က်မတို ့မိသားစုေလး

ငယ္ငယ္တုန္းကပါ။ မွတ္မိပါေသးတယ္။ ေဒၚရင္၀ိုင္းေက်ာင္းကို အေဖဆိုတဲ့သူ
အေမနဲ ့ပါလာတဲ့ေန ့ကိုပါ။ ဗလေတာင့္ေတာင့္၊ပုဆိုးကို တိုတို၀တ္တဲ့ လူၾကီးက
က်မေဖေဖတဲ့။ က်မက ခပ္စိမ္းစိမ္းေတာ့ရွိေနတာမွတ္မိေသးတယ္။
ေက်ာင္းက အျပန္ ခင္စိုးဓါတ္ပံုတိုက္မွာ ရိုက္ထားတဲ့ပံုေလးပါ။ မိသားစုပံုဆိုလို ့
ဒီတစ္ပံုသာ အေတာ္ၾကာၾကာရွိခဲ့တာပါ။
ငယ္ငယ္က လက္ေ၀ွ ့ထိုးတဲ့ အေဖ၊ ေဂါက္သီးရိုက္ေလ့ရွိတဲ့အေဖ၊ က်မဘ၀မွာ မေမ့ႏိုင္
္ေစတဲ့ဓမၼ ပံုျပင္ေလးတပုဒ္ေျပာျပဘူးတဲ့အေဖ။
အေဖက မၾကာမၾကာသာက်မဆီလာေတြ ့ေပမဲ့ အေဖကို အေမ့လိုပဲခ်စ္ပါတယ္။
အခုေတာ့ အေဖနဲ ့မေတြ ့ျဖစ္တာ ၅ႏွစ္၊ ၆ႏွစ္ေလာက္ရွိေရာမယ္။
ေတြ ့ခ်င္ေပမဲ့ ေတြ ့ခ်င္တိုင္းေတြ ့လို ့မရတာေၾကာင့္ပါ။
အခုေတာ့ အေဖတေယာက္ ေနမေကာင္းဘူးလို ့ၾကားပါတယ္။ က်မသြားေတြ ့ရင္
သူ ့မိသားစုက ၾကိဳက္မၾကိဳက္ မသိတာေၾကာင့္ ( မၾကိဳက္ဖို ့မ်ားပါတယ္) သြားမေတြ ့
ခဲ့ပါဘူး။
လူၾကီးေတြျဖစ္ခဲ့ၾကတဲ့ ဇာတ္လမ္းမွာ က်မ ဆက္ျပီးျပသနာအျဖစ္မခံခ်င္ေတာ့တာပါ။
က်မေၾကာင့္ အေဖနဲ ့သူ ့မိသားစုၾကားျပသနာမျဖစ္ေစခ်င္တာပါ။
အေဖလည္း က်မကို ေမ့ရင္ေတာင္ေမ့ေနမလားပဲ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေဖက်န္းမာပါေစလို ့ ေန ့တိုင္းဆုေတာင္း၊ ေမတၱာပို ့၊ အမွ်ေ၀ေပးေနပါတယ္။