မိုးစက္ပြင့္နဲ ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အတြက္

ဒီေန ့ Blog ထဲမွာမေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ငယ္ငယ္က သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ ့ျပန္

ဆံုရတယ္။ ဒါနဲ ့ပဲ ဒီPost ေလးေရးျဖစ္တာပါ။ သူ ့ကိုျပန္ေတြ ့ေတာ့ ငယ္ငယ္

က အေၾကာင္းေလးေတြ Thomas ကို ေျပာ ျပ ျဖစ္တယ္။ တခ်ိဳ ့ေတြေတာ့

သူနားေထာင္ၿပီးသာပါ။ ဒါေပမဲ ့က်မမွာလည္း ေျပာစရာကသူပဲ႐ွိတာကို။

နားေထာင္ေပးတာပဲ ေက်းဇူးတင္ရတာ။


က်မ ၁၉၉၃_၁၉၉၉ အတြင္းမွာ ႀကံဳခဲ့၊ ေတြ ခဲ့ရတာေလးေတြပါ။ ဘ၀မွာ

တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူဘ၀က ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္ဆိုေပမဲ့၊ ေက်ာင္းသူ

တစ္ပိုင္း၊ဆရာမေပါက္စတစ္ပိုင္း၊ဟိုမေရာက္ဒီမေရာက္ အခ်ိန္ကေတာ့

က်မအတြက္ အေပ်ာ္ဆံုးအခ်ိန္ေတြပါ။


က်မတို ့ ဌာနမွာကမိန္းကေလးဦးေရကအလြန္မ်ားတာေလ။ ဌာနမွာျပန္လုပ္ၾက

ေတာ့ ေယာက်ာ္းေလးဆရာက အလြန္နဲျပန္ေရာ။ ဒီေတာ့ ဌာနကို အလွဆင္ေနတာက

က်မတို ့ အုပ္စုေပါ့။ အရင္က အတန္းခ်င္း မတူၾကေပမဲ့ လူနည္းၾကေတာ့ တစ္ေယာက္

ကိုတစ္ေယာက္ သိေနၾကတာ။ အဲ အလုပ္လည္း၀င္ၾကေရာ တကယ့္ ညီအစ္မ

ေတြ၊ ေမာင္ႏွမေတြလိုပဲ။ ေျပာမနာ၊ဆိုမနာ နဲ ့ ရင္ဖြင့္စရာ ဆိုလည္း ယံုၾကည္

စြာေျပာလို ့တိုင္ပင္လို ့ရတယ္။



အလုပ္၀င္စက အတန္းေတြမစေသးေတာ့။ အားတဲ့အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီးရခဲ့တယ္။

မေခ်ာတို ့၊မေကတို ့ဆီက အက်ႌခ်ဳပ္တာတို ့၊ပန္းထိုးတာတို ့သင္ခဲ့ရတာမွတ္မိေသးတယ္။

ေနာက္ပိုင္း အက်ႌေတြဆို ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ခ်ဳပ္၀တ္ ျဖစ္ေတာ့တဲ့ အထိပဲ။

ထမင္းစုၿပီးစားၾကေတာ့ စႏၵီခ်က္တဲ့ ရခိုင္ဟင္း၊မေကဆီကခရမ္းသီႏွပ္ ဆို

က်မကသိပ္ႀကိဳက္တာ။က်မ လုပ္တဲ့ ပန္းကန္လံုးဟင္းခ်ိဳဆိုတာကိုေတာ့

မေခ်ာက အခုထိေတြတိုင္းေျပာတုန္း။ က်မကအလြန္ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ

လုပ္တာ။ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကေတာ့ က်မလုပ္တဲ့ ၀က္သားေကာက္ညွင္းထုပ္

နည္းနဲ ့အလုပ္ျဖစ္ေနတုန္းတဲ့။


တစ္ခါေတာ့ က်မတို ့အုပ္စုကို စစ္သမိုင္းျပတိုက္ကို လႊတ္ၿပီး ေလ့လာခိုင္းတာ

ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္လုပ္္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းေရာက္သြားတာမွတ္မိေသးတယ္။

ေနာက္ေန ့ ပါေမာကၡ သိေတာ့ ထပ္သြားခိုင္းၿပီ ဌာနဆိုင္ရာအလိုက္ စာတမ္း

ေရးခိုင္းပါေရာ။


ဌာနတြင္းမြမ္းမံသင္တန္းဆိုလည္း သင္တန္းၿပီးရင္ သံလွ်င္ကို သြားလည္ရမွ

ဆိုလို ့ဆရာႀကီး က စီစဥ္ေပးရတာ။ အဲ့ဒီတုန္းက က်မနဲ ့ မိုးစက္ပြင့္ ပူးတြဲ

ဆုရဘူးတယ္။ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလိုက္တာ။ ျပန္ေတြးရင္း သတိရမိတယ္။

မ်ိဳးပက ကားေမာင္းေတာ္သလို၊ မိုးစက္ပြင့္က စက္ဘီးစီးတာေတာ္တယ္။

၀င္းပ ကိုေမးၾကည့္ရမွာ။ ေနာက္မွာထိုင္စီးရင္း..........

က်မတို ့က ေဘာလံုးပြဲဆို ေရွ ့ဆံုးကေလ။ က်မတို ့ဌာနက ကန္တိုင္း႐ႈံးတယ္။

၅ဂိုး ၊ ဂိုးမ႐ွိတို ့၊ ၇ ဂိုး ၊ ဂိုးမ႐ွိတို ့။ ဒါေပမဲ့ က်မတို ့က အသံ၀င္ေအာင္ကိုအားေပးတာ။

မီးမီးကို သတိရမိတယ္။ ကမၻာ့ဖလားပြဲဆို တီဗြီမွာျပတာ မလြတ္တမ္းၾကည့္ၾကတာ။

ေနာက္ေန ့ဌာနေရာက္တာနဲ ့ဆူညံေနေအာင္ ေ၀ဖန္ၾကတာေလ။ ဆရာေအး၊

ဆရာစိုး၊ ဆရာမိုးတို ့နဲ ့ေပ့ါ။ မိုးစက္က အဂၤလန္ အသင္း....မွတ္မိေသးတယ္။

ဌာနမွာအ႐ွိန္မေသလို ့ ေတာင္ငူကန္တီးက အန္တီျမဆိုင္မွာ ျငင္းခံုၾကေသးတာ။

မိတ္ဆံုစားပြဲလုပ္မယ္ဆိုရင္ လက္မွတ္ေရာင္းၾက၊ ပိုက္ဆံေကာက္ၾက။

ႏိုင္ရမယ့္သူေတြဆီကဆို အတင္း ပိုက္ဆံထဲ့ခိုင္ၾကတာ။ က်မနဲ ့စႏၵီ တစ္ခါ

က ပိုက္ဆံ မေလာက္ေတာ့လို ့ေတာ္ေတာ္ေခါင္းကိုက္ခဲ့ဘူးတာမွတ္မိေသးတယ္။

ေနာက္ေတာ့လည္းအဆင္ေျပသြားပါတယ္။ ပြဲတိုင္းမွာ က်မတို ့ကိုလာကူရတဲ့

ကိုလင္းေအာင္၊ ကိုေဖေအာင္၊ ကိုျပည့္စံုတို ့....သတိရတယ္။


တစ္ခါက ဆရာကန္ေတာ့ပြဲတစ္ခုမွာ ေက်ာင္းသားေတြက ျမနႏၵါ နဲ ့မိန္းမလို

၀တ္ကခ်င္တယ္ဆိုလို ့ က်မေ႐ႊဘိုေဆာင္မွာ အကသင္ေပးရေသးတယ္။

ထမီေတြ၊အက်ႌေတြ လိုက္ငွားရတာေလ။ မွတ္မိေသးလား။


တေန ့မိုးစက္ ဖိနပ္ျပတ္ေတာ့ က်မက အႀကံေပးခဲ့တာ သူမွတ္မိေနအံုးမွာပါ။

လူေတြ ရွင့္ေျခေတာက္ကိုမၾကည့္ခင္ သူတို ့မ်က္ႏွာကို ၿပံဳးၿပီး ဦးေအာင္ၾကည့္

လိုက္။ သူတို ့႐ွင့္ေျမေတာက္ကို အာ႐ံုမေရာက္ေတာ့ဘူးလို ့။ သူ ့ကိုေတာ့

သပြတ္သီးအေၾကာင္းမွတ္မိေသးလားလို ့ေမးရအံုးမွာ။ က်မက သပြတ္သီးေတြ

၀ယ္ၿပီး လူတေယာက္ကိုလက္ေဆာင္ေပးဘူးလို ့။


ဌာနက ျပပြဲေတြ၊ ေစ်းေရာင္းပြဲေတြ၊ ေဟာေျပာပြဲေတြ၊ စာတမ္းဖတ္ပြဲေတြမွာ

က်မတို ့အဖြဲ ့က အၿမဲတမ္း တက္တက္ၾကြၾကြ။ လွလွပပ ပဲ။ တခါတခါလည္း

စာတမ္းဖတ္ပြဲအတြက္ျပင္ဆင္ရင္း ငိုခဲ့ရတာ။ တေယာက္နဲ ့တေယာက္

အားေပးၾကတာ မေမ့ႏိုင္စရာေတြပါ။ စာၾကည့္တိုက္ေတြသြားၾက၊ သင္တန္းေတြ

တက္ၾက၊ အတန္း၀င္ဖို ့စာေတြျပင္ၾက ၊ျငင္းၾကခုန္ၾကနဲ ့ အခ်ိန္ေတြက

တေျဖးေျဖးကုန္သြားတာ။ ဌာနကေန တေယာက္ၿပီးတေယာက္ အေၾကာင္း

အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ ့ ခြဲထြက္ခဲ့ၾကတာ။ အခုေတာ့ က်မတို ့အုပ္စုေလးလည္း တကြဲဆီေပါ့။

အေ၀းကေနပဲ လြမ္းေနၾကရတာ။

ဘယ္ေတာ့မွ အားလံုးျပန္ဆံုျဖစ္မယ္ဆိုတာ မေျပာႏိုင္ေတာ့ဘူး။ တေယာက္ေယာက္

နဲ ့ျပန္ဆံုဖို ့ဆိုတာေတာင္ မလြယ္ေတာ့ဘူးေလ။

အခုေတာ့ email တို ့၊ facebook တို ့၊ Blog တို ့ေက်းဇူးေၾကာင့္ အဆက္အသြယ္

ေလးေတြရေနတာပဲ ၀မ္းသာေနရတာ။

က်မ သူငယ္ခ်င္းမ်ားဖတ္မိရင္လည္း အလြမ္းေတြမွ်ေ၀ၾကတာေပါ့ေနာ္။

အားလံုး ကို သတိရလွ်က္ပါ။