ခ်ဥ္ေပါင္....

 အဖြားက သီးပင္စားပင္ေတြစိုက္တာ၀ါသနာပါေတာ့ ခ်ဥ္ေပါင္ကို ေျမကုန္းေလးေတြ
လုပ္ၿပီးစိုက္ေလ့ရွိတယ္။ အိမ္မွာ ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္းခ်က္ရင္ ျခံထဲဆင္းခူးရံုပဲ။ အနီ၊ အျဖဴ ႏွစ္
မ်ိဳးစလံုးစိုက္ထားတယ္။ ျခံထဲကခူးလာတဲ့ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ရယ္၊ ငရုပ္သီးစိမ္းရယ္ ဆိုရင္
ဟင္းတစ္ခြက္ရဖို ့ အဆင္ေျပသြားၿပီ။

ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ကို မွ်စ္နဲ ့ပုဇြန္ေျခာက္နဲ ့( ပုဇြန္ေပၚခ်ိန္ဆို ပုဇြန္ေလးေတြနဲ ့)ေၾကာ္ထား
ရင္ ဘာအသားဟင္းမွ မလိုပဲ ထမင္းနဲ ့နယ္ဖတ္စားလိုက္ရတာ ျပန္ေတြးမိတိုင္း
သြားရည္က်မိတယ္။

ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္းကို ငါး၊၀က္သားတို ့နဲ ့ ခပ္ျပစ္ျပစ္ခ်က္၊ ငရုတ္သီးဆားေထာင္းနဲ ့
ခ်က္တဲ့ေန ့ဆို ထမင္းျမိန္တဲ့ေန ့တစ္ေန ့ပါပဲ။ ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္းနဲ ့ပုဇြန္ဆီျပန္
ဆိုရင္ေတာ့ က်မအၾကိဳက္ဟင္းေတြပါ။

အုန္းထမင္းခ်က္တဲ့ေန ့၊ေထာပတ္ထမင္းခ်က္တဲ့ေန ့၊ ဒန္ေပါက္၀ယ္စားတဲ့ေန ့
ေတြဆိုရင္ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေလးစိတ္ထဲ့ ၿပီးပုဇြန္ေျခာက္နဲ ့ခ်က္ထားတဲ့
ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္းခ်ိဳ က အအီေျပ မပါ မျဖစ္ပါပဲ။

ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္းကိုနယ္ဖတ္စားၿပီးတိုင္းလက္မွာ အနံ ့စြဲေနတတ္လို ့လက္စင္ေအာင္
ေဆးဖို ့လူၾကီးေတြ ခဏခဏသတိေပး တာကိုလည္းအမွတ္ရေသးတယ္။

က်မၾကိဳက္တဲ့ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ကို ဒီေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ မစားျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။
ဂ်ာမနီေရာက္ၿပီး ပထမဆံုးရန္ကုန္ျပန္ေတာ့ အေမကို ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္းခ်က္ထား
ေပးဖို ့ဖုန္းၾကိဳဆက္ထားဖူးတယ္။

ရန္ကုန္ကျပန္လာရင္ ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္ တစ္ခါထဲ့ယူလာဖူးေသးတယ္။ ၾကာၾကာထား
ၿပီး မစားခ်င္တာနဲ ့ပဲ  ေနာက္မယူလာျဖစ္ေတာ့ဘူး။ တစ္ခါ အရြက္ေတြ အေျခာက္လွန္း
ၿပီးယူခဲ့ေသးတယ္။ က်မျပန္တဲ့အခ်ိန္က မိုးတြင္းဆိုေတာ့ အေကာင္းေကာင္း မေျခာက္
တာနဲ ့ မႈိတက္လာတယ္။

အဲ့ဒီေနာက္ပိုင္းေတာ့ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ကို ၾကိဳးစားပန္းစားမသယ္လာျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။
ရန္ကုန္ေရာက္ရင္ တစ္၀စားလာခဲ့တယ္။ ဒီမွာ စားခ်င္စိတ္ရွိလာရင္ Sauerampfer
ကိုပဲ အလြမ္းေျပခ်က္စားျဖစ္ပါတယ္။
ခ်ဥ္ေပါင္ကိုမစားတာ ၾကာေတာ့လည္း သိပ္မလြမ္းေတာ့သလိုပါပဲ။

တစ္ေလာက ေတာ့ အိမ္မက္ရဲ ့ ဘေလာ့မွာ ဗမာစတိုးအေၾကာင္းေရးထားတာေတြ ့
တာနဲ ့ ဖရန္းဖြတ္ေရာက္တုန္းဗမာစတိုးကို ၀င္ခဲ့ရင္း ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ေျခာက္ ရယ္
ငွက္ေပ်ာအူေျခာက္ရယ္၀ယ္လာခဲ့တယ္။ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ေျခာက္ ကေတာ့
 ေတာ္ေတာ္ေလး အဆင္ေျပပါတယ္။
ဒါနဲ ့ပဲ ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္တစ္ခါေၾကာ္စားျဖစ္တယ္။ ဒီေန ့ေတာ့ ခ်ဥ္ေပါင္းဟင္းကို ၀က္သား
သံုးထပ္သားရတာနဲ ့ခ်က္စားျဖစ္ပါတယ္။

မစားရတာၾကာတဲ့ မိမိၾကိဳက္တဲ ့ဟင္းတစ္ခြက္ကို စားလို ့ရေအာင္ ေၾကာ္ျငာသတင္း
ေပးထားတဲ့ အိမ္မက္ ကိုလည္း အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ရိုင္းျမစ္ေဘးက picnic

တေလာက ေနမေကာင္းျဖစ္ရာက နလန္ထစ ကိုေသာမတ္စ္ အတြက္
စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ လည္းျဖစ္၊ အခုရက္ေတြမွာ ေနကလည္းပူ၊ အလုပ္ပိတ္ရက္ေတြကလည္းရွိေနတာနဲ ့picnic အစီအစဥ္ေလးလုပ္ျဖစ္တယ္။
 က်မတို ့ေနတဲ့ေနရာကေန မိနစ္၂၀ေလာက္ကားနဲ ့သြားရင္ ျပင္သစ္၊ဂ်ာမန္
နယ္ျခားက ရိုင္းျမစ္ ျဖတ္သြားတဲ ့ Breisach ဆိုတဲ့ ျမိဳ  ့ေလးရွိပါတယ္။

အဲ ့ဒီေနရာေလးက လူလည္းသိပ္မမ်ား၊ ေအးေအးေဆးေဆးရွိလို ့မၾကာခဏ
ေရာက္ေလ့ရွိပါတယ္။
ဒီေန ့ picnic သြားဖို ့ေနရာစဥ္းစားေတာ့ က်မက ဒီရိုင္းျဖစ္ေဘးကိုေရြးလိုက္ပါတယ္။
သူကေတာ့ Blackforest က ေနရာတစ္ေနရာကိုေရြးပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့
ျမစ္ေဘးပဲသြားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

က်မတို ့ေရာက္ေတာ့ ဆိပ္ကမ္းမွာ အေပ်ာ္စီးသေဘၤာရပ္ထားတာေတြ ့တယ္။
အဂၤလန္ကလာတာတဲ့။ က်မအတြက္ၾကည့္စရာတစ္ခုရသြားေပမဲ့ ရိုင္းျမစ္ထဲမွာ
သြားေနတဲ ့သေဘၤာေတြ၊ ေရလႊာေရွာစီးေနၾကသူေတြကို ေတာ့ အေပ်ာ္စီးသေဘၤာ
ၾကီးက ကာေနလို ့ေကာင္းေကာင္း မျမင္ရေတာ့ဘူး။

က်မအိမ္ကေန ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ထဲ့သြားတယ္။ ႏွစ္ေယာက္သား စားေနက်မဟုတ္တဲ့
ေနရာမွာ စားရလို ့လားမသိ ပိုအရသာရွိသလိုပဲ။တခါတေလ အေျပာင္းအလဲေလးေပါ့။
ရိုင္းျမစ္ေဘးလမ္းေလွ်ာက္ဟိုေငးဒီၾကည့္ၿပီး အိမ္ျပန္လာခဲ့တယ္။
ဒီေန ့ေခါက္ဆြဲေၾကာ္က အရမ္းအရာသာရွိတယ္လို ့သူကေတာ့ ခဏခဏေျပာေနတယ္။
 သူေပ်ာ္ရင္က်မလည္းေပ်ာ္ပါတယ္။

တိုးတက္မႈရဲ ့ရလဒ္

ဒီေန ့အိမ္ေအာက္ထပ္က ဂ်ာမန္အမ်ိဳးသမီးတေယာက္နဲ ့စကားေျပာျဖစ္တယ္။
သူက ဂ်ာမနီေျမာက္ပိုင္းကျဖစ္လို ့က်မတို ့ေတာင္ပိုင္းမွာ သူ ့မိတ္ေဆြေတြ
မရွိဘူးတဲ့။ အဲ့ဒီကေနစၿပီး ဂ်ာမနီရဲ ့လူမႈ စရိုက္အေၾကာင္းေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။

က်မအသက္ၾကီးရင္ျမန္မာျပည္ျပန္ေနမွာလား။ဒီမွာပဲေနမလားလို ့ေမးတာနဲ ့
ျမန္မာျပည္ျပန္ေနမွာေပါ့လို ့ေျပာေတာ့ သူလည္း သူ ့ဇာတိေျမာက္ပိုင္းကိုပဲ
ျပန္ေနခ်င္ေၾကာင္းေျပာပါတယ္။  ဂ်ာမနီတစ္ႏိုင္ငံထဲမွာေတာင္ ေတာင္ပိုင္း
နဲ ့ေျမာက္ပိုင္း စရိုက္ဓေလ့က ကြာေနေသးတယ္။ ေတာင္ပိုင္းကသူေတြက
သိပ္မေဖၚေရြၾကပါဘူး။ ဖာသိဖာသာ ေနၾကတာမ်ားပါတယ္။ လမ္းမွာေတြ ့
လို ့လည္း ႏွဳတ္ဆက္ေလ့မရွိၾကဘူး။ ေစ်းဆိုင္ေတြသြားရင္လည္း
မေဖၚေရြၾကပါဘူး။ ေျမာက္ပိုင္းကသူေတြၾကေတာ့ ေဖၚေဖၚေရြေရြရွိၾကတယ္။
မွတ္တိုင္မွာ ရပ္ေနရင္းလည္း မိတ္ေဆြ လို စကားစျမည္ေျပာဖို ့၀န္မေလးၾကပါဘူး။
မိတ္ေဆြျဖစ္ဖို ့လြယ္တယ္ေပါ့ေလ။
အဲ့ဒီအမ်ိဳးသမီးက ေျပာင္းလာတာမၾကာေသးပါဘူး။ သူ ့မွာ ၇ႏွစ္အရြယ္ သား
တစ္ေယာက္ရွိတယ္။ တျခားအိမ္ခန္း ေတြနဲ ့က်မ သိပ္မရင္းႏွီးေပမဲ ့သူနဲ ့ က်မ
မၾကာခင္မွာပဲ ရင္းႏွီးသြားပါတယ္။

သူ ့မွာလည္း အသက္ ၈၀ အရြယ္ အေမရွိၿပီး အေမက သူ ့အရပ္မွာပဲေပွ်ာ္ေၾကာင္း၊
ဒီဘက္ကိုလာဖို ့ေခၚလို ့မရေၾကာင္းေျပာပါတယ္။ က်မအေမနဲ ့အရြယ္တူဆိုေတာ့
အေမ့ကို သတိရသြားမိတယ္။ အေမလည္း သူ ရပ္ရြာမွာ ပဲေနခ်င္တာ။

ဒီမွာ မိတ္ေဆြရွာဖို ့ခက္ေၾကာင္းေျပာျဖစ္ပါတယ္။ လူတိုင္းဟာ သူ ့အလုပ္နဲ ့သူ
အခ်ိန္ေတြ ျပည့္ေနတာေၾကာင့္ တျခားသူအတြက္ အခ်ိန္မေပးႏိုင္ၾကပါဘူး။
သူ ့ကေလးေတာင္ သူငယ္ခ်င္းအိမ္သြားလည္ဖို ့ ရက္ခ်ိန္းေတာင္းရတယ္ဆိုပဲ။
ကေလးေတြမွာလဲ ေက်ာင္းၿပီးတာနဲ ့ ဂီတသင္တန္း၊အားကစားသင္တန္း၊
စတာေတြသြားရ၊ အိမ္စာလုပ္ရနဲ ့ အားခ်ိန္မရွိေၾကာင္း၊ အိမ္စာေတြကလည္း
အလြန္မ်ားေၾကာင္းေျပာရင္း သူတို ့ငယ္ငယ္က ကေလးဘ၀အေၾကာင္းေျပာျပပါတယ္။

သူတို ့ငယ္ငယ္က ကေလးေတြဟာ လမ္းေပၚမွာ ေဆာ့ၾကေၾကာင္း။ စစ္တိုက္တမ္း၊
တူတူပုန္းတမ္း၊သေရၾကိဳးခုန္တမ္း စတာေတြကစားၾကတယ္တဲ့။ လူၾကီးေတြကလည္း
ကေလးေတြကစားလို ့နားျငီးတယ္လို ့ျပသနာမလုပ္ေၾကာင္းေျပာျပပါတယ္။
တစ္အိမ္နဲ ့တစ္အိမ္လည္း အခ်ိန္မေရြးသြားလည္လို ့ရေၾကာင္းေျပာပါတယ္။
အဲ့ဒီတုန္းက ကေလးအေမေတြက အိမ္ရွင္မ အလုပ္ပဲ၇ွိေတာ့ အခ်ိန္ရေၾကာင္း၊
ကေလးေတြအတြက္အခ်ိန္ေပးႏိုင္ေၾကာင္းေျပာပါတယ္။

က်မလည္း က်မငယ္ငယ္က လမ္းေပၚမွာ အိမ္နီးခ်င္းကေလးေတြနဲ ့ေဆာ့ၾကတဲ့
အေၾကာင္း၊ အခုေတာ့ တူေလးတူမေလးေတြ ဒီလို အခြင့္အေရးမ်ိဳး မရေၾကာင္း၊
အိမ္ထဲမွာပဲ စာက်က္လိုက္၊တီဗီၾကည့္လိုက္၊ ဗီဒီယိုၾကည့္လိုက္၊ ဂိမ္းေဆာ့လိုက္၊
 ဖုန္းေျပာလိုက္နဲ ့အခ်ိန္ကုန္သြားေၾကာင္း။ ကေလးပီပီ ေျပးလႊားကစားၾကတာမ်ိဳး
မေတြ ့ရေတာ့ေၾကာင္းေျပာျပပါတယ္။

ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ တိုးတက္ေျပာင္းလဲမႈေတြနဲ ့အတူ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ခင္မင္ရင္းႏွီးမႈ
ေတြနည္းသြားရတာ စိတ္မေကာင္းစရာပါပဲ။ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာတိုးတက္မႈေတြေနာက္
ေခတ္နဲ ့အမီလိုက္ရင္း လူမႈေရးပိုင္းမွာ ေပးဆပ္လိုက္ရတာေတြက ေနရာတိုင္းမွာရွိ
ေနမွာပါပဲ။

၁၃ ႏွစ္ ၾကာခဲ့ၿပီ

လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၃ႏွစ္က... .. ဘ၀သစ္တစ္ခုကို အေျခခ်ဖို ့ လမ္းသစ္တစ္ခုကိုေရြးခဲ့တယ္။
ေကာင္းေသာလမ္းလား၊ဆိုးေသာလမ္းလားဆိုတာ ဘာမွ မသိပဲ ရင္ဆိုင္ဖို ့
အားေမြးၿပီးထြက္လာခဲ့တယ္။
ေပ်ာ္စရာ၊စိတ္လွဳတ္ရွားစရာ၊ ၀မ္းသာ၊၀မ္းနည္းမႈေတြအမ်ိဳးမ်ိဳးေတြ ့ခဲ့တယ္။

ဘ၀သစ္မွာ အေျခက်ေနေပမဲ့ ငယ္ငယ္က ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ဘ၀ကိုေတာ့
သတိရေနတုန္းပါပဲ။ 

ဒီႏွစ္ေတြအတြင္းမွာ က်မ ရဲ  ့ ၾကိဳးစားမႈေတြ၊ ၾကံ့ခိုင္မႈေတြကို အားျဖည့္ေပးတဲ့
အရာကေတာ့ အေမ့ရဲ  ့ေမတၱာပါပဲ။ အခက္အခဲေတြနဲ ့ၾကံဳရတိုင္း ပထမဆံုး
သတိရမိတာက အေမပါ။
အေမရဲ ့အားေပးစကားေတြျပန္ၾကားမိရင္း အင္အားေတြျပန္ရလာရပါတယ္။
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္အေမ။

က်မေဘးမွာ လိုအပ္တာျဖည့္စြမ္းေပတဲ့ ၊ က်မ ဘ၀ကို အေကာင္းဘက္
ကိုေျပာင္းေပးခဲ့တဲ့ က်မရဲ ့အိမ္ဦးနတ္ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

က်မတေယာက္ထဲ ရွိတယ္လို ့ခံစားမိၿပီး ျမန္မာျပည္ကိုလြမ္းေနခ်ိန္မွာ
ဖုန္းဆက္ခြင့္ရ၊ စကားေျပာခြင့္ရ၊ ဘေလာ့ခ္ ေတြထဲမွာ အေတြးေတြဖလွယ္
ခြင့္ရတဲ့ အတြက္လည္း သူငယ္ခ်င္းတို ့ကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္။