တိုက္ပြဲ

ေျပးရင္းလႊားရင္း၊ ေပ်ာ္လိုက္ငိုလိုက္
ရန္ျဖစ္လိုက္၊စိတ္ဆိုးလိုက္နဲ ့
အခ်ိန္ေတြက တေျဖးေျဖးကုန္သြားသလို၊
ခ်စ္တဲ့သူ၊ခင္တဲ့သူ ေဆြမ် ဳိ း မိတ္ေဆြ တခ် ဳိ  ့လည္း
ေလာကၾကီးထဲကထြက္သြားၾကၿပီ။

ကိုယ့္အလွည့္ ကိုေစာင့္ရင္း၊
ေလာဘ၊ေဒါသ၊ေမာဟ နည္းေအာင္ၾကိဳ းစားရင္း၊
ေလာက ၾကီးမွာ ေနခြင့္ရေနစဥ္ ေကာင္းမႈ ့မ်ား
လုပ္ခြင့္ရေအာင္ၾကိဳ းစားရင္း၊

ခြင့္လႊတ္ရင္း၊အနစ္နာခံရင္း၊
သည္းခံရင္းနဲ ့... ...

စိတ္ကိုစုစည္း၊ သတိခ်ပ္ေနေပမဲ့
အေတြးေတြကဟိုေျပး၊ဒီေရာက္၊
ေလာဘ၊ေဒါသက ဟိုကလာ၊ဒီကလာနဲ ့
ကေမာက္ကမမို ့၊ ေမာမိပါတယ္။

 

ဦးေႏွာက္ေဖါက္စားျခင္း

သူမ်ားတိုင္းျပည္မွာ မိမိဘ၀ တိုးတက္ဖို ့ရုန္းကန္ၾကိဳးစားရတာ မလြယ္ပါဘူး။
ဘာသာစကား၊ယဥ္ေက်းမႈ၊အေတြ ့အၾကံဳ ကြဲျပားမႈေတြကို ရင္ဆိုင္ညွိႏႈိင္းရင္း
မိမိ ရဲ ့လုပ္ႏိုင္စြမ္းကို ျပရတာ မလြယ္ပါဘူး။

ကိုယ္လုပ္ႏိုင္တာကို ျပႏိုင္ျပန္ေတာ့လည္း ကိုယ့္ကို အသံုးခ် တာ တခါတေလ
ေအာင့္သက္သက္နဲ ့ခံရေသးတယ္။

ဂ်ာမနီမွာ ႏိုင္ငံျခားက ရလာတဲ့ ေအာင္လက္မွတ္ေတြကို သိပ္ၿပီးအသိအမွတ္
မျပဳခ်င္ၾကပါဘူး။ ႏိုင္ငံျခားက ပညာတတ္ေတြကိုလည္း သိပ္အထင္မၾကီးၾကသလို၊
အလုပ္ခန္ ့ဖို ့လည္းမစဥ္းစားခ်င္ၾကပါဘူး။

အစပိုင္းေတာ့ က်မ ဂ်ာမန္ ပညာေရး ကို အထင္ၾကီးပါတယ္။ ကိုယ္ႏိုင္ငံထက္စာရင္
သူတို ့ကေတာ့ အမ်ားၾကီးသာပါတယ္ေလ။ ဒါေပမဲ့ လူေတြကေတာ့ မထူးပါဘူး။
Ph.D. စာတမ္းကို ခိုးကူးလို ့အလုပ္ျပဳတ္သြားတဲ့ အစိုးရ၀န္ၾကီးရွိသလို၊ Professor ဘြဲ ့
ျပန္အပ္လိုက္ရတဲ့ ဆရာ၀န္ၾကီးေတြလည္းရွိေနတာ  ၾကံဳေန၊ၾကားေနရလာေတာ့
သူတို ့လည္းထူးမျခားနားပါပဲလားလို ့သိလာခဲ့ပါတယ္။

တခုတေလာ က်မ ရဲ ့  Professor က သူ ့အတြက္ လိုအပ္ေနတဲ့ Certificate တစ္ခု
ေျဖဖို ့ရွိေနပါတယ္။ ဒီ Certificate ရမွ သူ ့ရဲ ့ ပေရာဂ်က္က စႏိုင္မွာ ပါ။
ဒီေန ့ေတာ့  က်မက သူ ့ကိုယ္စား on-line ကေန ေျဖေပးလိုက္ရပါတယ္။
Certificate  ထြက္လာေတာ့ Professor နာမည္နဲ ့ေပါ့ေလ။

လက္ေခ်ာင္းမ်ား

လက္ေခ်ာင္းေတြရဲ ့ အသံုး၀င္မႈ ကို လက္ေခ်ာင္းေတြ ရုတ္တရက္ နာလာတဲ ့အခ်ိန္မွာ
ပိုၿပီး တန္ဖိုးသိလာရပါတယ္။

လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ ့ ကိုင္ရ၊ ဖြင့္ရ၊ပိတ္ရ၊ လွည့္ရ၊ တြန္းရ၊လွီးရ၊ ေမႊရ၊ နယ္ရ.....
သူ တို ့ရဲ ့တာ၀န္ေတြက မနည္းပါလား။

က်မ တစ္ခုခုကို ကိုင္တယ္ဆိုရင္ပဲ နာလာတာေၾကာင့္ လက္ေခ်ာင္းေတြကို
သတိျပဳလာမိပါတယ္။

တစ္ခုခု လုပ္ခါနီးတိုင္းလက္ေခ်ာင္းေတြ ကိုညွာၿပီး ဘယ္လို သက္သာေအာင္
အလုပ္လုပ္ရမလဲလို ့နည္းလမ္းေတြရွာရတယ္။
ေန ့စဥ္ လွဳ ပ္ရွားမႈေတြမွာ အဟန္ ့အတားေတြျဖစ္လာတယ္။

အခုေတာ့ က်မလက္ေခ်ာင္းေလးေတြ ေတာ္ေတာ္ေလးသက္သာလာပါၿပီ၊
စားခ်င္တာ၊ေရးခ်င္တာ၊လုပ္ခ်င္တာေတြ တေျဖးေျဖး ျပန္စလုပ္လို ့ရလာၿပီ။
ဒါေပမဲ့လည္း လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကို အလြန္အကၽြံ မခိုင္း မိေအာင္သတိထား
ေနရပါတယ္။

 က်မအေမ ေျပာသလို ့ သမီးေရ ကိုယ့္အသက္လည္းကိုယ္ေမ့ မေနနဲ ့အံုး တဲ့။
ဟုတ္ပါတယ္။ ခႏၶာကိုယ္ရဲ ့ေျပာင္းလဲ ေဖါက္ျပန္မႈေတြ တေျဖးေျဖး သိသာလာၿပီ။