လမ္းေတြ၊တိုက္ေတြ နဲ ့က်မ

အိမ္မွာတစ္ေယာက္ထဲျဖစ္ေနတာနဲ ့အိမ္နားကပန္းၿခံေလးဆီကို လမ္းေလွ်ာက္

ထြက္ခဲ့တယ္။ ရန္ကုန္မွာ တုန္းက ဒီပန္းၿခံေလးကို က်မ မၾကာမၾကာသတိရမိတယ္။

အေမနဲ ့ညေနေသာင္းလမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခ်င္ရင္ အနီးအနားမွာ ေအးေအးေဆးေဆး

လမ္းေလွ်ာက္ဖို ့၊ ထိုင္ဖို ့ေနရာ မေတြ ့ခဲ့ဘူး။

က်မရယ္ အေမရယ္ ေျမနီကုန္းက လမ္းၾကားေလးေတြမွာပဲ လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္တယ္။

အေမက ေျခေထာက္သိပ္မသန္ေတာ့ လမ္းေပၚကဂ်ိဳင့္ခြက္ေတြကို ေက်ာ္ရလႊားရ၊

ဟိုဘက္ဒီဘက္ကေနလာတဲ့ကားေတြကိုေ႐ွာင္ရ၊ အခ်က္မျပပဲ ဟိုေကြ ့ဒီေကြ ့မဲ့ကားေတြကို

ၾကည့္ရ၊ ကားေပၚကလူေတြကလည္း လမ္းေလွ်ာက္တဲ့လူေတြကိုဦးစားမေပးၾကဘူး။

လမ္းေပၚမွာသူမ်ားေထြးသြားတဲ့ တံေတြးေတြ ေက်ာ္ရလႊားရ၊ ဒီၾကားထဲလမ္းထဲမွာ

ေလွ်ာက္သြားေနတဲ့ေခြးေတြကိုလည္း သတိထားရေသးတယ္။

ဪ...သူ ့ခမ်ာ တစ္ေခါက္ တစ္ေခါက္ လမ္းထြက္ေလွ်ာက္ရတာ မလြယ္႐ွာဘူး။

က်မကအတင္းေခၚ လို ့သူ ့ခမ်ာလိုက္ရ႐ွာတာ။ ပင္ပန္း႐ွာသား။

လမ္းေတြထဲမွာလည္း တိုက္အျမင့္ေတြျဖစ္ကုန္ၿပီ။ က်မ ေနခဲ့ဘူးတဲ့လွည္းတန္မွာဆို

ဒီႏွစ္ကန္ထ႐ိုက္တိုက္ေတြမ်ားလာတယ္။ အရင္ကျဖတ္သြားေနၾက ေဇယ်ာသီရိလမ္း

ဆို ကိုယ္ပိုင္ၿခံေလးေတြေနရာမွာ ကန္ထ႐ိုက္တိုက္ေတြ ေဆာက္ေနၾကတယ္။

က်မအိမ္ အေပၚကေနၾကည့္တိုက္အျမင့္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားတာေတြ ့ရတယ္။

တခ်ိဳ ့ကန္ထ႐ိုက္တိုက္ေတြက မၿပီးေသးေပမဲ့ ေဆးအျဖဴေရာင္ကို အျပင္ဘက္မွာ

သုပ္ထားေတာ့ ၿပီးေနတဲ့တိုက္လိုလို၊ဘာလိုလိုေပါ့။

သစ္ပင္ေလးေတြနဲ ့စိမ္းစိမ္းစိုစို ေနရာေလးေတြ သိပ္မ႐ွိေတာ့ဘူး။

ကန္ထ႐ိုက္တိုက္ေတြက ေဆာက္ၿပီးစေတာ့ လွလိုပဲ။ နဲနဲၾကာတဲ့ တိုက္ေတြၾကေတာ့

မဲမဲညစ္ညစ္နဲ ့၊ ေဆးထပ္မသုပ္ၾကေတာ့ဘူး။ တိုက္ထဲကေလွခါးခြင္ေတြမွာလည္း ကြမ္း

တံေတြးနဲ ့အမႈိက္နဲ ့။

က်မေနတဲ့ေနရာက (၁၁)ထပ္႐ွိတယ္။ အေနာက္ဖက္မွာ အေရးေပၚထြက္ေပါက္႐ွိတယ္။

က်မအဲ့ဒီတံခါးကိုဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ အေရးေပၚေလွခါးလား၊ ပစၥည္းထားတဲ့စတိုလား၊ အမႈိက္

ပံုလားထင္ရတယ္။ က်မနဲနဲလန္ ့သြားတယ္။ အေရးအေၾကာင္းဆို ေျပးဆင္းဖို ့မျဖစ္ႏိုင္

ေတာ့ဘူး။ တိုက္မွာေနတဲ့သူေတြပဲ မေၾကာက္တတ္တာလား၊

က်မပဲ အစိုးရိမ္လြန္ေနတာလားလို ့ေတြးမိေသးတယ္။ က်မ႐ွိေနတုန္းတစ္ည

ငလွ်င္လႈပ္ေသးတယ္။ (၉)ထပ္မွာေနတဲ့က်မေတာ္ေတာ္ေလးလန္ ့သြားတယ္။

တိုက္ေတြ ခိုင္ခိုင္မာမာေဆာက္ထားမွာပါလို ့ပဲ အေကာင္းဘက္ကေတြးၿပီး အားတင္း

ထားလိုက္ပါတယ္။