မနက္လင္းခဲ့ေပမဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ၊ရည္မွန္းခ်က္ေတြ
ကင္းမဲ့ေနတဲ့ ေန ့သစ္ကို အင္အားခ်ိနဲ ့စြာနဲ ့စရအံုးမယ္။
ငယ္ငယ္ကလိုဒိုးဒိုးေဒါက္ေဒါက္ အိပ္ရာကထလိုက္ခ်င္ေပမဲ့၊
ကိုယ့္အားကိုယ္မကိုးႏိုင္ေတာ့၊ လာကူထူေပးမဲ့အေဖၚကိုေမွ်ာ္ရင္း။
လာပါဟဲ့၊ကူပါဟဲ့လို ့ေျပာခ်င္ေပမဲ့လည္း၊ တပါးသူၾကည္ျဖဴ ေအာင္၊
ေနတတ္၊ထိုင္တတ္ဖို ့ကလိုေသးတယ္မဟုတ္လား။
ထုတ္ေပးတဲ့အ၀တ္ကို၀တ္၊ခ်က္ေကၽြးတဲ့ဟင္းကိုစား၊
အရွက္လံုေအာင္၊ အဟာရျဖစ္ေအာင္ ၀တ္ဖို ့စားဖို ့ကအဓိကပါ။
ဇီဇာေၾကာင္၊ဂ်ီးမ်ားေနဖို ့ဆိုတဲ့အခ်ိန္မဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ။
ေတာ္ၾကာ အဖြားၾကီးဂ်ီးမ်ားတယ္ဆိုၿပီး ေစတနာကုန္သြားမွျဖင့္။
တေန ့လံုး ဘာအလုပ္မွမရွိ၊အေတြးေတြက ဟိုေျပး၊ဒီလာ၊ဟိုေရာက္၊ဒီေရာက္၊
အသိတရားေတြက ေပၚလိုက္၊ေပ်ာက္သြားလိုက္၊
အေရွ့ကဖြင့္ထားတဲ့ တီဗီလည္းဘာေတြျပေနမွန္းမသိ၊
ၾကားတစ္ခ်က္၊မၾကားတစ္ခ်က္။
တခါတေလလည္းဘုရားစာေလးရြတ္လိုက္၊ပုတီးစိတ္လိုက္၊တရားမွတ္လိုက္
ဒါပဲကိုယ္ေနာက္ပါမွာမဟုတ္လား။
ထိုင္ရတာၾကာလာေတာ့သြားလွဲအံုးမွ၊ အိပ္ခ်င္တာ၊မအိပ္ခ်င္တာထက္
လွဲရင္းအိပ္ေပ်ာ္သြားလည္း အခ်ိန္ကုန္တာျမန္သြားတာေပါ့ေလ။
အင္အားေတြခ်ိနဲ ့လာတဲ့အရြယ္မွာ၊ကိုယ့္ကိုကိုယ္အားမရ၊စိတ္တိုင္မက်၊
လုပ္ေနၾကအရာေတြမလုပ္ႏိုင္ပဲသူမ်ားမွီခိုေနရတဲ့ အခါ
တေယာက္ထဲဆိုေတာ့ အားငယ္မိတယ္။
ဒါေပမဲ့လည္း ေမြးလာတာလည္း တစ္ေယာက္ထဲပဲ အေတြးကိုေမြးရင္း
က်န္ေနေသးတဲ့ရက္ေတြအတြက္ အားေမြးရအံုးမယ္။
ဒါမွ အေ၀းေရာက္ေနတဲ့သမီးျပန္လာရင္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာျပန္ေတြ ့ႏိုင္မွာေလ။
