က်မအတြက္ အေဖဆိုတာ...

က်မငယ္ငယ္က အေမကို အေဖဘယ္မွာလဲလို ့ေမးခဲ့ဖူးတာ မွတ္မိေနပါေသးတယ္။
အဲ့ဒီတုန္းက အေမက သမီးအေဖ ေသသြားၿပီလို ့ေျဖခဲ့တယ္။

က်မ ၅ႏွစ္အရြယ္ တီခ်ယ္ ေဒၚယဥ္၀ိုင္းေက်ာင္းမွာ အေမက အေဖ့ကိုေခၚလာၿပီး
က်မနဲ ့မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ ဒါသမီးအေဖတဲ့။ စိတ္ထဲမွာစိမ္းေနေပမဲ့ က်မမွာ
သူမ်ားကေလးေတြ (က်မေမာင္ႏွမ၀မ္းကြဲေတြ)လို အေဖရွိတယ္ဆိုလို ့ေပ်ာ္လာပါတယ္။

အေဖက နယ္မွာအလုပ္လုပ္ေနရလို ့က်မတို ့သားအမိဆီ(က်မဆီ) မၾကာခဏပဲလာ
လည္ႏိုင္တယ္လို ့ထင္ခဲ့တာ။ ကိုၾကီးတို ့၊မခ်ိဳတို ့အေဖေတြလည္းနယ္မွာပဲတာ၀န္က်ေန
ၾကတာဆိုေတာ့ က်မအတြက္ အထူးတလည္မေတြးေတာ့ပါဘူး။

က်မအသက္ ၁၃ ႏွစ္အရြယ္ သၾကၤန္တေန ့အဖြားတို ့အိမ္မွာ အေဖကို သူ ့ရဲ ့တျခား
မိသားစုနဲ ့အတူေတြ ့လိုက္ရတဲ့အခ်ိန္။ က်မတိတ္တိတ္ေလး ၀မ္းနည္းၿပီး၊ ညည
လူမသိေအာင္ငိုေနခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြ.... က်မဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ခဲ့ပါဘူး။
အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ က်မအနားမွာ အေမလည္းမရွိေနခဲ့ဘူး။ က်မ တစ္ေယာက္ထဲ.....။


အေမ့ဆီျပန္ေရာက္ေတာ့ အေဖ့တို ့မိသားစုကိုေတြ ့ခဲ့ေၾကာင္းေျပာျပၿပီးနဲ ့ေနာက္ပိုင္း
အေမ့ကို အေဖ့အေၾကာင္းမေျပာျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ အေမ့ေရွ့မွာ က်မ စိတ္မေကာင္း
ျဖစ္ရတာကို မေျပာျပခ်င္တာပါ။ က်မရင္ထဲက အေဖနဲ ့ပတ္သက္တဲ့ ခံစားမႈေတြကို
အေမ အခုထိသိမွာမဟုတ္ပါဘူး။
အဲ့ဒီအခ်ိန္ကစၿပီး အေဖက်မတို ့ဆီမလာလည္ေတာ့ပါဘူး။ က်မ ၁၀တန္းေအာင္ၿပီးေတာ့
မွတခါျပန္ေတြ ့ရတယ္။ က်မ ဒုတိယႏွစ္ေရာက္ေတာ့ အေဖ လာလည္တယ္။ ေနာက္ပိုင္း
အဆင္ေျပသလိုလာေတြ ့ပါတယ္။

အေဖ့ကို က်မ မပိုင္ဆိုင္ဘူးဆိုတာသိတဲ့ေနာက္ပိုင္း ပတ္၀န္းက်င္မွာ အေဖအေၾကာင္း
လူေတြေမးလာမွာေၾကာက္လာတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ ့အေဖေတြလို အေဖ့ ကို အနားမွာ
ရွိေစခ်င္တယ္။ နင့္အေဖေရာလို ့လူေတြေမးလာမွာေၾကာက္တယ္။ ေမးလာရင္လည္း
ဘာျပန္ေျဖရမွန္းမသိဘူး။ ဒီလိုနဲ ့က်မ ႏႈတ္နည္းလာတယ္။ လူၾကားထဲေျပာရဆိုရမွာ
ေၾကာက္လာတယ္။

က်မကို အေမက သူမ်ားတန္းတူ မေၾကာင့္မၾက ထားေပမဲ့ တခါတေလ အေဖဆိုတဲ့
က်မတို ့ေရွ့မွာမားမားရပ္ေပးမဲ့ သူကို လိုခ်င္မိတယ္။ က်မအားငယ္ေနခ်ိန္မွာ အေဖေရာ
ငါ့ကို သတိမွရရဲ ့လားလို ့ စဥ္းစားမိတယ္။ က်မေဘးမွာအေဖရွိခဲ့ရင္ဆိုတဲ့ အေတြး
မၾကာခဏေတြးမိတယ္။

က်မ ၁၀တန္းေအာင္ေတာ့ ဆရာတစ္ေယာက္က က်မ အေဖအေၾကာင္းေမးလို ့
သူ ့ကို အမွန္အတိုင္းပထမဆံုးေျပာျပျဖစ္တယ္။ သူက ဒါဟာ လူၾကီးေတြျဖစ္ၾကတဲ့
ကိစၥ၊ က်မနဲ ့မဆိုင္ေၾကာင္း။ က်မအေဖဟာ၊ က်မအေဖသာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ပတ္၀န္း
က်င္ကိုရင္ဆိုင္ရဲလာေအာင္၊သတၱိရွိလာေအာင္ အားေပးခဲ့ပါတယ္။ သူ ့ရဲ ့ေက်းဇူး
ေၾကာင့္က်မ လူေတာထဲျပန္၀င္ရဲလာတယ္။ အေဖအေၾကာင္းကိုလည္း သူမ်ားေတြ
ကို ေျပာျပရဲလာတယ္။

အရြယ္ေရာက္လာတာနဲ ့အမွ် တခါတေလ အေဖရဲ ့ဂုဏ္၊ အေဖ့ရဲ ့ အရိပ္ဟာ က်မ
အတြက္လိုအပ္လာျပန္တယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ေတြမွာ က်မ၀မ္းနည္းစြာနဲ ့အေဖ့ကို တမ္းတခဲ့
မိဖူးပါတယ္။ အေဖဟာ က်မအတြက္ ရံုးသံုးနာမည္တစ္ခုလို စာရြက္ေပၚမွာသာရွိခဲ့
တာပါ။

အေကာင္းဘက္ကေတြးရင္ေတာ့ က်မ ကိုယ့္ကိုကိုယ္အားကိုးတတ္လာတယ္။
အိမ္မွာ ေယာကၤ်ားေလးအလုပ္ေရာ၊မိန္းကေလးအလုပ္ေရာ က်မတတ္ႏိုင္သလို
ၾကိဳးစားလုပ္တတ္လာတယ္။ ငါလုပ္မွျဖစ္မယ္ဆိုတဲ့ အသိရွိလာတယ္။ ဆံုးျဖတ္ရဲ
လာတယ္။

က်မဂ်ာမနီကိုေရာက္လာေတာ့ က်မလိုဘ၀တူကေလးေတြကို အမ်ားၾကီးေတြ ့ရတယ္။
ဒီမွာက ျမန္မာျပည္လိုမဟုတ္ဘူး။ အေဖနဲ ့အေမ အေၾကာင္းမတိုက္ဆိုင္လို ့ကြဲၾကေပ
မဲ့ သားသမီးဟာ မိဘႏွစ္ဦးစလံုးနဲ ့ေတြ ့ခြင့္၊ဆက္သြယ္ခြင့္ရတယ္။ ကေလးေတြဟာ
အေမနဲ ့ေနေပမဲ့ တပတ္တခါအေဖနဲ ့ေတြ ့ခြင့္ရွိပါတယ္။ အားလပ္ရက္ေတြမွာ အေဖနဲ ့
ခရီးအတူတူသြားၾကေလ့ရွိပါတယ္။ အေဖမွာ သားသမီးကိုေထာက္ပံ့ရမဲ့တာ၀န္ရွိတယ္။
ဥပေဒ အရကို သတ္မွတ္ထားပါတယ္။ ဒီမွာ အေဖတေယာက္ဟာ ကိုယ့္သားသမီး
အေပၚတာ၀န္ေက်ပါတယ္။ လူၾကီးခ်င္းျပသနာမွာ ကေလးကိုမထိခိုက္ေစပါဘူး။

က်မတို ့ဆီမွာကေတာ့ အေဖနဲ ့လက္ရွိေနတဲ့မိသားစုက က်မလို အတူမေနရတဲ့ ကေလး
ကို အရာမသြင္းခ်င္ၾကပါဘူး။ အေဖ့မွာ က်မလိုေနာက္ကေလးတေယာက္ရွိမွန္း လူအသိ
မခံခ်င္ၾကပါဘူး။ နည္းမ်ိဳးစံုနဲ ့က်မကိုေႏွာက္ယွက္သလို၊ က်မနဲ ့အေဖ ျပန္ဆက္သြယ္မွာ
မလိုလားၾကပါဘူး။ ပတ္၀န္းက်င္ကလည္း သူ ့အေဖက ေနာက္မိသားစုရွိသတဲ့ဆိုတဲ့
ေ၀ဖန္ သလိုအေျပာမ်ိဳး ေျပာၾကေသးတယ္။

အေဖတိုင္းအေဖ့တာ၀န္ကိုေက်ႏိုင္ၾကရင္၊ မိဘတိုင္းမိဘတာ၀န္ကိုေက်ႏိုင္ၾကရင္ ၊
လူတိုင္းကိုယ့္တာ၀န္ကိုယ္ေက်ၾကရင္....ေပ်ာ္စရာေကာင္းမွာပါ။

မုန္ ့ဟင္းခါး

က်မတို ့ျမန္မာအစားအစာျဖစ္တဲ့မုန္ ့ဟင္းခါးကို ငယ္ငယ္ကတည္းက
ၾကိဳက္တာပါ။ အဖြားတို ့ရဲ့ ဖ်ာပံု၊က်ိဳက္လတ္ ဘက္ကိုသြားလည္ရင္မုန္ ့ဟင္းခါး
ေကာင္းေကာင္းအျမဲစားရတယ္။ မုန္ ့ဟင္းခါးနဲ ့ပတ္သက္ၿပီး အမွတ္ရစရာေတြ
အမ်ားၾကီးပါပဲ။ က်မငယ္ငယ္က အိမ္မွာ မနက္စာစားေလ့ရွိတာက အိမ္နားက
ေဒၚေအးရွင္ရဲ ့မုန္ ့ဟင္းခါး။ ဒါဟာက်မရဲ ့မုန္ ့ဟင္းခါးနဲ ့ပတ္သက္တဲ့ပထမဆံုး
 အမွတ္ရတာတစ္ခုပါ။ ေနာက္ပိုင္း ေဒၚႏြဲ ့မုန္ ့ဟင္းခါး၊ ေဒၚေငြၾကိဳင္မုန္ ့ဟင္းခါး
စသျဖင့္အိမ္နားက ဆိုင္ေတြမွာစားေလ့ရွိပါတယ္။ ေက်ာင္းမသြားခင္ မုန္ ့ဟင္းခါးစား၊
ေကာ္ဖီေသာက္....(တခါတေလလည္း ေကာက္ညွင္းေပါင္း၊ ေခါက္ဆြဲသုပ္စားေလ့ရွိပါတယ္။)

က်မတို ့ျခံထဲမွာ မၾကာခဏ ဘုန္းၾကီးဆြမ္းကပ္ေလ့ရွိပါတယ္။ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြနဲ ့
ရင္းႏွီးတဲ့မိတ္ေဆြ၊သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ  ့ကိုလည္းဖိတ္ေလ့ရွိပါတယ္။ အဲ့ဒီအခါမ်ိဳးမွာ
မုန္ ့ဟင္းခါးခ်က္ေလ့ရွိပါတယ္။ အလွဴအတြက္မုန္ ့ဟင္းခါးကိုေတာ့ က်မအေမက
ပင္တိုင္ခ်က္ပါတယ္။ အေမ့ရဲ ့မုန္ ့ဟင္းခါးက အိမ္နီးခ်င္းေတြနဲ ့မိတ္ေဆြေတြၾကားမွာ
နာမည္ရပါတယ္။
အေမခ်က္တဲ့မုန္ ့ဟင္းခါးကိုၾကိဳက္လို ့အိမ္နီးခ်င္းတခ်ိဳ  ့ရဲ ့အလွဴေတြမွာ လာခ်က္
ေပးပါဆိုရင္လည္း အေမက သြားခ်က္ေပးေလ့ရွိတယ္။ 
အေမ့မွာ မုန္ ့ဟင္းခါးေကာင္းေကာင္းခ်က္တဲ့ နည္းရွိတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိဳးအစားအတိုင္း
အေမခ်က္ေလ့ရွိပါတယ္။ အေမက သူမုန္ ့ဟင္းခါးခ်က္မယ္ဆိုရင္ သူ၀ယ္ေနက်
ငန္ျပာရည္ဆိုင္က စပါယ္ရွယ္ငန္ျပာရည္ကိုသံုးေလ့ရွိပါတယ္။ အဲ့ဒီငန္ျပာရည္
မဟုတ္ရင္သူ ့ဟင္းကို စိတ္တိုင္းမက်ပါဘူးလို ့အျမဲေျပာေလ့ရွိပါတယ္။
အေမက မုန္ ့ဟင္းခါးမွာ ငန္ျပာရည္က အဓိကပဲတဲ့။ ငါးကို ငန္ျပာရည္၊ဆႏြင္း၊ဂ်င္း၊
စပါးလင္တို ့နဲ ့ျပဳတ္တဲ့အခါ ဟင္းနံ ့ေကာင္းေကာင္းထြက္လာရင္ မုန္ ့ဟင္းခါး
ဟင္းရည္ေကာင္းၿပီသာမွတ္လို ့ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။

ျခံထဲမွာက လူအားကေတာင့္ေတာ့ အလွဴအတြက္ခ်က္ျပဳတ္ၾကရင္ တစ္ေယာက္၊
တစ္လက္နဲ ့ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။ ၾကက္သြန္ႏႊာတဲ့သူကႏႊာ၊ ပဲေရြးတဲ့သူကေရြး၊
ငါးႏႊင္တဲ့သူကႏႊင္၊ပဲေထာင္းတဲ့သူကေထာင္းနဲ ့ေပါ့။
ငွက္ေပ်ာအူကိုေတာ့ ျခံထဲမွာရွိတဲ့ ငွက္ေပ်ာပင္တစ္ပင္ကိုလွဲၿပီး ႏုနုေလးေတြကိုသံုးေလ့
ရွိတယ္။ ငွက္ေပ်ာေခါင္းကိုေတာ့ က်မအၾကိဳက္ဆံုးပါ။

အေမက မုန္ ့ဟင္းခါးစားရင္ အရည္နဲနဲပဲထည့္စားေလ့ရွိၿပီး၊ မႏၱေလးပဲေၾကာ္နဲ ့စားတတ္
ပါတယ္။ က်မကေတာ့ အေၾကာ္မထည့္ပဲ အလြတ္စားရတာပိုၾကိဳက္ပါတယ္။
လွည္းတန္းမွာဆိုနာမည္ၾကီးတဲ ့ မုန္ ့ဟင္းခါးဆိုင္ ေတြရွိပါတယ္။ ဆိုင္ေတြကလည္း
သူ ့လက္ရာနဲ ့သူ အရာသာနဲနဲေတာ့ကြဲပါတယ္။ က်မမွာေတာ့ သီးသန္ ့စားေလ့
ရွိတဲ့ဆိုင္ရယ္လို ့မရွိပဲ စားေကာင္းမယ္ထင္ရင္၀င္စားေလ့ရွိတာပါပဲ။

ရန္ကုန္ကို ျပန္ေရာက္တဲ ့အခါ ပထမဆံုးမနက္စာက မုန္ ့ဟင္းခါးပါပဲ။ အနီးအနား
ကဆိုင္မွာပဲစားျဖစ္ပါတယ္။ အရသာကေတာ့ ေထြေထြထူးထူးမေကာင္းလွေပမဲ့
က်မစိတ္ထဲမွာ ငါျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္ၿပီဆိုတာ မုန္ ့ဟင္းခါးစားလိုက္မွျပည့္
စံုသြားသလိုပါပဲ။ ေနာက္ေန ့ေတြ အခ်ိန္ရမွ ေကာင္းတဲ့ဆိုင္ေတြမွာ ၾကံဳရင္၀င္
စားျဖစ္ပါတယ္။

ဂ်ာမနီကိုေရာက္ေတာ့ မုန္ ့ဟင္းခါးကို အေမခ်က္တဲ့လက္ရာမမီေပမဲ ့
ကိုယ္တိုင္ပဲခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ မုန္ ့ဟင္းခါးခ်က္တိုင္း ငယ္ငယ္က ျခံထဲမွာ
အမ်ိဳးေတြနဲ ့၀ိုင္းဖြဲ ့ၿပီး အလွဴမုန္ ့ဟင္းခါးခ်က္တာကို အျမဲသတိရမိပါတယ္။

ဒီေန ့က်မ မုန္ ့ဟင္းခါးခ်က္စားျဖစ္ပါတယ္။ အေမနဲ ့ဖုန္းဆက္ၿပီး မုန္ ့ဟင္းခါး
ခ်က္မယ္လို ့ေျပာျဖစ္တယ္။ အေမနဲ ့ဖုန္းေျပာၿပီး တစ္ေယာက္ထဲမုန္ ့ဟင္းခါးခ်က္၊
အေမမုန္ ့ဟင္းခါးနဲ ့တြဲစားေလ့ရွိတဲ့ မႏၱေလးပဲေၾကာ္ ေၾကာ္၊ ငွက္ေပ်ာအူေျခာက္
ကို ဒီတစ္ခါေတာ့ တစ္ညေရစိမ္ၿပီး ေပါင္းအိုးနဲ ့ေပါင္းလိုက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး
အဆင္ေျပသြားပါတယ္။

ဟင္းခ်က္ၿပီးတာနဲ ့ မုန္ ့ဟင္းခါးတစ္ပြဲ၊ေကာ္ဖီတစ္ခြက္နဲ ့ အရာသာရွိတဲ့မနက္စာ
ကိုစားရင္း အေမနဲ ့အတူ ၿခံထဲကေမာင္ႏွမေတြအားလံုးကို သတိရေနမိပါတယ္။

ရထားေပၚက အေတြးတစ္ခု

မေန ့က ခရီးကအျပန္ ရထားေပၚမွာ ၾကံဳခဲ့တာေလးပါ။
ဂ်ာမနီေျမာက္ဘက္ ၿမိဳ ့ တစ္ၿမိဳ ့ကေန အသက္၈၀ေက်ာ္ခန္ ့ရွိတဲ့
အမ်ိဳးသားတေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္လက္တြန္းလွည္းကိုတြန္းရင္း။
လွည္းေပၚမွာလည္း ခရီးေဆာင္အိတ္ အလတ္တစ္လံုး၊ အေသးတစ္လံုး၊
ပလတ္စတစ္ လက္ဆြဲအိတ္တစ္လံုးနဲ ့ တုန္တုန္ခ်ိခ်ိနဲ ့တက္လာပါတယ္။
ေတာင္ေ၀ွးကလည္း  လမ္းေလွ်ာက္လက္တြန္းလွည္း မွာကပ္ခ်ိတ္ထားေသး
တယ္။
အဖိုးအိုက သန္ ့သန္ ့ျပန္ ့ျပန္ ့ရွိပါတယ္။ ရထားေပၚေရာက္ေတာ့ သူ ့အိတ္ေတြ
ထားစရာေနရာမေတြ ့တာေၾကာင့္ တစ္တြဲလံုး ၾကားေလာက္ေအာင္
 ေအာ္ပါေတာ့တယ္။သူ ခံု အေပၚကပစၥည္းတင္တဲ ့ေနရာမွာရွိေနတဲ့
အိတ္ပိုင္ရွင္ကို ေအာ္ပါေတာ့တယ္။
ရထားေပၚကလူေတြကလည္း တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္
 ေခါင္းတခါခါနဲ ့ေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ အနားက တစ္ေယာက္က အဖိုးရဲ ့
အိတ္ေတြထားဖို ့စီစဥ္ေပးလိုက္ပါတယ္။

လမ္းမွာသူ ့ေဘးမွာထိုင္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးက သူဘယ္သြားမွာလဲ။ဘာလဲေမးေတာ့
အဖိုးအိုက သူ ့အေၾကာင္းေျပာျပပါတယ္။
သူက အခု ဂ်ာမနီေတာင္ပိုင္း ဆြစ္နယ္စပ္က သူအရင္တုန္းကေနခဲ့ဘူးတဲ့
ျမိဳ ့က အသက္ၾကီရြယ္အိုေတြေနတဲ ့ အိမ္ယာကိုသြားမလို ့တဲ့။
သူ ့ေျပာတာကိုၾကားတဲ့သူတိုင္းသူ ့အေပၚ ဂရုဏာသက္မိသြားၾကတယ္။
ေစာေစာက မၾကိဳက္တဲ့ အၾကည့္ေတြ က သနားတဲ့အၾကည့္ကိုေျပာင္းသြားတယ္။
သူေနတဲ့ဂ်ာမနီေျမာက္ပိုင္းကအိမ္က အျပီးထားခဲ့ၿပီ ဇာတိျမိဳ ့က  အသက္ၾကီးရြယ္အို
ရိပ္သာမွာ ေျပာင္းေနရမယ္သူ ့မ်က္နွာက ၀မ္းနည္းေနသလိုပဲ။

ရထားေပၚကဆင္းသြာတဲ့သူအခ်ိဳ ့က သူ ့ကို လာႏႈတ္ဆက္ၿပီးအစစ အဆင္ေျပ
ေအာင္ဆုေတာင္းေပးသြားၾကတယ္။ က်မဆင္းရမဲ့ဘူတာမေရာက္ခင္ မွာ
သူက်မေရွ့ ကခံုမွာ လာထိုင္ေတာ့ စကားနဲနဲေျပာျဖစ္တယ္။

က်မလည္းဆင္းရမဲ့ဘူတာေရာက္ေတာ့ သူဆင္းရင္အဆင္ေျပေအာင္
သူ ့အိတ္ေတြ အေပၚကေအာက္ခ်ေပး၊ သူ ့ကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီးအစစ အဆင္ေျပ
ေအာင္ဆုေတာင္းေပးခဲ့တယ္။ သူကလည္း က်မကို အစစ အဆင္အေျပဆံုး
ျဖစ္ပါေစလို ့ဆုေတာင္းေပးျပန္တယ္။

က်မအေတြးထဲမွာ အမ်ားၾကီးဆက္ေတြးေနမိတယ္။ က်မလည္းတေန ့ေန ့
အသက္ၾကီးလာရင္ သူ ့လိုပဲ သယ္ႏိုင္သေလာက္အထုတ္ကေလးနဲ ့
ဘယ္ေနရာမွာမ်ားသြားေနရမလဲလို ့ေတြးမိတယ္။
အခုေတာ့ လိုခ်င္တာေတြ၀ယ္လိုက္၊ သံုးလိုက္နဲ ့ ေနာက္ေတာ့ ဒါေတြကို
မေသခင္ကတည္းက ထားခဲ့ရမွာ။

တေလာက မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္နဲ ့စကားေျပာရင္း" ေၾသာ္ က်မတို ့ဂ်ာမနီ
ကိုလာတုန္းက ကီလို ၂၀နဲ ့လာခဲ့တာ။ အခု အိမ္ေျပာင္းမယ္လုပ္မွ တိုးပြား
လာတဲ့ပစၥည္းေတြ ... အမ်ားၾကီးပါလားတဲ့။" သူေျပာတာသတိျပန္ရသြားေသးတယ္။

ငယ္ရြယ္ခ်ိန္မွာေတာ့ မာန္တက္လိုက္၊ ရန္ျဖစ္လိုက္၊ ဘ၀င္ျမင့္လိုက္၊ ကိုယ့္ကို
ကိုယ္အထင္ၾကီးလိုက္နဲ ့ တေန ့ေန ့က်မ အသက္ၾကီးလာလို ့ ဒီအဖိုးအိုလို
တစ္ေယာက္ထဲ မရပ္တည္ႏိုင္ေတာ့ရင္.... ... ... အေတြးေတြမ်ားေနမိတယ္။

ပုညကေရာတိ (making or doing merits)

 ဥိးေသာမတ္စ္ေရးထားတဲ့ ( Verdienste erwerben) ဒီေဆာင္းပါးကို
ဂ်ာမန္ ေထရ၀ါဒ အဖြဲ ့ရဲ ့ ၀ဒ္ဆိုဒ္ Theravadanetz မွာ ေဖၚျပထားပါတယ္။

သူေရးထားတာကေတာ့ ကုသိုလ္ျပဳျခင္းအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ဘာေၾကာင့္ ကုသိုလ္ေတြ
ျပဳၾကတာလဲ၊ ကုသိုလ္ျပဳျခင္းေၾကာင့္ ဘာေတြျပန္ရလာသလဲ ဆိုတာေတြ
ေရးထားပါတယ္။ ဒါအျပင္ ကုသိုလ္နဲ ့ပုည ရဲ ့ အဓိပၸါယ္လည္းရွင္းျပထားပါတယ္။

Bad Elster မွအျပန္

ျပီးခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္က ဂ်ာမနီ အေရွ့ပိုင္းက Bad Elster ဆိုတဲ့ျမိဳ  ့ကို
ေရာက္ျဖစ္ပါတယ္။ ေရာက္ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းကေတာ့ ကံစမ္းမဲ
ေပါက္တာေၾကာင့္ပါ။ က်မတို ့ျမိဳ ့က ေဆးရံုအသစ္ဖြင့္ပြဲ မွာ ကိုေသာမတ္စ္
က ကံစမ္းမဲ ထဲ ့လိုက္တာ ပထမဆုေပါက္ပါတယ္။ အဲ့ဒီဆုက Bad Elster
ျမိဳ ့မွာရွိတဲ့ အပန္းေျဖ ေဆးရံု ( Kurklinik)  မွာ ႏွစ္ညအိပ္ၿပီး အစားေသာက္
အပါအ၀င္အနားယူခြင့္ ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ရတာနဲ ့က်မတို ့သြားျဖစ္ၾကတာပါ။

က်မတို ့ေနတဲ့ေနရာကဆိုရင္ ကီလိုမီတာ ၆၀၀ ေက်ာ္ေမာင္းရပါတယ္။
အသြားလမ္းမွာ က်မရဲ ့ျမန္မာသူငယ္ခ်င္းအိမ္၀င္လည္ရင္းေန ့လည္စာ
စားျဖစ္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းနဲ ့ေတြ ့ရေတာ့ စကားေတြေျပာေကာင္းတာနဲ ့
အခ်ိန္က ခဏေလးကုန္သြားသလိုပဲ။ က်မတို ့လည္း ခရီးဆက္စရာရွိတာနဲ ့
သူငယ္ခ်င္းကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီးထြက္ခဲ့ရတယ္။ ေတြ ့ရတာမ၀ဘူးသူငယ္ခ်င္း။

က်မတို ့တည္းရမယ့္ အပန္းေျဖေဆးရံုကိုေရာက္ေတာ့ ညေနေစာင္းေနၿပီ။
ေဆးရံုက  ေကၽြးတဲ့ညေနစာစားျဖစ္ပါတယ္။ ညေနစာကေတာ့ထံုးစံအတိုင္း
ေပါင္မုန္ ့နဲ ့ ခ်ိစ္၊ ဆလပ္သုပ္မ်ိဳးစံု... ေဆးရံုက natural medicine / integrative
medicine ေဆးရံုဆိုေတာ့ ေကၽြးတဲ ့အစားအစာက အဆီနဲ၊ အဟာရပိုရွိေစတဲ့
အရာေတြျဖစ္ပါတယ္။ ကိုေသာမတ္စ္ကေတာ့ အရသာမရွိဘူးလို ့ေျပာပါတယ္။
က်မအတြက္ကေတာ့ အရသာရွိၿပီးစားလို ့ေကာင္းပါတယ္။
သူတို ့ဆီက recipes တခ်ိဳ ့ေတာင္ယူလာပါေသးတယ္။

ညေနစာ စားၿပီးေတာ့ ျမိဳ ့ကိုေလွ်ာက္ၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။ အေရွ့ဂ်ာမနီရဲ ့ျမိဳ ့ပံုစံအတိုင္း
ေဟာင္းေနတဲ့အိမ္ေတြ၊ လူမေနေတာ့တဲ့အိမ္ေတြ၊ အသစ္ျပင္ေဆာက္ထားတဲ့အိမ္ေတြ
နဲ ့စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတဲ့ျမိဳ ့ကေလးပါ။ အဲ့ဒီျမိဳ ့ရဲ  ့ ထူးျခားခ်က္ကေတာ့ Spa town
ျဖစ္လို ့ပါပဲ။ အဲ့ဒီျမိဳ ့ရဲ ့underground spring water source ၃ခု ေၾကာင့္ ၁၈၄၈ ေလာက္
ကတည္းက ေက်ာ္ၾကားခဲ့တာပါ။

ဒီပံုကေတာ့ Spa House ပါ။ ၁၈၅၃ မွာေဆာက္ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။

 Spring water ကို ေသာက္ၾကည့္လို ့ရပါတယ္။

 Spa Museum

ေနာက္ေန ့မွာေတာ့ မနက္စာစားၿပီးတာနဲ ့ ေဆးရံုကစီစဥ္ေပးထားတဲ့ အစီအစဥ္

ေတြ၀င္လုပ္ရပါတယ္။  အာယုေဗဒ မ်က္ႏွာႏွိပ္ေပးတာ၊ Qi Gong 

ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္တာ၊ ေရကူးတာေတြ ကို အစီအစဥ္အတိုင္းလုပ္ရပါတယ္။

ေန ့လည္စားစားၿပီးေတာ့ တျခားသူေတြနဲ ့ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္တဲ့အစီအစဥ္

ပါပါတယ္။  

က်မအတြက္က ဒီလို အပန္းေျဖေဆးရံုမွာ ေနဖူးတာ ပထမဆံုးပါ။ က်မတို ့

ျမိဳ ့မွာလည္း ဒီလို ေဆးရံုေတြရွိေပမဲ ့ အလုပ္သာလုပ္ဖူးတယ္ တခါမွ မေနဘူး

ပါဘူး။ သာမန္ဟိုတယ္မွာ တည္းတာနဲ ့စာရင္ေတာ့ က်မအတြက္ပိုသေဘာက်

ပါတယ္။ လူေတြဟာ တေယာက္နဲ ့တေယာက္ရင္းႏွီးၾကသလို၊ ေဖၚေရြၾကပါတယ္။

တဖက္က အနားယူရသလို၊ တဖက္ကလည္း က်န္းမာေရးအတြက္ အေထာက္

အကူျဖစ္ေစေတာ့ သေဘာက်မိပါတယ္။

ဂ်ာမနီမွာ ဆရာ၀န္ေထာက္ခံခ်က္နဲ ့ ဒီလိုေဆးရံုေတြမွာ အနားယူခြင္ရွိပါတယ္။

ကုန္က်စရိတ္ကိုေတာ့ က်န္းမာေရးအာမခံကုမၸဏီက ေပးပါတယ္။

လူနာအေနနဲ ့ကေတာ့ တေန ့ကို ၁၃ ယူရိုေပးရတယ္လို ့ေျပာပါတယ္။ တခ်ိဳ ့ကလည္း 

တေန ့၁၀ယူရိုေပးရပါတယ္။ အေသးစိတ္ကိုေတာ့ ေနာက္ၾကံဳတဲ့အခါေရးပါအံုးမယ္။

ဆရာ၀န္ေထာက္ခံခ်က္မပါပဲ မိမိဘာသာ အနားယူခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေဆးရံုက

ေပးတဲ့ အစီအစဥ္အတုင္းကိုယ့္ပိုက္ဆံနဲ ့ကိုယ္ ေနလို ့ရပါတယ္။ အဲ့ဒီေဆးရံုကေတာ့

တရက္ကို 60,65€ (ယူရို) ေတာင္းပါတယ္။ 

စိတ္၀င္စားစရာေတြ အမ်ားၾကီးရခဲ့တဲ့ ခရီးတစ္ခုပါပဲ။ ဒီလို ကံစမ္းမဲမ်ိဳး  ေနာက္တခါ

ေပါက္ခဲ့ရင္သြားခ်င္ပါေသးတယ္။