အေပါင္း၊ အႏႈတ္

ဒီတခါ ရန္ကုန္ျပန္ေတာ့ အလုပ္ကိစၥတစ္ခုေၾကာင့္ ရန္ကုန္မွာပဲ ေနျဖစ္ေတာ့
မလို ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ တကယ္တမ္း ဂ်ာမနီမွာ ၁၅ႏွစ္နီးပါး ဘ၀ကို အစကျပန္စခဲ့ၿပီး
ထူေထာင္ခဲ့တဲ့ ၊ ေနသားက်ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ဘ၀တစ္ခု၊ အခက္အခဲေတြၾကားက
ၾကိဳးစားရယူထားတဲ့၊ ေက်နပ္မႈရေနတဲ့၊ အာမခံခ်က္ရွိတဲ့  အလုပ္တစ္ခု ဒါေတြကိုစြန္ ့
ထားခဲ့ၿပီး ျမန္မာျပည္မွာ ျပန္အေျခခ် ရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ အေတြးေတြ၊ ႏွိဳင္းယွဥ္
စရာေတြ အမ်ားၾကီး ရင္ဆိုင္ခဲ့ရပါတယ္။

က်မ အေမက အသက္ၾကီးလာတာနဲ ့အတူ တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးျဖစ္တဲ့က်မ အေမ့
နားမွာ ျပန္ေနသင့္ၿပီ၊ ျပန္ေနရမယ္ဆိုတဲ့ တာ၀န္၀တၱရားေက်ခ်င္မႈ၊ ေက်းဇူတရားဆပ္
ခ်င္မႈေတြက တစ္ဖက္၊ တကယ္လက္ေတြ ့က်က်စဥ္းစားတဲ့ က်မအတြက္ေရွ့ေရးစဥ္းစားမႈ
ကတစ္ဖက္ လက္ေတြ ့မွာ လြန္ဆြဲေနခဲ့မိပါတယ္။

ပထမဆံုးက်မ ဘာလုပ္ခ်င္ပါသလဲ။ အေမ့နားမွာျပန္ေနခ်င္တယ္။ အေမ့ကိုတစ္ေယာက္ထဲ
ထားရတာ စိတ္မေကာင္းဘူး။ ျပန္သြားတာကေျပာသေလာက္မလြယ္ျပန္ဘူး။
က်မတို ့မိသားစု အတြက္ လိုအပ္တဲ့ ပံုမွန္၀င္ေငြ ရႏိုင္မဲ့ အလုပ္တစ္ခုကလည္း မရွိမျဖစ္
လိုအပ္ျပန္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ က်မ ရန္ကုန္မွာ အလုပ္ရွာတယ္။ ရရင္ျပန္ေနမယ္ေပါ့။

ဒုတိယက က်မ ဘယ္မွာေပ်ာ္သလဲ။ က်မအတြက္ ကိုယ္ဖာသာေမးရမယ့္ေမးခြန္းပါ။
သူတပါးကို ကူညီခ်င္ရင္ မိမိကိုယ္တိုင္လည္း စိတ္ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ရွိဖို ့လိုအပ္ပါတယ္။
ကိုယ္ကိုတိုင္က အဆင္မေျပ၊ စိတ္မေပ်ာ္ရင္ တေျဖးေျဖးနဲ ့ က်မ လူေတြေပၚ ေဒါသထြက္မယ္။
မေက်နပ္မႈေတြျဖစ္လာမယ္။ ရန္ကုန္မွာ မိတ္ေဆြ၊သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့ ေတြ ့ခ်ိန္ေတြမွာ
က်မေပ်ာ္ပါတယ္။ သူတို ့ဆီကေတာ့ က်မလိုအပ္တဲ့အခါ အကူအညီေတာင္းလို ့ရသလို၊
သူတို ့ကေပးဖို ့လည္းအဆင္သင့္ပါ။
က်မ ဂ်ာမနီမွာ ရွိေနခ်ိန္ေတြမွာ လြမ္းတသသ ျဖစ္ေနခဲ့ရတဲ့ ျမန္မာ့ဓေလ့၊ စရိုက္ေတြ၊
ရိုးသားၾကိဳးစားမႈေတြ၊ ကူညီရိုင္းပင္းမႈေတြ လက္ေတြ ့ရန္ကုန္မွာ က်မ မရရွိခဲ့ေတာ့ပါဘူး။ တိုးတက္ေျပာင္းလဲေနတဲ့ေခတ္ၾကီးမွာ လူေတြရဲ ့ စရိုက္ေတြေျပာင္းလဲ
ေနတာကို အမ်ားၾကီးေတြ ့ရပါတယ္။ ကူညီမႈရဲ ့ေနာက္မွာ ေငြရွိေနသလို၊ ေငြေပးမွသာ
ကူညီမႈရသလိုပါပဲ။
အလုပ္တစ္ခု အပ္ရင္ အရည္အခ်င္းပါမလာပဲ။ ေငြေတာင္းဖို ့သာအားသန္ေန
တာေတြ ့ရတယ္။ မိမိလုပ္ေနတဲ့အလုပ္ေၾကာင္းနားလည္မႈအားနည္းၾကပါတယ္။
မိမိအလုပ္ကို တာ၀န္မယူႏိုင္ၾကတာေတြ ့ရတယ္။
က်မအိမ္မွာ မွန္တံခါးတစ္ခု တတ္ဖို ့စီစဥ္ထားတာနဲ ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၃ ႏွစ္ေလာက္ကတည္းက
က်မအပ္ေနက် ကုမၸဏီ ကို ဖုန္းဆက္လိုက္ပါတယ္။ အဲ့ဒီတုန္းက က်မအေတြ ့အၾကံဳအရ
အလြန္စိတ္တိုင္က်ခဲ့ရတဲ့ ကုမၸဏီပါ။ ပထမဖုန္းဆက္ေတာ့ က်မသိခ်င္တာဘာမွ မသိရပဲ၊
ေနာက္ဖုန္းနံပါတ္တစ္ခုထပ္ေပးျပန္ပါတယ္။ ဆက္လိုက္ေတာ့ Marketing တာ၀န္ယူ
ထားသူျဖစ္ေနပါတယ္။ သူ ့ကို အက်ိဳးေၾကာင္းေျပာျပေတာ့ အိမ္ကိုလာၿပီး တံခါးကိုလာတိုင္း
ေစ်းတြက္ေပးဖို ့ေျပာပါတယ္။ ေနာက္ေန ့ ျပန္ဆက္ေပးမယ္ဆိုၿပီး ၂ရက္ၾကာလို ့မဆက္တာနဲ ့
က်မျပန္ဆက္ရပါတယ္။ ေနာက္ေန ့ေတာ့ေရာက္လာပါတယ္။ ေစ်းတြက္ေပးဖို ့လာတဲ့
သူက တိုင္းစရာ ေပၾကိဳးမပါလာပါဘူး။ က်မအိမ္က ေပၾကိဳး ( အကႌ်ခ်ဳပ္တဲ့) နဲ ့ တိုင္းၿပီး
အၾကမ္းတြက္ေပးပါတယ္။ အတိအက်ကို မနက္ျဖန္ သူဖုန္းျပန္ဆက္မယ္ဆိုတာ က်မသာ
ျပန္လာေရာ ႏွစ္ပတ္ၾကာတဲ့အထိ ဖုန္းမဆက္ပါ။
ဒါတင္ပဲလား၊ ေရတိုင္ကီတင္တဲ့ကိစၥ... .. ပိုက္ဆံသာ ကုန္၊လူလည္းပင္ပန္း၊ အလုပ္တခုကို
အလီလီလုပ္ၾကပါတယ္။
ဒီျပသနာေတြက က်မတစ္ေယာက္ထဲမဟုတ္ မိတ္ေဆြေတြၾကားလည္း အလားတူ
ျပသနာမ်ားၾကားေနရပါတယ္။

ဒီလို အေကာင္းအဆိုးေတြ ကို အေပါင္းအႏွဳတ္ေတြလုပ္ရင္း ၃ ပတ္ကုန္သြားေတာ့
က်မ ရန္ကုန္က အလုပ္က ခ်က္ခ်င္းအလုပ္မစႏိုင္လို ့ရက္ေရြ  ့လိုက္တာနဲ ့
ဂ်ာမနီျပန္ေရာက္လာတယ္။
ဂ်ာမနီက အလုပ္ရွင္က က်မ အလုပ္ထြက္မွာစိုးလို ့ လစာတိုးေပးၿပီးတျခားခံစားခြင့္
ေတြညွိေပးဖို ့ ကမ္းလွမ္းျပန္တယ္။

အေပါင္းေတြ၊အႏႈတ္ေတြၾကားမွာ က်မလည္း ရန္ကုန္မွာ အလုပ္ဆက္ရွာေနပါတယ္။
အေမ က်မကို လိုအပ္ေနမွာ ဆို တဲ့ အေတြး၀င္လာရင္ အေပါင္းအႏႈတ္ေတြက
က်မအတြက္အေရးမၾကီးေတာ့ပါဘူး။