ရန္ကုန္နဲ ့က်မ

ေလဆိပ္ေရာက္တာနဲ ့ လ၀ကမွာ စာအုပ္ထပ္တာနဲ ့စျပီ။ လ၀က အရာ႐ွိက
(ဘယ္ဘက္လက္မွာ န၀ရတ္လက္စြပ္၀တ္ထားတယ္။)အားလံုးလည္းေရးျပီးသြားေရာ
ဘာလက္ေဆာင္ပါ ပါသလဲဆိုၿပီးေမးပါေရာ။ က်မက ဘာမွ မေျဖေတာ့ လူေဟာင္းေတြမို ့လုပ္ေပးတာ
လက္ေဆာင္ေတာ့ေပးရမွာေပါ့ လို ့ေျပာၿပီးက်မရဲ ့စာအုပ္ကို ေဘးမွာဖယ္ထားၿပီး လက္ေဆာင္
သာေတာင္းေနပါေရာ။ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်မလည္း ဘာလက္ေတာင္မွ ေပးရန္မပါေၾကာင္း
ပါးစပ္နဲ ့ေရာလက္ဟန္နဲ ့ပါ ျပေတာ့မွ စာအုပ္ကို ျပန္ေပးတယ္။ က်မျမန္မာျပည္ျပန္ဖို ့
လိုအပ္တဲ့စာ႐ြက္စာတမ္းမ်ား အားလံုးပါပါတယ္။ စာအုပ္ျပန္မေပးပဲ အၾကတ္ကိုင္ၿပီး
လက္ေဆာာင္ အတင္းေတာင္းတာေတာ့ မျဖစ္သင့္ဘူးလို ့ထင္တာပဲ။ ဒီခရီးေလးလာရဖို ့
ခရီးစာရိတ္္စခဲ့ုရတာ။ သူစိမ္းေတြၾကားမွာ လူပင္ပန္း စိတ္ပင္ပန္း ခံခဲ့္ရတာ ဪ…သူမသိလို ့
မ်ားလားလို ့ေတြး မိေသးတယ္။ က်မမွာေတာ့ ေ၀းေနတဲ့ ျမန္မာျပည္္ကို လြမ္းလိုက္ရတာ။
ခ႐ီးေ၀းကေန (၂၃)နာ႐ီၾကာေလာက္ ခရီးႏွင္ၿပီး ေ႐ႊႏိုင္ငံလည္း ေရာက္ေရာေတြ ့
့လိုက္ရပံုေလးက…..


ေရာက္ေရာက္ခ်င္းညေတာ့ အေမ့အိမ္မွာ အိပ္ျဖစ္တယ္။ မၿမိဳင္ခ်က္ထားတဲ့ ကန္ဇြန္း႐ြက္
ခ်ဥ္ရည္ဟင္း၊ ပဲပင္ေပါက္နဲ ့ပဲျပားေၾကာ္၊ ၀က္သားနဲ ့အာလူးဟင္း၊ ငပိရည္ေဖ်ာ္နဲ ့တို ့စရာစံု
တို ့ကို အားရပါးရစားပစ္လိုက္တယ္။ ေဆြမ်ိဳးေတြနဲ ့ေလပစ္ၾကတာေပါ့။ Thomas ကလည္းလွမ္း
ဖုန္းဆက္တယ္။ ညအိပ္ေတာ့ အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ မနက္(၃)နာရီမွ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။

ေနာက္ေန ့က်မတို ့တိုက္ခန္းကိုေျပာင္းလာတယ္။ ပဲပဲ
တို ့မိသားစုလည္းပါတယ္။
အိမ္ေရာက္ေတာ့ဓါတ္ေလွခါးကပ်က္ေနသတဲ့။ တျခားဘက္ကတက္ၿပီး အမိုးေပၚက
တဆင့္ က်မတို ့ဘက္ကို ကူးရတယ္။ ဘယ္ေတာ့ျပန္ေကာင္းမလဲေမးေတာ့ အေစာင့္ေတြ
ကေရေရရာရာ မေျဖႏိုင္ဘူး။(မေျဖခ်င္တာနဲ ့တူပါရဲ ့)။ မီးအားေတြက်လို ့ပိတ္
ထားတာတဲ့။ တဖက္ေလွခါးကေန ပတ္ဆင္းပတ္တက္ေပါ့။ ေတာ္ပါေသးရဲ ့လို ့
ထင္လိုက္မိတယ္။ ေနာက္မွသိရတာက
က်မတို ့ဘက္က Safeguard ေလာင္သြားတာတဲ့။
အိမ္ထဲေရာက္လို ့ေရခဲေသတၱာလည္းဖြင့္ေရာ Safeguard
ကအျမဲတမ္းမီးနီေနတယ္။ Air Con. ဆိုေ၀းပါေရာ။
ေနာက္ေန ့ေတြက်ေတာ့ တဖက္ ဓါတ္ေလွကား
ေတာင္မီးအားမျပည့္လို ့ပိတ္ထားရတဲ့ အခ်ိန္ေတြ႐ွိျပန္ေရာ။
ေရခဲေသတၱာက တေန ့လံုးသံုးလို ့
မရဘူး။ည(၉)နာရီေလာက္မွ စလည္တယ္။ က်မလည္း Air Con. ရတဲ့ အခ်ိန္ထိေစာင့္ၿပီး
အိပ္ရတယ္။ က်မတို ့တိုက္မွာ ကိုယ္ပိုင္ Transformer ႐ွိေတာ့ မီးအားျမွင့္စက္ဘယ္ေတာ့မွ
မလိုအပ္ခဲ့ဘူး။ အခုေတာ့ မီးက ၂၄နာရီေတာ့လာ ပါရဲ ့၊ မီးအားမျပည့္ေတာ့ဘာမွသံုးလို ့မရဘူး။
အိမ္နားကသံုးေနက် Internet ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ မီးစက္ေမာင္းထားတာေတြ ့ရတယ္။ မီးလာ
ေပမဲ့ အားမျပည့္လို ့မီးစက္သံုေနရတာဆိုပဲ။ ေနာက္ရက္ေတြၾကေတာ့ မီးစက္မသံုးေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့
Internet ဆိုင္ထဲမွာ ေခၽြးျပန္ေနလို ့email ျမန္ျမန္စစ္ၿပီးျပန္ခဲ့တယ္။

ေနာက္ေန ေတြ့ေတာ့ မီးအားေတြက်လို ့ တဖက္ ဓါတ္ေလွကားေတာင္ မေမာင္း္ႏိုင္ဘူး။
ဒီေတာ့ က်မေနတဲ့(၉)ထပ္ကေန ကိုယ့္ေျခေတာက္ကိုယ္သံုးၿပီး အတက္အဆင္း
(၄)ခါလုပ္လိုက္တာ ဒူးေတြေတာင္နာေနၿပီ။ ေတာ္ပါေသးရဲ ့ Thomas ပါမလာလို ့။
က်မကေတာ့ျမန္မာပီပီအေကာင္းဘက္ကႀကိဳးစားေတြးေပးလိုက္ပါတယ္။ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္တယ္လို ့
့မွတ္ထားလိုက္ပါတယ္။ ဂ်ာမနီမွာဆိုရင္ ပိုက္ဆံေပးၿပီးေတာင္ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ရေသးတာ။ ေခၽြထြက္ေအာင္
Sauna လည္းသြားစရာမလိုဘူးေလလို ့။

မေန ့က(၁၂.၈.၀၉) အိေက်ာ္ရယ္၊မရင္ႏြဲ ့ရယ္လာလည္တယ္။ ငပိရည္ခ်ိဳနဲ ့ငပိေတြယူလာတယ္။
မုန္ ့လက္ေကာက္ေၾကာ္ရယ္၊ မုန္ ့ၾကာေစ့ရယ္ေတာင္ပါလာေသးတယ္။
ညၾကေတာ့ က်မတို ့ဓါတ္ေလွခါး တက္သံၾကားတယ္။ ေျပးၿပီးတံခါးဖြင့္ၾကည့္ေတာ့...
သူျပန္ေကာင္းေနပါလား။ က်မေလ တံခါးကိုခဏခဏဖြင့္ၾကည့္မိတယ္။ ့ဓါတ္ေလွခါး မီးေရာင္ေလး
ျမင္ေနရေတာ့ေပ်ာ္လိုက္တာ။ မနက္မိုးလင္းလင္းခ်င္း ေျပးၿပီးၾကည့္ေတာ့ ... မီးေရာင္ေလး
မ႐ွိေတာ့ဘူး။ က်မ တကယ္ စိတ္ညစ္သြားတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကုန္သြားသလိုပဲ။
























ဒါနဲ ့ပဲေ႐ႊတိဂံုဘုရားကို သြားေတာ့ ေျခေတာက္နဲ ့ပဲဆင္းခဲ့ရတယ္။
ဘုရာမွာေတာင္ Thomas မွာလိုက္တဲ့ သာသနာ့ အလံ၀ယ္ခဲ့ေသးတယ္။
အျပန္မွာေတာ့ အိမ္က ဓါတ္ေလွခါး ေကာင္းေနလို ့
ဇိမ္ေလးနဲ ့တက္ခဲ့ရတယ္။ ေပ်ာ္သြားတာေပါ့။
အေစာင့္ေတြကိုေမးၾကည့္ေတာ့ ျပန္ျပင္လိုက္တယ္တဲ့။
ဒါေပမဲ့ မီးအားက်တဲ ့မနက္ (၉)နာရီေလာက္ကေန ညေန (၅)နာရီခြဲ အထိေတာ့
မရဘူး။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေတာ္ပါေသးရဲ ့။ က်မတေန ့တာတက္ဖို ့ဆင္းဖို ့ အခ်ိန္စာရင္း
ဆြဲရအံုးမယ္ထင္တယ္။ မနက္ဆို ႏိုးႏိုးခ်င္း (၅)နာရီေလာက္ ထၿပီး ထမင္းအိုးတည္၊
ေရေႏြးႀကိဳ၊ ေစ်းသြား၊ ဟင္းခ်က္။ မီးအားမက်ခင္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ၿပီးေအာင္လုပ္
ရတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို ေျပာျပမိေတာ့ သူက နင္စာေရးတတ္ရင္ ေရးေပ့ါတဲ့။
ငါတို ့ကေတာ့ ေနတိုင္းႀကံဳေနရလို ့႐ိုးေနၿပီတဲ့။

ဒီေန ့ေတာ့ ငပိရည္ႀကိဳၿပီး မွ်စ္ျပဳတ္၊႐ံုးပတီသီးျပဳတ္၊
ျမင္းခြာ႐ြက္ ေတြနဲ ့တို ့စရာလုပ္တယ္။
ငပိနဲ ့ေ၀းေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအတြက္ သတိရၿပီးစား
လိုက္ပါတယ္။ ေန ့ခင္းၾကေတာ့
သဂႌေရႊ၀ါ ပိုးထည္ဆိုင္က ဒူးနားတစ္ထည္၀ယ္ခဲ့တယ္။
Thomas ရဲ ့လက္ေဆာင္ပါ။
က်မ ကပ္စီးနဲၿပီးမ၀ယ္မွာစိုးးလို ့ ပိုက္ဆံပါထည့္ေပးလိုက္တာ။
ညေနၾကေတာ့ မရင္ရင္ျမင့္နဲ ့မတိုးတို ့ေရာက္လာတယ္။ ဆိတ္သားမုန္ ့နဲ ့Cheese မုန္ ့
ေတြ၀ယ္လာတယ္။
(၁၄.၀၈.၀၉) ဒီေန ့မက်ီးသီးေထာင္းခ်က္၊ ေၾကာင္လွ်ာသီးေၾကာ္၊ ပဲႀကီးႏွပ္နဲ ့ငါးႏွပ္ဟင္း
သရက္သီးမွဲ ့လည္း၀ယ္စားတယ္။ ပုဇြန္ေတာင္ေစ်း ဘက္လည္းေရာက္တယ္။
ေစ်းေရွ ့သဲသဲ စာအုပ္ဆိုင္က စိုင္းထီးဆိုင္ ေတးေပါင္းခ်ဳပ္ ရယ္္၊ (မခ်ိဳသင္းကိုေတာင္သတိရမိေနတယ္။)
ဟင္းခ်က္နည္းစာအုပ္
ရယ္၀ယ္လာတယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ကိုသန္ ့ဇင္ လာသြားတယ္တဲ့။ မေတြလိုက္ရဘူး။သူ ့ခမ်ာ (၉)ထပ္ႀကီးေတာင္တက္လာရတာ။ ညဘက္ၾကေတာ့ အေမနဲ ့ခင္ေမာင္တိုး သီခ်င္းေတြနားေထာင္
ၾကတယ္။

မေန ့က (၁၉.၀၈.၀၉) အေမရယ္၊ အေမနဲ ့အတူေနတဲ့ ညီမေလးေတြရယ္၊က်မရယ္
ေ႐ႊတိဂံုဘုရားကိုသြားၾကတယ္။ အေမလည္းဘုရားမေရာက္တာ တစ္ႏွစ္ေလာက္
႐ွိၿပီေပါ့။ အေမေပ်ာ္ေနတာျမင္ရေတာ့ ၀မ္းသာရတယ္။ အခုတေလာ ေနပူေတာ့















ဟိုနားဒီနားလမ္းေလ်ွာက္ျဖစ္တယ္။
က်မလည္း လွ်ပ္စစ္မီးရယ္၊ အိမ္က ဓါတ္ေလွခါး အခ်ိန္ရယ္ ကို ခ်ိန္ၿပီးလုပ္တတ္လာၿပီ။

ဒီတပတ္ကေတာ့ ေနာက္ဆံုးအပတ္ေပါ့။ ၂၉.၀၈.၀၉ စေနေန ့မွာ မယုနဲ ့ကိုစိုမိုးဦး အိမ္
လာလည္တယ္။ ဒန္ေပါက္ေတြ၀ယ္လာၿပီးအိမ္မွာ စားၾကတယ္။ စကားေတြလည္း အမ်ား
ႀကီးေျပာၾကတယ္။ ၃၀.၀၈.၀၉ ေရာက္ေတာ့ မီေအာင္နဲ ့ သက္ႏွင္းေအးတို ့လာလည္ၾကတယ္။
ပဲပဲတို ့လည္းလာတယ္။ ငါးဟင္းေတြခ်က္ယူလာတယ္။ေကာင္းလိုက္တာ။
လုလုနဲ ့ေတြ ့တယ္။ မလု။သႏၱာ၊သဇင္၊ တို ့နဲ ့သိရတယ္။ သေျပေဆးခန္းကိုေရာက္တယ္။
ျမန္မာအႏွိပ္ခံၾကတယ္။ အျပန္မွာ ထီထိုးၾကတယ္။ မေပါက္ဘူး….
ေပ်ာ္စရာေန ့ေလးပါ။ဒီေန ့ထူးထူးျခားျခား မီးလည္းမွန္တယ္။ ဓါတ္ေလွခါးလည္းရတယ္။

တေန ့မရင္ရင္ျမင့္တို ့နဲ ့ၾကက္ဆီထမင္း ခ်က္စားရင္းေလျပစ္ၾကတယ္။ ေပ်ာ္စရာေကာင္း
တဲ့ေန ့ေလးပါ။


ရန္ကုန္ကျပန္ေတာ့ TG ကက်မရဲ ့permanent stay Permit ကို မယံုျပန္ဘူး။
End date မပါလို ့တဲ့။ permanent stay Permit မွာ ဘယ္လိုလုပ္ End Date
ပါမွာလဲ။ က်မလည္းပါလာသမွ် ဘာသာျပန္ထားတာေတြ၊ တျခားစာ႐ြက္စာတမ္းေတြ ျပလည္း
မလႊတ္ျပန္ဘူး။မန္ေနဂ်ာနဲ ့ေတြ ့ရမယ္ဆိုလို ့ေစာင့္ရေသးတယ္။ မန္ေနဂ်ာလာေတာ့
စာ႐ြက္စာတမ္းေတြ ထပ္ျပန္ျပ...ေနာက္ဆံုးမွ...OK တဲ့။။ ဟူး...မလြယ္ပါလားေနာ္။


အခုေတာ့အျပန္ခရီး ဘန္ေကာက္ကိုေရာက္ေနၿပီ။ အေမ့ကို တစ္ေယာက္ထဲထားခဲ ့ရတာ
စိတ္မေကာင္းဘူး။ အေမက ဒီႏွစ္ ေမ့တတ္လာၿပီ။ ဒီတေခါက္သူ ့ကိုေလဆိပ္ကိုလိုက္မပို ့ခိုင္းဘူး။
ေလဆိပ္ကေန အိမ္ကိုေတာ့ဖုန္း၂ခါဆက္လိုက္တယ္။ အေမ ငိုေနတာ သိလိုက္တယ္။
က်မဒီတေခါက္ ၄ ပတ္ ထဲဆိုေတာ့ သူ ့အေနနဲ ့ခဏေလးလိုပဲေပါ့။ ဒါေၾကာင့္လည္း ရသမွ်
အခ်ိန္ေလးမွာသူ ့ အနားမွာက်မေနေပးခဲ ့ပါတယ္။ က်မရန္ကုန္ကိုလာတာ သူ ့အတြက္ပဲ
မဟုတ္လားေနာ္။
က်မ ရန္ကုန္မွာ ဘယ္မွ မေရာက္ခဲ့ဘူး။ ေျမနီကုန္း၊ လွည္းတန္း။ ေ႐ႊတိဂံု၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်း၊
ပန္းဆိုးတန္း၊ ပုဇြန္ေတာင္က ဆရာတစ္ေယာက္ဆီ...ၾကည့္ျမင္တိုင္ ကသူငယ္ခ်င္းဆီ...
အဲ့ဒီေနရာေတြပဲေရာက္ခဲ့တယ္။ု
ရသမွ်အခ်ိန္ေတြမွာ အေမ့နားမွာေနၿပီး သူႀကိဳက္တာေလးေတြခ်က္ေကၽြး၊ စားခ်င္တာေလးေတြ
၀ယ္ေကၽြး ရင္းနဲ ့အခ်ိန္ကုန္ခဲ့တယ္။ သူ ့နဲ ့စကားေတြ အမ်ားႀကီးေျပာျဖစ္တယ္။
အေမ့ကို ၾကည့္ၿပီး ဇရာဆိုတာ က်မလည္း တေန ့ႀကံဳရမွာပဲလို ့အေတြး၀င္မိတယ္။

ရန္ကုန္ကလည္းအရင္လို ေပ်ာ္စရာမေကာင္းေတာ့ဘူး။ လူေတြလည္းမေပ်ာ္ၾကဘူး။ ေဈးေတြကႀကီးတယ္။ ပိုက္ဆံေတာင္းတဲ့လူေတြမ်ားလာတယ္။ အဲ့ဒီထဲမွာ လူႀကီးေတြပိုမ်ားလာတာ
ေတြ ့ရလို ့စိတ္မေကာင္းဘူး။ လူေတြရဲ ့ညီးသံေတြပိုၾကားလာရတယ္။ လူငယ္ေတြ တိုးတက္
မႈကို႐ွာေနၾကတယ္။
အေမ့နားမွာေနရတဲ့အခ်ိန္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့ေတြရတဲ့အခ်ိန္၊ စားခ်င္တာေလးေတြ
စားရတဲ့အခ်ိန္၊ ျမန္မာစကားသံေတြၾကားေနရတဲ့အခ်ိန္ ဒီအခ်ိန္ေတြကိုေတာ့
က်မဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ပါဘူး။
က်မရန္ကုန္မွာ႐ွိေနစဥ္အတြင္းမွာ အကူအညီေပးၾကတဲ့ မိတ္ေဆြ၊သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊
ေဆြမ်ိဳးမ်ားနဲ ့ မအားတဲ့ၾကားက အခ်ိန္ယူၿပီးက်မကိုလာေတြ ့ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား
အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ဪ... က်မစိတ္ကူးထဲက ရန္ကုန္ကေတာ့လွေနတုန္းပါပဲ။
က်မလည္း ေနာက္တႀကိမ္ ျပန္ေရာက္မယ့္ အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနပါတယ္။