လူသစ္၊ ေနရာအသစ္

ဒီေန ့ လူတေယာက္ကို အလုပ္ကထုတ္လိုက္ရတယ္။ အလုပ္သာခန္ ့ေပးခ်င္
တာပါ။ အလုပ္က ထုတ္ရတာ ေတာ့မလုပ္ခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့လည္းေရရွည္မွာ
အဆင္ေျပမဲ့အေျခအေနလည္းမရွိတာနဲ ့ အစမ္းခန္ ့ကာလမွာပဲ ထုတ္လိုက္
ရတာ ပိုေကာင္းပါတယ္။

လူသစ္တစ္ေယာက္ အလုပ္သစ္တစ္ခုကိုေရာက္လာရင္ အစပိုင္းမွာ
အခက္အခဲရွိတတ္ၾကပါတယ္။ လက္ရွိ ရွိေနၿပီးသား လူေဟာင္းေတြနဲ ့ ဆက္ဆံ
ေရးပိုင္း အဆင္ေျပေအာင္ ဘယ္သူက ဘယ္လိုဆိုတာ ေလ့လာရပါတယ္။
အထက္က ဆရာ၀န္ ေတြက လူနာေတြကို ေဆးကုတဲ့အခါ သူတို ့ ကိုယ္ပိုင္
ပံုစံေတြရွိၾကတယ္။ ဆရာ၀န္ ၃ ေယာက္မွာ ဘယ္သူတာ၀န္က်ရင္ဘယ္လို
ျပင္ဆင္စီစဥ္ေပးရမယ္ဆိုတာ သိထားရတယ္။
လူအမ်ိဳဳးမ်ိဳး ပံုစံအမိ် ဳးမ်ိဳ းေလ။ လူေဟာင္းေတြက ေႏြးေထြးစြာ ၾကိဳဆိုေပမဲ့လည္း
လူသစ္က ေရာက္ထဲကိုက ငါကဘာဆိုတာစျပေနရင္လည္း လုပ္ငန္းခြင္ဆက္ဆံ
ေရးမွာ မလြယ္ျပန္ဘူး။  ငါကလူသစ္ေပမဲ့ လက္ရွိ လုပ္ေနၾကပံုစံကို ခ်က္ခ်င္း
 ေျပာင္းလဲဖို ့ၾကိဳးစားရင္လည္း လူေဟာင္းေတြနဲ ့အဆင္မေျပျပန္ဘူး။
အလုပ္ရဲ  ့ သေဘာသဘာ၀ကို အခ်ိန္ယူ ေလ့လာ၊ပါ၀င္လုပ္ကိုင္ျပီးတဲ့အခါမွ
ျပဳ ျပင္ေျပာင္းလဲမႈအတြက္ အၾကံျပဳ ေပး ရင္ ပိုနည္းလမ္းက်ထိေရာက္မယ္ထင္ပါတယ္။

အလုပ္သစ္ထဲကိုေရာက္လာရင္ ေလ့လာသင္ယူခ်င္စိတ္ပါယူလာဖို ့လိုပါတယ္။
ဒါေလးမ်ားငါလုပ္ဖူးသားပဲ ဆိုေပမဲ့ ပရိုဂရမ္ကြဲလြဲမႈေတြ၊ နည္းပညာကြဲလြဲမႈ
ေတြရွိေနေသးတာကို ေမ့မထားသင့္ပါဘူး။ ရသမွ်အခ်ိန္မွာ ရသလို သင္ယူ
ေလ့လာႏိုင္မႈကလည္း လူသစ္တေယာက္ရဲ ့ စြမ္းရည္ဆိုပါေတာ့။
မသိတာကိုေမး၊ ရွင္းျပတာကို စိတ္၀င္တစား နဲ ့သင္ယူတယ္ဆိုရင္
အလုပ္ေပးသူအေနနဲ ့ လူသစ္ကို အမွတ္ေကာင္းေကာင္းေပးေနမွာပါ။
မတတ္တဲ့သူကို တတ္ေအာင္သင္ေပး ႏိုင္ေပမဲ့ လုပ္ခ်င္စိတ္
မရွိတဲ့သူ၊ သင္ယူခ်င္စိတ္မရွိတဲ့သူကိုေတာ့ လက္တြဲေခၚရတာအလြန္
ခက္ပါတယ္။

အလုပ္ခ်ိန္က အလုပ္ခ်ိန္ပဲလို ့ဆိုေပမဲ့ လူသစ္တေယာက္အတြက္ တခါတေလ
မိမိသင္ယူႏိုင္ဖို ့အခ်ိန္ပို ယူရတာေတြကို မတြက္ကပ္ သင့္ပါဘူး။ အခ်ိန္ပိုကို
၅ မိနစ္ ၁၀မိနစ္ကအစမွတ္ၿပီး နားရက္ယူျပစ္လိုက္ေတာ့ က်န္တဲ့သူေတြ
ကဘာလုပ္ၾကမလဲ။ သူ ့အစားပိုလုပ္ရျပန္ေရာ။

မိမိရဲ ့အလုပ္က ၀န္ေဆာင္မႈေပးရတဲ့အလုပ္။ မိမိဆီလာတဲ့သူကို အျပံဳးနဲ ့၊ခ်ိဳသာ တဲ့စကားလံုးေတြနဲ ့ ေႏြးေထြးစြာၾကိဳဆိုရမယ့္အလုပ္။မိမိစိတ္ထင္တိုင္းေျပာလို ့
ဆိုလို ့မရပါ။ အလုပ္သေဘာအရ စိတ္ပင္ပန္းမႈေအာက္မွာ လုပ္ႏိုင္ရပါမယ္။
ဒါ့အျပင္ ဒီေနရာကေတာ့ပင္ပန္းတယ္၊ ဟိုေနရာကေတာ့ သက္သာတယ္ေရြးလို ့မရပါဘူး။
လူတစ္ေယာက္တကယ္အလုပ္လုပ္တယ္ဆိုရင္ ေနရာတိုင္းဟာ ပင္ပန္းတဲ့ေနရာေတြ
ပါပဲ။ 

တကယ္တမ္း စိတ္၀င္တစားလုပ္မယ္ဆိုရင္ လူသစ္တေယာက္ဟာ ၃လေလာက္
ၾကာရင္ အလုပ္ထဲမွာ ေနသားက်လာပါတယ္။ ၆လေလာက္ၾကာရင္ေတာ့ ကၽြမ္းက်င္
လာပါတယ္။ အလုပ္ထဲမွာ ကၽြမ္းက်င္မႈရွိလာတာနဲ ့အမွ် အလုပ္လုပ္ရတာေပွ်ာ္လာပါတယ္။
လူသစ္တေယာက္က ၆လၾကာတဲ့အထိ ဘာမွလက္လႊတ္လို ့မရေသး၊ လူေဟာင္း
ေတြနဲ ့ဆက္ဆံေရးကလည္းအဆင္မေျပေသးဘူးဆိုရင္ေတာ့ သူ နဲ ့ဒီအလုပ္ မကိုက္
ညီဘူးလို ့ပဲ သတ္မွတ္လိုက္ရပါေတာ့တယ္။ 

Wilhelm Straße ဆိုတဲ့လမ္းကေလး

Wilhelm Straße လို ့ေခၚတဲ့လမ္းကေလးက က်မအလုပ္လုပ္တဲ ့ Freiburg
ျမိဳ  ့မွာရွိပါတယ္။ ဒီလမ္းေလးက က်မနဲ ့အရင္က ခပ္စိမ္းစိမ္းပါ။
အဲ ့ဒီလမ္းထဲမွာ ရွိတဲ ့ Goethe Institut ကိုေတာ့ ပြဲရွိရင္တခါတေလေရာက္တာ
ပဲရွိပါတယ္။ အခုေတာ့ဒီလမ္းကေလးက က်မနဲ ့ရင္းႏွီးလာပါတယ္။

က်မတို ့ Freiburg ျမိဳ ့မွာ ၿပီးခဲ့တဲ့ ၾသဂုတ္လထဲကစၿပီး ျမိဳ ့ထဲကိုျဖတ္တဲ့
tram လမ္းေတြျပင္တာနဲ ့ ေအာက္တိုဘာလအထိပိတ္ထားပါတယ္။
က်မလည္း အလုပ္ကို ဘူတာကေနလမ္းေလွ်ာက္သြားရပါတယ္။
အရင္က အလုပ္အသြားကိုပဲ လမ္းေလွ်ာက္ေပမဲ ့ အခုေတာ့ အသြားအျပန္ေလွ်ာက္
ရပါေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့ အလုပ္ကို အျမန္ဆံုးသြားႏိုင္မဲ့ လမ္းကို ရွာရပါေတာ့တယ္။
ဒါနဲ ့ပဲ က်မ  Wilhelm Straße ကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။

အစပိုင္းေတာ့ ဒီလမ္းက အလြန္ပ်င္းစရာေကာင္းတဲ့လမ္းလို ့ထင္မိတယ္။ျမိဳ ့ထဲက
ျဖတ္ေလွ်ာက္ေနက်ဆိုေတာ့ ဟိုဆိုင္ေငးဒီဆိုင္ေငးနဲ ့လမ္းေလွ်ာက္မွန္းမသိသာဘူးေလ။
Wilhelm Straße   ကေတာ့ အိမ္ေတြမ်ားတယ္။ ၾကည့္စရာ သိပ္မရွိဘူး။ ဒါေပမဲ့
တေျဖးေျဖးနဲ ့က်မဒီလမ္းကို သတိထားမိလာတယ္။

လမ္းထိပ္မွာ နာမယ္ၾကီးတဲ့  Goethe Institut ရွိေတာ့ ေန ့ခင္းပိုင္းက်မအိမ္ျပန္
ခ်ိန္ဆို ႏိုင္ငံစံုကလာတဲ့ေက်ာင္းသားေတြကို အနီးအနားမွာ ေတြ ့ရတယ္။ က်မေတာင္
ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားပါမလားလို ့ ေက်ာင္းေရွ့က ေၾကာ္ျငာဘုတ္မွာ ရွာၾကည့္ေသး
တယ္။
အဲ့ဒီေက်ာင္းေဘးမွာ Jos Fritz ဆိုတဲ့ ( http://www.josfritz.de )စိတ္၀င္စားဘို ့ေကာင္းတဲ့ စာအုပ္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ရွိတယ္။ သူ ့ဆိုင္ေဘးမွာ ေကာ္ဖီဆိုင္ပါတြဲထားတယ္။

အဲ့ဒီ၀န္းက်င္ကအိမ္ေတြက ေရွးအိမ္ေတြဆိုေတာ့ ၾကည့္ရတာအျမင္ဆန္းေနတယ္။
ေကာ္ဖီဆိုင္ ၂ဆိုင္ ၃ဆိုင္ေလာက္ လည္းဒီလမ္းထဲမွာရွိေသးတယ္။ ေအးေအး
ေဆးေဆးနဲ ့ထိုင္လို ့ေကာင္းတဲ့ဆိုင္ေလးေတြပါ။ ေနသာတဲ့ေန ့ဆိုရင္လမ္းေပၚက
အုတ္ေဘာင္ေတြေပၚထိုင္ရင္း ေအးေအးေဆးေဆး စကား၀ိုင္းဖြဲ ့ရင္ ေကာ္ဖီေသာက္
ၾကတာေတြ ့ရတယ္။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းနဲ ့နီးေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြကိုလာေသာက္
ၾကေလ့ရွိတယ္။

က်န္းမာေရးအာမခံ ကုပၸဏီတစ္ခုရဲ ့ရံုးခန္းၾကီး တစ္ခုလည္း ဒီလမ္းထဲမွာ ရွိသလို
Santo Mercedes  ကားအေရာင္းခန္းကလည္း ဒီလမ္းထဲမွာရွိတယ္။
က်မ တခါတေလ၀ယ္ေလ့ရွိတဲ့ ေပါင္မုန္ ့ဆိုင္ေလးလည္း ရွိေသးတယ္။

လမ္းထဲကအိမ္အမ်ားစုမွာေတာ့ ေဆးခန္းေတြ၊ရံုးခန္းေတြ ဖြင့္ၾကတာမ်ားတယ္။
ဒီတလမ္းထဲမွာကို အထူးကုေဆးခန္း ေတာ္ေတာ္မ်ားသား။
ဒီလမ္းကို အခ်ိန္မွန္ေလွ်ာက္ေနၾကဆိုေတာ့ လူတခ်ိဳ ဳ  ့ကိုမ်က္မွန္းတမ္း
လာမိတယ္။ က်မလိုပဲ ဒီလမ္းကို ေန ့တိုင္းျဖစ္ေလွ်ာက္ေနၾကတဲ့သူေတြရွိသား။
ေတြ ့ေနၾကသူေတြ မေတြ ့ရင္ေတာင္ ဒီေန ့ေနမွေကာင္းရဲ ့လား လို ့ေတြးမိလာတယ္။

ေအာက္တိုဘာလကုန္ပိုင္းမွာ ျမိဳ ့ထဲကလမ္းေတြျပန္ဖြင့္ေပမဲ ့က်မကေတာ့
Wilhelm Straße  ဆိုတဲ ့လမ္းေလးကို ဆက္ေလွ်ာက္ေနတုန္းပါ။ လမ္းေလွ်ာက္
တာက်န္းမာေရးနဲ ့လည္းညီတယ္ေလ။ လမ္းေလးကိုက်မ သံေယာဇဥ္ျဖစ္မိတာလည္း
ပါတာေပါ့။

ဆက္သြယ္မႈကြန္ယက္ ေခတ္

က်မတို ့ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ တယ္လီဖုန္းဆိုတာ ရွားပါးပစၥည္းပါ။
အိမ္တိုင္းမွာလည္းမရွိသလို လူတိုင္းလည္းမသံုးၾကပါ။ အေၾကာင္းရွိမွ
သာ နီးစပ္ရာေနရာကေန ဖုန္းဆက္သတင္းေပးၾက၊သတင္းေမးၾကတာပါ။
ဒီလိုနဲ ့တေျဖးေျဖး တယ္လီဖုန္းေလာက တိုးတက္လာလိုက္တာ လူတိုင္း၊
ကေလးတိုင္းမွာ Handy ကိုယ္ဆီနဲ ့။ တယ္လီဖုန္းနဲ ့ေျပာဆိုတာေတြအျပင္
အင္တာနက္လိုင္းေတြပါ ေခတ္မီလာေတာ့ ဆက္သြယ္ေရးနည္းေတြမ်ား
လာျပန္တယ္။
ဒီလိုတိုးတက္မႈရဲ ့ေကာင္းက်ိဳးေတြရွိသလို တဘက္မွာလည္း ဆိုးက်ိဳးေတြ
ရွိလာျပန္ပါတယ္။သူငယ္ခ်င္းေတြေတြ ့ၾကရင္စကားေတြေဖါင္ဖြဲ ့ေျပာၾကမယ္ဆို
ၿပီးအားခဲထားေပမဲ့လည္း ဟိုလူ  ့ဖုန္းက တတီတီ၊ ဒီလူ ့ဖုန္းကတတီတီ၊
ဟိုလူက ေဖ့ဘြတ္ဖြင့္၊ ဒီလူက အီးေမးစစ္၊... သူတို ့ေရွ့မွာ တကယ္ရွိေနတဲ ့
လူကိုေတာ့ ရွိမွန္းေတာင္သိရဲ ့လားမသိေတာ့ပါ။ ေျပာေနတဲ့ စကား၀ိုင္းက
အင္း...အဲ... နဲ ့သာဆက္သြယ္ေနေပမဲ့ တကယ္ေတာ့ ဘာမွ ေသခ်ာနားလည္
ပံုမေပၚပါ။ စိတ္၀င္စားမႈက ဆက္သြယ္ေရးကြန္ယက္ထဲေရာက္ေနေတာ့
ေၾသာ္ ဒုကၡ အဲ့ဒီလိုဆိုလည္းဘာလို ့ ေတြ ့ေနၾကေတာ့မွာလဲ။

ေနာက္တစ္ခုဆိုးတာက အလုပ္ထဲမွာ။ တေယာက္ေသာ လုပ္ေဖၚကိုင္ဘက္က
ဟန္းဖုန္း စြဲေနသူ။ လစ္ရင္လစ္သလို ဟန္းဖုန္းကိုထုတ္သံုးေနရာက၊ အခ်ိန္
တိုင္းလိုလို ျဖစ္လာတယ္။ ၀င္လာတဲ့ Message ကို တုန္ ့ျပန္ဖို ့သာ စိတ္၀င္စား
ေနတာေၾကာင့္ အလုပ္မွာ လြဲမွားတာေတြအမ်ားၾကီးျဖစ္လာတယ္။ အလုပ္ကို
လာသာလာတယ္၊စိတ္၀င္စားေနတာက သူ ့ရဲ  ့ဟန္းဖုန္း။ အလုပ္မွာ ဘာေတြ
စီစဥ္ေနတယ္၊ ဘယ္သူေတြဘာေတြလုပ္ေနတယ္... ဆိုတာေတြနဲ ့အဆက္ျပတ္
ဟန္ဖုန္းသာ သူ ့ကမၻာဆိုလည္း အလုပ္ကထြက္လိုက္ပါေတာ့လား။
အခုေတာ့ အလုပ္မွာ ဟန္းဖုန္းမသံုးရ ဆိုတဲ့ အမိန္ ့ထုတ္၊  ေစာင့္ၾကည့္ပါအံုး။
ဘယ္လိုမ်ားေျပာင္းလဲမလဲလို ့။

ဟန္းဖုန္းဆက္သြယ္မႈေတြေၾကာင့္ ကေလးေတြ ေက်ာင္းမွာ အာရံုစိုက္မႈအားနည္း
လာရျပန္တယ္။ ဆရာကစာသင္၊စိတ္က ၀င္လာမဲ့ Message ကိုတုန္ ့ျပန္ဖို ့သာ
ေရာက္ေနေတာ့၊ သူတို ့ေလးေတြ စာဘယ္လို မွတ္သားသင္ယူေနၾကပါလိမ့္။
က်မတို ့ငယ္ငယ္ကေတာ့ ဆရာသင္တာကို အာရံုစိုက္နားေထာင္ေနတာေတာင္မွ
အိမ္ေရာက္လို ့စာျပန္ဖတ္ရင္ နားမလည္ေတာ့တာေတြ ရွိေသးတာ။
အင္းေလ ဒီေခတ္ကေလးေတြက ပိုေတာ္လို ့ျဖစ္မွာပါ။

အလုပ္သြား၊အလုပ္ျပန္ လမ္းမွာ အခ်ိန္ရရင္ရသလို စာဖတ္ျဖစ္၊ ဘုရားစာ
ရြတ္ျဖစ္၊ မိတ္ေဆြေတြနဲ ့စကားေျပာျဖစ္ေပမဲ့ တခါတေလ ဖုန္းဖြင့္မိရင္ အျပင္
ေလာကနဲ ့လြတ္သြားျပန္တယ္။  ကိုယ့္ကိုကိုယ္သတိေပးရင္း သံုးတဲ့အခ်ိန္
တစ္ခုသတ္မွတ္ထားရတယ္။
 တန္ဖိုးရွိတဲ့မိမိရဲ ့ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္ေတြကို မသိမသာသိမ္းပိုက္သြားတဲ့ ဆက္သြယ္မႈ
နည္းသစ္ေတြရဲ ့ရန္ကို ကာကြယ္ေတာင့္ခံႏိုင္ဖို ့ကေတာ့ လိုအပ္ေနၿပီလို ့ထင္ပါတယ္။
ဒီအတိုင္းဆက္သြားေနလို ့ကေတာ့....  ...  ...

ငါဘယ္သူလဲ

တေန ့က က်မနဲ ့ေဆြးမ်ိဳးေတာ္တဲ့သူတေယာက္ က်မဆီလာလည္ပါတယ္။
က်မက အမ်ိဳးဆို သိပ္ခင္တတ္သလို ဘယ္လိုေတာ္စပ္ၾကတယ္ဆိုတာလည္း
အလြန္စိတ္၀င္စားပါတယ္။ တေန ့က်မမွာ သားသမီး ရလာရင္သူတို ့ကိုျပဖို ့
မိသားစု၊ေဆြမ်ိဳ ဳး ဇယားတစ္ခုလုပ္ဖို ့ အလြန္စိတ္အားသန္ခဲ့ပါတယ္။
တေန ့ေတာ့ က်မ အေဒၚ အကူအညီနဲ ့ မိသားစု၊ေဆြးမ်ိဳ ဳး ဇယားတစ္ခု
ကိုလက္လွမ္းမီရာ ေမးျမန္းၿပီးေရးထားျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အျပည့္အစံု
ေတာ့မရဘူးေပါ့ေလ။
ဒီေတာ့ အမ်ိ ဳးေတြနဲ ့ေတြ ့တိုင္းက်မရဲ ့ ဇယားကို ျဖည့္စြက္ဖို ့ ေမးေလ့ရွိပါတယ္။
ေမးရင္းျမန္းရင္းစကားေတြေျပာရင္း အမ်ိ ဳးေတြ အေၾကာင္းပိုသိလာရရင္ က်မ
အလြန္၀မ္းသာရပါတယ္။ ကိုေသာမတ္စ္ကိုလည္း က်မ သိတာေတြျပန္ေျပာရာတာ
သူ ့ခမ်ာ နားျငီးေရာမယ္။
က်မကေတာ့ က်မဘယ္ကလာတယ္။ ဘယ္သူေတြနဲ ့ဘယ္လိုေတာ္စပ္တယ္။
ဘယ္သူေတြဘယ္ေရာက္ေနလဲစသျဖင့္ သိခ်င္တာေတြ သိလာရလို ့ေပ်ာ္ေန
ေပမယ္။ တခိ် ဳ ့ကေတာ့ သူတို ့ဘယ္ကလာသလဲ။ မိဘ အရင္းေတြက ဘယ္သူလဲ၊
ဘယ္လို ပံုစံလဲ၊ ေမာင္ႏွမေတြေရာရွိေသးလား၊ ဘယ္လို ဓေလ့စရိုက္ေတြရွိတာလဲ
စသျဖင့္ အေျဖမရေသးတဲ့ ေမးခြန္းေတြ အခါခါေမးေနေလ့ရွိတဲ့ ေမြးစားခံ ကေလး
ေတြအေၾကာင္းအေတြးေရာက္သြားပါတယ္။
က်မေတာင္ ေဆြမ်ိဳးေတြအေၾကာင္း သိခ်င္ေနေသးတာ၊ သူတို ့ခမ်ာ မိဘအရင္းအေၾကာင္း
ေတာင္မသိေသးေတာ့.... က်မ သူတို ့ရဲ ့စိတ္ထဲက ခံစားမႈ အေတြးေတြကို
နားလည္ခံစားမိလိုက္ပါတယ္။
ဂ်ာမနီ က တီဗီ အစီအစဥ္မွာ တခါတေလ မိဘအရင္းကို လိုက္ရွာေလ့၇ွိတဲ့
ကေလးေတြအေၾကာင္း ျပတာသတိရမိပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာေရာ... ... ..
မိဘအရင္းကို ရွာေနသူေတြ အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြရွိႏိုင္ပါသလား
လို ့လည္း ေတြးမိပါတယ္။

အေရွ့ အေနာက္ တန္ဖိုး

လူတိုင္းမွာ မိမိတို ့ဘ၀အတြက္ စံသတ္မွတ္ထားတဲ့ အရာေတြရွိပါတယ္။
ဒီစံေတြ၊တန္ဖိုးထားမႈေတြဟာ မိမိတို ့ၾကီးျပင္းရာ ေဒသေတြရဲ ့ယဥ္ေက်းမႈ၊
ဘာသာေရး၊ ဓေလ့ထံုးစံေတြေပၚ မူတည္ၿပီး ကြဲျပားမႈေတြရွိလာတာပါ။
အဲ့ဒီ ဘ၀ရဲ ့တန္းဖိုးထားမႈေတြ ဟာ လူတိုင္းအတြက္ မတူႏိုင္ၾကပါဘူး။
ေယပူယ်အားျဖင့္ေတာ့ အေရွ့နဲ ့ အေနာက္ ႏိုင္ငံေတြရဲ ့ဘ၀စံထားမႈတန္ဖိုးေတြ
ကကြဲျပားပါတယ္။

အေနာက္ႏိုင္ငံေတြရဲ ့တန္ဖိုးထားတဲ့စံႏႈန္းေတြက က်မတို ့လို အာရွကသူေတြ
ရဲ ့တန္ဖိုးထားမႈေတြနဲ ့ေတာ္ေတာ္ေလးကြဲပါတယ္။ သူတို ့ က ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ
တိုးတက္မႈ၊ပိုင္ဆိုင္မႈ၊ ေအာင္ျမင္မႈေတြကို တန္ဖိုးထားတတ္ၿပီး၊ က်မတို ့ ကေတာ့
စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ေအးခ်မ္းမႈ၊ ေရာင္ရဲမႈေတြကို တန္ဖိုးထားတတ္ၾကပါတယ္။
သူတို ့ကေတာ့ မိမိသာ အဓိကျဖစ္ၿပီး၊ က်မတို ့ကေတာ့ မိမိနဲ ့ ပတ္သက္ေနတဲ့
မိသားစု၊ေဆြးမ်ိဳး ၊အသိုင္းအ၀ိုင္းကို အဓိကထားပါတယ္။

အေနာက္ႏိုင္ငံကသူေတြက လူတေယာက္မွာ ရွိသင့္တဲ့ အိမ္ေထာင္ဖက္၊ သားသမီး၊
အိမ္၊ကား ေခတ္မီ အသံုးအေဆာင္စတာေတြက သူမ်ားတန္းတူရွိရမယ္။ မရွိေသးရင္
ရွိေအာင္လုပ္မယ္၊ ရလာရင္ခံစားေက်နပ္မယ္လို ့ ယံုၾကည္လုပ္ေဆာင္ၾကပါတယ္။

က်မ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကေမးဖူးပါတယ္။ က်မေနတာက ရိုးစင္းလြန္းတယ္။
က်မဘ၀မွာ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္မႈရွိရဲ ့လားတဲ့။ ၿပီးေတာ့က်မကို ဘ၀မွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေန၊
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ခံစားပါလို ့တိုက္တြန္းပါတယ္။ သူကေတာ့ အခု ကားရွိတယ္။အိမ္ရွိတယ္၊
သားရွိတယ္။အလုပ္ရွိတယ္။ အားတဲ့အခ်ိန္မွာ ဟိုဒီေလွ်ာက္လည္တယ္၊စားတယ္၊
ေသာက္တယ္။ဘ၀ကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္နဲ ့ ေလွ်ာက္ေနတယ္ဆိုပဲ။
က်မကျပန္ေမးလိုက္ပါတယ္။နင့္ဘ၀မွာ တယ္ေရာေပ်ာ္ရဲ ့လားလို ့။သူ ့သားက
မလိမၼာ၊ ေက်ာင္းထုတ္ခံရ၊ အလုပ္မွာ အလုပ္ရွင္နဲ ့အဆင္မေျပ၊ စတဲ့ ဒုကၡ
ေတြကို သူ မ ေျပာေတာ့သလို၊ က်မကလည္း သူ ့လိုဟိုပြဲတက္ဒီပြဲတက္မလုပ္၊
အေသာက္အစားမလုပ္ေပမဲ့  ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္ေတြမွာ မိသားစုအတြက္ အခ်ိန္ေပး
တယ္၊ ဘ၀အတြက္အက်ိဳးရွိမွာေတြလုပ္ရင္ ေပ်ာ္ရွႊင္ေက်နပ္ေနတာ။ က်မဘ၀အတြက္
အက်ိဳးရွိမယ့္အရာေတြဟာသူထင္ထားသလိုမဟုတ္တာကိုေတာ့ မေျပာျပခဲ့ပါဘူး။

တခါတေလ မတူညီတဲ့စံထားမႈ တန္ဖိုး ႏွစ္ခုကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ျငင္းခုန္မေနခ်င္
ပါဘူး။ က်မကိုလာျငင္းခုန္ေနရင္လည္း အလြန္ကသိကေအာက္ျဖစ္ရပါတယ္။
လူတိုင္းရဲ ့ မတူညီႏိုင္တဲ့  အေတြးအျမင္ တန္ဖိုးထားမႈေတြၾကား တေယာက္နဲ ့
တေယာက္ ျငင္းခုန္မေနပဲ၊ တေယာက္တန္ဖိုး ကိုတေယာက္ ေလးစားၾကရင္
သိပ္ေကာင္းမွာပါ။ မိမိတန္ဖိုးထားမႈသာ အေကာင္းဆံုးထင္ၿပီး က်န္တဲ့သူလိုက္
လုပ္ရမယ္ဆိုတာကေတာ့ တရားေသမျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။

လုပ္ငန္းခြင္မွာ စိတ္ကုန္ေနၾကသူမ်ား

ဂ်ာမနီက အလုပ္သမားေတြ တကယ္ပဲစိတ္ပါလက္ပါ အလုပ္လုပ္ၾကပါသလား
ဆိုတာနဲ ့ပတ္သက္ၿပီး ဖတ္လိုက္ရတဲ့ သတင္းတပုဒ္အေၾကာင္းပါ။

အလုပ္လုပ္တဲ့အခါ အလုပ္မွာ စိတ္မ၀င္စားပဲ အလုပ္တစ္ခုအေနနဲ ့သာလုပ္
ေနၾကသူေတြေၾကာင့္လုပ္ေဖၚကိုင္ဘက္ေတြနဲ ့အဆင္မေျပ၊  အလုပ္ရွင္အတြက္
ေငြသာကုန္ၿပီးအက်ိဳး မရွိပဲ၊ လုပ္ငန္းခြင္မွာ အေနွာက္အယွက္ျဖစ္ၾကရပါတယ္။
ဂ်ာမနီမွာအလုပ္သမားေတြရဲ  ့ ၁၆ ရာခိုင္ႏႈန္း ကသာ တက္တက္ၾကြၾကြစိတ္ပါ
၀င္စားစြာ အလုပ္လုပ္ၾကၿပီး အလုပ္အတြက္ အခ်ိန္ေပးႏိုင္သူ အလုပ္ရွင္ အတြက္
အားထားရသူေတြျဖစ္ပါတယ္။ အလုပ္သမားေတြရဲ ့၆၇ ရာခိုင္ႏႈန္းကေတာ့
လုပ္ဖို ့ေပးထားတဲ့ အတိုင္း၀တ္ေက်တမ္းေက်သာလုပ္ၾကၿပီး ၁၇ ရာခိုင္ႏႈန္း
ကေတာ့ အလုပ္ထဲမွာစိတ္မ၀င္သားပဲ မိမိအလုပ္ကိုစိတ္ကုန္ေနသူေတြျဖစ္ပါတယ္
လို ့ သုေတသနစာတမ္းတစ္ခုမွာ ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။


ဒီသတင္းဖတ္ၿပီး က်မလက္ေတြ ့ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ျပသနာနဲ ့တူေနလို ပိုစိတ္၀င္စား
သြားပါတယ္။ က်မေတြ ့ရသေလာက္လည္း အလုပ္မွာ လူတခိ် ဳ  ့ဟာ အလုပ္လုပ္ခ်င္စိတ္
မရွိပဲ အလုပ္လာေနၾကတာေတြရပါတယ္။ အလုပ္ရဲ  ့သေဘာကိုနားမလည္၊ ရွင္းျပရင္
နားမေထာင္ခ်င္၊အလုပ္ရွိရင္ ေကြ ့ေရွာင္သြား၊ မသိခ်င္ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေန၊
အလုပ္ကိုသာမလုပ္ခ်င္ေပမဲ့ အလုပ္ခ်ိန္ကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္တိတိက်က်လိုက္နာတတ္
သူေတြပါ။ သူေၾကာင့္ တျခား ၾကိဳးစားခ်င္သူေတြမွာ ဒုကၡေရာက္ရပါတယ္။ သူလို
အေျခာင္ခို ဖို ့ ေသြးထိုး။ လိုက္မလုပ္ရင္ ရန္လုပ္ နဲ ့အလုပ္တြဲလုပ္ရမွာ အဆင္မေျပေတာ့ပါ။
 တေျဖးေျဖးနဲ ့သူဟာ အလုပ္မွာ အသံုး မ၀င္သလိုျဖစ္လာပါတယ္။
သူ ့ကိုအလုပ္က ထုတ္လိုက္ပါလားလို ့ေျပာတာကလြယ္ေပမဲ့၊ အလုပ္သမား
အခြင့္အေရးေတြက ဒီႏိုင္ငံမွာ အကာအကြယ္ေပးေနတာေၾကာင့္ ေျပာသေလာက္
မလြယ္ပါဘူး။ 
သုေတသနစာတမ္းမွာ ဆက္လက္ေဖၚျပထားတာက ဒီလိုစိတ္မပါလက္မပါလုပ္ေနၾကတဲ့ အလုပ္သမားေတြေၾကာင့္ ဂ်ာမနီ စီးပြားေရးမွာ တစ္ႏွစ္ကို ယူရို 98 ကေန
118 Milliarden အထိ ထိခိုက္ေစတယ္လို ့သိရပါတယ္။

အေမ့ ရဲ ့အေတြးမ်ားလား

မနက္လင္းခဲ့ေပမဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ၊ရည္မွန္းခ်က္ေတြ
ကင္းမဲ့ေနတဲ့ ေန ့သစ္ကို အင္အားခ်ိနဲ ့စြာနဲ ့စရအံုးမယ္။

ငယ္ငယ္ကလိုဒိုးဒိုးေဒါက္ေဒါက္ အိပ္ရာကထလိုက္ခ်င္ေပမဲ့၊
ကိုယ့္အားကိုယ္မကိုးႏိုင္ေတာ့၊ လာကူထူေပးမဲ့အေဖၚကိုေမွ်ာ္ရင္း။
လာပါဟဲ့၊ကူပါဟဲ့လို ့ေျပာခ်င္ေပမဲ့လည္း၊ တပါးသူၾကည္ျဖဴ  ေအာင္၊
ေနတတ္၊ထိုင္တတ္ဖို ့ကလိုေသးတယ္မဟုတ္လား။

ထုတ္ေပးတဲ့အ၀တ္ကို၀တ္၊ခ်က္ေကၽြးတဲ့ဟင္းကိုစား၊
အရွက္လံုေအာင္၊ အဟာရျဖစ္ေအာင္ ၀တ္ဖို ့စားဖို ့ကအဓိကပါ။
ဇီဇာေၾကာင္၊ဂ်ီးမ်ားေနဖို ့ဆိုတဲ့အခ်ိန္မဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ။
ေတာ္ၾကာ အဖြားၾကီးဂ်ီးမ်ားတယ္ဆိုၿပီး ေစတနာကုန္သြားမွျဖင့္။

တေန ့လံုး ဘာအလုပ္မွမရွိ၊အေတြးေတြက ဟိုေျပး၊ဒီလာ၊ဟိုေရာက္၊ဒီေရာက္၊
အသိတရားေတြက ေပၚလိုက္၊ေပ်ာက္သြားလိုက္၊
အေရွ့ကဖြင့္ထားတဲ့ တီဗီလည္းဘာေတြျပေနမွန္းမသိ၊
ၾကားတစ္ခ်က္၊မၾကားတစ္ခ်က္။
တခါတေလလည္းဘုရားစာေလးရြတ္လိုက္၊ပုတီးစိတ္လိုက္၊တရားမွတ္လိုက္
ဒါပဲကိုယ္ေနာက္ပါမွာမဟုတ္လား။

ထိုင္ရတာၾကာလာေတာ့သြားလွဲအံုးမွ၊ အိပ္ခ်င္တာ၊မအိပ္ခ်င္တာထက္
လွဲရင္းအိပ္ေပ်ာ္သြားလည္း အခ်ိန္ကုန္တာျမန္သြားတာေပါ့ေလ။

အင္အားေတြခ်ိနဲ ့လာတဲ့အရြယ္မွာ၊ကိုယ့္ကိုကိုယ္အားမရ၊စိတ္တိုင္မက်၊
လုပ္ေနၾကအရာေတြမလုပ္ႏိုင္ပဲသူမ်ားမွီခိုေနရတဲ့ အခါ
တေယာက္ထဲဆိုေတာ့ အားငယ္မိတယ္။

ဒါေပမဲ့လည္း ေမြးလာတာလည္း တစ္ေယာက္ထဲပဲ အေတြးကိုေမြးရင္း
က်န္ေနေသးတဲ့ရက္ေတြအတြက္ အားေမြးရအံုးမယ္။
ဒါမွ အေ၀းေရာက္ေနတဲ့သမီးျပန္လာရင္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာျပန္ေတြ ့ႏိုင္မွာေလ။

Nose piercing အေတြ ့အၾကံဳ

က်မ လုပ္မယ္လုပ္မယ္နဲ ့ မလုပ္ပဲၾကာေနတဲ့ထဲမွာ nose piercing လည္း ပါ
ပါတယ္။ ကိုေသာမတ္စ္က အိႏၵိယက အမ်ိဳးသမီးေတြ ႏွာေခါင္းမွာ နားကပ္
ပန္တာ သေဘာက်သလို၊ က်မကလည္း စိတ္၀င္စားပါတယ္။ နားေပါက္ေတာင္
မရွိတဲ့က်မမွာ ႏွာေခါင္းမွာေဖါက္ဖို ့ေတာ့ လြယ္လြယ္နဲ ့ အေကာင္အထည္
အေဖၚျဖစ္တာမဆန္းပါဘူးေလ။
မႏွစ္က အလုပ္ကသူငယ္ခ်င္းနဲ ့စကားစပ္မိရင္း သူလည္းေဖါက္ခ်င္ေၾကာင္း
ေျပာၿပီး အတူတူ သြားေဖါက္မယ္လို ့စီစဥ္ၾကပါတယ္။
(တကယ္တမ္းက်ေတာ့ သူမေဖါက္ျဖစ္ခဲ့ပါ။)

nose piercing ကို တကယ္ေဖါက္မယ္ဆိုေတာ့ ဘယ္မွာ ေဖါက္ရမလဲလို ့ရွာရပါတယ္။
တခ်ိဳ ဳ  ့ က နားကပ္ေတြဘာေတြေရာင္တဲ့ဆိုင္မွာ ေသနတ္ နဲ ့ေဖါက္တယ္။
တခ်ိ ဳ  ့က piercing ဆိုင္မွာအပ္နဲ ့ ေဖါက္တယ္။က်မ ကေတာ့ piercing ဆိုင္မွာေဖါက္ဖို ့
စဥ္းစားၿပီး ဆိုင္ရွာပါတယ္။ သူတို ့က ေန ့တိုင္းေဖါက္ေနၾကဆိုေတာ့ အေတြ ့
အၾကံဳ ပိုမယ္လို ့ထင္လို ့ပါ။ ဆိုင္ကို Internet မွာရွာပါတယ္။ piercer က အမ်ိဳး သမီး
ေယာက္ျဖစ္ၿပီး အေတြ ့အၾကံဳ လည္းတာနဲ ့ သူ ့ဆိုင္ကိုေရြးလိုက္ပါတယ္။
http://www.tattoo-art-freiburg.de/
ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ မေဖါက္ခင္ သိသင့္တာေတြ ကို စိတ္ရွည္ရွည္ရွင္းျပပါတယ္။
ေဖါက္တာက ၃ မိနစ္ေလာက္အတြင္း အားလံုးၿပီးပါတယ္။  နာသလားဆိုေတာ့။
နာပါတယ္။ မ်က္ရည္က်ေလာက္ေအာင္နာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခဏေလးပါ။
ႏွာေခါင္းမွာ နားကပ္ေလးပါလာေတာ့ (ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာလုပ္လိုက္ရလို ့)
နာတာကိုခံႏိုင္ပါတယ္။
ပထမေန ့မွာ ေတာ့ ႏွာေခါင္းကို မထိရဲ ပါဘူး။ ထိရင္နာမယ္ဆိုတာသိေနတယ္။
ဒါေပမဲ ့ ေနာက္ေန ့ေတြမွာ တေန ့ၿပီးတေန ့ တိုးတက္လာတာေတြ ့ရတယ္။
တပတ္ေလာက္ေနေတာ့ ေတာ္ေတာ္ပံုမွန္ျဖစ္လာပါတယ္။
တေန ့ကို ၂ခါေတာ့ desinfektionsspray နဲ ့ေဆးေပးရပါတယ္။

၅ပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ က်မ အသစ္တစ္ခု လဲလိုက္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့
ေဖါက္ၿပီး ၈ပတ္ေလာက္ၾကာမွ လဲေပးေလ့ရွိေပမဲ့ က်မက ခရီးထြက္စရာရွိ
တာနဲ ့ လဲျဖစ္တာပါ။

nose piercing မွာ အဓိက စနစ္ ၂မ်ိဳ ဳ း ရွိပါတယ္။

 က်မသံုးတာကေတာ့ အေကာက္ကေလးပါတဲ့
စနစ္ပါ။ သူကေတာ့ တတ္ရတာ အစပိုင္းေတာ့
နဲနဲခက္ေပမဲ့  လြယ္လြယ္နဲ ့မကၽြတ္ထြက္ပါဘူး။
က်မ ပထမဆံုး လဲတုန္းကေတာ့ ဆိုင္မွာသြား
လဲပါတယ္။



nose piercing တတ္ထားရင္ဂရုစိုက္ရမွာ ကေတာ့ မ်က္ႏွာသစ္တဲ့အခါ၊ မ်က္ႏွာသုပ္
တဲ့အခါ၊ အကႌ် ၀တ္တဲ့အခါေတြမွာပါ။ တခါတေလခ်ိတ္မိၿပီး နားကပ္ထြက္လာတတ္
ပါတယ္။
နားကပ္ေလးကိုေတာ့ တေန ့ကို ၂ခါေလာက္ လွည့္လွည့္ေပးပါတယ္။ ဒါမွ တေနရာထဲ
အသားေသမသြားေအာင္ပါ။
သူ ့ကို မတတ္ပဲ ထားရင္ ၄ ရက္ေလာက္ဆို ျပန္ပိတ္သြားပါတယ္။
 အခုအထိေတာ့ အဆင္ေျပေနပါတယ္။ အေမကေတာ့ လွလည္းမလွဘူးတဲ့။
ဒါေပမဲ့က်မကေတာ့ လွတယ္လို ့ထင္ေနတုန္းပါပဲ။

အေ၀းမွ အေတြးမ်ား

ျမန္မာျပည္ကျပန္လာၿပီး ဂ်ာမနီကိုျပန္ေရာက္တယ္ဆိုတာနဲ ့ အေအးဒဏ္
ရယ္၊ အေမွာင္ေန ့ရယ္၊ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ လမ္းေတြရယ္ကဆီးၾကိဳေနပါတယ္။
ရန္ကုန္မွာ ၾကားေနေလ့ရွိတဲ့ ကားစက္သံေတြ၊ ဟြန္းတီးသံေတြ၊ ေစ်းေရာင္းသံ၊
သီခ်င္းသံ၊ေအာ္သံဆူသံေတြ ရုတ္တရက္ မရွိေတာ့တာ အရင္သတိထားလိုက္
မိပါတယ္။
က်မတေယာက္ထဲရွိတဲ့အိမ္မွာ ရန္ကုန္ကအိမ္လို မိသားစုေတြရဲ ့စကားသံေတြ၊
တီဗီသံေတြ ျပန္ သတိရေနသလိုပါ။ ဖုန္းေတြဆက္ေလ့ရွိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊
ေဆြမ်ိဳးေတြရဲ ့ ဖုန္းေခၚသံေတြ တိတ္ေနတဲ့ က်မရဲ ့ ဖုန္းေလးလည္း အနားရေနတယ္။

မနက္ေစာေစာ အေမ့အိမ္အသြားလမ္းမွာ ၀ယ္စားေလ့ရွိတဲ့ ပဲျပဳတ္နံျပား ကို
Müsli  စားရတဲ့အခ်ိန္ တိုင္းသတိရမိတယ္။ အိမ္ကေန အလုပ္ကို ရထားနဲ ့
သြားတိုင္း ရန္ကုန္မွာ ၿမိဳ ့ပတ္ရထားစီးခဲ့ရတဲ့အရသာကိုျပန္ေတြးမိပါတယ္။
 
တေယက္ထဲျဖစ္သလိုခ်က္စားေတာ့လည္း အေဒၚခ်က္တဲ့ဟင္းေတြ အဆင္သင့္စား
ခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္ေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြခ်က္ေကၽြး၊၀ယ္ေကၽြးၾကတဲ့ ထမင္းဟင္းေတြ
ကိုသတိရပါတယ္။

မနက္ေစာေစာဘုရားရွိခိုးတိုင္း ေရႊတိဂံုဘုရားကိုလွမ္းျမင္ေနရတဲ့ က်မတို ့အိမ္
ခန္းေလးကို လြမ္းမိသလို၊ ေရႊတိဂံု ကို သြားဖူးခဲ့တာေတြ ျပန္ျမင္ေရာင္မိပါတယ္။

ျမိဳ ့ထဲမွာ လူတခ်ိဳ ဳ ့ပိုက္ဆံေတာင္းေနတာေတြ ့ေတာ့ ရန္ကုန္လမ္းေတြေပၚက
အဖိုးအို၊ အဖြားအိုေတြကို အမွတ္ရၿပီး ၀မ္းနည္းမိတယ္။

အလုပ္ထဲမွာ လူေတြနဲ ့ေျပာဆိုေနခ်ိန္ေတြၾကားက ျမန္မာျပည္က သူငယ္ခ်င္း
ေတြနဲ ့ေျပာဆိုရီေမာခဲ့ၾကတာ လြမ္းမိတယ္။

အလြမ္းေတြထဲမွာ အလြမ္းဆံုးကေတာ့ က်မ အေမကိုပါပဲ ။ သူလည္းက်မကို
လြမ္းေနမွာေသခ်ာပါတယ္။ အေမ... ေနာက္ ၆လ ဆိုရင္ ျပန္ေရာက္လာမွာပါ။
အခုလည္း က်မ ကိုယ္စား ကိုေသာမတ္စ္က အေမ့ အနားမွာရွိေန ေသးတယ္
ဆိုေတာ့ အေမလည္း အေဖၚရွိေနမွာပါလို ့ေတြးမိပါေသးတယ္။

ေၾအာ္ အလြမ္းေတြအသားထားလို ့အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ မနက္ျဖန္အလုပ္
သြားဖို ့ ျပင္လိုက္အံုးမယ္။
ေနာက္မွ ဆက္လြမ္းတာေပါ့။