မေန ့က ခရီးကအျပန္ ရထားေပၚမွာ ၾကံဳခဲ့တာေလးပါ။
ဂ်ာမနီေျမာက္ဘက္ ၿမိဳ ့ တစ္ၿမိဳ ့ကေန အသက္၈၀ေက်ာ္ခန္ ့ရွိတဲ့
အမ်ိဳးသားတေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္လက္တြန္းလွည္းကိုတြန္းရင္း။
လွည္းေပၚမွာလည္း ခရီးေဆာင္အိတ္ အလတ္တစ္လံုး၊ အေသးတစ္လံုး၊
ပလတ္စတစ္ လက္ဆြဲအိတ္တစ္လံုးနဲ ့ တုန္တုန္ခ်ိခ်ိနဲ ့တက္လာပါတယ္။
ေတာင္ေ၀ွးကလည္း လမ္းေလွ်ာက္လက္တြန္းလွည္း မွာကပ္ခ်ိတ္ထားေသး
တယ္။
အဖိုးအိုက သန္ ့သန္ ့ျပန္ ့ျပန္ ့ရွိပါတယ္။ ရထားေပၚေရာက္ေတာ့ သူ ့အိတ္ေတြ
ထားစရာေနရာမေတြ ့တာေၾကာင့္ တစ္တြဲလံုး ၾကားေလာက္ေအာင္
ေအာ္ပါေတာ့တယ္။သူ ခံု အေပၚကပစၥည္းတင္တဲ ့ေနရာမွာရွိေနတဲ့
အိတ္ပိုင္ရွင္ကို ေအာ္ပါေတာ့တယ္။
ရထားေပၚကလူေတြကလည္း တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္
ေခါင္းတခါခါနဲ ့ေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ အနားက တစ္ေယာက္က အဖိုးရဲ ့
အိတ္ေတြထားဖို ့စီစဥ္ေပးလိုက္ပါတယ္။
လမ္းမွာသူ ့ေဘးမွာထိုင္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးက သူဘယ္သြားမွာလဲ။ဘာလဲေမးေတာ့
အဖိုးအိုက သူ ့အေၾကာင္းေျပာျပပါတယ္။
သူက အခု ဂ်ာမနီေတာင္ပိုင္း ဆြစ္နယ္စပ္က သူအရင္တုန္းကေနခဲ့ဘူးတဲ့
ျမိဳ ့က အသက္ၾကီရြယ္အိုေတြေနတဲ ့ အိမ္ယာကိုသြားမလို ့တဲ့။
သူ ့ေျပာတာကိုၾကားတဲ့သူတိုင္းသူ ့အေပၚ ဂရုဏာသက္မိသြားၾကတယ္။
ေစာေစာက မၾကိဳက္တဲ့ အၾကည့္ေတြ က သနားတဲ့အၾကည့္ကိုေျပာင္းသြားတယ္။
သူေနတဲ့ဂ်ာမနီေျမာက္ပိုင္းကအိမ္က အျပီးထားခဲ့ၿပီ ဇာတိျမိဳ ့က အသက္ၾကီးရြယ္အို
ရိပ္သာမွာ ေျပာင္းေနရမယ္သူ ့မ်က္နွာက ၀မ္းနည္းေနသလိုပဲ။
ရထားေပၚကဆင္းသြာတဲ့သူအခ်ိဳ ့က သူ ့ကို လာႏႈတ္ဆက္ၿပီးအစစ အဆင္ေျပ
ေအာင္ဆုေတာင္းေပးသြားၾကတယ္။ က်မဆင္းရမဲ့ဘူတာမေရာက္ခင္ မွာ
သူက်မေရွ့ ကခံုမွာ လာထိုင္ေတာ့ စကားနဲနဲေျပာျဖစ္တယ္။
က်မလည္းဆင္းရမဲ့ဘူတာေရာက္ေတာ့ သူဆင္းရင္အဆင္ေျပေအာင္
သူ ့အိတ္ေတြ အေပၚကေအာက္ခ်ေပး၊ သူ ့ကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီးအစစ အဆင္ေျပ
ေအာင္ဆုေတာင္းေပးခဲ့တယ္။ သူကလည္း က်မကို အစစ အဆင္အေျပဆံုး
ျဖစ္ပါေစလို ့ဆုေတာင္းေပးျပန္တယ္။
က်မအေတြးထဲမွာ အမ်ားၾကီးဆက္ေတြးေနမိတယ္။ က်မလည္းတေန ့ေန ့
အသက္ၾကီးလာရင္ သူ ့လိုပဲ သယ္ႏိုင္သေလာက္အထုတ္ကေလးနဲ ့
ဘယ္ေနရာမွာမ်ားသြားေနရမလဲလို ့ေတြးမိတယ္။
အခုေတာ့ လိုခ်င္တာေတြ၀ယ္လိုက္၊ သံုးလိုက္နဲ ့ ေနာက္ေတာ့ ဒါေတြကို
မေသခင္ကတည္းက ထားခဲ့ရမွာ။
တေလာက မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္နဲ ့စကားေျပာရင္း" ေၾသာ္ က်မတို ့ဂ်ာမနီ
ကိုလာတုန္းက ကီလို ၂၀နဲ ့လာခဲ့တာ။ အခု အိမ္ေျပာင္းမယ္လုပ္မွ တိုးပြား
လာတဲ့ပစၥည္းေတြ ... အမ်ားၾကီးပါလားတဲ့။" သူေျပာတာသတိျပန္ရသြားေသးတယ္။
ငယ္ရြယ္ခ်ိန္မွာေတာ့ မာန္တက္လိုက္၊ ရန္ျဖစ္လိုက္၊ ဘ၀င္ျမင့္လိုက္၊ ကိုယ့္ကို
ကိုယ္အထင္ၾကီးလိုက္နဲ ့ တေန ့ေန ့က်မ အသက္ၾကီးလာလို ့ ဒီအဖိုးအိုလို
တစ္ေယာက္ထဲ မရပ္တည္ႏိုင္ေတာ့ရင္.... ... ... အေတြးေတြမ်ားေနမိတယ္။
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
8 comments:
kutho......
က်မလည္း အဲလိုခဏခဏေတြးမိတယ္။
ဟုတ္တယ္ေနာ္၊ မ,႐ွင္ေလးလည္း သိတဲ့အတိုင္းပါပဲ၊ ဒီက အဖိုး၊ အဖြားေတြရဲ႕ ဘဝက အေ႐ွ႕တိုင္းအျမင္နဲ႔ ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ သနားဖို႔ ေကာင္းတယ္...။
(စကားမစပ္ ဒီလကုန္မွာ Rust ကိုလာဖို႔ ႐ွိေသးတယ္..) း)
စူႏြယ္ေလး၊ ကိုညီ လာလည္တာေက်းဇူးပါေနာ္။
တခါတေလ အသက္ၾကီးလာတဲ့တေန ့ ျမန္မာသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့
စုေနမလားလို ့ စဥ္းစားၾကည့္ေသးတယ္။
ကိုညီ.. အခ်ိန္ရရင္ ၀င္လည္ေနာ္။ က်မ အလုပ္က
ေန ့လည္ ၁နာေလာက္ဆိုၿပီးေတာ့ အခ်ိန္ရွိပါတယ္။။ စေန၊တနဂၤေႏြဆိုရင္ေတာ့ တေန ့လံုး အခ်ိန္ရပါတယ္။
ဟုတ္တယ္ မမေရ.. ငယ္တုန္းက ဘယ္ေလာက္ပင္ပန္းပါေစ ကိစၥမရိွဘူး... ဘ၀ ေန၀င္ခ်ိန္မွာ ျငိမ္းျငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းရိွဖို႕ အေရးၾကီးတယ္ေနာ္...
ဟင္းးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး...
အိုုင္အိုုရာ
လာဖတ္သြားပါတယ္..ရွင္ေလးေရ.. ဒီလိုေတြးျပီး ဒီလိုေရးခဲ႕ဘူးပါတယ္.. အေတြးခ်င္းတူေနၾကလားလို႕ပါ..
ေပါင္းမိုးေလးနဲ႕ ေလွမွာ ရြက္လႊင္႕ဘို႕ စိတ္ကူး...
သာသာေလးေရြ႕ဘို႕ ရြက္တိုင္ကို ၾကိဳးစားေထာင္ခဲ႕တဲ႕ကာလေတြ လြမ္းပါဘိေတာ႕..
ေလမုန္တိုင္းေတြ႕ရင္ ရုန္းထြက္ဘို႕ အားေမြးထားၾကလို႕လွည္႕ေျပာလိုက္ေတာ႕မွ
ေနာက္မွာ ဘယ္သူမွမရွိတာေတြ႕တဲ႕ ေလွသမား..
ငါနဲ႕မ်ားတူေလသလား ေတြးလို႕ ..
တက္ကိုင္ရမလို ခ်ရမလို ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္ေပမဲ႕
အင္း... ေမြးေန႕မွာေတာ႕ ၾကယ္ေတြစံုခဲ႕ပါတယ္...
လာဖတ္သြားပါတယ္ ရွင္ေလး.... ေရးပံုုေလးေတြ ၾကိဳက္တယ္
Post a Comment