Thomas in Yangon 2012

ကိုေသာမတ္စ္ကေတာ့ ရန္ကုန္ျပန္ရမယ္ဆိုရင္ က်မထက္ေတာင္ေပွ်ာ္ေနမလားပဲ။
ဒီႏွစ္သူက TG နဲ ့သြားၿပီး၊ က်မက S'pore Airline နဲ ့သြားပါတယ္။ က်မထက္ ရန္ကုန္ကို
တစ္ရက္ေစာေရာက္ေနတာနဲ ့ Pack Royal မွာ ၂ည တည္း ၿပီးမွ က်မတို ့ေနတဲ့ ေျမနီကုန္း
ကိုေရာက္ပါတယ္။ သူက မနက္စာဆိုရင္ ျမန္မာေကာ္ဖီနဲ ့အီၾကာေကြ ့၊ ပဲျပဳပ္နဲ ့ထမင္းေၾကာ္
ကိုအိမ္နားက ေဒၚ၀ါ ဆိုင္မွာ ေန ့တိုင္းစားပါတယ္။ 
အိမ္မွာေကာ္ဖီေဖွ်ာ္ေပးရင္လည္း ျမန္မာေကာ္ဖီမွဳန္ ့နဲ ့ေဖွ်ာ္မွ ေသာက္ခ်င္တာ။ ႏို ့ဆီမ်ားမ်ား
ခ်ိဳခ်ိဳအီအီကိုၾကိဳက္သူပါ။ သူ ့ အၾကိဳက္ေကာ္ဖီမွဳန္ ့ကေတာ့ လွည္းတန္းက ဆုေကာ္ဖီပါပဲ။ ရန္ကုန္ကျပန္လာတိုင္ ဆုေကာ္ဖီကိုတစ္ႏွစ္စာသယ္လာၿပီးေသာက္ေလ့ရွိသူပါ။ မနက္ ေကာ္ဖီဆိုင္မွာစားၿပီးတာနဲ ့ ေရႊတိဂံုဘုရားသြား၊ ရိပ္သာသြားတဲ့အခါသြားနဲ ့
အိမ္ကို မနက္ ၉ နာရီေလာက္ျပန္လာေလ့ရွိပါတယ္။

ျပန္ေရာက္တာနဲ ့အင္တာနက္ဆိုင္ေျပးရတာကလည္းသူ ့ရဲ ့ေန ့စဥ္အလုပ္ပါပဲ။ က်မက
ရန္ကုန္မွာရွိေနခ်ိန္ အင္တာနက္ဆိုင္မေရာက္ျဖစ္ေပမဲ့ သူကေတာ့အခ်ိန္မွန္ပါပဲ။

ေန ့လည္စာကိုေတာ့က်မခ်က္တာသူမၾကိဳက္ရင္ ဒန္ေပါက္ဆိုင္ေျပး၊ဒန္ေပါက္ထုပ္ေလး
 ၀ယ္ၿပီးစားရွာသား၊ က်မလည္းသူ ့အတြက္အထူးတလည္ခ်က္မေပးျဖစ္ခဲ့ဘူး။

က်မအျပင္သြားရင္သူ ့ကို အေမနဲ ့ထားခဲ့ရလို ့ေတာ္ေသးတယ္။ က်မလည္း သူငယ္ခ်င္း
တခ်ိဳ ့နဲ ့ေတြ ့ျဖစ္တယ္။ အေမ့ကို ကိုေသာမတ္စ္က ေတာ္ေတာ္ေလးဂရုစိုက္ပါတယ္။
အေမကလည္းသူ ကိုခ်စ္ရွာသား။

ေန ့လည္မိုးမရြာရင္အေမ ့ကို လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေခၚသြား၊ အိမ္နားက ဒဂံုစင္တာေခၚသြား
နဲ ့။ တခါ သူ  က အေမကိုတြဲၿပီး  အျပင္သြားတုန္း လမ္းမွာ လူတစ္ေယာက္က
What a wonderful couple! လို ့ေျပာသြားသတဲ့။ :)

ကိုေသာမတ္စ္က ရန္ကုန္မွာ ေတြ ့တဲ့သူတိုင္းကို သူအသက္လယ္ေလာက္လဲလို ့ မွန္းခိုင္းေလ့
ရွိပါတယ္။ ဂ်ာမနီမွာ လူေတြက သူ ့အသက္ထက္ငယ္ၿပီးမွန္းၾကေတာ့ ရန္ကုန္ကလူေတြလည္း
သူ ့ကိုႏုတယ္လို ့မွန္းမယ္ထင္တာနဲ ့တူပါရဲ  ့။ ျမန္မာေတြက သူ ့ကို အမွန္နီးပါမွန္းလိုက္ေတာ့
ကိုေသာမတ္စ္ခမ်ာ မအီမသာျဖစ္သြားရပါတယ္။ :)
 ( လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၂ ႏွစ္ေလာက္က စိတ္တိုင္းက် လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ေနရာမရွိလို ့ ျမန္မာအမ်ိဳးသား
ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ေနတဲ့ ၀ိုင္း မွာ၀င္ထိုင္ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုေသာမတ္စ္က ထံုးစံအတိုင္း သူ ့အသက္ကို
မွန္းခိုင္းေလရဲ  ့ ထိုသူ ႏွစ္ေယာက္က ညွာညွာတာတာနဲ ့ ၇၀ လို ့မွန္းလိုက္ေလရဲ ့။
ကိုေသာမတ္စ္လည္းေအာင့္သက္သက္နဲ ့သူ ့အသက္အမွန္ကိုေျပာျပေတာ့ ျမန္မာ အမ်ိဳးသားႏွစ္ေယာက္ခမ်ာ
အားေတြနာၿပီး က်မတို စားထားတာေတြကိုရွင္းသြားပါတယ္။)

ကိုေသာမတ္စ္က ရန္ကုန္ေရာက္တာနဲ ့ပုဆိုး၀တ္ေတာ့တာပါပဲ။ ျပန္မဲ့ေန ့မွသာ ေဘာင္းဘီ၀တ္
ေတာ့တယ္။ ဒီတေခါက္ သူမ်ားေတြပုဆိုး၀တ္တာကိုၾကည့္ၿပီး သူရဲ ့ပုဆိုးခါးပံုစက သူမ်ားနဲ ့
မတူဘူးတဲ့။ တခ်ိဳ ့က ခါးပံုစ ကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျပန္ ထည့္ထားတာကိုသတိထားမိၿပီး သူကလိုက္၀တ္
ၾကည့္ပါတယ္။ အဆင္ေျပသြားသားပဲ။ တေန ့လမ္းေလွ်ာက္ေနတုန္း ေဘးနားက အမ်ိဳးသား
တစ္ေယာက္ မြန္ပုဆိုး၀တ္ထားတာေတြ ့လို ့သူအလြန္ၾကိဳက္ေၾကာင္း၊ သူ ၀တ္ခ်င္ေၾကာင္း
ပူဆာတာနဲ ့က်မလည္း ေနာက္ေန ့ခ်က္ခ်င္း၀ယ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ သူ ့ခမ်ာလည္း
၀တ္ခ်င္လြန္းလို ့ရွိတဲ ့လိေမၼာ္ေရာင္ တီရွပ္နဲ ့၀တ္လိုက္ေတာ့ ..... ..... :)
ေနာက္ေန ့မွ တျခားအကႌ်နဲ ့ပိုအဆင္ေျပလိုက္ဖက္သြားေတာ့တယ္။

ရန္ကုန္မွာရွိေနတဲ့ရက္မွာပဲ သူနဲ ့Facebook မွာသိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ဂ်ာမန္စကားေျပာေလ့က်င့္
ေပးေသးတယ္။ က်မလည္း သူ နဲ ့ပတ္သက္ၿပီးမိတ္ေဆြေတြပိုရလာလို ့၀မ္းသာရပါတယ္။

တေန ့ေတာ့မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္အိမ္မွာ က်မတို ့ေမ့က်န္ခဲ့တဲ့ထီး၂လက္ ျပန္သြားယူခိုင္းလိုက္
တာ ျပန္လာေတာ့ သူယူသြားတဲ့ထီးပါ အဲ့ဒီအိမ္မွာ ထပ္ေမ့က်န္ခဲ့ေသးလို ့အသစ္တစ္ေခ်ာင္း
ထပ္၀ယ္ရတယ္။ ဒါနဲ ့အိမ္မွာအခုထီး၄လက္ျဖစ္သြားေရာ။

ဒီတခါေတာ့သူရန္ကုန္မွာေနရတာပိုေပ်ာ္တယ္လို ့ေျပာပါတယ္။
သူက က်မထက္၄ရက္ေစာၿပီးရန္ကုန္ကျပန္ပါတယ္။သူ ့အတြက္ ေကာ္ဖီမွဳန္ ့၊
 ငပိေၾကာ္၊ သရက္သီးသနပ္ေတြအမ်ားၾကီးသယ္သြားေလရဲ  ့။