အေမ့ဆီသို ့

က်မအလာကိုေစာင့္ေနတဲ့ အေမ့ဆီ သြားရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ စိတ္ထဲမွာ
ေပ်ာ္ေနတာပါ။ အေမကလည္းက်မလိုပဲေပ်ာ္ေနမွာပါ။ သူကပိုလို ့ေတာင္ေပ်ာ္မွာ။
အေမက အသက္ၾကီးလာတာနဲ ့အမွ် က်မကိုသူ ့အနားမွာေနေစခ်င္လာတယ္။
ဒီကိုေရာက္စက လူၾကီးမိဘေတြနားမွာ သားသမီးေတြမေနၾကပဲ အထီးက်န္
ဆန္ေနၾကတာေတြ ့ရေတာ့ နားမလည္ခဲ့မိဘူး။ အခုေတာ့ က်မလည္း
သူတို ့လိုျဖစ္ေနၿပီေလ။ က်မကိုလည္း တခ်ိဳ ့က နားလည္ၾကပါ့မလာပဲ။

အိမ္ျပန္ရမယ္ဆိုေတာ့ ျပင္ဆင္ရတာေတြကလည္းအမ်ားသားပဲ။ ဒီၾကားထဲ
အလုပ္မွာက လုပ္စရာေတြမ်ား၊ က်မကသူမ်ားေတြထက္တစ္ပတ္ခြင့္ေစာၿပီး
ယူလိုက္ေတာ့ လုပ္စရာေတြၿပီးေအာင္လုပ္ေပးေနရတယ္။ တေန ့တေန ့
အခ်ိန္ပိုေတာင္ဆင္းေနရေတာ့ ရန္ကုန္အတြက္ ေစ်း၀ယ္ခ်ိန္ေတာင္သိပ္မရွိ
လိုက္ဘူး။

ဒီတခါေတာ့ က်မတို ့ႏွစ္ေယာက္စလံုးျပန္ၾကမွာဆိုေတာ့ လမ္းခရီးမွာ
သိပ္စိတ္မပင္ပန္းဘူးေပါ့။ ကိုေသာမတ္စ္လည္း ရန္ကုန္ျပန္ရမယ္ဆို
ေပ်ာ္ေနေရာ။ ဟိုေရာက္ရင္ ေတြ ့ျဖစ္ၾကမယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ ့စာရင္း
ကေတာ့ အသင့္ျဖစ္ေနပါၿပီ။

ေနာက္တပတ္ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ေတာ့ အေမ့နားမွာေရာက္ေနမွာ။ ဘေလာ့
သူငယ္ခ်င္းေတြကိုေတာ့ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတို ့ဒီၾကားထဲ
ရန္ကုန္ကို ေရာက္ျဖစ္မယ္ဆိုရင္က်မတို ့နဲ ့ေတြ ့ၾကတာေပါ့။

ယေန ့ၾကံဳရတာ

ဒီေန ့ေဒါသထြက္မိတယ္။ အလုပ္ထဲမွာပါ။ က်မတို ့အလုပ္မွာ ပင္စင္ယူ
ၿပီးတဲ့ေနာက္ တစ္ပတ္ ၂ရက္ (တစ္ပတ္ ၈နာရီ) လာလုပ္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီး
တစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။ သူဟာ အခုဆိုရင္ အသက္ ၆၅ ႏွစ္ေက်ာ္လာပါၿပီ။
သူရွိတဲ့အတြက္ က်မအဖို ့ဂ်ာမနီနဲ ့ပတ္သက္တဲ့ ဗဟုသုတေတြ အမ်ားၾကီး
ရခဲ့ပါတယ္။ ကိတ္မုန္ ့ဖုတ္တာ၊ဟင္းခ်က္တာကအစေမးလို ့ရသလို၊
စိတ္ရွည္စြာနဲ ့လည္းရွင္းျပတတ္ပါတယ္။

အခုတေလာသူဟာ စိတ္တိုလာတာေတြ ့ရတယ္။ တခုခုေျပာရင္သူ ့ကို
ေစာင္းေျပာတယ္ထင္လာတတ္တယ္။ သူ ့အေတြးထဲမွာဘာျဖစ္ေနမွန္းမသိေပမဲ့
သူ ့စိတ္ေတြလႈတ္ရွားၿပီး ပ်ာယာခတ္ေနတာ ေတြ ့ရတယ္။ လူေတြ ေရွ့မွာ
သူအေရးပါတာကို ျပခ်င္လာတာေတြ ့ရၿပီး။ သူမ်ားေတြအလုပ္မ်ားေနလို ့
သူ ့ကိုစကားမေျပာႏိုင္ရင္ သူ ့ကိုစိတ္ဆိုးတယ္လို ့ထင္ေနျပန္ေရာ။

အခုတေလာအလုပ္မွာက ေတာ္ေတာ္ေလးအလုပ္ပိေနေတာ့ လူေတြဟာ
ပင္ပန္းေနၾကတယ္။ ဘာမဟုတ္တာေလးေတြမွာ နားလည္မႈေတြလြဲတတ္
ၾကတယ္။ အလြန္သတိထားေနပါတယ္ဆိုမွ ဒီေန ့ေတာ့ က်မတို ့ သူနဲ ့ထိတ္
တိုက္တိုးပါေရာ။

လူနာေတြကို စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ စမ္းသပ္မႈတစ္ခု လုပ္ပါတယ္။ ၾကာခ်ိန္က
၂၇ မိနစ္ပါ။ အဲ့ဒီစမ္းသပ္မႈထဲမွာ အဆင့္(၃)ဆင့္ပါပါတယ္။ လူနာက ကြန္ျပဴ
တာထဲကညႊန္ၾကားခ်က္အတိုင္းလုပ္ရမွာပါ။ ဒီေန ့သူ ဟာလူနာ တစ္ေယာက္
နဲ ့ အဲ့ဒီစမ္းသပ္မႈကိုလုပ္ပါတယ္။ မိနစ္ (၅၀)ေက်ာ္ၾကာပါတယ္။ အျပင္မွာ
ေစာင့္ေန တဲ့သူေတြ ထပ္ကုန္တာေပါ့။ ဆရာ၀န္ကလည္း ဘာလို ့ၾကေနတာလဲ
သြားၾကည့္ပါဆိုလို ့၀င္ၾကည့္ေပးပါေသးတယ္။ အဲ့ဒီလူနာၿပီးသြားေတာ့
ေနာက္လုပ္ေဖၚကိုင္ဘက္တစ္ေယာက္က ၾကာတယ္လို ့ေျပာလို ့သူနဲ ့
စကားမ်ားၾကတယ္။
က်မကေတာ့ ဘာလို ့ၾကာတာလဲဆိုတာအေျဖထုတ္ဖို ့ ကြန္ျပဴတာေရွ့ေရာက္
ေနပါတယ္။ အဲ့ဒီ ပရိုဂရမ္က က်မတင္ထားတာဆိုေတာ့ က်မမ်ား မွားေရးထား
မလားလို ့သြားစစ္တာပါ။ ပရိုဂရမ္က ၂၇ မိနစ္စာပဲ ေရးထာတာေတြ ့ပါတယ္။
အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ သူေရာက္လာၿပီး က်မကို ဆက္ရမ္းပါေတာ့တယ္။ က်မကသူ
လုပ္တာမွန္မမွန္ စစ္တယ္ေပါ့။ ဘာေပါ့၊ညာေပါ့ေလ။
က်မက ရွင့္အမွားကိုစစ္တာမဟုတ္၊က်မမွားေရးထားသလားလို ့ုစစ္တာလို ့ေျပာ
တာလည္းမရ၊ သူ ့ခမ်ာေဒါသေတြထြက္ေနရွာေရာ။
က်မတို ့လည္း ဆက္မေျပာေတာ့ပဲေရွာင္ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။

တကယ္ေတာ့ သူက လူနာေတြကို ရွင္းျပလိုက္၊ျပန္လုပ္လိုက္၊လုပ္ေနတာကို။
ဒါေၾကာင့္အခ်ိန္ေတြက ေပးထားတဲ့အခ်ိန္ထက္ၾကာေနတာ။
ဆရာ၀န္ကိုေတာ့ဒီေန ့အဲ့ဒီအေၾကာင္းဆက္မေဆြးေႏြးဖို ့ေျပာထားတယ္။
ဒီေန ့လူနာေတြအကုန္လံုး မွန္းထားခ်ိန္ထက္ၾကာကုန္တယ္။

ေပးထားတဲ့ညႊန္ၾကားခ်က္အတိုင္းမလုပ္ပဲ၊ ငါလုပ္ခ်င္တာလုပ္မယ္ဆိုရင္ အတူတူ
တြဲလုပ္ရတာေပ်ာ္စရာမေကာင္းေတာ့ပါ။ ဒါ့အျပင္လူနာအတြက္ ရလာမဲ့ ရလဒ္ေတြ
ကေရာ မွန္ႏိုင္ပါ့မလား။

ေနာက္ေန ့မွ ဆရာ၀န္ေတြၾကည့္ၿပီးေျပာၾကပေစေတာ့၊ က်မတို ့ေတာ့ လက္ေရွာင္
ေနလိုက္ပါတယ္။