က်မအတြက္ အေဖဆိုတာ...

က်မငယ္ငယ္က အေမကို အေဖဘယ္မွာလဲလို ့ေမးခဲ့ဖူးတာ မွတ္မိေနပါေသးတယ္။
အဲ့ဒီတုန္းက အေမက သမီးအေဖ ေသသြားၿပီလို ့ေျဖခဲ့တယ္။

က်မ ၅ႏွစ္အရြယ္ တီခ်ယ္ ေဒၚယဥ္၀ိုင္းေက်ာင္းမွာ အေမက အေဖ့ကိုေခၚလာၿပီး
က်မနဲ ့မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ ဒါသမီးအေဖတဲ့။ စိတ္ထဲမွာစိမ္းေနေပမဲ့ က်မမွာ
သူမ်ားကေလးေတြ (က်မေမာင္ႏွမ၀မ္းကြဲေတြ)လို အေဖရွိတယ္ဆိုလို ့ေပ်ာ္လာပါတယ္။

အေဖက နယ္မွာအလုပ္လုပ္ေနရလို ့က်မတို ့သားအမိဆီ(က်မဆီ) မၾကာခဏပဲလာ
လည္ႏိုင္တယ္လို ့ထင္ခဲ့တာ။ ကိုၾကီးတို ့၊မခ်ိဳတို ့အေဖေတြလည္းနယ္မွာပဲတာ၀န္က်ေန
ၾကတာဆိုေတာ့ က်မအတြက္ အထူးတလည္မေတြးေတာ့ပါဘူး။

က်မအသက္ ၁၃ ႏွစ္အရြယ္ သၾကၤန္တေန ့အဖြားတို ့အိမ္မွာ အေဖကို သူ ့ရဲ ့တျခား
မိသားစုနဲ ့အတူေတြ ့လိုက္ရတဲ့အခ်ိန္။ က်မတိတ္တိတ္ေလး ၀မ္းနည္းၿပီး၊ ညည
လူမသိေအာင္ငိုေနခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြ.... က်မဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ခဲ့ပါဘူး။
အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ က်မအနားမွာ အေမလည္းမရွိေနခဲ့ဘူး။ က်မ တစ္ေယာက္ထဲ.....။


အေမ့ဆီျပန္ေရာက္ေတာ့ အေဖ့တို ့မိသားစုကိုေတြ ့ခဲ့ေၾကာင္းေျပာျပၿပီးနဲ ့ေနာက္ပိုင္း
အေမ့ကို အေဖ့အေၾကာင္းမေျပာျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ အေမ့ေရွ့မွာ က်မ စိတ္မေကာင္း
ျဖစ္ရတာကို မေျပာျပခ်င္တာပါ။ က်မရင္ထဲက အေဖနဲ ့ပတ္သက္တဲ့ ခံစားမႈေတြကို
အေမ အခုထိသိမွာမဟုတ္ပါဘူး။
အဲ့ဒီအခ်ိန္ကစၿပီး အေဖက်မတို ့ဆီမလာလည္ေတာ့ပါဘူး။ က်မ ၁၀တန္းေအာင္ၿပီးေတာ့
မွတခါျပန္ေတြ ့ရတယ္။ က်မ ဒုတိယႏွစ္ေရာက္ေတာ့ အေဖ လာလည္တယ္။ ေနာက္ပိုင္း
အဆင္ေျပသလိုလာေတြ ့ပါတယ္။

အေဖ့ကို က်မ မပိုင္ဆိုင္ဘူးဆိုတာသိတဲ့ေနာက္ပိုင္း ပတ္၀န္းက်င္မွာ အေဖအေၾကာင္း
လူေတြေမးလာမွာေၾကာက္လာတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ ့အေဖေတြလို အေဖ့ ကို အနားမွာ
ရွိေစခ်င္တယ္။ နင့္အေဖေရာလို ့လူေတြေမးလာမွာေၾကာက္တယ္။ ေမးလာရင္လည္း
ဘာျပန္ေျဖရမွန္းမသိဘူး။ ဒီလိုနဲ ့က်မ ႏႈတ္နည္းလာတယ္။ လူၾကားထဲေျပာရဆိုရမွာ
ေၾကာက္လာတယ္။

က်မကို အေမက သူမ်ားတန္းတူ မေၾကာင့္မၾက ထားေပမဲ့ တခါတေလ အေဖဆိုတဲ့
က်မတို ့ေရွ့မွာမားမားရပ္ေပးမဲ့ သူကို လိုခ်င္မိတယ္။ က်မအားငယ္ေနခ်ိန္မွာ အေဖေရာ
ငါ့ကို သတိမွရရဲ ့လားလို ့ စဥ္းစားမိတယ္။ က်မေဘးမွာအေဖရွိခဲ့ရင္ဆိုတဲ့ အေတြး
မၾကာခဏေတြးမိတယ္။

က်မ ၁၀တန္းေအာင္ေတာ့ ဆရာတစ္ေယာက္က က်မ အေဖအေၾကာင္းေမးလို ့
သူ ့ကို အမွန္အတိုင္းပထမဆံုးေျပာျပျဖစ္တယ္။ သူက ဒါဟာ လူၾကီးေတြျဖစ္ၾကတဲ့
ကိစၥ၊ က်မနဲ ့မဆိုင္ေၾကာင္း။ က်မအေဖဟာ၊ က်မအေဖသာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ပတ္၀န္း
က်င္ကိုရင္ဆိုင္ရဲလာေအာင္၊သတၱိရွိလာေအာင္ အားေပးခဲ့ပါတယ္။ သူ ့ရဲ ့ေက်းဇူး
ေၾကာင့္က်မ လူေတာထဲျပန္၀င္ရဲလာတယ္။ အေဖအေၾကာင္းကိုလည္း သူမ်ားေတြ
ကို ေျပာျပရဲလာတယ္။

အရြယ္ေရာက္လာတာနဲ ့အမွ် တခါတေလ အေဖရဲ ့ဂုဏ္၊ အေဖ့ရဲ ့ အရိပ္ဟာ က်မ
အတြက္လိုအပ္လာျပန္တယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ေတြမွာ က်မ၀မ္းနည္းစြာနဲ ့အေဖ့ကို တမ္းတခဲ့
မိဖူးပါတယ္။ အေဖဟာ က်မအတြက္ ရံုးသံုးနာမည္တစ္ခုလို စာရြက္ေပၚမွာသာရွိခဲ့
တာပါ။

အေကာင္းဘက္ကေတြးရင္ေတာ့ က်မ ကိုယ့္ကိုကိုယ္အားကိုးတတ္လာတယ္။
အိမ္မွာ ေယာကၤ်ားေလးအလုပ္ေရာ၊မိန္းကေလးအလုပ္ေရာ က်မတတ္ႏိုင္သလို
ၾကိဳးစားလုပ္တတ္လာတယ္။ ငါလုပ္မွျဖစ္မယ္ဆိုတဲ့ အသိရွိလာတယ္။ ဆံုးျဖတ္ရဲ
လာတယ္။

က်မဂ်ာမနီကိုေရာက္လာေတာ့ က်မလိုဘ၀တူကေလးေတြကို အမ်ားၾကီးေတြ ့ရတယ္။
ဒီမွာက ျမန္မာျပည္လိုမဟုတ္ဘူး။ အေဖနဲ ့အေမ အေၾကာင္းမတိုက္ဆိုင္လို ့ကြဲၾကေပ
မဲ့ သားသမီးဟာ မိဘႏွစ္ဦးစလံုးနဲ ့ေတြ ့ခြင့္၊ဆက္သြယ္ခြင့္ရတယ္။ ကေလးေတြဟာ
အေမနဲ ့ေနေပမဲ့ တပတ္တခါအေဖနဲ ့ေတြ ့ခြင့္ရွိပါတယ္။ အားလပ္ရက္ေတြမွာ အေဖနဲ ့
ခရီးအတူတူသြားၾကေလ့ရွိပါတယ္။ အေဖမွာ သားသမီးကိုေထာက္ပံ့ရမဲ့တာ၀န္ရွိတယ္။
ဥပေဒ အရကို သတ္မွတ္ထားပါတယ္။ ဒီမွာ အေဖတေယာက္ဟာ ကိုယ့္သားသမီး
အေပၚတာ၀န္ေက်ပါတယ္။ လူၾကီးခ်င္းျပသနာမွာ ကေလးကိုမထိခိုက္ေစပါဘူး။

က်မတို ့ဆီမွာကေတာ့ အေဖနဲ ့လက္ရွိေနတဲ့မိသားစုက က်မလို အတူမေနရတဲ့ ကေလး
ကို အရာမသြင္းခ်င္ၾကပါဘူး။ အေဖ့မွာ က်မလိုေနာက္ကေလးတေယာက္ရွိမွန္း လူအသိ
မခံခ်င္ၾကပါဘူး။ နည္းမ်ိဳးစံုနဲ ့က်မကိုေႏွာက္ယွက္သလို၊ က်မနဲ ့အေဖ ျပန္ဆက္သြယ္မွာ
မလိုလားၾကပါဘူး။ ပတ္၀န္းက်င္ကလည္း သူ ့အေဖက ေနာက္မိသားစုရွိသတဲ့ဆိုတဲ့
ေ၀ဖန္ သလိုအေျပာမ်ိဳး ေျပာၾကေသးတယ္။

အေဖတိုင္းအေဖ့တာ၀န္ကိုေက်ႏိုင္ၾကရင္၊ မိဘတိုင္းမိဘတာ၀န္ကိုေက်ႏိုင္ၾကရင္ ၊
လူတိုင္းကိုယ့္တာ၀န္ကိုယ္ေက်ၾကရင္....ေပ်ာ္စရာေကာင္းမွာပါ။