ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ဘီးလည္႐ံုေလး၊မေမွာက္
႐ံုေလးေပါ့။
ဟိုနား ဒီနား၊အလုပ္
ၾကတယ္။
သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ကို ခ်စ္ၾကတဲ့ သူ(Green) ေတြမ်ားတယ္။
သူတို ့ဟာ ကားေတြကို မႀကိဳက္ဘူး။
ေတြကိုမႀကိဳက္ဘူး။ အဲ့ဒီပစၥည္း့ေတြကထြက္လာတဲ့ ဆိုးက်ိဳး ေတြကို
မႀကိဳက္ၾကဘူး။ ေခတ္သစ္ ေဆးပညာထက္ သဘာ၀ေဆးပညာကို
ႏွစ္သက္ၾကတယ္။ ေစ်း၀ယ္ရင္လည္း Bio ဆိုင္ေတြမွာ ၀ယ္ၾကတယ္။
ေခတ္ေပၚနည္းပညာေတြေၾကာင့္ လူေတြရဲ့ က်န္းမာေရးနဲ ့Life Style
ကိုထိခိုက္ေစတယ္လို ့ယူဆၾကတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ့က်မေနတဲ့ပတ္၀န္းက်င္မွာ စက္ဘီးမ်ားတာမဆန္းပါဘူး။
ဒီေတာ့က်မလည္း ႀကိဳးစားၿပီး စက္ဘီးနင္းရေတာ့မွာေပါ့။ ဒီေရာက္ၿပီး
တစ္လ အၾကာမွာ စက္ဘီး ေေမွာက္ပါေလေရာ။ က်မ လည္း ဒူးၿပဲ၊
လက္ကြဲနဲ ့ေပါ့။ နင္းက်င့္မ႐ွိေတာ့ ေေမာလိုက္တာ မေျပာပါနဲ ့ေတာ့။
ဒီမွာ စက္ဘီးေနာက္ကေနထိုင္ စီးခြင့္မ႐ွိဘူး။ ကေလးေတြေတာ့
ကေလးထိုင္တဲ့ခံုနဲ ့ဆိုလိုက္စီးလို ့ရပါတယ္။
ပလက္ေဖါင္းေပၚမွာလည္းစီးခြင့္မ႐ွိဘူး။ စက္ဘီးစီဖို ့သီးသန္ ့
လမ္းေတြ႐ွိတယ္။
အဆင္ေျပတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့လည္း
တက္စီးရတာေတြလည္း ႐ွိတာေပါ့ေလ။
ကိုေၾကာက္တတ္ေတာ့ စက္ဘီးစီးရမွာလည္း ေၾကာက္ျပန္ေရာ။
ဒီေတာ့တတ္ႏိုင္သေလာက္ စက္ဘီးမသံုးဘူး။ လမ္းေလွ်ာက္ရ
တာမ်ားတယ္။
ဒီမွာစက္ဘီးသံုးတာမ်ားသလို၊ ေပ်ာာက္တာလည္းမ်ားတယ္။ က်မ
တို ့၅ႏွစ္အတြင္း
သူတို ့အျမန္လိုလို ့ေတြ ့ြရာစက္ဘီး
့ကေတာ့ တမင္သက္သက္ကို ခိုးတာ။ ဘယ္လိုလူမ်ိဳးေတြ
ခိုးတယ္ဆိုတာေတာ့ က်မ အတိအက် မေျပာတတ္ဘူး။
ဒီေတာ့ စက္ဘီး႐ွိရင္
့လိုတယ္။ ဒါေတာင္ တစ္စီးလံုး ခိုးမရလို ့
ျဖဳတ္ခိုးသြားၾက
သူ ့ရဲ ့စက္ဘီးအစုတ္ကို ျပန္မ
သယ္ေတာ့ပဲ အဲ့ဒီေနရာမွာပဲ
ထားလိုက္
စက္ဘီးအစုတ္ေတြ ပံုေနေရာ။
No comments:
Post a Comment