံေတြ တိတ္ေနတဲ့ က်မရဲ ့ ဖုန္းေလးလည္း အနားရေနတယ္။<br />
<br />
မနက္ေစာေစာ အေမ့အိမ္အသြားလမ္းမွာ ၀ယ္စားေလ့ရွိတဲ့ ပဲျပဳတ္နံျပား ကို<br />
Müsli စားရတဲ့အခ်ိန္ တိုင္းသတိရမိတယ္။ အိမ္ကေန အလုပ္ကို ရထားနဲ ့<br />
သြားတိုင္း ရန္ကုန္မွာ ၿမိဳ ့ပတ္ရထားစီးခဲ့ရတဲ့အရသာကိုျပန္ေတြးမိပါတယ္။<br />
<br />
တေယက္ထဲျဖစ္သလိုခ်က္စားေတာ့လည္း အေဒၚခ်က္တဲ့ဟင္းေတြ အဆင္သင့္စား<br />
ခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္ေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြခ်က္ေကၽြး၊၀ယ္ေကၽြးၾကတဲ့ ထမင္းဟင္းေတြ<br />
ကိုသတိရပါတယ္။<br />
<br />
မနက္ေစာေစာဘုရားရွိခိုးတိုင္း ေရႊတိဂံုဘုရားကိုလွမ္းျမင္ေနရတဲ့ က်မတို ့အိမ္<br />
ခန္းေလးကို လြမ္းမိသလို၊ ေရႊတိဂံု ကို သြားဖူးခဲ့တာေတြ ျပန္ျမင္ေရာင္မိပါတယ္။<br />
<br />
ျမိဳ ့ထဲမွာ လူတခ်ိဳ ဳ ့ပိုက္ဆံေတာင္းေနတာေတြ ့ေတာ့ ရန္ကုန္လမ္းေတြေပၚက<br />
အဖိုးအို၊ အဖြားအိုေတြကို အမွတ္ရၿပီး ၀မ္းနည္းမိတယ္။<br />
<br />
အလုပ္ထဲမွာ လူေတြနဲ ့ေျပာဆိုေနခ်ိန္ေတြၾကားက ျမန္မာျပည္က သူငယ္ခ်င္း<br />
ေတြနဲ ့ေျပာဆိုရီေမာခဲ့ၾကတာ လြမ္းမိတယ္။<br />
<br />
အလြမ္းေတြထဲမွာ အလြမ္းဆံုးကေတာ့ က်မ အေမကိုပါပဲ ။ သူလည္းက်မကို<br />
လြမ္းေနမွာေသခ်ာပါတယ္။ အေမ... ေနာက္ ၆လ ဆိုရင္ ျပန္ေရာက္လာမွာပါ။<br />
အခုလည္း က်မ ကိုယ္စား ကိုေသာမတ္စ္က အေမ့ အနားမွာရွိေန ေသးတယ္<br />
ဆိုေတာ့ အေမလည္း အေဖၚရွိေနမွာပါလို ့ေတြးမိပါေသးတယ္။<br />
<br />
ေၾအာ္ အလြမ္းေတြအသားထားလို ့အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ မနက္ျဖန္အလုပ္<br />
သြားဖို ့ ျပင္လိုက္အံုးမယ္။ <br />ေနာက္မွ ဆက္လြမ္းတာေပါ့။Shinlayhttp://www.blogger.com/profile/14906898271608132918noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-3053014785110998855.post-38172942690152748842013-12-06T17:44:00.000+01:002013-12-06T17:44:25.066+01:00ေနာက္တစ္ပတ္ဆိုရင္... ... ...ေနာက္တပတ္ဆို ျမန္မာျပည္ျပန္ရမယ္။ အေမ့ကိုျပန္ေတြ ့ရမွာေၾကာင့္<br />
၀မ္းသာရပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့လည္းျပန္ေတြ ့ျဖစ္၊စကားေတြေျပာျဖစ္<br />
ၾကမွာမို ့လည္း ၾကိဳးေတြးၿပီး၀မ္းသာရပါတယ္။<br />
<br />
ေလးပတ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္အတြင္းမွာ အေမ့နားမွာပဲ အေနမ်ားမွာပါ။ ျမန္မာႏိုင္ငံ<br />
အႏွံ ့ ခရီးဆန္ ့ခ်င္ေပမယ့္ အေမ့ ကိုေတြ ့ခြင့္ရတဲ့ အခ်ိန္တိုေလးအတြင္းမွာ<br />
သူ ့ကို ထားၿပီးမသြားရက္ခဲ့တာ။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဘေလာ့မွာတင္ထားတဲ့<br />
ျမန္မာျပည္ရႈခင္းေတြ ကိုပဲ ၾကည့္ရင္း ဘေလာ့ေတြထဲမွာ ျမန္မာျပည္အႏွံ ့<br />
ေရာက္ခြင့္ရလို ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကိုေက်းဇူးတင္ရပါတယ္။<br />
<br />
ေမွာင္လည္းေမွာင္၊ေအးလည္းေအးတဲ့ ဂ်ာမန္ ေဆာင္းတြင္းက တစ္လေလာက္<br />
လြတ္ခြင့္ရတာလည္း ၾကိဳ ျပီး၀မ္းသာေနပါတယ္။တစ္လေလာက္မနက္ေစာေစာ<br />
အိပ္ရာက မထရေတာ့မွာကိုလည္းေတြးေပ်ာ္မိပါတယ္။ တစ္ခုနဲ ့တစ္ခု အဆက္<br />
မျပတ္လည္ေနတဲ့ ပေရာဂ်က္ေတြကေန တစ္လေလာက္ လြတ္ခြင့္ရမွာကိုလည္း<br />
ေတြးရင္းၾကိဳေပ်ာ္ေနမိပါတယ္။ ဂ်ာမနီရဲ ့ ခရစ္စမတ္ရက္ေတြ နဲ ့ New Year ည<br />
ေတြကိုေတာ့ က်မ သတိရေနမိမွာပါ။<br />
<br />
အျမဲတမ္းမေျပာျဖစ္တဲ့ ျမန္မာစကားေတြ၊ အျမဲတမ္းမစားျဖစ္တဲ့ ျမန္မာအစားအစာေတြ၊ <br />
အေ၀းကေန လြမ္းေနရတဲ့ အရာေတြ ကို မၾကာခင္ အခ်ိန္မွာ ျပန္ရေတာ့မွာလို ့<br />
ေတြးမိတိုင္း စိတ္လွဳပ္ရွား ၿပီးေပ်ာ္ေနမိပါတယ္။Shinlayhttp://www.blogger.com/profile/14906898271608132918noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-3053014785110998855.post-82006287658568403592013-12-02T17:31:00.001+01:002013-12-02T17:31:58.923+01:00ပိန္ျခင္း၊၀ျခင္းသီအိုရီမ်ားက်မ ငယ္ငယ္ကတည္းက ၾကားေနေလ့ရွိတာကေတာ့ ၀လို ့လွလို ့၊<br />
က်န္းမာ၀ၿဖိဳး လို ့စသျဖင့္ ျပည့္ျပည္ျျဖိဳးၿဖိဳး၀၀ လွလွ ကိုတန္ဖိုးထားၾကတဲ့<br />
စကားေတြပါ။ က်မ အလုပ္မွာ ေန ့စဥ္ရင္ဆိုင္ေနရတာကေတာ့ ကိုယ္အေလးခ်ိန္<br />
ရွိသင့္တာထက္ပိုေနတဲ့ သူေတြပါ။ သူတို ့ေတြဟာ အမ်ားအားျဖင့္ ေသြးတိုး၊<br />
ဆီးခ်ိ ဳ၊ ႏွလံုး ေရာဂါေတြကို ခံစားေနရသူေတြပါ။ ေရာဂါ အေျခအေန မဆိုးခင္မွာ<br />
ကိုယ္အေလးခ်ိန္ခ် ဖို ့ နဲ ့ၾကိဳတင္ကာကြယ္ဖို ့ က်မတို ့ဆီေရာက္လာၾကတာပါ။<br />
<br />
ေစ်းကြက္ထဲမွာရွိတဲ့ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ခ်ဖို ့ နည္းေတြ၊ေဆးေတြ၊ အဆာခံႏိုင္ေအာင္<br />
စားတဲ့ အစာေတြ၊ေလ့က်င့္ခန္းနည္းေတြ အမ်ားၾကီးၾကားမွာ လူနာေတြဟာ<br />
ေကာင္းႏိုးရာရာမိမိနဲ ့သင့္ေတာ္မယ္ထင္တဲ့ နည္းေတြ ကို စမ္းၾကည့္ၾကပါတယ္။<br />
အမ်ားစုကေတာ့ ဒီနည္းနဲ ့သံုးရင္း အေလးခ်ိန္က်သြားေပမဲ ့ေနာက္ျပန္တက္လာ<br />
တာေၾကာင့္ေနာက္တနည္းစမ္းၾကည့္ျပန္တယ္။ ဒီလိုနဲ ့ ေနာက္ပိုင္းစိတ္မရွည္ေတာ့ပဲ<br />
ကိုယ္အေလးခ်ိန္က်ဖို ့ဆက္မၾကိဳးစားေတာ့ပါဘူး။<br />
က်မတို ့ဆီေရာက္လာတဲ့သူေတြမွာလည္း တခ်ိ ဳ ့က အစားအေသာက္၊အေနအထိုင္<br />
ကိုအခ်ိန္ယူျပင္လိုက္လို ့ ေရာဂါ သက္သာေပ်ာက္ကင္းသြားတာေတြ ေတြ ့ရလို ့<br />
၀မ္းသာရသလို၊ လမ္းတ၀က္တင္ လက္ေလွ်ာ့လိုက္တဲ့သူေတြလည္း ေတြ ့ရ<br />
ျပန္တယ္။ <br />
<br />
တကယ္တမ္း ကိုယ္အေလးခ်ိန္ ခ်ခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ စိတ္ရွည္ၿပီးဇြဲေကာင္းရမွာပါ။<br />
မိမိ တခ်ိန္လံုး အရိုးစြဲလာတဲ့ စားေသာက္မႈ ပံုစံ၊ေနထိုင္လႈပ္ရွားမႈ ပံုစံေတြကို<br />
အခ်ိန္ေပးၿပီးျပဳ ျပင္ယူရမွာပါ။ အဆီ၊အခ်ိ ဳ အဆိမ့္၊ေတြကေတာ့ လူတိုင္းၾကိဳက္ၾက<br />
ေပမဲ့ ဒါေတြကို တေျဖးေျဖးခ်င္း ေရွာင္ႏိုင္ဖို ့၊ မိမိရဲ ့ ေန ့စဥ္ကိုယ္လက္လႈပ္ရွားမႈ <br />
အစီအစဥ္ေတြကို စိတ္ေရာကိုယ္ပါ စိတ္၀င္တစားလုပ္ ႏိုင္ဖို ့ေတြက အခ်ိန္ယူရ၊<br />
ဇြဲရွိရမွာပါ။<br />
<br />
တခ်ိ ဳ ့ကေတာ့ အခ်ိန္ မေပးႏိုင္ပဲ ခ်က္ခ်င္း ခ်ခ်င္၊က်ခ်င္ၾကပါတယ္။ အဆီက်ေဆး<br />
ေတြ၊ ပိန္ေဆးေတြ ကို အင္တာနက္မွာလြယ္လြယ္ရတိုင္းလြယ္လြယ္သံုးၾကေတာ့<br />
ဆိုးက်ိ ဳးေတြ နဲ ့ရင္ဆိုင္ၾကရတဲ့သူေတြ ေတြ ့ရတယ္။<br />
ဂ်ာမနီမွာေတာ့ ေစ်းကြက္ထဲမွာ ေရာင္းခြင့္ရွိတဲ့ ေဆးေတြက ဆိုးက်ဳိ ဳး ေကာင္းက်ိ ဳးေတြကို<br />
စစ္ထားၿပီးသားပါ။ Internet မွာေတာ့ ေရာင္းေနတဲ့ေဆးေတြကို ၾကိဳက္သလို၀ယ္<br />
သံုးလို ့ရေတာ့ သံုးၾကည့္ၾကရင္း ဆိုးၾကိဳးေတြရင္ဆိုင္ရပါတယ္။<br />
<br />
၀လာရတဲ့အေၾကာင္းရင္းဟာ လူတိုင္မွာမတူႏိုင္သလို၊ အေလးခ်ိန္ ခ်ရာမွာလည္း<br />
သူမ်ားေတြခ်က္ခ်င္းက်ေပမဲ ့ကိုယ္က က်ခ်င္မွက်တာကို၊ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္<br />
ကိုယ္အေလးခ်ိန္ခ်ေတာ့မယ္ဆိုရင္ စိတ္ရွည္၊ဇြဲေကာင္းၿပီး မိမိရည္မွန္ခ်က္<br />
ေရာက္ေအာင္အခ်ိန္ယူဖို ့လိုပါတယ္။ မိမိရဲ ့လက္ရွိ က်န္းမာေရး အေျခအေန<br />
အရလည္းလိုအပ္ရင္ဆရာ၀န္နဲ ့ ေဆြးေႏြးၿပီးမွ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္တာတို ့၊<br />
Diet လုပ္တာတို ့စလုပ္သင့္ပါတယ္။<br />
<br />
တေန ့က မိတ္ေဆြေတြနဲ ့စကားေျပာရင္း ၀ျခင္း၊ ပိန္ျခင္း အေၾကာင္းေရာက္<br />
သြားတယ္။ မိတ္ေဆြတေယာက္က TV ၾကည့္ရင္၀တယ္တဲ့၊ အထူးသျဖင့္<br />
မႈခင္းဇာတ္လမ္းေတြၾကည့္ရင္တဲ့။ ဘာျဖစ္လိုလဲဆိုေတာ့ စိတ္လႈတ္ရွာမႈေၾကာင့္<br />
stress-hormone ေတြထြက္လာၿပီးလူကို၀ေစတယ္တဲ့။<br />
က်မက မႈခင္းဇာတ္လမ္းေတြၾကည့္ေလ့ရွိေတာ့.... ... ... သတိထားအံုးမွလို ့<br />
ကိုယ့္ကိုကိုယ္သတိေပးမိပါတယ္။ :)Shinlayhttp://www.blogger.com/profile/14906898271608132918noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3053014785110998855.post-39658109825018802552013-11-24T11:34:00.002+01:002013-11-24T11:34:55.346+01:00တိုက္ပြဲေျပးရင္းလႊားရင္း၊ ေပ်ာ္လိုက္ငိုလိုက္<br />
ရန္ျဖစ္လိုက္၊စိတ္ဆိုးလိုက္နဲ ့<br />
အခ်ိန္ေတြက တေျဖးေျဖးကုန္သြားသလို၊<br />
ခ်စ္တဲ့သူ၊ခင္တဲ့သူ ေဆြမ် ဳိ း မိတ္ေဆြ တခ် ဳိ ့လည္း<br />
ေလာကၾကီးထဲကထြက္သြားၾကၿပီ။<br />
<br />
ကိုယ့္အလွည့္ ကိုေစာင့္ရင္း၊<br />
ေလာဘ၊ေဒါသ၊ေမာဟ နည္းေအာင္ၾကိဳ းစားရင္း၊<br />
ေလာက ၾကီးမွာ ေနခြင့္ရေနစဥ္ ေကာင္းမႈ ့မ်ား<br />
လုပ္ခြင့္ရေအာင္ၾကိဳ းစားရင္း၊ <br />
<br />
ခြင့္လႊတ္ရင္း၊အနစ္နာခံရင္း၊<br />
သည္းခံရင္းနဲ ့... ...<br />
<br />
စိတ္ကိုစုစည္း၊ သတိခ်ပ္ေနေပမဲ့<br />
အေတြးေတြကဟိုေျပး၊ဒီေရာက္၊<br />
ေလာဘ၊ေဒါသက ဟိုကလာ၊ဒီကလာနဲ ့ <br />
ကေမာက္ကမမို ့၊ ေမာမိပါတယ္။<br />
<br />
Shinlayhttp://www.blogger.com/profile/14906898271608132918noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-3053014785110998855.post-72223718443069188472013-11-11T19:09:00.000+01:002013-11-11T19:11:29.627+01:00ဦးေႏွာက္ေဖါက္စားျခင္းသူမ်ားတိုင္းျပည္မွာ မိမိဘ၀ တိုးတက္ဖို ့ရုန္းကန္ၾကိဳးစားရတာ မလြယ္ပါဘူး။<br />
ဘာသာစကား၊ယဥ္ေက်းမႈ၊အေတြ ့အၾကံဳ ကြဲျပားမႈေတြကို ရင္ဆိုင္ညွိႏႈိင္းရင္း<br />
မိမိ ရဲ ့လုပ္ႏိုင္စြမ္းကို ျပရတာ မလြယ္ပါဘူး။<br />
<br />
ကိုယ္လုပ္ႏိုင္တာကို ျပႏိုင္ျပန္ေတာ့လည္း ကိုယ့္ကို အသံုးခ် တာ တခါတေလ<br />
ေအာင့္သက္သက္နဲ ့ခံရေသးတယ္။<br />
<br />
ဂ်ာမနီမွာ ႏိုင္ငံျခားက ရလာတဲ့ ေအာင္လက္မွတ္ေတြကို သိပ္ၿပီးအသိအမွတ္<br />
မျပဳခ်င္ၾကပါဘူး။ ႏိုင္ငံျခားက ပညာတတ္ေတြကိုလည္း သိပ္အထင္မၾကီးၾကသလို၊<br />
အလုပ္ခန္ ့ဖို ့လည္းမစဥ္းစားခ်င္ၾကပါဘူး။<br />
<br />
အစပိုင္းေတာ့ က်မ ဂ်ာမန္ ပညာေရး ကို အထင္ၾကီးပါတယ္။ ကိုယ္ႏိုင္ငံထက္စာရင္<br />
သူတို ့ကေတာ့ အမ်ားၾကီးသာပါတယ္ေလ။ ဒါေပမဲ့ လူေတြကေတာ့ မထူးပါဘူး။<br />
Ph.D. စာတမ္းကို ခိုးကူးလို ့အလုပ္ျပဳတ္သြားတဲ့ အစိုးရ၀န္ၾကီးရွိသလို၊ Professor ဘြဲ ့<br />
ျပန္အပ္လိုက္ရတဲ့ ဆရာ၀န္ၾကီးေတြလည္းရွိေနတာ ၾကံဳေန၊ၾကားေနရလာေတာ့<br />
သူတို ့လည္းထူးမျခားနားပါပဲလားလို ့သိလာခဲ့ပါတယ္။<br />
<br />
တခုတေလာ က်မ ရဲ ့ Professor က သူ ့အတြက္ လိုအပ္ေနတဲ့ Certificate တစ္ခု<br />
ေျဖဖို ့ရွိေနပါတယ္။ ဒီ Certificate ရမွ သူ ့ရဲ ့ ပေရာဂ်က္က စႏိုင္မွာ ပါ။<br />
ဒီေန ့ေတာ့ က်မက သူ ့ကိုယ္စား on-line ကေန ေျဖေပးလိုက္ရပါတယ္။<br />
Certificate ထြက္လာေတာ့ Professor နာမည္နဲ ့ေပါ့ေလ။ Shinlayhttp://www.blogger.com/profile/14906898271608132918noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-3053014785110998855.post-51907388916350879252013-11-01T08:56:00.002+01:002013-11-01T08:56:45.065+01:00လက္ေခ်ာင္းမ်ားလက္ေခ်ာင္းေတြရဲ ့ အသံုး၀င္မႈ ကို လက္ေခ်ာင္းေတြ ရုတ္တရက္ နာလာတဲ ့အခ်ိန္မွာ<br />
ပိုၿပီး တန္ဖိုးသိလာရပါတယ္။<br />
<br />
လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ ့ ကိုင္ရ၊ ဖြင့္ရ၊ပိတ္ရ၊ လွည့္ရ၊ တြန္းရ၊လွီးရ၊ ေမႊရ၊ နယ္ရ.....<br />
သူ တို ့ရဲ ့တာ၀န္ေတြက မနည္းပါလား။<br />
<br />
က်မ တစ္ခုခုကို ကိုင္တယ္ဆိုရင္ပဲ နာလာတာေၾကာင့္ လက္ေခ်ာင္းေတြကို<br />
သတိျပဳလာမိပါတယ္။<br />
<br />
တစ္ခုခု လုပ္ခါနီးတိုင္းလက္ေခ်ာင္းေတြ ကိုညွာၿပီး ဘယ္လို သက္သာေအာင္<br />
အလုပ္လုပ္ရမလဲလို ့နည္းလမ္းေတြရွာရတယ္။<br />
ေန ့စဥ္ လွဳ ပ္ရွားမႈေတြမွာ အဟန္ ့အတားေတြျဖစ္လာတယ္။<br />
<br />
အခုေတာ့ က်မလက္ေခ်ာင္းေလးေတြ ေတာ္ေတာ္ေလးသက္သာလာပါၿပီ၊<br />
စားခ်င္တာ၊ေရးခ်င္တာ၊လုပ္ခ်င္တာေတြ တေျဖးေျဖး ျပန္စလုပ္လို ့ရလာၿပီ။<br />
ဒါေပမဲ့လည္း လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကို အလြန္အကၽြံ မခိုင္း မိေအာင္သတိထား<br />
ေနရပါတယ္။ <br />
<br />
က်မအေမ ေျပာသလို ့ သမီးေရ ကိုယ့္အသက္လည္းကိုယ္ေမ့ မေနနဲ ့အံုး တဲ့။<br />
ဟုတ္ပါတယ္။ ခႏၶာကိုယ္ရဲ ့ေျပာင္းလဲ ေဖါက္ျပန္မႈေတြ တေျဖးေျဖး သိသာလာၿပီ။<br />
<br />
<br />
<br />
Shinlayhttp://www.blogger.com/profile/14906898271608132918noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-3053014785110998855.post-26687595906177684632013-10-01T15:57:00.001+02:002013-10-01T15:59:18.050+02:00ငယ္ငယ္ကသူငယ္ခ်င္းတနဂၤေႏြမနက္ဖက္ ဖုန္းျမည္သံေၾကာင့္ ဘယ္သူပါလိမ့္လို ့ ဟလို<br />
ထူးလိုက္ေတာ့ အႏွစ္ ၂၀ေက်ာ္ေလာက္မေတြ ့ျဖစ္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေနတယ္။<br />
သူက်မတို ့ေနတဲ့ေနရာေရာက္ေနတယ္ဆိုတာနဲ ့အေျပးအလြားသြားေတြ ့ဖို ့<br />
စီစဥ္လိုက္ပါတယ္။ ရထားေပၚမွာ သူငယ္ခ်င္းအေၾကာင္းေတြးမိတယ္။<br />
ငယ္ငယ္ကေတာ့ က်မတို ့ေတြ အပူအပင္မရွိ၊တာ၀န္ေတြမရွိနဲ ့ ေပ်ာ္ရြင္စြာ<br />
ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ေန ့ရက္ေတြ ့အမွတ္ရမိပါတယ္။<br />
က်တို ့ဘ၀ေတြရဲ ့ေျပာင္းလဲမႈ ျဖစ္စဥ္ေတြထဲမွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက ေခါင္းေဆာင္<br />
တစ္ေယာက္ေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းနဲ ့သာမေတြ ့ျဖစ္ေပမဲ့ သူ ့သတင္းေတြ ၾကားေန၊နားေထာင္<br />
ေနခဲ့ပါတယ္။ က်မ မလုပ္ႏိုင္တဲ့ ၊မေပးဆပ္ႏိုင္တဲ့ အရာတစ္ခုကို သူငယ္ခ်င္းက<br />
လုပ္ေဆာင္ေနတာျမင္ရၾကားရေတာ့ ဂုဏ္ယူအားေပးေနခဲ့ပါတယ္။<br />
က်မတို ့ေခတ္၊က်မတို ့ဘ၀မွာ ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ ခါးသီးမႈေတြ လူတိုင္းမွာရွိၾကေပမဲ့<br />
သူငယ္ခ်င္းေလာက္ေတာ့ ျပင္းထန္ၾကမ္းတမ္းမယ္ မထင္ပါဘူး။<br />
မိမိယံုၾကည္မႈအတြက္ရဲ ၀ံ့စြာ ရင္ဆိုင္ရဲတဲ့သူငယ္ခ်င္းရဲ ့ အႏုပညာ ႏွလံုးသားကို<br />
သူငယ္ခ်င္းေရးထားတဲ့ကဗ်ာေတြ ဖတ္ရင္း သူငယ္ခ်င္းရဲ ့ဘ၀ကို ပိုၿပီးနားလည္၊ေလးစား<br />
မိပါတယ္။<br />
က်မတို ့အားလံုးအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကိုယူေဆာင္ေပးခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းနဲ ့တကြ<br />
သူငယ္ခ်င္းနဲ ့ဘ၀တူ မိတ္ေဆြေတြအားလံုးကို ေလးစားရပါတယ္။<br />
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္သူငယ္ခ်င္း။<br />
ေအာင္ျမင္မႈေတြနဲ ့ဆက္လက္ခ်ီတက္ႏိုင္ပါေစလို ့ ဆႏၵျပဳရင္း... ... ...<br />
(၂၉.၀၉.၂၀၁၃ အမွတ္တရ)<br />
<br />Shinlayhttp://www.blogger.com/profile/14906898271608132918noreply@blogger.com0