သူနဲ ့စေတြ ့ေတာ့ က်မက ရန္ကုန္မွာ ႏိုင္ငံျခားသားတခ်ိဳ ့ကို ျမန္မာစကားသင္
ေပးေနတဲ့အခ်ိန္ပါ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ကေတာ့ အေျပာကိုပဲသင္ၾကပါတယ္။
တေယာက္ကပဲ အေရးေရာအေျပာပါသင္ပါတယ္။ သူတို ့ေတြဟာ ျမန္မာျပည္မွာ
အလုပ္လာလုပ္ၾကတဲ့သူေတြပါ။ ျမန္မာစကားကို သူတို ့နဲ ့ပတ္သက္ဆက္ဆံ
ေနရတဲ ့ပတ္၀န္းက်င္မွာ ပိုၿပီးအဆင္ေျပခ်င္လို ့သင္ၾကတာပါ။ ပညာရွင္ေတြလို
သဒၵါေတြဘာေတြမသင္ပဲ။ေျပာခ်င္တာေျပာလို ့ရေအာင္ သာသင္ၾကတာပါ။
ေနာက္ေတာ့ အဲ့ဒီသူေတြထဲကတစ္ေယာက္က ႏိုင္ငံျခားသားေတြရန္ကုန္မွာ
အိမ္ငွားခ်င္ရင္ ရွာေပးတဲ့ပြဲစားအလုပ္ကို ၾကားေပါက္လုပ္ပါတယ္။ သူက
ျမန္မာစကားအေျပာေရာ၊အေရးပါ ရတာကို။
တေယာက္ကေတာ့ အိမ္ရွင္မကေန အေအးဆိုင္ေတြဘာေတြဖြင့္ျဖစ္ခဲ့တယ္။
တေယာက္ကေတာ့ ခရီးသြားလုပ္ငန္းတခုကိုေထာင္ၿပီး ျမန္မာျပည္မွာ
အဆင္ေျပေနေလရဲ ့။
က်မက က်မတပည့္ေတြျမန္မာစကားေျပာရင္ ၀မ္းသာ၊ဂုဏ္ယူမိတယ္။
အခုထိ ရန္ကုန္မွာျပန္ေတြ ့ရင္ သူတို ့ရဲ ့ျမန္မာစကားေအာင္ျမင္မႈကို
က်မကိုျပန္ေျပာၾက၊ သိခ်င္တာေတြေမးၾက နဲ ့တကယ္၀မ္းသာရပါတယ္။
က်မ ကိုေသာမတ္စ္နဲ ့စေတြ ့ေတာ့ သူ ့တကၠသိုလ္မွာ ျမန္မာစာသင္ရေၾကာင္း၊
က်မဆီမွာေလ့က်င့္ခ်င္ေၾကာင္းေျပာတာနဲ ့စေန၊တနဂၤေႏြ အခ်ိန္ေပးလိုက္ပါတယ္။
ခဏပဲသင္ရေသးတယ္၊စိတ္မ၀င္စားပါဘူး။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ဟိုေလွ်ာက္လည္၊
ဒီေလွ်ာက္လည္နဲ ့ပဲ ၿပီးသြားတယ္။ ျမန္မာစကားေတာ့မတက္လာပါဘူး။
ဒီလိုနဲ ့က်မနဲ ့အိမ္ေထာင္က်ၿပီး တဲ့ေနာက္သင္ေပးပါေသးတယ္။ သင္လို ့မရပါဘူး။
ဒါနဲ ့ပဲက်မလက္ေလွ်ာ့လိုက္ရပါတယ္။ က်မတပည့္ေတြ က က်မေယာက်ၤားေတာ့
ျမန္မာစကားသိပ္ေကာင္းမွာပဲ လို ့ေျပာၾကတယ္။ က်မက သူ ့ျမန္မာစကားကသိပ္
မေကာင္းဘူးလို ့ေျပာေတာ့၊ ဆရာမ ညံ့လို ့ေနမွာဆိုၿပီးေနာက္ၾကတယ္။
သူငယ္ငယ္က ဘာသာစကားႏွစ္မ်ိဳးနဲ ့ၾကီးလာရေတာ့ ဘာသာစကားကို
ၾကားတာကို မွတ္ၿပီးသင္ယူရတာသူ ့အတြက္ပိုေကာင္းပါတယ္။ အဂၤလိပ္စာကိုလည္း
သူခရီးေတြထြက္ရင္းနဲ ့ၾကားလိုက္၊ေျပာလိုက္နဲ ့တတ္သြားတာလို ့ေျပာပါတယ္။
ဒီေတာ့ျမန္မာစကားကိုလည္း က်မေျပာတာၾကားရင္းလိုက္ေျပာရင္းနဲ ့သူတတ္လာပါတယ္။
က်မျမန္မာသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့ ဖုန္းေျပာရင္ သူကနားေထာင္ေနတယ္။ မသိတာဆိုရင္
ေမးတယ္။ တခ်ိဳ ့စကားလံုးေတြက သူ ့အတြက္အသံထြက္ရတာေကာင္းေနတာတို ့၊
သူနားေထာင္ရတာေကာင္းေနတာတို ့ ျဖစ္ေနရင္ ေမးၿပီးမွတ္ထားတယ္။ လိုက္ေျပာတယ္။
ေမ့သြားရင္ထပ္ေမးတယ္။ ျမန္မာစကားထဲမွာ ပါဠိ စကားလံုးေတြပါေတာ့ သူ ့အတြက္
ပိုအဆင္ေျပသြားပါတယ္။
သူကျမန္မာေတြနဲ ့ေတြ ့ရင္ ျမန္မာစကားေျပာရတာသေဘာက်တယ္။ က်ိဳးစား
ၿပီးသိတာေလးေတြကိုေျပာရွာတယ္။ က်မသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့ဖုန္းဆက္ရင္ ျမန္မာ
လိုသိတာေလး၀င္ေျပာရွာတယ္။ အေမနဲ ့စကားေျပာရင္လည္းျမန္မာလိုေရာ၊ ပါဠိ
လိုေရာ၊ အဂ္လိပ္လိုေရာ ၾကိဳးစားေျပာရွာတယ္။
ဘာျဖစ္လို ့လဲ၊ စပ္စုတယ္၊ လာပါ၊သြားမယ္၊ အနစၥ၊ဒုကၡ၊အနတၱ၊
မိန္းမအမ်ားၾကီးလွတယ္၊ ဟင္းခ်က္ေကာင္းတယ္၊ခက္တယ္၊မခက္ဘူး
ဆိုတာေတြကသူ ့ၾကိဳက္တဲ့စကားေတြပါ။ ဂဏန္းေတြကိုေတာ့ ၁ ကေန ၅
အထိပဲရတယ္။
အခုဆိုရင္ သူေတာ္ေတာ္ေလးေျပာတတ္ေနၿပီ၊ သူမ်ားေျပာတာကိုေတာ့သူပိုနားလည္
တယ္။ သူ ့ေရွ့မွာ အတင္းေျပာလို ့ေတာ့မရေတာ့ဘူး။
ျမန္မာနာမည္ကလည္း ရွိေသးတယ္။ က်မက ဘာေပးရမွန္းမသိတာနဲ ့ တနလၤာသားကို
ကိုကိုေမာင္လို ့ေပးလိုက္တယ္။ အမ်ိဳးသားေတြရဲ ့နာမည္ေရွ့မွာ ကို တို ့ ေမာင္တို ့ထဲ့
ေခၚၾကတာသူသိထားေတာ့ ခပ္လြယ္လြယ္ပဲ။ ကိုကိုေမာင္ေပါ့။
က်မမိတ္ေဆြ ရဲ ့သားေလးကို ကိုကို လို ့ေခၚတယ္။ သူကလည္း သူ ့နာမည္က ကိုကို ဆို
ၿပီး လူတိုင္းကိုလိုက္ေျပာလို ့ရွင္းျပရေသးတယ္။
မႏွစ္က ဥဳးဇင္းတစ္ပါးနဲ ့စကားေျပာၾကရင္းျမန္မာနာမည္ေတြအေၾကာင္းေရာက္သြား
တယ္။ နာမည္ေပးပံုေတြအေၾကာင္းေျပာရင္း သူ ့နာမည္က ၾကက္သြန္ျဖဴဥတစ္လံုးစု
နည္းနဲ ့မကိုက္ျဖစ္ေနတယ္ဆိုၿပီး သူနာမည္ေျပာင္းလိုက္ပါတယ္။ ကိုကိုႏိုင္တဲ့။
တခါတေလေတာ့လည္းျမန္မာျပည္က သူ ့တပည့္ေတြသင္ေပးလိုက္တဲ့ အိမ္ဦးနတ္
ဆိုတဲ့နာမည္ကို သံုးပါေသးတယ္။
တခါက ရန္ကုန္မွာ တကၠစီငွားစီးၾကတယ္။ ကားဆရာက ျပန္အမ္းတဲ့ပိုက္ဆံကို
က်မကိုေပးတယ္။ သူက တလမ္းလံုးျမန္မာလိုမေျပာပဲ၊ အဲ့ဒီအခ်ိန္က်မွ က်ေနာ့္
ကိုေပးပါ။ က်ေနာ္က အိမ္ဦးနတ္လို ့ ထေျပာလိုက္ေတာ့ ကားဆရာက ရီလိုက္တာေလ။
ေပွ်ာ္တယ္နဲ ့ေျပာတယ္ ကိုသူမကြဲဘူး။ ေစ်းနဲ ့ေဆးကို သူမကြဲဘူး။ သူ ့နားထဲမွာ
တသံထဲပဲၾကားတယ္တဲ့။ သူဘာပဲေျပာေျပာက်မကေတာ့ျဖည့္ၿပီးနားလည္ေပးပါတယ္။
တခါတေလလည္းသူသိတဲ့ျမန္မာစကားလံုးေတြကို အဂၤလိပ္သဒၵါနဲ ့ေျပာလိုက္ေသးတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ ့ရဲ့ျမန္မာစကားေျပာသံၾကားရရင္ က်မကေတာ့ေပ်ာ္ပါတယ္။
Montreux ကို က်မတို ့ဆီကေန ရထားနဲ ့ ၄ နာရီေလာက္စီးရပါတယ္။ ဆြစ္ဇာလန္
Montreux မွာေတာ့ ျပင္သစ္စကားေျပာပါတယ္။ က်မလည္း ရန္ကုန္မွာ
