လွည္းတန္း။ ၂၀၁၂

က်မက တကယ္ေတာ့လွည္းတန္းသူစစ္စစ္ပါ။ အသက္ ၃၀ အရြယ္အထိလွည္းတန္း
မွာေနလာတဲ့သူဆိုေတာ့ လွည္းတန္းနဲ ့ပတ္သက္တဲ့ ပံုရိပ္ေတြ အေတြးထဲမွာ
အမ်ားၾကီးပါပဲ။ က်မကေလးအရြယ္ ငယ္ငယ္က လွည္းတန္း ပံုရိပ္၊ ၁၀တန္း
ေက်ာင္းသူအရြယ္ ကလွည္းတန္းပံုရိပ္၊ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူဘ၀နဲ ့အလုပ္၀င္စ
ကလွည္းတန္းပံုရိပ္၊ အခုေတြ ့ေနရတဲ့လွည္းတန္းပံုရိပ္... ... ....
ဒီတခါျပန္ေတာ့ လွည္းတန္း စႏၵာျမိဳင္ကြန္ဒိုမွာေနတဲ ့ သူငယ္ခ်င္းဆီ ၃ခါေလာက္
ေရာက္ျဖစ္ၿပီး သူနဲ ့အတူ စိန္ေဂဟာ ေရွ့က မုန္ ့ဆိုင္မွာထိုင္ရင္း က်မရဲ  ့လွည္းတန္း
ပံုရိပ္ေတြကို ျပန္ေတြးေနမိခဲ့တယ္။
က်မတို ငယ္ငယ္က လွည္းတန္းထိပ္ဆိုတာ ညေနခင္း အေမတို ့နဲ ့လမ္းေလွ်ာက္
ထြက္တဲ့ေနရာ။ တခါတေလ အေဖလာရင္ သူတို ့တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက
သိကၽြမ္းခဲ့တဲ့မိတ္ေဆြဆိုင္ေတြဆီ လမ္းၾကံဳ၀င္ရင္း ႏႈတ္ဆက္ေလ့ရွိတဲ့ေနရာ။
ညေနစာ ထြက္စားျဖစ္ရင္ အေမနဲ ့အေဖတို ့တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားဘ၀
အေတြ ့အၾကံဳေတြ ကို နားေထာင္ရာ ေနရာ။ အေဖမိတ္ေဆြ အကႌ်ခ်ဳပ္တဲ့ဆိုင္ ေနရာကေတာ့
အခု စိန္ေဂဟာ စူပါမာကက္ေပါ့။ က်မငယ္ငယ္ကေတာ့ တန္းလ်ားအခန္းေတြနဲ ့။
ေနာက္ပိုင္းေတာ့ တိုက္ခန္းေတြေဆာက္ၿပီးဆိုင္ေတြဖြင္ၾကတယ္။ အဲ့ဒီတုန္းက က်မတို ့ကို
အကႌ်ခ်ဳပ္ေပးတဲ့ ၀င္နီ အကႌ်ခ်ဳပ္ဆိုင္။
က်မ ၈တန္း က ၁၀ တန္းအထိေတာ့ အဲ့ဒီေနရာမွာ ဖြင့္တဲ့ ဆရာ ဦးလွေဆာင္ သခ်ၤာသင္တန္း၊
ေအာင္ခ်မ္းသာလမ္းထဲမွာ က်မကို ျမန္မာစာသင္ေပးတဲ့ ဆရာ ဦးတင္မိုးရဲ  ့စာသင္ခန္း၊
က်မတို ့ ၁၀တန္းနဲ ့တကၠသိုလ္ အရြယ္ေတြမွာ နာမည္ၾကီးတဲ့ ေစတနာရွင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္။
က်မတို ့နဲ ့ရြယ္တူ ေကာင္ေလးေတြထိုင္ေလ့ရွိေတာ့ ငယ္ငယ္က ျဖစ္သြားရတာေတာင္ ရွိဳးတိုးရွန္းတန္းျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဆိုင္ေပါ့။
မိုးစားေယာက္ဆိုင္မွာ ဆီခ်က္၊ေၾကးအိုးေတြကို ေမာင္ႏွမေတြ အခါသင္တိုင္းသြားစား
ေလ့ရွိတာလည္း အမွတ္ရမိတယ္။ အဲ့ဒီတုန္းက ေၾကးအိုးတစ္ပြဲမွ ၅ က်ပ္ရယ္။
မိုး ရဲ ့ေဘးက အေအးဆိုင္ကေတာ့ အေမမိတ္ေဆြဆိုင္။ စားရင္းေသာက္ရင္းမိတ္ေဆြျဖစ္
ေနတာေပါ့။
ဓါတ္ပံုရိုက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေရႊ၀ါဖူးနဲ ့လွ ဓါတ္ပံုတိုက္ ကိုသြားရတာ။
စာအုပ္၀ယ္မယ္ဆိုရင္ အလိမၼာစာေပ ကို မသိလိုမျဖစ္ဘူးေလ။ အေဖလာရင္ ဆံပင္ညွပ္ေလ့
ရွိတဲ့ ၀င္းဆံသ နဲ ့ က်မဆံပင္ညွပ္ေလ့ရွိတဲ ့ဇင္မင္း၊
အရုပ္ေတြကို ျဖတ္သြားတိုင္းေငးရတဲ့ ရတနာထြန္း၊ သြားနာရင္ေျပးရတဲ့ တကၠသိုလ္
သြားဆိုင္၊ ေနမေကာင္းရင္ေျပးရတဲ့ ေဒါက္တာယဥ္ထြန္းေဆးတိုက္၊ ေဒၚသန္သန္း
ေဆးတိုက္၊ ဆုတခြန္းဆိုင္၊ ...... ..... ....
တကၠသိုလ္ အေငြ ့အသက္လႊမ္းေနတဲ့လွည္းတန္း၊ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ၊ေက်ာင္းသား
ေတြ ေလွ်ာက္ေနၾကလွည္းတန္း၊  က်မ အေတြးထဲမွာ သိပ္လွခဲ့တဲ့လွည္းတန္းပါ။

စိန္ေဂဟာေရွ့မွာထိုင္ရင္းအဲ့ဒီဆိုင္ေတြကို သတိရေနမိတယ္။ အခုေတာ့ လွည္းတန္းရဲ  ့
ညေနေစာင္းမွာ ေတြ ့ေနရတာက ငါးကင္ဆိုင္ေတြ၊ ရွမ္းေခါက္ဆြဲဆိုင္ေတြ၊ အကႌ်ဆိုင္
ေတြ၊ မိုးပ်ံတံတားေဆာက္မွာမို ့လို ့ ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းေတြ၊ လမ္းေတြပိတ္လို ့
ကားေတြက်ပ္ေနတာေတြ၊ မၿပီးေသးတဲ့ တိုက္ၾကီးေတြ ကိုေငးရင္း ငယ္ငယ္ကလို ေအးခ်မ္းတဲ့လွည္းတန္းပံုရိပ္ကိုျပန္ၿပီး တမ္းတမိပါတယ္။

က်မ၊ရန္ကုန္၊၂၀၁၂

ကိုေသာမတ္စ္က ရန္ကုန္ကို က်မထက္ ၂ရက္ေလာက္ေစာထြက္သြားတာေၾကာင့္
ဒီႏွစ္ရန္ကုန္ျပန္ေတာ့တစ္ေယာက္ထဲပါ။ အေဖၚပါရင္ခရီးသြားရတာ စိတ္သက္သာ
ေပမဲ့ မျဖစ္ေတာ့လည္းတစ္ေယာက္ထည္းပဲေပါ့။ ဒီခရီးက ႏွစ္တိုင္းသြားေနၾကဆိုေတာ့
မ်က္စိမွိတ္ေတာင္သြားလို ့ရတယ္လို ့ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အားေပးရင္း ခရီးစခဲ့ပါတယ္။

ဒီႏွစ္ျပန္ခါနီးခါးတအားနာေနတာေၾကာင့္သယ္ရမဲ့အထုတ္ကို ေလွ်ာ့။ မျဖစ္မေနသယ္ရမွာ
သာသယ္သြားတယ္ဆိုေပမဲ့ ၂၂ ကီလိုေတာ့ရွိသား။ ေလယာဥ္က ေနလည္၁၂ နာရီထြက္မွာ
ဆိုေတာ့ အိမ္ကေန မနက္ ၅နာရီ၂၀ ရထားနဲ ့စထြက္ခဲ့ရတယ္။ လမ္းမွာ ရထား ၂ခါေျပာင္း
ရင္း အဆင္ေျပေျပနဲ ့ Frankfurt ေလဆိပ္ကိုေရာက္သြားပါတယ္။

ေလယာဥ္ေပၚေရာက္ေတာ့ ေဘးနားမွာ တရုတ္လူမ်ိဳးလို ့ထင္ရတဲ့ အန္တီအရြယ္ အမ်ိဳးသမီး
တစ္ေယာက္ထိုင္ပါတယ္။ က်မလည္း မေတာက္တေခါက္တရုတ္စကားနဲ ့လွမ္းႏွဳတ္ဆက္လိုက္
ပါတယ္။ ဒါနဲ ့ပဲ တရုတ္လို ့သိသေလာက္မွတ္သေလာက္ ေျပာၿပီးမွ အန္တီက က်မကို
တရုတ္မလို ့ထင္ေနတာနဲ ့ က်မျမန္မာျဖစ္ေၾကာင္း၊ တရုတ္မဟုတ္ေၾကာင္းေျပာေတာ့မွ
သူလည္းျမန္မာပဲျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာရင္း ကဲ က်မတို ့ျမန္မာလိုပဲေျပာၾကတာေပါ့ဆိုၿပီး
တစ္လမ္းလံုး ျမန္မာလိုေျပာလာခဲ့တယ္။ ေလယာဥ္က အေမရိကန္ႏိုင္ငံက လာၿပီး
 Frankfurt မွာခဏနား၊ စကၤာပူကိုဆက္ျပန္တာကို။ အန္တီက နယူးဂ်ာစီ ကေန လာ
ၿပီးရန္ကုန္ျပန္မွာကို.... ေအာ္ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္.......

စကၤာပူေရာက္ေတာ့ အခ်ိန္သိပ္မရွိတာနဲ ့ရန္ကုန္ပ်ံမဲ့ေလယာဥ္ဆီ အျမန္ေျပးရေသးတယ္။
စကၤာပူ-ရန္ကုန္ေလယာဥ္ေပၚေရာက္ေတာ့ က်မ ၀မ္းပ်က္ပါေတာ့တယ္။ အိမ္သာဆီ
အေျပးအလႊား၃ခါ ၄ခါေလာက္ ေျပးလိုက္ရတယ္။ ရန္ကုန္ျပန္ခါနီးတိုင္း ဗိုက္မေကာင္း
တာက်မ အက်င့္ျဖစ္ေနတယ္ထင္တာပဲ။ စိတ္လွဳတ္ရွားလို ့ေနမွာ။

ေလဆိပ္ေရာက္ေတာ့ အစစ အဆင္ေျပပါတယ္။ လာၾကိဳမဲ့သူ မရွိေတာ့ တစ္ေယာက္ထဲ
 ေျမနီကုန္းအိမ္ကို ကားငွားသြားလိုက္တယ္။ အိမ္ေရာက္တာနဲ ့အထုတ္ခ်ၿပီး အေမရွိတဲ့
လွည္းတန္းအိမ္ကိုေျပး၊ အေမ့ကို ေျမနီကုန္းအိမ္ျပန္ေခၚလာခဲ့တယ္။
အေမ့ကိုေတြ ့ေတာ့ က်မအရမ္းေပ်ာ္ပါတယ္။ အေမက အရင္ႏွစ္ကနဲ ့သိပ္မေျပာင္းလဲ
သြားဘူး။ သူခမ်ာက်မျပန္လာလို ့ေပ်ာ္ေနေရာ။

ေျမနီကုန္းအိမ္ေရာက္တာနဲ ့အေမ့အတြက္ ထိုင္စရာေနရာ အရင္ဖုုန္သုပ္ေပးၿပီး
တစ္ႏွစ္လံုးပိတ္ထားခဲ့တဲ့ တိုက္ခန္းကို က်မတေယာက္ထဲ သန္ ့ရွင္းေရးလုပ္ရပါေတာ့တယ္။
ေန ့လည္ ၂နာရီေက်ာ္ေလာက္က်ေတာ့မွ အားလံုးၿပီး၊ ေရမိုးခ်ိဳ းၿပီးေတာ့
ကိုေသာမတ္စ္ က သူတည္းေနတဲ့ ဟိုတယ္က ေရာက္လာပါတယ္။
အဲ့ဒီညကေတာ့ က်မရယ္အေမရယ္ ႏွစ္ေယာက္ထဲပဲ အိမ္မွာအိပ္ၾကတယ္။
ေနာက္ေန ့ က်မ ကိုေသာမတ္စ္က က်မတို ့ဆီေျပာင္းလာတယ္။

ရန္ကုန္ေရာက္တာနဲ ့ပထမဆံုးမနက္ မွာလုပ္ေနက် အတိုင္း ေျမနီကုန္းေစ်းကိုသြား၊
မီးဖိုေခ်ာင္အတြက္လိုတာေတြ၀ယ္။ အျပန္ေတာ့ စာခ်င္လွတဲ့မုန္ ့ဟင္းခါးပါ၀ယ္ခဲ့တယ္။
မနက္ပိုင္း ေစ်း၀ယ္သြားရတာက်မသိပ္ၾကိဳက္ပါတယ္။ ဂ်ာမနီမွာ မေတြ ့ရတဲ့ အသီး
အရြက္ေတြ၊ ငါး၊ပုဇြန္ေတြ၊ ပန္းေတြ၊ သနပ္ခါးေတြနဲ ့မ်က္ႏွာေတြ၊ ဆိုက္ကား၊လူ၊ေစ်းသယ္၊
ေစ်း၀ယ္။ ..........စံုေနေရာ။ က်မ မနက္တိုင္းေစ်းသြားျဖစ္ပါတယ္။
မနက္စာ ဆိုရင္ စာခ်င္ေနတဲ့ ေကာက္ညွင္းငခ်ိတ္ေပါင္းနဲ ့ပဲျပဳပ္၊ ပဲျပဳတ္ထမင္း၊ မုန္ ့ဟင္းခါး၊
ေခါက္ဆြဲသုပ္၊ အီၾကာေကြ ့.....ေစ်းထဲမွာ တေန ့တမ်ိဳးမရိုးေအာင္၀ယ္စားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ေန ့လည္စာကေတာ့ အေမအၾကိဳက္၊က်မအၾကိဳက္မွ်ခ်က္ရတာေပါ့၊ ငါးကိုေတာ့ေတာ္ေတာ္
စားျဖစ္ပါတယ္။ ပဲျပား၊ ကန္စြန္းရြက္၊ခ်ဥ္ေပါင္၊ ပိန္းဥ၊ ၀ဥ၊ မယ္ဇလီဖူး၊ ငပိရည္၊ငပိေထာင္း၊
ဆန္ျပဳပ္၊ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ ၊ ပုဇြန္ထုပ္ ( ငယ္ငယ္က က်မကိုပုဇြန္ထုတ္၀ယ္ေကၽြးဖူးတဲ့
သူေတြကိုလည္း အမွတ္ရမိေသးတယ္။) ....................... စာရင္းထဲမွာေရးထားတဲ့စားခ်င္တာေတြ
အကုန္စားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ဒီႏွစ္ေတာ့ က်မကို လာကူညီေပးတဲ့ သမီးေလးတစ္ေယာက္ရပါတယ္။ သူ ့ေၾကာင့္
က်မလည္း အေမ့ကို အိမ္မွာစိတ္ခ်လက္ခ်ထားခဲ့ႏိုင္ၿပီး ဟိုနား၊ဒီနား သြားျဖစ္ပါတယ္။
သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့လည္းေတြ ့ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ရန္ကုန္မွာ ဓမၼစာေပသင္ယူေနတဲ့ ဂ်ာမန္ဥဳးဇင္း တစ္ပါးကိုလည္း ဆြမ္း ၂ၾကိမ္ကပ္
ျဖစ္ပါေသးတယ္။ ဂ်ာမနီက အစ္မတေယာက္အတြက္လည္း အလွဴေတြလုပ္ေပးျဖစ္တယ္။

အျပန္အတြက္ေတာ့ ေထြေထြထူးထူး ဘာမွ မ၀ယ္လာခဲ့ပါဘူး၊ ပုဇြန္ေျခာက္၊ ပဲမွဳန္ ့အက်က္၊
ငရဳပ္သီးအေလွာ္မွဳန္ ့၊ကုလားေလးမဆလာ... စတဲ့ အေသးအမႊားေလးေတြပဲပါတယ္။

ဒါေတာင္စကၤာပူက အေဒၚအတြက္ ရွမ္းခ်ဥ္ယူလာေပးတာ အရည္ေတြထြက္ကုန္လို ့
စကၤာပူေရာက္ေတာ့ အကႌ်ေတြျပန္ေလွ်ာ္လိုက္ရေသးတယ္။

ဒီတေခါက္ရန္ကုန္မွာ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ပါတယ္။ တစ္လဆိုတဲ့အခ်ိန္က ခဏေလးကုန္
သြားသလိုပဲ၊ စိတ္ထဲမွာ မၾကာခင္ ျပန္သြားရမယ္လို ့ထင္ေနတယ္။
အေျခအေနေတြေပးလို ့ျပန္ျဖစ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့.... က်မ၀မ္းသာတာထက္၊အေမကပို၀မ္းသာ
ေနမွာပါ။

က်မရန္ကုန္နဲ ့စကၤပူမွာရွိေနစဥ္ အဖက္ဖက္က ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးၾကသူအားလံုးကို
အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

သူငယ္ခ်င္းမ်ား.. ၂၀၁၂

က်မ အေတြးေတြထဲမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြက အျမဲပါပါတယ္။ ငယ္သူငယ္ခ်င္း
ေတြျဖစ္ၾကတဲ့ တီတီစီ က သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ တကၠသိုလ္မွာ တြဲျဖစ္ခဲ့တဲ့
သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ အခုေနာက္ပိုင္းသိကၽြမ္းခဲ့ရတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြ.....

ဒီႏွစ္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ ့ေတြ ့ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ တီတီစီ
ကသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့ေတြ ့ၾကေတာ့ ငယ္ငယ္က ကေလးဘ၀ အေတြ ့အၾကံဳ
ေတြ ျပန္ေျပာၾကရင္း ၊ အခုဘယ္သူက ဘယ္မွာ၊ ဘယ္သူနဲ ့ေတြ ့ေတြ ့တယ္
စသျဖင့္ သတင္းေတြေမးၾက၊ သတင္းေတြေပးၾကေပါ့။ သူငယ္ခ်ငး္တို ့ရဲ ့
ကေလးေတြေတာင္ ၁၀ တန္းေအာင္ကုန္ၾကျပီဆိုေတာ့.. က်မတို ခင္ခဲ့ၾက
တဲ့ႏွစ္ေတြ မနဲ ေတာ့ဘူးေပါ့ေလ။ သူငယ္ခ်င္းအားလံုးနဲ ့မေတြ ့ႏိုင္ခဲ့ေပမဲ့
က်န္တဲ့သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုလည္း သတိရ ရပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတို ့နဲ ့ေတြ ့
ႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးတဲ ့ မဥၹၨဴ နဲ ့မီေအာင္ ကို အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

IR က အတူတြဲတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က လည္း ဒီႏွစ္တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္
က်မတို ့နဲ ့ရန္ကုန္မွာဆံုျဖစ္ပါတယ္။ အင္တာနက္ထဲ ေတြ ့ၾကေပမဲ ့လူခ်င္း
မေတြ ့ၾကတာ ၁၀ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီဆိုေတာ့ သူ ့ကို ထိုင္ၾကည့္ေနမိတယ္။
ငယ္ငယ္ကလို မေျပာင္းလဲတဲ ့သူငယ္ခ်င္းကိုေတြ ့ေတာ့ ေက်ာင္းတုန္းက
ေနာက္ခဲ ့၊ေျပာင္ခဲ့၊ ေပ်ာ္ခဲ့တာေတြ သတိရတယ္။ တျခားတြဲေဖၚတြဲဖက္
ေတြကိုလည္း လြမ္းတယ္။ သူငယ္ခ်င္းအျပင္ ရန္ကုန္မွာ ရွိတဲ့
သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ ့နဲ ့လည္းေတြ ့ၿဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္ေန ့ေတာ့ က်မတို ့ရဲ ့မိခင္ဌာနရွိရာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကို သြားၾက
ပါတယ္။ အဓိပတိလမ္းက ဂိတ္ကို အျပည့္ဖြင့္ထားတာေတြ ့ရေတာ့ လြတ္လပ္
မႈဆိုတာကို ခံစားရခဲ့ပါတယ္။ ဌာနမွာ အလုပ္လုပ္ေနေသးတဲ့ သူငယ္ခ်င္း
တခ်ိဳ ့နဲ ့ေတာင္ငူ ေဆာင္နားက စားေသာက္တန္းေတြမွာ ထိုင္ရင္း ေက်ာင္းသူ
ဘ၀ အလြမ္းေျဖခဲ့ေသးပါတယ္။ အန္တီ၀င္းတို ့၊အန္တီျမတို ့ဆိုင္ေတြမရွိေတာ့
တစ္ခုခုလိုအပ္ေနသလိုပါပဲ။
စားေသာက္ေလေဖါင္ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္း၀န္းထဲ လွည့္ပတ္ၾကပါတယ္။
ေက်ာင္ထဲမွာ ျပဳျပင္မႈေတြ လုပ္ေနၾကတယ္။ ပလက္ေဖါင္းေတြျပင္၊ လမ္းေတြျပင္၊
နဲ ့ေပါ့။ အဓိပတိလမ္းမွာ ေလွ်ာက္ရင္း... ငယ္ဘ၀ အေတြ ့အၾကံဳေတြ တစ္ေယာက္
တစ္ေပါက္ေျပာၾကတာ ဆူညံေနေရာပဲ။ စာၾကည့္တိုက္အသစ္၊စာၾကည့္တိုက္ အေဟာင္း၊
သစ္ပုပ္ပင္၊ ေငြစာရင္းဌာန၊ ၀ိဇၨာခမ္းမ၊ အာစီ၊ ဂ်က္ဆင္..... ....

IRက သူငယ္ခ်င္းဇနီးေမာင္ႏွံက ဖိတ္လို ့ တျခားသူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ ့နဲ ့ညစာ စားၿဖစ္
ေသးတယ္။ အစားေတြကစံု၊လူေတြကစံုနဲ ့တကယ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။

ေနာက္သူငယ္ခ်င္းတစ္ဖြဲ ့ကေတာ့ ဦးေသာမတ္စ္နဲ ့ပတ္သက္ၿပီးသိခဲ့ရေပမဲ့
က်မအေပၚမွာ တကယ္ေကာင္းၾကတဲ့ ညီအစ္မေတြလို ျဖစ္ေနၾကတဲ့ ဂ်ာမန္
တိုးဂိုက္သူငယ္ခ်င္းေတြပါ။ တေန ့အိမ္ကိုလာၿပီး မုန္ ့ေတြယူလာ၊ စကားေတြေျပာ၊
အခ်ိန္ေတြဘယ္လိုကုန္သြားမွန္းေတာင္မသိလိုက္ဘူး။

ရန္ကုန္ကအျပန္ စကၤာပူေရာက္ေတာ့ တီတီစီက သူငယ္ခ်င္းနဲ ့ေတြ ့ျပန္တယ္။
သူငယ္ခ်င္းနဲ ့အတူ သူလိုက္ပို ့ေပးတဲ့ Supermarket တစ္ခုကိုသြားၿပီး၊ ဟိုေငး၊
ဒီေမာ့နဲ ့ေစ်း၀ယ္ထြက္ရတာ တကယ္ေပ်ာ္စရာပါ။ ဂ်ာမနီမွာလည္းေစ်း၀ယ္ထြက္ရင္
တစ္ေယာက္ထဲ၊ ရန္ကုန္မွာလည္း ေစ်း၀ယ္မထြက္ျဖစ္ဆိုေတာ့ သက္တူရြယ္တူ
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ ့ေစ်း၀ယ္ထြက္ရတဲ့ အရသာကို မရရွိခဲ့တာ အေတာ္ၾကာခဲ့ပါၿပီ။
အဲ့ဒီအေတြ ့အၾကံဳကို ျပန္စဥ္းစားမိတိုင္း ေပ်ာ္ေနတုန္းပဲသူငယ္ခ်င္းေရ။
စကၤာပူမွာပဲ ဘေလာ့ထဲက သိေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းညီမတစ္ေယာက္နဲ ့ေတြ ့ျဖစ္ေသးပါတယ္။
စိတ္ထဲမွာညီမတစ္ေယာက္ေတြ ့ရသလို ၀မ္းသာမိပါတယ္။ က်မကို  အခ်ိန္ေပးၿပီး
ေတြ ့ခြင့္ေပးၾကလို ့လည္းေက်းဇူးပါေနာ္။

အခုအိမ္ျပန္ေရာက္လာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတို ့နဲ ့ေပ်ာ္ခဲ့တာေတြကိုျပန္ေတြးရင္း
သတိရေနပါတယ္။ ေနာက္ႏွစ္ေတြမွာ လည္း သူငယ္ခ်င္းတို ့နဲ ့အတူ တေနရာရာမွာ
ျပန္ဆံုၾကေသးတာေပါ့လို ့ဆုေတာင္းရင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားအားလံုး က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္


ၾကပါေစ.......

Thomas in Yangon 2012

ကိုေသာမတ္စ္ကေတာ့ ရန္ကုန္ျပန္ရမယ္ဆိုရင္ က်မထက္ေတာင္ေပွ်ာ္ေနမလားပဲ။
ဒီႏွစ္သူက TG နဲ ့သြားၿပီး၊ က်မက S'pore Airline နဲ ့သြားပါတယ္။ က်မထက္ ရန္ကုန္ကို
တစ္ရက္ေစာေရာက္ေနတာနဲ ့ Pack Royal မွာ ၂ည တည္း ၿပီးမွ က်မတို ့ေနတဲ့ ေျမနီကုန္း
ကိုေရာက္ပါတယ္။ သူက မနက္စာဆိုရင္ ျမန္မာေကာ္ဖီနဲ ့အီၾကာေကြ ့၊ ပဲျပဳပ္နဲ ့ထမင္းေၾကာ္
ကိုအိမ္နားက ေဒၚ၀ါ ဆိုင္မွာ ေန ့တိုင္းစားပါတယ္။ 
အိမ္မွာေကာ္ဖီေဖွ်ာ္ေပးရင္လည္း ျမန္မာေကာ္ဖီမွဳန္ ့နဲ ့ေဖွ်ာ္မွ ေသာက္ခ်င္တာ။ ႏို ့ဆီမ်ားမ်ား
ခ်ိဳခ်ိဳအီအီကိုၾကိဳက္သူပါ။ သူ ့ အၾကိဳက္ေကာ္ဖီမွဳန္ ့ကေတာ့ လွည္းတန္းက ဆုေကာ္ဖီပါပဲ။ ရန္ကုန္ကျပန္လာတိုင္ ဆုေကာ္ဖီကိုတစ္ႏွစ္စာသယ္လာၿပီးေသာက္ေလ့ရွိသူပါ။ မနက္ ေကာ္ဖီဆိုင္မွာစားၿပီးတာနဲ ့ ေရႊတိဂံုဘုရားသြား၊ ရိပ္သာသြားတဲ့အခါသြားနဲ ့
အိမ္ကို မနက္ ၉ နာရီေလာက္ျပန္လာေလ့ရွိပါတယ္။

ျပန္ေရာက္တာနဲ ့အင္တာနက္ဆိုင္ေျပးရတာကလည္းသူ ့ရဲ ့ေန ့စဥ္အလုပ္ပါပဲ။ က်မက
ရန္ကုန္မွာရွိေနခ်ိန္ အင္တာနက္ဆိုင္မေရာက္ျဖစ္ေပမဲ့ သူကေတာ့အခ်ိန္မွန္ပါပဲ။

ေန ့လည္စာကိုေတာ့က်မခ်က္တာသူမၾကိဳက္ရင္ ဒန္ေပါက္ဆိုင္ေျပး၊ဒန္ေပါက္ထုပ္ေလး
 ၀ယ္ၿပီးစားရွာသား၊ က်မလည္းသူ ့အတြက္အထူးတလည္ခ်က္မေပးျဖစ္ခဲ့ဘူး။

က်မအျပင္သြားရင္သူ ့ကို အေမနဲ ့ထားခဲ့ရလို ့ေတာ္ေသးတယ္။ က်မလည္း သူငယ္ခ်င္း
တခ်ိဳ ့နဲ ့ေတြ ့ျဖစ္တယ္။ အေမ့ကို ကိုေသာမတ္စ္က ေတာ္ေတာ္ေလးဂရုစိုက္ပါတယ္။
အေမကလည္းသူ ကိုခ်စ္ရွာသား။

ေန ့လည္မိုးမရြာရင္အေမ ့ကို လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေခၚသြား၊ အိမ္နားက ဒဂံုစင္တာေခၚသြား
နဲ ့။ တခါ သူ  က အေမကိုတြဲၿပီး  အျပင္သြားတုန္း လမ္းမွာ လူတစ္ေယာက္က
What a wonderful couple! လို ့ေျပာသြားသတဲ့။ :)

ကိုေသာမတ္စ္က ရန္ကုန္မွာ ေတြ ့တဲ့သူတိုင္းကို သူအသက္လယ္ေလာက္လဲလို ့ မွန္းခိုင္းေလ့
ရွိပါတယ္။ ဂ်ာမနီမွာ လူေတြက သူ ့အသက္ထက္ငယ္ၿပီးမွန္းၾကေတာ့ ရန္ကုန္ကလူေတြလည္း
သူ ့ကိုႏုတယ္လို ့မွန္းမယ္ထင္တာနဲ ့တူပါရဲ  ့။ ျမန္မာေတြက သူ ့ကို အမွန္နီးပါမွန္းလိုက္ေတာ့
ကိုေသာမတ္စ္ခမ်ာ မအီမသာျဖစ္သြားရပါတယ္။ :)
 ( လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၂ ႏွစ္ေလာက္က စိတ္တိုင္းက် လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ေနရာမရွိလို ့ ျမန္မာအမ်ိဳးသား
ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ေနတဲ့ ၀ိုင္း မွာ၀င္ထိုင္ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုေသာမတ္စ္က ထံုးစံအတိုင္း သူ ့အသက္ကို
မွန္းခိုင္းေလရဲ  ့ ထိုသူ ႏွစ္ေယာက္က ညွာညွာတာတာနဲ ့ ၇၀ လို ့မွန္းလိုက္ေလရဲ ့။
ကိုေသာမတ္စ္လည္းေအာင့္သက္သက္နဲ ့သူ ့အသက္အမွန္ကိုေျပာျပေတာ့ ျမန္မာ အမ်ိဳးသားႏွစ္ေယာက္ခမ်ာ
အားေတြနာၿပီး က်မတို စားထားတာေတြကိုရွင္းသြားပါတယ္။)

ကိုေသာမတ္စ္က ရန္ကုန္ေရာက္တာနဲ ့ပုဆိုး၀တ္ေတာ့တာပါပဲ။ ျပန္မဲ့ေန ့မွသာ ေဘာင္းဘီ၀တ္
ေတာ့တယ္။ ဒီတေခါက္ သူမ်ားေတြပုဆိုး၀တ္တာကိုၾကည့္ၿပီး သူရဲ ့ပုဆိုးခါးပံုစက သူမ်ားနဲ ့
မတူဘူးတဲ့။ တခ်ိဳ ့က ခါးပံုစ ကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျပန္ ထည့္ထားတာကိုသတိထားမိၿပီး သူကလိုက္၀တ္
ၾကည့္ပါတယ္။ အဆင္ေျပသြားသားပဲ။ တေန ့လမ္းေလွ်ာက္ေနတုန္း ေဘးနားက အမ်ိဳးသား
တစ္ေယာက္ မြန္ပုဆိုး၀တ္ထားတာေတြ ့လို ့သူအလြန္ၾကိဳက္ေၾကာင္း၊ သူ ၀တ္ခ်င္ေၾကာင္း
ပူဆာတာနဲ ့က်မလည္း ေနာက္ေန ့ခ်က္ခ်င္း၀ယ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ သူ ့ခမ်ာလည္း
၀တ္ခ်င္လြန္းလို ့ရွိတဲ ့လိေမၼာ္ေရာင္ တီရွပ္နဲ ့၀တ္လိုက္ေတာ့ ..... ..... :)
ေနာက္ေန ့မွ တျခားအကႌ်နဲ ့ပိုအဆင္ေျပလိုက္ဖက္သြားေတာ့တယ္။

ရန္ကုန္မွာရွိေနတဲ့ရက္မွာပဲ သူနဲ ့Facebook မွာသိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ဂ်ာမန္စကားေျပာေလ့က်င့္
ေပးေသးတယ္။ က်မလည္း သူ နဲ ့ပတ္သက္ၿပီးမိတ္ေဆြေတြပိုရလာလို ့၀မ္းသာရပါတယ္။

တေန ့ေတာ့မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္အိမ္မွာ က်မတို ့ေမ့က်န္ခဲ့တဲ့ထီး၂လက္ ျပန္သြားယူခိုင္းလိုက္
တာ ျပန္လာေတာ့ သူယူသြားတဲ့ထီးပါ အဲ့ဒီအိမ္မွာ ထပ္ေမ့က်န္ခဲ့ေသးလို ့အသစ္တစ္ေခ်ာင္း
ထပ္၀ယ္ရတယ္။ ဒါနဲ ့အိမ္မွာအခုထီး၄လက္ျဖစ္သြားေရာ။

ဒီတခါေတာ့သူရန္ကုန္မွာေနရတာပိုေပ်ာ္တယ္လို ့ေျပာပါတယ္။
သူက က်မထက္၄ရက္ေစာၿပီးရန္ကုန္ကျပန္ပါတယ္။သူ ့အတြက္ ေကာ္ဖီမွဳန္ ့၊
 ငပိေၾကာ္၊ သရက္သီးသနပ္ေတြအမ်ားၾကီးသယ္သြားေလရဲ  ့။

အိမ္အျပန္

ေရွ့လတုန္းက အေမ့ဆီျပန္ျဖစ္ပါတယ္။ ႏွစ္တိုင္းျပန္ေနၾကေပမဲ့ ဒီႏွစ္ကေတာ့ ဘာေတြေျပာင္းလဲ
ေနမလဲဆိုၿပီး သိခ်င္ေနတာ။ ရန္ကုန္က အရင္နဲ ့နဲနဲေျပာင္းလဲလာတယ္။ မီးေတြမွန္၊ကားအသစ္
ေတြအမ်ားၾကီး၊ ကားလမ္းေတြပိတ္တယ္။ တေနရာေရာက္ဖို အခ်ိန္အရင္ထက္ပိုယူရတယ္။
လူတိုင္းနီးပါးမွာ ဟန္းဖုန္းေတြနဲ ့၊ လူငယ္ေတြကတက္တက္ၾကြၾကြနဲ ့လွဳပ္ရွားေနၾကတယ္။
ဒီႏွစ္ရန္ကုန္မွာေနရတာ ေပ်ာ္ပါတယ္။

အေမ... အရင္ႏွစ္ကလိုပဲ။ သိပ္မ်ားပိန္သြားမလားလို ့ထင္ေနခဲ့ေပမဲ့ အေမက အရင္လိုပဲ။
မွတ္ဥာဏ္ေတြ ပိုေမ့လာတယ္။ က်မတို ့ေရာက္ေတာ့ အေမ သိပ္ေပ်ာ္ေနတာ။ က်မကို အျမဲတမ္း
သူ ့အနားမွာပဲရွိေနေစခ်င္တာ။ သူ ့ကို ထားခဲ့ၿပီး အျပင္သြားရင္ က်မလည္းစိတ္မေျဖာင့္ဘူး။
အေမေမွ်ာ္ေနမွာပဲဆိုၿပီး အိမ္ဘဲအျမန္ျပန္ျဖစ္တယ္။
အေမက သူ ့အသက္ကို တခါတေလေမ့ေနတတ္တယ္။ ငါ့အသက္ ၆၀ေက်ာ္ ရ၀ေလာက္ေတာ့ရွိေရာ
ေပါ့လို ့ေျပာၿပီး သူ ့ရဲ ့ျမန္မာေမြးေန ့ကို ေျပာၿပီးတြက္ခိုင္းတတ္တယ္။  က်မက ေဘာပင္နဲ ့စာရြက္
ေပးၿပီးတြက္ၾကည့္ခ်ုင္ေတာ့ မွန္ေအာင္ႏွဳတ္ႏိုင္တယ္။ အေမက သူ ့အသက္ ၈၀ မွန္းသိေတာ့
အရမ္းေပ်ာ္သြားတယ္။ ငါအခုအသက္(၈၀)မွာ တေယာက္ထဲ သြားႏိုင္လာႏိုင္၊ စားႏိုင္ေသာက္ ႏိုင္ေသး တယ္တဲ့။  မေသခင္ ဘုရားတရားအခုထက္ပိုလုပ္ရမယ္ဆိုတယ္။ အဲ့ဒီေန ့က အေမ့မ်က္ႏွာက
ၿပံဳးၿပီးေျခလွမ္းေတြေတာင္ပိုသြက္ေနသလိုပဲ။

အေမစားခ်င္တာေတြခ်က္ေကၽြးရင္း ဒီမွာမစားရတဲ့ ဟင္းေတြ စားျဖစ္တယ္။ က်မခ်က္ေကၽြးတဲ့ဟင္းေတြစားရင္း တခါတေလထမင္းစားမေကာင္းရင္ သမီးကို သတိရတယ္လို ့ ေျပာေတာ့ က်မစိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္။ အေမနဲ ့စကားေတြအမ်ားၾကီးေျပာျဖစ္တယ္။  ငယ္ငယ္ကအေၾကာင္းေတြ၊ ေဆြမ်ိဳးေတြ အေၾကာင္းေတြ၊ က်မသူငယ္ခ်င္းေတြ
အေၾကာင္းေတြ၊ ဂ်ာမနီက အေၾကာင္းေတြ......စံုလိုပဲ။

အေမနဲ ့အတူတူ ဟိုနားဒီနားသြားျဖစ္တယ္။ ေရႊတိဂံုဘုရား၊ တရားရိပ္သာ၊ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြကအစ၊ အိမ္နားက ေစ်းဆိုင္ေတြ အထိေပါ့၊ ကိုေသာမတ္စ္က ေနသာတဲ့ေန ့လည္ေတြမွာ အေမနဲ ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သြားထိုင္ၾကတယ္။ အေမေပ်ာ္ေနရွာတာ။
 အခုက်မတို ့ျပန္လာေတာ့ အေမလည္းလြမ္းက်န္ေနရစ္တယ္။ ေနာက္တစ္ေခါက္မျပန္ခင္အထိ
ေတာ့ က်မလည္း အေမ့ကိုလြမ္းေနမွာပါ။