2012

မၾကာခင္မွာ ၂၀၁၂ ကိုေရာက္ေတာ့မယ္။
ႏွစ္သစ္ကိုၾကိဳတဲ့အခ်ိန္တိုင္းမွာ ငယ္ငယ္က အတူတူရွိခဲ့ၾကတဲ့
ေမာင္ႏွမေတြကို သတိရမိပါတယ္။ တေယာက္တေနရာဆီမွာ
ေရာက္ေနၾကေပမဲ့ ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ က်မလိုပဲ သူတို ့လည္း ငယ္ငယ္
ဒီလိုေန ့မ်ိဳးေတြ ဘယ္လိုျဖတ္သန္းခဲ့တယ္ဆိုတာ အနားမွာရွိေနတဲ့
သူေတြကို ေျပာျပျဖစ္မလားပဲ။
ေမာင္ႏွမေတြ စုၿပီး ဗီဒီယိုအေခြေတြၾကည့္ရင္း ည ၁၂နာရီကိုေစာင့္
ၾကတယ္။ က်မအေမနဲ ့အေဒၚေတြက ညလည္မွာ စားဖို ့ျပင္ဆင္ၾက
တယ္။ အျမဲလိုလို လုပ္ျဖစ္တာကေတာ့ ေၾကးအိုး၊ ေကာ္ျပန္ ့စိမ္း၊
အစားအေသာက္ေတြ အဆင္သင့္ျဖစ္ရင္ ကိုၾကီးတို ့အိမ္က စားပြဲ
ၾကီးမွာ တစ္ျခံလံုးက ေမာင္ႏွမေတြစုေ၀းၾကၿပီး စားၾက၊ ေျပာၾက၊
ရီၾကနဲ ့ေပါ့။
ဒီညေတာ ့က်မ နဲ ့ကိုေသာမတ္စ္ႏွစ္ေယာက္ထဲ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္
နဲ ့ႏွစ္သစ္ကူး ညစာ(raclette) စားျဖစ္တယ္။ စားရင္းနဲ ့ငယ္ငယ္က
အေၾကာင္းေတြျပန္ေျပာျဖစ္တယ္။ ႏွစ္စဥ္ က်မေျပာေနၾကျဖစ္လို ့
အေၾကာင္းေတြ ကိုအလြတ္ရေနၿပီျဖစ္ေပမဲ့ စိတ္ရွည္စြာနားေထာင္ေပး
လို ့ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
က်မသတိရေနသလို က်မအေမ၊ က်မအေဒၚေတြ၊ ေမာင္ႏွမ၀မ္းကြဲေတြ
အားလံုးလည္း သတိရေနၾကမွာပါ။
ႏွစ္သစ္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ၊ေအာင္ျမင္မႈေတြ၊ လိုအင္ဆႏၵေတြ အားလံုးျပည့္
၀ၿပီး၊ က်န္မာရႊင္လန္းၾကပါေစလို ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ ေဆြမ်ိဳးမ်ားအားလံုးကို
ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္။
၃၁.၁၂.၂၀၁၁ ညေန ၈နာရီ ၅၈မိနစ္။

လက္ေဆာင္မ်ားနဲ ့အတူ

မေန ့ညက ေလယာဥ္ေနာက္က်တာနဲ ့ ၁၂နာရီေက်ာ္မွ ကိုေသာမတ္စ္ျပန္ေရာက္ပါတယ္။
ဒီေန ့မနက္မွ သူ ့ခရီးစဥ္တေလွ်ာက္ရိုက္လာတဲ့ဓါတ္ပံုေတြျပ၊ လက္ေဆာင္ေတြ ေပးနဲ ့
စကားေတြလည္းအမ်ားၾကီးေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။
သူ က စကၤာပူမွာ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ခဲ့ပံုရပါတယ္။ က်မအမ်ိဳးေတြ၊သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့ေတြ ့၊
စကၤာပူက တရားထိုင္တဲ ့ဓမၼမိတ္ေဆြေတြနဲ ့ေတြ ့၊ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသြားဆိုေတာ့
သူေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္တဲ့ပံုပါပဲ။ က်မေတာင္ဓါတ္ပံုေတြၾကည့္ၿပီး သြားခ်င္စိတ္ျဖစ္သြားပါတယ္။

က်မအတြက္အမွတ္တရယူလာတာေလးေတြပါ။

အိႏၵိယက ယူလာတဲ့ ေျခက်င္း ။

စကၤာပူက ကိုၾကီးေပးလိုက္တဲ့ ဆႏြင္းမကင္း

တရုတ္သီခ်င္းမွာလိုက္လို ့ ကိုၾကီးတဲ့ေပးလိုက္တာ။

ကိုေသာမတ္ယူလာတဲ့ ဒညင္း၀က္။ က်မၾကိဳက္တတ္မယ္ထင္လို ့တဲ့။ တကယ္ေတာ့ က်မအရင္က

အလြန္ၾကိဳက္ပါတယ္။ သူနဲ ့အိမ္ေထာင္က်ၿပီးမွ မစားျဖစ္ေတာ့တာ။ အခုေတာ့ ၃ျခမ္း ေရစိမ္ထားတယ္။
က်န္တာကိုေတာ့ေၾကာ္စားမယ္ေလ။ အနံ ့နံတယ္လို ့ေတာ့ ၾကိဳေျပာထားပါတယ္။
ကိစၥမရွိဘူးတဲ့။

ခရစၥမတ္ လက္ေဆာင္။ က်မအလုပ္မွာ သံုးဖို ့တဲ့
အကႌ်တထည္လည္းပါေသးတယ္။ က်မအခု၀တ္ထားလို ့ဓါတ္ပံုမရိုက္လိုက္ရပါ။

ဒါကေတာ့ က်မအိမ္က ဒီႏွစ္ခရစၥမတ္

ကိုေသာမတ္စ္ခရီးတေလွ်ာက္မွာ အစစ ကူညီေပးၾကတဲ့ မိတ္ေဆြ၊သူငယ္ခ်င္း၊ ေဆြမ်ိဳးေတြ
အားလံုးကို အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္မေတြ ့ရတာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ကိုၾကီး၊
ကိုမ်ိဳး၊ ကိုၿဖိဳး တို ့မိသားစုနဲ ့ ေပါက္ေပါက္တို ့ရဲ ့ဓါတ္ပံုေတြၾကည့္ၿပီး ငယ္ငယ္က အတူတူ
ေနခဲ့ၾကတုန္းက အေၾကာင္းေတြကို သတိရမိပါတယ္။ ေရွ့ႏွစ္ထဲေတာ့ က်မတို ့အားလံုး ျပန္ေတြ ့
ႏိုင္မယ္ထင္ပါတယ္။

သတိရျခင္း

အိမ္မွာတစ္ေယာက္ထဲဆိုေတာ့ တခါတေလလည္းသတိရမိပါတယ္။
သူခရီးမသြားခင္ကေတာ့ တေယာက္ထဲဆိုရင္ ဇိမ္ပဲ၊လြတ္လပ္ၿပီေပါ့။
စားခ်င္တာခ်က္စားမယ္။ လုပ္ခ်င္တာလုပ္မယ္... ေတြးထားေပမဲ့
တကယ္တမ္းၾကေတာ့ ထင္သလိုမဟုတ္ပါ။

သူခရီးသြားေနစဥ္ လမ္းခရီးမွာ အစစ အဆင္ေျပပါေစလို ့ဆုေတာင္းရသလို၊
အဆင္ေျပပါ့မလားလို ့လည္း စိတ္ပူရပါေသးတယ္။

အရင္ကပံုမွန္လုပ္ေနၾက အရာေတြကို တစ္ေယာက္ထဲလုပ္ရတဲ့အခါမွာ တစ္ခုခု
လိုေနသလိုပါပဲ။ သူ ့အတြက္က်မလုပ္ေပးေနၾကအရာေတြ ကိုလုပ္ေပးေနၾက
အခ်ိန္ေတြမွာ မလုပ္ေပးရေတာ့ ဘာလိုေနမွန္းမသိ။
ဒီလိုပဲ သူက်မအတြက္ လုပ္ေပးတတ္တာေလးေတြ ကိုလည္းအခုအခ်ိန္မွာ သတိရပါ
တယ္။
အတူတူရွိေနခ်ိန္မွာ မသိသာတဲ့ အရာ အေသးအဖြဲေလးေတြဟာ အခုလို ေ၀းေနခ်ိန္မွာ
သတိရစရာေတြပါ။

မနက္စာစားရင္ သူေသာက္ေနၾကေကာ္ဖီနံ ့မရတာ၊ က်မအလုပ္ကျပန္လာရင္
စားပြဲေပၚမွာေတြ ့ရေလ့ရွိတဲ့ သူ ဘယ္သြားတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ျပန္လာမယ္။ ဘာေတြ
လုပ္ထားတယ္... ... ... စသျဖင့္ေရးထားတဲ့စာရြက္ေလးကို လည္း မ်က္စိက အက်င့္ပါ
ၿပီးရွာၾကည့္တတ္ေသးတယ္။ ထမင္းစားၿပီးရင္ ပန္းကန္ေတြကူေဆးေပးတဲ့သူ ့ကိုလည္း
သတိရပါတယ္။ အိမ္မွာ ေနရတာ ၾကိဳက္တဲ့က်မကို ညေနေစာင္းရင္ အျပင္တေနရာရာ
အတင္းေခၚၿပီးေလ်ာက္လည္တတ္တာ။ အခု က်မအက်င့္မ်ားပါသြားၿပီလားမသိ။

ညဘက္၈နာရီ သတင္းလာရင္အတူတူ ၾကည့္ၿပီးက်မနားမလည္တာေတြေမးသမွ် ရွင္းျပေပး
ေနၾကဆိုေတာ့ တစ္ေယာက္ထဲသတင္းၾကည့္တဲ့အခါ သိပ္နားမလည္ေတာ့သလားလို ့
ထင္မိတယ္။
ညအိပ္ခါနီး Jataka ထဲက ပံုေတြဖတ္ျပမယ့္သူမရွိမွ ပိုနားေထာင္ခ်င္သလားလို ့။

သူျပန္လာမွ က်မသူ ့ကိုသတိရတဲ့အေၾကာင္းေရးထားတဲ့ဒီစာကို ဘာသာျပန္ျပလိုက္
ပါမယ္။ သူ ရီမလားမသိပါ။

ခရစၥမတ္ေစ်းပြဲ (Bad Krozingen)

မေန ့ကမွစဖြင့္တဲ့ က်မတို ့ၿမိဳ ့ေလးက ခရစၥမတ္ေစ်းပြဲ ကို ေရာက္ျဖစ္ပါတယ္။
ညေန ၅ နာရီ ဆိုေပမဲ့ နဲနဲေမွာင္ေနပါၿပီ။ ေလေအးေတြတိုက္လာရင္ေတာ့ ေအးစိမ့္စိမ့္ျဖစ္
ေပမဲ့ ရာသီဥတုက သိပ္မေအးေသးပါဘူး။ ဒီႏွစ္ေဆာင္းတြင္းက သိပ္မေအးေသးပါ။
က်မအတြက္ေတာ့ ေနလို ့ေကာင္းရံုပဲေအးေသးတယ္လို ့ဆိုလိုရပါတယ္။

ပြဲေစ်းတန္းေလးက သိပ္မၾကီးသလို၊ လူလည္းသိပ္မမ်ားပါဘူး။ ဆိုင္ေတြကလည္း သိပ္ေရာင္း
ေကာင္းပံုမရပါ။ က်မလည္း တစ္ေယာက္ထဲဟိုေငး၊ဒီေမာ့နဲ ့... စိတ္၀င္စားစရာ လည္းမေတြ ့
ခဲ့ပါဘူး။ ၿမိဳ ့ၾကီးေတြကေစ်းတန္းေတြကေတာ့ ပိုစည္ကားမွာ အမွန္ပါပဲ။

ေၾကာ္ျငာ ဆိုင္းဘုတ္

ေဖ်ာ္ေျဖေရးစင္ပါ။
အခ်ိန္လိုက္ ခရစၥမတ္ သီခ်င္းေတြ အနီးအနားျမိဳ ့ေလးေတြကလာေဖ်ာ္ေျဖၾကပါတယ္။

က်မေရာက္ေတာ့ ဘာအစီအစဥ္မွမရွိလို ့ကေလးေတြပဲတက္ကစားေနၾကတယ္။

ကေလးေတြကို ပန္းသီးလိုက္ေ၀ေနတာပါ။ က်မေတာ့မရခဲ့ပါဘူး။

ယုန္ေလးေတြ၊ ပူးေလးေတြ၊ဆိတ္ေတြ၊ျမင္းေလးေတြ ရွိပါတယ္။ အစာေကၽြးလို ့ရပါတယ္။

ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကေရာင္းတဲ့ ပစၥည္းေတြပါ။ အိမ္ေရွ့ တံခါး၀မွာ ထားေလ့ရွိပါတယ္။

လူသိပ္မမ်ားတဲ့ ခရစၥမတ္ေစ်းတန္းေလးပါ။

ခရစၥမတ္ေစ်းပြဲ တန္းကိုလိုက္လည္ၾကတဲ့သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။