Thursday 27 December 2012

ပါရီ ခရီး

က်မတို ့ေနတဲ့ေနရာနဲ ့ျပင္သစ္က ကပ္ေနေပမဲ့ ပါရီ ကို က်မမေရာက္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။
ဒီႏွစ္ခရစ္စမတ္အခ်ိန္မွာ အလုပ္လည္းပိတ္တုန္း၊ဦးေသာမတ္စ္လည္း ခရီးမထြက္
တဲ့အခ်ိန္နဲ ့ၾကံဳတုန္း ငယ္ငယ္ကတည္းက စိတ္ကူးထဲေရာက္ေနတဲ့ ပါရီကိုသြားဖို ့
စီစဥ္ျဖစ္ပါတယ္။
က်မတို ့ အိမ္ကေန မိနစ္၂၀ေလာက္ကားေမာင္းၿပီး ျပင္သစ္ႏိုင္ငံက Mulhouse
ျမိဳ  ့ကေန ပါရီကို ရထားနဲ ့ ၃နာရီစီးရပါတယ္။ ခရီးသည္တစ္ေယာက္ေနမေကာင္း
ျဖစ္တာနဲ ့လမ္းကဘူတာမွာ နာရီ၀က္ေလာက္ရပ္ထားရလို ့ပါရီကို နာရီ၀က္ေနာက္
က်ေရာက္ပါတယ္။ရထားဆိုက္တဲ့ ဘူတာ  Gare de Lyon  ကေန က်တို ့တည္းမည့္
ဟိုတယ္ ရွိတဲ့ Gare de l'Est ကို Metro စီးၿပီးခရီးဆက္ခဲ့ပါတယ္။

ပထမဆံုးပါရီရဲ ့အေတြ ့အၾကံဳကေတာ့ ေျမေအာက္ရထားေတြက တစ္ခုနဲ ့တစ္ခု
ခ်ိတ္ဆက္မိၿပီး အဆင္ေျပတာကို ေတြ ့ရတယ္။ ျပင္သစ္သူ ေခ်ာေခ်ာေတြ အစား
အာဖရိကန္ေတြ အမ်ားၾကီးေတြ ့ရတယ္။ က်မတို ့တည္းတဲ့ေနရာက အာဖရိကန္၊
အိႏၵိယ ရပ္ကြက္ေတြနဲ ့နီးေတာ့ သူတို ့ကို ေနရာတိုင္းေတြ ့ေနရတယ္။

ခဏနားၿပီးေတာ့ ဦးေသာမတ္စ္သြားခ်င္လွခ်ီရဲ ့ဆိုတဲ့ အာရပ္-အာဖရိကန္ရပ္ကြက္
ရွိတဲ့Barbes-Rochechouart ကိုသြားၾကပါတယ္။ ရထားေပၚကဆင္းတယ္ဆိုရင္ပဲ
က်မတို ့ဥေရာပကေန အာဖရိကေရာက္သြားသလိုခံစားလိုက္ရပါတယ္။
ေစ်းဆိုင္ေတြကလည္း က်မတို ့တိုင္းျပည္ကေစ်းဆိုင္ေတြလိုပဲ။ လမ္းလည္မွာ
ဘန္းနဲ ့ထဲ့ေရာင္းသူ၊ လမ္းမွာခင္းေရာင္းသူလမ္းေလွ်ာက္ၿပီးေရာင္းေနသူ၊
စံုလို ့ပဲ။ က်မတို ့ရွိေနခ်ိန္မွာပဲ ျမန္မာျပည္မွာ စည္ပင္လာသလို ေျပးၾကတာေတြ ့
ေတာ့ ေၾသာ္ ပုလိပ္ ၂ ေယာက္လာေနတာကို....
ငါးေတြ၊ အသားေတြအမ်ားၾကီးပဲ။ အမဲကလိစာေတြေတြ ့ေတာ့ အမဲအူၿပဳပ္
စားခ်င္မိတယ္။ မီးဖိုေခ်ာင္တစ္ခုသာ ခဏငွားလို ့ရရင္...ေတြးမိပါတယ္။
ငါးၾကပ္တင္ထားတာေတြလည္းေတြ ့တယ္။ ကုန္ေျခာက္ဆိုင္ေတြမွာ
ငါးဆားနယ္ေတြေတြ ့ေတာ့ ၀ယ္ခ်င္ေပမဲ ့.... အနံေတြ ဟိုတယ္မွာ နံကုန္မွာ။
အာဖရိကကုန္ေျခာက္ဆိုင္ ပိုင္ရွင္က တရုတ္၊
က်မတို ့လည္းဟိုေငးဒီေမာ့နဲ ့ ျပန္လာခဲ့တယ္။ ေနရာတေနရာေရာက္တိုင္း
ေစ်းတန္းအရင္သြားခ်င္တဲ့က်မအတြက္ အေကာင္းဆံုးေနရာတစ္ခုပါ။

ေနာက္ေန ့က်ေတာ့ ပါရီျမိဳ  ့ရဲ  ့ အဓိကေနရာေတြကိုသြားျဖစ္ပါတယ္။
ၿမိဳ  ့တြင္းစီးလို ့ရတဲ့ရထားလက္မွတ္ကို ဂ်ာမနီမွာကတည္းက၀ယ္ထားလို ့
လက္မွတ္အတြက္မစဥ္းစားရေတာ့ဘူး။ ၿမိဳ  ့က ၾကီးေတာ့ ေျမေအာက္ရထား
လိုင္းေတြ၊ ရထားလိုင္းေတြကလည္းအမ်ားၾကီး၊ က်မလည္း Marco polo
ခရီးလမ္းညႊန္စာအုပ္ အားကိုးနဲ ့ ၿမိဳ ့ထဲထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ပထမဆံုး သြားျဖစ္တဲ့ေနရာ
ကေတာ့ Notre-Dame ကိုပါ။ပါရီမွာ က်မအၾကိဳက္ဆံုးထဲက တစ္ေနရာပါပဲ။
က်မလည္းေက်ာင္းထဲခဏ၀င္ၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။ Tourist ေတြအမ်ားၾကီးေပါ့။

အဲ့ဒီကမွတဆင့္ ေက်ာ္ၾကားလွတဲ့ Eiffel Tour ကိုသြားပါတယ္။ အေပၚကိုတတ္
ဖို ့ဓါတ္ေလွခါးဘက္မွာတန္းစီေနတဲ့လူတန္း ကိုေရွာင္ရင္း အေနာက္ဖက္က
ေျခခ်င္ တတ္တဲ့ေနရာက ေန အေပၚကိုတတ္ခဲ့ပါတယ္။ ဦးေသာမတ္ကေတာ့
ေျခေထာက္နာတာေၾကာင့္ အနားက ကာဖီဆိုင္မွာထိုင္ၿပီးက်မကိုေစာင့္ေနတယ္။
အေပၚေရာက္ေတာ့ ပါရီၿမိဳ ့ၾကီးကို စီးျမင္ရလို ့ေမာလာတာ တန္သြားပါတယ္။
ညဖက္ဆိုမီးေရာင္ေတြနဲ ့ပိုလွမွာေသခ်ာပါတယ္။












အဲ့ဒီကအျပန္ Arc de Triomphe  နဲ ့Champs-Elysees ဘက္ကိုခရီးဆက္ခဲ့ပါတယ္။



Champs-Elysees ေရာက္ေတာ့ ဆိုင္ေတြကိုေငးရင္းလမ္းေလွ်ာက္မွန္းမသိေတာ့
ေအာင္ျဖစ္ရတယ္။ ဦးေသာမတ္စ္က ဆက္မေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုမွပဲ....
အဲ့ဒီမွာပဲ သူက ဟိုတယ္ျပန္၊က်မက ခရီးဆက္ရင္းလမ္းခြဲခဲ့တယ္။ က်မလည္း
Louvre ျပတိုက္ကိုသြားခဲ့ပါတယ္။ 

အဲ့ဒီကတဆင့္ တရုတ္တန္းကိုသြားျဖစ္ပါတယ္။ တရုတ္တန္းေရာက္ေတာ့လည္း
ေနရာတိုင္းတရုတ္စာ၊တရုတ္စကားသံေတြၾကားရတယ္။ ဘဲကင္၊အသားကင္၊
တရုတ္အစားအစာအစံုပါပဲ။ က်မလည္း ဆိုင္တဆိုင္မွာ ေန ့လည္စာ၀င္စားျဖစ္ပါတယ္။
တရုတ္ဆိုင္ကေန လိုအပ္တဲ့ပစၥၥည္းနဲနဲ၀ယ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီကမွ ဟိုတယ္ကို
ျပန္လာခဲ့တယ္။ ညေနေစာင္းေတာ့ အနားက ကုလားဆိုင္မွာ ဒန္ေပါက္စားျဖစ္ပါတယ္။
ျမန္မာျပည္လို ဆီမမ်ားပဲ နဲနဲစပ္ပါတယ္။

ေနာက္ေန ့မွာေတာ့ ပါရီျမန္မာဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကိုသြားၾကပါတယ္။ ဆရာေတာ္က မနက္
၉နာရီလာေခၚပါတယ္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ျမန္မာ ျပည္ျပန္ေရာက္သလို
ခံစားရပါတယ္။ မနက္စာကိုေတာ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းနားက ဂ်ပန္ (တရုတ္)ဆိုင္မွာ
ဆရာေတာ္ကိုဆြမ္းကပ္ရင္းစားျဖစ္ပါတယ္။

ေက်ာင္းကအျပန္ က်မတေယာက္ထဲ ဟိုတယ္ကသိပ္မေ၀းတဲ့ Sacré-Cœur de Montmartre
ကိုသြားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အလြန္လွၿပီး လူစည္တဲ့ေနရာပါ။ အေပၚကေန ျမိဳ  ့ကိုလွမ္းျမင္ရလို ့
သေဘာက်မိပါတယ္။



ေနာက္ေန ့မွာေတာ့ ၿမိဳ ့ထဲဘက္ေနရာေတြ သြားျဖစ္ပါတယ္။ ေစ်းဆိုင္ေတြ၊ အကႌ်ဆိုင္ေတြ၊
ဖိနပ္ဆိုင္ေတြ.... ဂ်ာမနီထက္ေစ်းၾကီးပါတယ္။ ဂ်ာမနီက ထက္လည္းလွပါတယ္။
က်မေတာ့ အကႌ်တစ္ထည္နဲ ့ေဘာင္းဘီတစ္ထည္ပဲ၀ယ္ခဲ့ပါတယ္။

ပါရီခရီးက က်မအတြက္ စိတ္လွဳပ္ရွားရတဲ့ ခရီးပါ။ ငယ္ငယ္က ျပင္သစ္စာအတူတူ
သင္ခဲ့ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို သတိရမိပါတယ္။၊ စာေတြထဲမွာ သင္ခဲ့၊ဖတ္ခဲ့ရတဲ့
အရာေတြ ကိုယ္တိုင္ျမင္ရေတာ့  စိတ္လွဳပ္ရွားရပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြသာပါလာ
ရင္ဆိုၿပီးမၾကာခဏေတြးမိပါတယ္။
ပါရီက လူမ်ိဳးစံု၊ ၾကည့္စရာစံုတဲ့ေနရာပါ။ ေျမေအာက္ရထားလိုင္းေတြကိုလည္း
အဆင္ေျပေအာင္လုပ္ထားလို ့သြားရတာအဆင္ေျပပါတယ္။ ေျမေအာက္ရထား
စီးရလြန္းေတာ့ ေနေရာင္နဲ ့သဘာ၀ေလကို ေတာင္းတလာမိတယ္။
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေျမၾကြက္တေကာင္လိုထင္လာမိပါတယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ပါရီခရီးက က်မအတြက္ အမွတ္တရျဖစ္ေနမွာပါ။

Friday 21 December 2012

ေဆာင္းတြင္းေရာဂါ

21.12.12 ဒီေန ့ ကမၻာပ်က္မယ္ဆိုပဲ။ မေန ့ကတည္းက တီဗီမွာ သတင္းတိုေတြ
လာေနတာၾကားေနရတယ္။ က်မအတြက္ကေတာ့ ဒီေန ့က ၂၀၁၂ အတြက္
ေနာက္ဆံုးအလုပ္လုပ္ရက္၊ မနက္ျဖန္ကစၿပီး ၆.၁.၁၃ အထိအလုပ္ပိတ္မယ္။
( အေရးေပၚ အလုပ္မ၀င္လာရင္ေပါ့)။ ဒီတစ္ပတ္လံုး Project တစ္ခုကို အၿပီးသတ္
ရမွာမို ့လို ့ က်မတို ့အားလံုး ပင္ပန္းၾကပါတယ္။ မနက္ ဘယ္ေလာက္ေအးေအး
အလုပ္ေဇာကပ္ ၿပီး အေစာၾကီးထ အလုပ္သြား၊ ေန ့လည္ က်ေတာ့ ေနာက္က်မွ
ျပန္၊ Project တစ္ခုလက္စသတ္ဖို ့တတ္ႏိုင္တဲ့ဘက္က အားတက္သေရာ ကူညီ
ျဖစ္ခဲ့တယ္။
ဒီည အလုပ္က ခရစၥမတ္ ညစာစားပြဲ။ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ က်မတို ့တစ္ဖြဲ ့လံုး ေအးေအး
ေဆးေဆး စားၾက၊ေသာက္ၾက၊ေလကန္ၾကတဲ့ပြဲမို ့ေတြးၿပီး ေပ်ာ္ေနမိပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ဒီေန ့ အလုပ္က ေစာၿပီးအိမ္ျပန္ခဲ့ရတယ္။ အေအးမိၿပီး ေခါင္းကိုက္၊ ေခ်ာင္း
ဆိုး၊ ေဆာင္းတြင္းေရာဂါေပါ့။ မေန ့ကတည္းက စေနခဲ့တာ၊ဒီေန ့ေတာ့ မလွဳပ္ႏိုင္ေတာ့ပါ။
ေခ်ာင္ဆိုးေတာ့သူငယ္ခ်င္းလျပည့္ရိပ္ရဲ  ့ေဆးနည္းသတိရသြားတယ္။ အိမ္နားမွာက
မုန္လာဥ အနက္ ၀ယ္လို ့မရျပန္ဘူး။

သူငယ္ခ်င္းေတြက ဒီညပြဲမွာ က်မ မပါေတာ့လို ့စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကတယ္။

က်မကေတာ့ တနဂၤေႏြေန ့ (၂၃.၁၂.၁၂) ပဲရစ္ကိုသြားဖို ့ အားေမြးရင္း ဒီည ညစာစားပြဲကို
မလြမ္းေတာ့ပါဘူး။

Friday 14 December 2012

ဂ်ာမနီေဆးေလာကရဲ ့ေစ်းကြက္

ဂ်ာမနီမွာ ဆရာ၀န္နဲ ့လူနာေတြၾကားမွာ မၾကာခဏၾကားေနရတဲ ့ အသံတခု
ကေတာ့ IGel (Individuelle Gesundheitsleistung) လို ့ေခၚတဲ့ Individual health service 
ပါပဲ။ က်န္းမာေရးအာမခံ ကုၸဏီတြက သတ္မွတ္ထားတဲ့  ကုသမွေတြ၊
ေရာဂါရွာေဖြမႈေတြ မဟုတ္တဲ့အတြက္ လူနာက ကိုယ့္ပိုက္ဆံ ကိုယ္ေပးရတဲ ့
Service ေတြပါ။  ဆရာ၀န္ေတြက မိမိတို ့ကၽြမ္းက်င္ရာ နယ္ပယ္အလိုက္ 
 ေရာဂါရွာေဖြနည္းေတြ၊ကုသနည္းအသစ္ေတြကို လူနာသေဘာတူရင္ သံုးပါတယ္။
 ဒီအတြက္ လူနာကက်သေလာက္ရွင္းရပါတယ္။ 

ဂ်ာမနီမွာကလည္း က်န္းမာေရးေလာကမွာ သံုးဖို ့ နည္းပညာေတြကလည္း
တေန ့တျခားတိုးတက္လာေတာ့ ဆရာ၀န္ေတြကလည္း နည္းအသစ္ေတြကိုသံုး
ၾကည့္ခ်င္ၾကတယ္။ တကယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒါဟာေကာင္းတဲ့အရာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့
တကယ္ရင္ဆိုင္ရတဲ့ျပသနာကေတာ့ လူနာေတြဘက္က ပါ။

ဆရာ၀န္ေတြက  IGel စနစ္အရ     Individual health service ေတြမ်ားမ်ားသံုး
ႏိုင္ေလ သူ ့အတြက္၀င္ေငြေကာင္းေလပါ။  
လူနာတေယာက္ အထူးကု ဆရာ၀န္ဆီေရာက္လို ့မိမိေရာဂါကို ေျပာျပျပီးတာနဲ ့
ဆရာ၀န္က သူ ့ရဲ ့နည္းစနစ္အသစ္ေတြ( ေရာဂါရွာတာေရာ၊ကုသတဲ့ဘက္ကေရာ) နဲ ့မိတ္ဆက္ပါေတာ့တယ္။
 သူ ့နည္းစနစ္  ေတြဘယ္ေလာက္ေကာင္းေၾကာင္း ၊ လူနာရဲ  ့ေရာဂါနဲ ့ဘယ္လို အဆင္ေျပ
ေၾကာင္း၊ ဘယ္လို ၾကိဳတင္ကာကြယ္ႏိုင္ေၾကာင္း စတဲ့ Marketing စကားေတြေျပာပါေတာ့
တယ္။ လူနာတိုင္းကေတာ့ မိမိေရာဂါကို အေကာင္းဆံုးကုသမႈခံယူခ်င္ၾကတာပါပဲ။
အဲ့ဒီ Service ေတြကို  က်န္းမာေရးအာမခံ ကုၸဏီတြက ေပးေလ့မရွိေတာ့
လူနာက ကိုယ္တိုင္ေပးႏိုင္ရင္ေတာ္ေသးရဲ ့၊ တခ်ိဳ ့က်ေတာ့ မတတ္ႏိုင္၊ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ
စိတ္ပင္ပန္းၾကရပါတယ္။

မ်ားေသာအားျဖင့္  IGel စနစ္အရ     Individual health service ေတြဟာ 
က်မအေတြ ့အၾကံဳအရ သိပ္အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈမရွိပါဘူး။ မလုပ္ရင္
လည္းဘာမွ မျဖစ္တဲ့အပို   service ေတြပါ။ လူနာကတတ္ႏိုင္ရင္ေတာ့တစ္မ်ိဳးေပါ့။
တကယ္ေတာ့ က်န္းမာေရးအာမခံ ကုၸဏီ ကေပးထာတဲ့ Service ေတြက
 လူတေယာက္ အတြက္လံုေလာက္တဲ့အေျခအေနမွာရွိပါတယ္။ 
တခ်ိဳ  ့ၾကေတာ့ မလိုအပ္တဲ့အရာေတြျဖစ္လို ့လူနာကိုပိုထိခိုက္ေစတာလည္းရွိပါတယ္။
အဲ့ဒီအခါမွာ လူနာခမ်ာ ေငြလည္းကုန္၊ လူလည္းပင္ပန္းေပါ့။ 

လူနာမွာေရာဂါတခုျဖစ္ခ်င္လာၿပီဆိုရင္ ဆရာ၀န္ေတြအတြက္ အခြင့္ေကာင္းပဲ။
ဒီၾကားထဲလူနာက စိုးရိမ္တတ္ေလ၊ပိုေကာင္းေလေပါ့။ 
လူနာကေတာ့ရုတ္တရက္မေ၀ခြဲတတ္ၾကပါဘူး။ မိမိယံုၾကည္ရတဲ့ဆရာ၀န္ကေျပာရင္
လုပ္ရမွေကာင္းမယ္လို ့ထင္ၾကတာမ်ားပါတယ္။ အဲ့ဒီ ယံုၾကည္မႈကို တခ်ိဳ ့ဆရာ၀န္ေတြက
အသံုးခ်ေနၾကတာ မၾကာခဏ ၾကားေနရပါတယ္။

Tuesday 11 December 2012

ေဆာင္းတြင္း ....

ႏွင္းက်ၿပီးေအးေနတာ တစ္ပတ္ေလာက္ရွိလာၿပီ။
မနက္အိပ္ရထဖို ့ကိုယ့္ကိုကိုယ္မနဲ အားေပးၿပီး အိပ္ယာမွထရတယ္။
မလုပ္ခ်င္တဲ့အရာေတြထဲမွာ မနက္ေစာေစာ အလုပ္သြားရတဲ့ ကိစၥလည္းပါပါတယ္။
ၿပီးခဲ့တဲ့တနဂၤေႏြေန ့ကစၿပီး ရထားအခ်ိန္ေတြကေျပာင္းေတာ့ အားလံုးက
ကေမာက္ကမနဲ ့။

မေန ့ကေတာ့ အလုပ္ကအျပန္ရထားထြက္ေလ့ရွိတဲ့အခ်ိန္ မထြက္ပဲ ၊
ရထားအစား ဘတ္စ္ကားေျပာင္းသြားတာမသိလို ့ဘူတာမွာ ၄၅မိနစ္
အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ရေသးတယ္။ခ်မ္းခ်မ္းေအးေအးထဲမွာ ၄၅ မိနစ္က အေတာ္ၾကာသားပဲ။

ဒီေန ့မနက္ လာေနက်ရထားက မနက္ ၇နာရီ၂၀မိနစ္။ ခရီးသည္ေတြက
ဘူတာပလက္ေဖါင္းမွာ ရထားအလာကို တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္၊ အေ၀းက လာေနတဲ့
ရထားမီးေရာင္ကိုေတြ ့ေတာ့ ရထားလာၿပီထင္လို ့... ကုန္တင္ရထား။
ႏွင္းေတြၾကားမွာ ေအးရပါတယ္ဆိုမွ ကုန္တင္ရထားျဖတ္သြားတာေၾကာင့္
ေလေအးေတြ ကမ်က္ႏွာကိုျဖတ္ရိုက္လိုက္သလိုပဲ။ ေမွ်ာ္ေနတဲ့ရထားက
၁၅ မိနစ္ေနာက္က်မွေရာက္လားတယ္။ ရထားေပၚေရာက္ေတာ့ထိုင္စရာမရွိ။
ေတာ္ပါေသးရဲ ့မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္နဲ ့စကားေျပာရင္ ၁၅မိနစ္ဆိုတာခဏေလး
ကုန္သြားတယ္။

အလုပ္ကျပန္လာ၊ခ်က္ျပဳပ္စားေသာက္ၿပီးတာနဲ ့ အျပင္မွာကေမွာင္ေတာင္ေနၿပီ။
ညေန ၄နာရီခြဲ.... .... .....

အျပင္လည္းထြက္ခ်င္စိတ္မရွိ၊ အျပင္တခါထြက္ဖို ့ အကႌ်အထပ္ထပ္ကိုလည္း
ျပန္မ၀တ္ခ်င္၊ ... .... ....  ဒါေပမဲ့မနက္ျဖန္အတြက္ ဟင္းခ်က္ဖို ့ေစ်းေတာ့သြား
၀ယ္ရအံုးမယ္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္အားေပးရင္း... ... ... အိမ္နားက စူပါမတ္ဆီသို ့... ... ....