အိမ္အျပန္

ေရွ့လတုန္းက အေမ့ဆီျပန္ျဖစ္ပါတယ္။ ႏွစ္တိုင္းျပန္ေနၾကေပမဲ့ ဒီႏွစ္ကေတာ့ ဘာေတြေျပာင္းလဲ
ေနမလဲဆိုၿပီး သိခ်င္ေနတာ။ ရန္ကုန္က အရင္နဲ ့နဲနဲေျပာင္းလဲလာတယ္။ မီးေတြမွန္၊ကားအသစ္
ေတြအမ်ားၾကီး၊ ကားလမ္းေတြပိတ္တယ္။ တေနရာေရာက္ဖို အခ်ိန္အရင္ထက္ပိုယူရတယ္။
လူတိုင္းနီးပါးမွာ ဟန္းဖုန္းေတြနဲ ့၊ လူငယ္ေတြကတက္တက္ၾကြၾကြနဲ ့လွဳပ္ရွားေနၾကတယ္။
ဒီႏွစ္ရန္ကုန္မွာေနရတာ ေပ်ာ္ပါတယ္။

အေမ... အရင္ႏွစ္ကလိုပဲ။ သိပ္မ်ားပိန္သြားမလားလို ့ထင္ေနခဲ့ေပမဲ့ အေမက အရင္လိုပဲ။
မွတ္ဥာဏ္ေတြ ပိုေမ့လာတယ္။ က်မတို ့ေရာက္ေတာ့ အေမ သိပ္ေပ်ာ္ေနတာ။ က်မကို အျမဲတမ္း
သူ ့အနားမွာပဲရွိေနေစခ်င္တာ။ သူ ့ကို ထားခဲ့ၿပီး အျပင္သြားရင္ က်မလည္းစိတ္မေျဖာင့္ဘူး။
အေမေမွ်ာ္ေနမွာပဲဆိုၿပီး အိမ္ဘဲအျမန္ျပန္ျဖစ္တယ္။
အေမက သူ ့အသက္ကို တခါတေလေမ့ေနတတ္တယ္။ ငါ့အသက္ ၆၀ေက်ာ္ ရ၀ေလာက္ေတာ့ရွိေရာ
ေပါ့လို ့ေျပာၿပီး သူ ့ရဲ ့ျမန္မာေမြးေန ့ကို ေျပာၿပီးတြက္ခိုင္းတတ္တယ္။  က်မက ေဘာပင္နဲ ့စာရြက္
ေပးၿပီးတြက္ၾကည့္ခ်ုင္ေတာ့ မွန္ေအာင္ႏွဳတ္ႏိုင္တယ္။ အေမက သူ ့အသက္ ၈၀ မွန္းသိေတာ့
အရမ္းေပ်ာ္သြားတယ္။ ငါအခုအသက္(၈၀)မွာ တေယာက္ထဲ သြားႏိုင္လာႏိုင္၊ စားႏိုင္ေသာက္ ႏိုင္ေသး တယ္တဲ့။  မေသခင္ ဘုရားတရားအခုထက္ပိုလုပ္ရမယ္ဆိုတယ္။ အဲ့ဒီေန ့က အေမ့မ်က္ႏွာက
ၿပံဳးၿပီးေျခလွမ္းေတြေတာင္ပိုသြက္ေနသလိုပဲ။

အေမစားခ်င္တာေတြခ်က္ေကၽြးရင္း ဒီမွာမစားရတဲ့ ဟင္းေတြ စားျဖစ္တယ္။ က်မခ်က္ေကၽြးတဲ့ဟင္းေတြစားရင္း တခါတေလထမင္းစားမေကာင္းရင္ သမီးကို သတိရတယ္လို ့ ေျပာေတာ့ က်မစိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္။ အေမနဲ ့စကားေတြအမ်ားၾကီးေျပာျဖစ္တယ္။  ငယ္ငယ္ကအေၾကာင္းေတြ၊ ေဆြမ်ိဳးေတြ အေၾကာင္းေတြ၊ က်မသူငယ္ခ်င္းေတြ
အေၾကာင္းေတြ၊ ဂ်ာမနီက အေၾကာင္းေတြ......စံုလိုပဲ။

အေမနဲ ့အတူတူ ဟိုနားဒီနားသြားျဖစ္တယ္။ ေရႊတိဂံုဘုရား၊ တရားရိပ္သာ၊ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြကအစ၊ အိမ္နားက ေစ်းဆိုင္ေတြ အထိေပါ့၊ ကိုေသာမတ္စ္က ေနသာတဲ့ေန ့လည္ေတြမွာ အေမနဲ ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သြားထိုင္ၾကတယ္။ အေမေပ်ာ္ေနရွာတာ။
 အခုက်မတို ့ျပန္လာေတာ့ အေမလည္းလြမ္းက်န္ေနရစ္တယ္။ ေနာက္တစ္ေခါက္မျပန္ခင္အထိ
ေတာ့ က်မလည္း အေမ့ကိုလြမ္းေနမွာပါ။