Schweinsöhrchen (၀က္နားရြက္မုန္ ့)

့့့က်မတို ့ၾကိဳက္တဲ့ မုန္ ့ပါ။ ရြရြေလးနဲ ့စားလို ့ ေကာင္းပါတယ္။
ျမန္မာျပည္မွာလည္းရွိပါတယ္။ ဘယ္လိုေခၚလည္းေတာ့မသိဘူး။
ဒီမွာေတာ့ Schweinsöhrchen (၀က္နားရြက္မုန္ ့) လို ့ေခၚၾကပါတယ္။
တေန ့က မုန္ ့ဖုတ္နည္း စာအုပ္ထဲမွာေတြ ့တာနဲ ့စမ္းဖုတ္ၾကည့္တာပါ။
ေတာ္ေတာ္ေလးအဆင္ေျပပါတယ္။ အရသာလည္းရွိပါတယ္။
လိုအပ္တာေတြကေတာ့
ဂ်ံဳမႈန္ ့။ ။ ၃၅၀ ဂရမ္
Baking powder : လက္ဖက္ရည္ဇြန္း (၃) ဇြန္းတိတိ
Speisequark: ၂၅၀ ဂရမ္
ေထာပတ္ ။ ။ ၂၅၀ ဂရမ္
သၾကား ။ ။ ၁၅၀ ဂရမ္

ပထမဆံုး ဂ်ံဳ၊ Baking powder၊ Speisequarkနဲ ့ေတာပတ္ေသးေသးလွီးထား
တာေတြကိုေရာ ၿပီး ေျပာင္ေခ်ာလာတဲ့အထိနယ္ပါ။ ေတာ္ေတာ္နယ္ရပါတယ္။

















ျပီးရင္ ဂ်ံဳမႈန္ ့ျဖဴးထားတဲ့ စားပြဲေပၚမွာ 30x60 cm ရွိတဲ့ အျပားရေအာင္
ဒလိမ့္တုန္းနဲ ့လွိမ့္ပါ။











ရလာတဲ့ဂ်ံဳျပားကို အလည္ကတ၀က္ေခါက္ၿပီး ေနာက္ထပ္တ၀က္ထပ္ေခါက္ပါ။
ၿပီးရင္ cling film နဲ ့ပတ္ကာ ေရခဲေသတၱာထဲမွာ တစ္ညထားပါ။

ေနာက္ေန ့ၾကေတာ့ စားပြဲေပၚမွာ သၾကားျဖဴးပါ။ သၾကားေပၚမွာ
မေန ့ကလုပ္ထားတဲ့ ဂ်ံဳကို တင္ၿပီး 22x50cm ရေအာင္ ဒလိမ့္တုန္းနဲ ့လွိမ့္ပါ။
အနားတိုတဲ့ ၂ဘက္ကို အလယ္ ဘက္ကိုေခါက္ပါ။ အနား၂ဘက္ အလယ္မွာဆံုပါတယ္။
ေနာက္တခါ အဲ့ဒီလိုထပ္ေခါက္ပါ။ ဒီမွာၾကည့္လို ့ရပါတယ္။

Ofen ကို 220°C ႀကိဳၿပီး အပူေပးထားပါ။
မုန္ ့ဖုတ္တဲ့ ဘန္းေပၚ မွာ မုန္ ့ဖုတ္စကၠဴခင္းပါ။
ၿပီရင္ 1 cm ထူတဲ့ အခ်ပ္ေလးေတြလွီးၿပီး မုန္ ့ဖုတ္တဲ့ ဘန္းေပၚ တင္ပါ။
၀က္နားရြက္ေလးေတြျဖစ္ေအာင္ လက္နဲ ့ပံုေဖၚပါ။


၁၅မိနစ္ေလာက္ စားပြဲေပၚမွာထားထားၿပီးမွ
Ofen အလယ္ဆင့္မွာ ၁၀မိနစ္ခန္ ့ဖုတ္ပါ။
တဖက္လွန္ေပးၿပီး ပူေနတဲ့ မုန္ ့ဖုတ္တဲ့ ဘန္းေပၚ
မွာပဲ အေအးခံေပးပါ။


စားလို ့ပိုေနရင္ဘူးတဲမွာထည့္ၿပီး သိမ္းထားလို ့ရပါတယ္။

အလုပ္လုပ္မယ္ဆိုရင္

ဂ်ာမနီမွာ အလုပ္လုပ္ဖို ့စဥ္းစားၿပီဆိုရင္ ဘာေတြျပင္ဆင္ထားရမလဲဆိုတာ
ကို သိထားသေလာက္ေရးထားတာပါ။ ဂ်ာမနီမွာႏွစ္ရွည္ေနခြင့္ရတဲ့သူေတြ
ကို အလုပ္လုပ္ခြင့္ေပးပါတယ္။ (၃)လ visit Visa နဲ ့လာတဲ့သူေတြေတာ့
အလုပ္လုပ္ခြင့္ မရပါဘူး။ EU ႏိုင္ငံသားေတြေတာ့လုပ္ခြင့္ရပါတယ္။
Au Pair , special cooks , Journalists, နဲ ့ပညာရပ္ပိုင္းဆိုင္ရာပညာရွင္
တခ်ိဳ ့ ကိုေတာ့ အထူး အစီအစဥ္ေတြနဲ ့ အလုပ္ရွင္ကအလုပ္လုပ္ခြင့္
ေလွ်ာက္ေပးရပါတယ္။

အလုပ္လုပ္ခြင့္ရေတာ့ ဘာလုပ္ၾကမလဲဆိုတာစဥ္းစာရမွာပါ။ ဒီမွာက
ဂ်ာမန္စကား ေကာင္းေကာင္းေျပာႏိုင္ဖို ့လိုပါတယ္။ သာမန္ သန္ ့ရွင္း
ေရးအလုပ္ေတာင္ ဂ်ာမန္စကားတတ္ဖို ့ လိုေၾကာင္းေရးထားတာေတြေတြ ့
ရပါတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ရင္ေတာ့ စကားမေျပာဖို ့မလိုတဲ့ ကာယ အလုပ္ေလာက္ပဲရ
ႏိုင္ပါတယ္။


ဂ်ာမနီမွာ ေက်ာင္းသားဦးေရရဲ ့ ၂၃% (၂၀၀၃/၂၀၀၄) သာ တကၠသိုလ္
ဆက္တက္ဖို ့ Abituer (ျမန္မာလိုေတာ့ တကၠသိုလ္၀င္တန္းေပါ့၊၊ဒီမွာေတာ့
၁၂တန္း)ေအာငၾ္္က ပါတယ္။ အမ်ားစုကေတာ့ လုပ္ငန္းနဲ ့ပတ္သက္တဲ့
သင္တန္းေတြ (Vocational School /Berufsschule) ဆက္တက္ၾကပါတယ္။
ဂ်ာမနီမွာရွိတဲ့စြဲေဆာင္မႈ ေကာင္းတဲ့ အလုပ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ
Abitur ေအာင္ဖို ့မလိုတဲ့ အတြက္ ပါ။ဂ်ာမန္ ပညာေရးပံုစံကို
လျပည့္ရိပ္က ဒီမွာေရးဖူူးပါတယ္။


ဂ်ာမနီမွာ အလုပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ Vocational school (Berufsschule)ေက်ာင္း
ဆင္းေတြ ကိုသာလက္ခံပါတယ္။ သူနာျပဳ၊ နည္းပညာကြ်မ္းက်င္သူ၊မူႀကိဳ
ေက်ာင္းဆရာမ ေတြကစျပီး မုန္ ့ဖုတ္သူ၊ ဆံပင္ညွပ္သူ၊ ေစ်းေရာင္းသူ၊
စားေသာက္ဆိုင္ မွာတာ၀န္ယူရသူေတြစသျဖင့္ အလုပ္တိုင္းမွာ Vocational
school ေက်ာင္း ဆင္းေတြ သာခန္ ့ပါ တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီသင္တန္းတခုခု
မၿပီးခဲ့ရင္ အလုပ္ေကာင္းေကာင္း တခုရဖို ့အလြန္ခက္ပါတယ္။

Vocational school ေက်ာင္း ေတြကို Real Schule/ Haupt Schule
(ဂ်ာမန္လို ၁၀တန္း)ေအာင္တဲ့ သူေတြတက္ခြင့္ရွိပါတယ္။ သင္တန္း
ကာလက(၃) ႏွစ္ပါ။ Vocational school ေက်ာင္း ေတြမွာ ပညာရပ္ဆိုုင္
ရာအလိုက္ ပင္မေခါင္းစဥ္(၂၀)ခြဲထားပါတယ္။ ဥပမာ။ စီးပြားေရးနဲ ့စီမံခန္ ့
ခြဲမႈ၊ နည္းပညာ၊ အီလက္ထေရာနစ္ပညာ၊ ေဆာာက္လုပ္ေရးနဲ ့ပတ္သက္တာ
ေတြ စသျဖင့္ေပါ့။ အေသးစိတ္ကိုဒီမွာၾကည့္လို ့ရပါတယ္။

ဒါအျပင္ မူလ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္း တစ္ခုကို ဆက္လုပ္ဖို ့ အဆင္မေျပ
သူေတြ၊ မူလ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းမွာ အလုပ္ရွာဖို ့သိပ္မလြယ္လို ့ စသျဖင့္
အေၾကာင္း ေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ ေနာက္ထပ္အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္း
သစ္တစ္ခုေျပာင္း လိုသူေတြလည္းတက္ခြင့္ရွိပါတယ္။ တခ်ိဳ ့ အထက္တန္း
ေအာင္ၿပီးသားသူေတြ လည္းတက္ၾကပါတယ္။ သူတို ့ကေတာ့(၂)ႏွစ္ပဲတက္
လို ့ရပါတယ္။

ႏိုင္ငံျခားမွာ (၁၀)တန္းေအာင္ထားတယ္ဆိုတဲ့ လက္မွတ္ကို ဂ်ာမန္ျပည္နယ္
ပညာေရးရံုးက အသိအမွတ္ျပဳရင္လည္းတက္ခြင့္ရွိပါတယ္။
အဲ့ဒီလိုလူေတြအတြက္ေတာ့ (၂)ႏွစ္နဲ ့တက္လို ့ရပါတယ္။ တခ်ိဳ ့
ကေတာ့လည္း (၃)ႏွစ္တက္ရပါတယ္။ အသိအမွတ္ျပဳတာက်ဖို ့ (၁)ႏွစ္
ေလာက္ေတာ့ေစာင့္ရပါတယ္။

အလုပ္ခ်ိန္ေတြကေတာ့ အခ်ိန္ျပည့္ဆိုရင္ တစ္ပတ္ကို နာရီ ၄၀ လုပ္ရပါတယ္။
တခ်ိဳ ့ကေတာ့ ၃၈ နာရီလုပ္ရပါတယ္။ အခ်ိန္ပိုင္း အလုပ္ေတြကေတာ့ ၂၀%
၅၀%၊ ၇၅% စသျဖင့္ အလုပ္ရွင္နဲ ့ညွိၿပီး စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ၾကပါတယ္။
အားလပ္ရက္ကေတာ့ အစိုးရရံုးပိတ္ရက္ ေတြအျပင္ တစ္ႏွစ္ကို ရက္ ၃၀ (၆ ပတ္)
ရပါတယ္။
Mini Job ေတြကေတာ့ တစ္ပတ္ကို အမ်ားဆံုး ၁၄.၅ နာရီလုပ္ခြင့္ရွိပါတယ္။
လစာကေတာ့ တစ္လ ၄၀၀ ယူရိုရပါတယ္။ net income = gross Income ပါ။
က်န္းမာေရးအာမခံနဲ ့ ပင္စင္အာမခံ ေတြကို အလုပ္ရွင္ ကပဲသြင္းေပးပါတယ္။
ပင္စင္အာမခံ ကေတာ့ သြင္းေပးတာ အလြန္ ့အလြန္နည္းလို ့ေနာင္ အခါ
အခက္ေတြ ့ႏိုင္ပါတယ္။ အခ်ိန္ျပည့္ အလုပ္မရခင္ ၾကားခံအေနနဲ ့ေတာ့
လုပ္သင့္ပါတယ္။ တခ်ိန္ထဲမွာ mini Job ႏွစ္ခုလုပ္ခြင့္မရွိပါဘူး။

ဒီမလုပ္ေတြအျပင္ Zeitarbeit လို ့ေခၚတဲ့ Temporary Work ေတြလည္း
ရွိပါ ေသးတယ္။ အဲ့ဒါကေတာ့ Zeitarbeit ကုမၸဏီကအလုပ္ရွင္ေတြအတြက္
အလုပ္သမားကို ရွာေပးပါတယ္။ အလုပ္သမားကိုေပးမဲ ့လစာထဲက တခ်ိဳ ့
ကို Zeitarbeit ကုမၸဏီကရတဲ့အတြက္ အလုပ္သမားက ပံုမွန္လစာထက္ နဲ
ၿပီးပါတယ္။ အလုပ္ရွင္နဲ ့တိုက္ရိုက္ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္မထားလို ့ အခ်ိန္မေရြး အလုပ္
ကထုတ္လို ့ရပါ တယ္။ အာမခံခ်က္သိပ္မရွိဘူးေပါ့။ ဒါေပမဲ့လည္း အလုပ္ရရင္ၿပီး
ေရာလုပ္ ေနၾကရတာပါ။
ဒီေတြကေတာ့ ဂ်ာမနီရဲ ့ အလုပ္ေစ်းကြက္အေၾကာင္း နဲနဲ ပါ။ က်မ သိသေလာက္
ေရးထားတာျဖစ္ပါတယ္။

အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္ခဲ့ရင္...

အခုတေလာ အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့စကားေတြကို ဟိုနားဒီနားေတြမွာ
မၾကာခဏၾကားေနရတယ္။ အလုပ္ရွင္က အလုပ္ပိတ္လိုက္လို ့၊ အလုပ္ရွင္နဲ ့
အဆင္မေျပလို ့၊ မိမိကိုယ္တိုင္က ဆက္မလုပ္ခ်င္လို ့ စသျဖင့္ အေၾကာင္းအမ်ိဳး
မ်ိဳးေၾကာင့္ အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္ၾကရတယ္။

ဂ်ာမနီမွာ တရား၀င္ အလုပ္လုပ္တဲ့ သူတိုင္း ( Mini Job- 400€ /month)
ကလြဲရင္ လစဥ္ အလုပ္သမား ဌာန (Labour Office) ကို Unemployment Insurgence
ေပးရပါတယ္။ ရတဲ့ ၀င္ေငြေပၚမူတယ္ၿပီး 1,4% ကိုေပးရၿပီး အလုပ္ရွင္ က 1,4%
သြင္းေပးရပါတယ္။ ဒီေတာ့ အေၾကာင္းတစ္ခုခု ေၾကာင့္ အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္ရင္
Labour ရံုးက ပိုက္ဆံေပးပါတယ္။

လက္ရွိဥပေဒ အရကေတာ့ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ဟာ အနည္းဆံုးတစ္ႏွစ္
Unemployment Insurgence ေပးသြင္းထားရပါမယ္။ အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္ရင္
ေနာက္ဆံုးလစာရဲ ့ 66% ( with Child) , 63% ( without Child) ကို
Labour ရံုးက ပိုက္ဆံေပးပါတယ္။ လုပ္သက္ ၁ ႏွစ္ပဲ ရွိရင္ေတာ့ (၆)လ
ေပးပါတယ္။ လုပ္သက္ (၁)ႏွစ္ထက္ပိုရင္ေတာ့ (၁)ႏွစ္ေပးပါတယ္။
အဲ့ဒီကာလအတြင္းမွာ က်န္းမာေရး အာမခံကို ေလဘာရံုးကသြင္းေပးပါတယ္။

ဒီၾကားထဲမွာ အလုပ္အသစ္ရွာရပါမယ္။ ေလဘာရံုးက မၾကာခဏေခၚ
ေတြ ့ၿပီး အလုပ္ေတြေလွ်ာက္မေလွ်ာက္ကို တစ္လ တစ္ခါေလာက္ေခၚစစ္ပါတယ္။

ကိုယ့္သေဘာနဲ ့ကိုယ္အလုပ္ထြက္တဲ့သူကိုေတာ့ ၃လ ပိတ္ပါတယ္။
အဲ့ဒါေၾကာင့္ ၉လစာပဲရပါတယ္။ ကိုယ့္သေဘာနဲ ့ကိုယ္ထြက္ေပမဲ့
ဆရာ၀န္ေထာက္ခံခ်က္ ( အလုပ္ဆက္လုပ္ရန္မျဖစ္ေတာ့လို ့ပါဆိုတဲ့ )
ပါရင္ေတာ့ ၃လ မပိတ္ပါဘူး။

(၁)ႏွစ္ေက်ာ္လို ့မွ အလုပ္သစ္မရဘူးဆိုရင္ေတာ့ မိမိရဲ ့ ( အိမ္ေထာင္ဘက္ရဲ ့)
ပိုင္ဆိုင္မႈ ကိုျပရပါတယ္။ မိမိပိုင္ဆိုင္မႈေတြေပၚမွာ ရပ္တည္္ႏိုင္စြမ္းမရွိဘူးလို ့
ဆံုးျဖတ္ရင္ေတာ့ Hartz IV လို ့ေခၚတဲ့ အစိုးရ ရဲ ့ေထာင့္ပံ့မႈကို ရပါတယ္။
တစ္ကိုယ္ရည္သမားေတြ ဆိုရင္ေတာ့ အိမ္ငွားခ အပါအ၀င္ တစ္လ ကို
700 € ေပးပါတယ္။ အဲ့ဒီသူေတြအတြက္ ၾကက္ေျခနီလို၊တျခားလူမႈေရး
အဖြဲ ့က အကူအညီလည္းရပါတယ္။ ဥပမာ အစားေသာက္ ေစ်းေပါေပါ
ေရာင္းေပးတာ၊ အ၀တ္အထည္ေတြ ေပးတာ စသျဖင့္ေပါ့။
Hartz IV အကူအညီယူထားတဲ့သူေတြကို 1€ Job လို ့ေခၚတဲ့ ၁နာရီ ၁ ယူရို
အလုပ္ေတြလုပ္ရပါတယ္။ က်န္းမာေနရင္ေပါ့။ 1€ Job ေတြကေတာ့ အေျခခံ
အလုပ္ေတြျဖစ္တဲ့ အမႈိက္သိမ္းတာ၊ ပန္းျခံေတြမွာ သန္ ့ရွင္းေရးလုပ္တာ
စတာေတြပါ။
ဂ်ာမနီမွာ အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္ရင္ အလုပ္ျပန္ရဖို ့ေတာ္ေတာ္ကိုၾကိဳးစားရပါတယ္။
အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္ေတြ၊ Mini Job ေတြမ်ားပါတယ္။
အလုပ္ရွင္ေတြက ေခြ်တာၾကေတာ့ အလုပ္ခန္ ့တာနဲလာတယ္။

မတူညီတဲ ့ လူ ့အဖြဲ ့အစည္း ႏွစ္ခု

တေန ့ က်မမိတ္ေဆြ ဂ်ာမန္အမ်ိဳးသမီး တစ္ဦးအိမ္လာလည္ပါတယ္။ ဟိုေျပာဒီေျပာ

နဲ ့ဂ်ာမန္လူ ့အဖြဲအစည္းအေၾကာင္းေရာက္သြားတယ္။


အရင္တုန္းက ဂ်ာမန္မိသားစုေတြဟာ စည္းစည္းလံုးလံုးနဲ ့ တေယာက္နဲ ့တေယာက္

ရိုင္းပင္းၾကတယ္တဲ့။ က်မတို ့အာရွတိုက္က မိသားစုေတြလိုပါပဲတဲ့။ အခုလက္ရွိ

အေျခအေနကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးေျပာင္းလဲေနၿပီ။ မိသားစုပံုစံ၊ ပ်ိဳးေထာင္မႈ

ပံုစံေတြက ေျပာင္းလဲေနၿပီ။ ဟုတ္တယ္။ က်မ ျမင္ေန၊ေတြ ့ေန၊ ၾကားေန ရ တာ

ေတြဟာ က်မႀကီးျပင္းလာတဲ့ပတ္၀န္းက်င္နဲ ့ တျခား စီပါပဲ။


ဒီမွာလူေတြက ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အဓိကထားၾကတယ္။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ေတာ့

တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္တယ္ေပါ့ေလ။ ကေလးဘ၀ထဲက မိဘက ကိုယ့္ေျခေပၚ

ကိုယ္ရပ္တည္ႏိုင္ေအာင္ပ်ိဳးေထာင္ေပးတယ္။ ကေလးက ကိုယ့္ရဲ ့အေတြအႀကံဳ

ေပၚမူတည္ၿပီး အစစ သင္ယူရတယ္။ ဒီေတာ့ ကေလးက ငါလုပ္မွျဖစ္မွာ ၊

ငါသာအေရးပါတယ္။ ငါ့ကိုယ္ငါသာ ကိုးကြယ္ရာျဖစ္လာတယ္။

ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ မိဘက ေႏြးေထြးမႈကိုေပးတယ္။ အမွားမၾကံဳရေအာင္

သူတို ့ရဲ ့အေတြ ့အႀကံဳေတြအရ နည္းလမ္းညႊန္ျပတယ္။ သားသမီးက

မိဘစကားကိုနားေထာင္တယ္။ ယံုၾကည္စြာနဲ ့နာခံတယ္။


ဒီက လူေတြက ငယ္ငယ္ကတည္းက ကိုယ္တတ္ေၾကာင္းသိေၾကာင္း

ထုတ္ေဖၚေျပာတတ္ၾကတယ္။ ဒီ ေတာ့ ကေလးဘ၀ထဲက သူသိ၊သူတတ္၊

သူသာလွ်င္အေရးအပါဆံုးလို ့ထင္ၾကတယ္။ ျမန္မာေတြကေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္

ႏွိမ့္ခ်တတ္ဖို ့၊ မေထာင္လႊားဖို ့၊မေမာက္မာဖို ့ဆံုးမၾကတယ္။ ကိုယ့္အလုပ္နဲ ့

ကိုယ္သိေၾကာင္းတတ္ေၾကာင္းကိုျပတတ္ၾကတယ္။


ကေလးေတြႀကီးလာေတာ့ သူမ်ားေျပာတာနားမထာင္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ သူမ်ားဆီ

ကမသင္ယူခ်င္ေတာ့ဘူး။ လူႀကီးေတြက အျမင္မေတာ္လို ့ဆံုးမတာကို နားမေထာင္၊

လွ်စ္လ်ဴရႈ ့ၿပီး ျပန္ရန္ေတြ ့ေနတဲ ့လူငယ္ေတြကို ေတြ ့ဖူးးတယ္။ ၾကာေတာ့ လူႀကီး

ေတြလည္း မေျပာေတာ့ပဲ ဒီအတိုင္းပဲၾကည့္ေနလိုက္ၾကေတာ့တယ္။

ျမန္မာကေလးေတြကိုေတာ့ လူႀကီးေျပာစကားနားေထာင္ဖို ့၊ ျပန္မေျပာဖို ့၊

သူမ်ားဆံုးမရင္နာခံဖို ့လူႀကီးေတြကဆံုးမၾကတယ္။


ဒီႏိုင္ငံမွာ မိဘနဲ ့သားသမီးၾကား၊ ေမာင္ႏွမေတြၾကား၊ လင္မယားၾကား၊ ဆရာတပည့္

ၾကား၊ လူႀကီးလူငယ္ၾကား၊ လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ေတြၾကားမွာ ရိုေသေလးစားမႈေတြ နဲ

လာတယ္။ စည္းလံုးမႈ၊ ညွာတာမႈေတြ နဲလာတယ္။ တာ၀န္ယူခ်င္စိတ္ေတြ နဲလာတယ္။

ငါဆိုတဲ့ အတၱ အေတြးေတြပို မ်ားလာတယ္။ ငါလုပ္ခ်င္တာလုပ္လို ့ မရတဲ့အခါမွာ စိတ္ဓါတ္ေတြက်လာၾကတယ္။ ေဒါသေတြႀကီးလာၾကတယ္။ အဆိုးဖက္ကျမင္လာ

ၾကတယ္။ သူမ်ားအေပၚ အျပစ္ရွာၾကတယ္။ အနတၱ ကို မသိၾကဘူး။ဒီလိုနဲ ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ

ေတြနဲလာၾကတယ္။ အထီးက်န္ဆန္လာၾကတယ္။


တခါတေလ သူတို ့ကို ျပသနာတခုခုကို ရင္ဖြင့္ျပမိရင္ မႏွစ္သိမ့္တတ္ဘူး။

အားမေပးတတ္ဘူး။ အကြဲ၊အပ်က္ဘက္ကိုဦးတည္ၿပီး အၾကံေပးၾကတယ္။

ျမန္မာေတြကေတာ့ ႏွစ္သိမ့္အားေပးၾကတယ္။ အျပဳသေဘာနဲ ့ အၾကံေပးၾကတယ္။

အေကာင္းဖက္က ေတြးေပးၾကတယ္။


ဒီလူ ့အသိုင္းအ၀ိုင္းထဲမွာေနေနတဲ ့က်မ၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ တစ္ကိုယ္ုေကာင္းမဆန္

မိေအာင္၊ မေမာက္မာမိေအာင္သတိေပးေနရတယ္။ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ျမန္မာ့

ဓေလ့ကို လည္းပိုၿပီးတန္ဖိုးထားလာရတယ္။ တခါတေလၾကေတာ့လည္း

က်မတုိ ့ရဲ ့ႏွိမ့္ခ်၊က်ိဳးႏြံတတ္မႈဟာသူတို ့အျမင္မွာ ငတံုးငအလိုထင္ၿပီး ႏွိမ္ခ်င္၊

အႏိုင္က်င့္ခ်င္ၾကတယ္။ စမ္းၾကည့္ၾကတာေပါ့ေလ။ တေျဖးေျဖးနဲ ့ေတာ့ က်မတုိ ့ရဲ ့

ႏွိမ့္ခ်၊က်ိဳးႏြံတတ္မႈ စတဲ့ ဓေလ့ေတြကို သူတို ့နားလည္ လာၾကပါတယ္။

အဲ နားမလည္ႏိုင္တဲ့သူဆိုရင္ေတာ့ အဲ့ဒီသူကို အတတ္ႏိုင္ဆံုးေရွာင္ ေနလိုက္ပါတယ္။

ကေလးေတြအတြက ္ကစားနည္းမ်ား

တေန ့က ျမန္မာျပည္ကို သြားလည္မယ့္ ဂ်ာမန္ မိသားစု နဲ ့ေတြ ့ပါတယ္။
သူတို ့က ဒီတခါ (၃) ႀကိမ္ေျမာက္ ျမန္မာျပည္ကိုသြားမွာပါ။ သူတို ့ဒီတခါ
သြားရင္သူတို ့သိခဲ့တဲ့ ျမန္မာကေလးေတြအတြက္ လက္ေဆာင္ယူသြားခ်င္ၾကတယ္။
ဘာယူသြားရင္ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားရင္ အၾကံတစ္ခုရလာတယ္။
ကေလးေတြ စုၿပီးကစားလို ့ရတဲ့ ကစားစရာတစ္ခုခု ယူသြားမယ္ေပါ့။
ဒီက ကစားနည္းေတြ၊ စည္းမ်ဥ္းေတြကို က်မကို ဘာသာျပန္ေပးဖို ့ အကူအညီ
ေတာင္းတာနဲ ့ ကူညီေပးလိုက္ပါတယ္။
က်မရယ္ အဲ့ဒီ ဂ်ာမန္ အမ်ိဳးသမီးရယ္ ကစားစရာေရာင္းတဲ့ဆိုင္သြားၿပီး ေရြးၾကတယ္။
ဒီကကစား နည္းေလးေတြက ကေလးေတြကို ေတြးတတ္၊မွတ္တတ္လာေအာင္
ေလ့က်င့္ေပးသလိုပဲ။ စိတ္၀င္စားဖို ့ေကာင္းပါတယ္။

က်မတို ့ငယ္ငယ္က မိုႏိုပိုလီ၊ က်ား၊ ခ်က္စ္၊ ၾကယ္ပံု အကြက္ေရြ ့တာ၊ ေျမြ စတာေတြ
ကစားဘူးတယ္။ ေမာင္ႏွမ၀ယ္းကြဲေတြနဲ ့၊ဒါမွမဟုတ္ အေမနဲ ့အားလပ္ခ်ိန္ေတြမွာ
ကစားဘူးတာမွတ္မိတယ္။ အခု က်မတူမေလးေတြလက္ထက္ၾကေတာ့ ဒါမ်ိဳးေတြ
သိပ္ကစားတာမေတြ ့ရဘူး။ အားခ်ိန္မွာ တီဗြီေရွ့ေရာက္ေနတာမ်ားတယ္။
ေနာက္တခါ ရန္ကုန္ျပန္ရင္ ကေလးေတြကို လက္ေဆာင္ေပးဖို ့စိတ္ကူးတစ္ခုရလာတယ္။
က်မ ေရးထားတာေလး ေပ်ာက္သြားမွာဆိုးလို ့ ဘေလာ့ထဲမွာ ထည့္ထားလိုက္တာပါ။

မွတ္ဥာဏ္ ကစားနည္း ( Memory ) Tierbaby

ဒီကစားနည္းကို ကေလး ၃ ေယာက္ကေန ၈ ေယာက္အထိ ကစားလို ့ရပါတယ္။
ကဒ္ေလးေတြထဲမွာ ပံုတူတာေလးေတြ ၂ခုစီပါတယ္။
ကစားနည္း အတိုခ်ဳပ္ကေတာ့ ရုပ္ပံုတူ ၂ခုစီ အမ်ားဆံုးးရေအာင္ ကစားတာပါ။
အလွည့္ တစ္လွည့္မွာ ၂ကဒ္လွန္ခြင့္ရွိပါတယ္။
ကစားနည္း
၁။ ကဒ္ေလးေတြအားလံုးကို ခံုေပၚ ( ဒါမွမဟုတ္) ၾကမ္းျပင္ေပၚ မွာ ပံုေလးေတြ
မျမင္ရေအာင္ ေမွာက္ထားပါ။

၂။ ဘယ္သူက အရင္စၿပီးကစား ရမယ္ဆိုတာကို ကေလးေတြဘာသာ သတ္မွတ္
ေပးပါ။ ဥပမာ ၊ အသက္ငယ္တဲ့သူ ကအရင္၊ ဒါမွမဟုတ္ အသက္ႀကီးတဲ့သူကအရင္
စသည္ျဖင့္ သတ္မွတ္ လိုက္ပါ။

၃။ ပထမ ဆံုး အလွည့္ၾကတဲ့သူက ေမွာက္ထားတဲ့ ကဒ္ေလးေတြထဲက ႀကိဳက္ရာ (၂)
ကဒ္ကို အမ်ားျမင္ေအာင္ လွန္ လိုက္ပါ။
ကံေကာင္းစြာနဲ ့ ပံုစံတူ ကဒ္ေလး၂ခုကို လွန္မိရင္ေတာ့ အဲ့ဒီ၂ကဒ္ကို သူယူထားရပါမယ္။
သူက ေနာင္ထပ္ ၂ ကဒ္ ထပ္ၿပီး လွန္ ခြင့္ရွိ ပါတယ္။

(၄) ပံုစံ မတူတဲ့ ကဒ္ ၂ ကဒ္ကို လွန္မိရင္ေတာ့ ျပန္ၿပီးေမွာက္ထားရပါမယ္။ က်န္တဲ့
ကေလးေတြက အဲ့ဒီပံုေလးေတြ ကို မွတ္ထားရပါမယ္။ ဘယ္ေနရာမွာ၊ ဘာရုပ္ပံု
ရွိတယ္ဆိုတာကို မွတ္ထားရမယ္။ ဒါမွ ကိုယ့္အလွည့္ေရာက္ရင္ တူတဲ့ ကဒ္ေလးေတြကို
လွန္ႏိုင္မွာပါ။

ကဲ ေနာက္တစ္ေယာက္အလွည့္.....
ပထမ ကဒ္ကို အမ်ားျမင္ေအာင္လွန္လိုက္ပါ။ ဥပမာ ေခြး ၂ေကာင္ပံုဆိုပါေတာ့၊
တကယ္လို ့ ေစာေစာက သူမ်ားလွန္ ျပတုန္းက ေခြး ၂ ေကာင္ပံု ဘယ္ေနရာမွာရွိ တယ္ဆိုတာ
သိရင္ အဲ့ဒီ ကဒ္ကို လွန္လိုက္ပါ။ မသိရင္ေတာ့ မွန္းလွန္ရမွာပဲ။ ကံပဲေပါ့။

(၅)ရုပ္ပံုတူတဲ့ ကဒ္ ၂ခု လွန္ႏိုင္ရင္ ယူထားလိုက္ပါ။
ရုပ္ပံု ံမတူတဲ့ ကဒ္ ၂ခုကို လွန္မိရင္ေတာ့ ျပန္ေမွာက္ထားရပါမယ္။
ေနာက္တေယာက္အလွည့္....

(၆) ဒီလိုနဲ ့အလွည့္က် ကစားသြားရင္ ေနာက္ဆံုး တူတဲ့ ကဒ္ေလးေတြ အမ်ားဆံုးရတဲ့သူက
အႏိုင္ရပါတယ္။


နာ ႏူ (Na-Nu)

တခုခုကို ရုတ္တရက္ေတြ ့လိုက္ရင္ နာနူလို ့ေျပာ ၾကတယ္။ ျမန္မာလိုေတာ့ ေဩာ္ ဒီမွာကို
လို ့ေျပာသလိုေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ဒီကစားနည္းေလးကို နာနူ လို ့ပဲ လြယ္လြယ္ ေခၚၾကတာေပါ့ေနာ္။

ဒီကစားနည္းကို ကေလး ၂ ေယာက္ကေန၊ ၄ ေယာက္အထိကစားလို ့ရပါတယ္။
ပံုေလးေတြပါတဲ့ ကဒ္ ၂၄ ကဒ္၊ ေရာင္စံု အဖံုး ၅ခု ( နီ၊၀ါ၊ျပာ၊စိမ္း၊လိမၼာ္) နဲ ့ အံစာတံုး
၁ တံုး ပါပါတယ္။

၁။ ကဒ္ေလးေတြကို တပံုျခင္းစီခြာလိုက္ပါ။
ကဒ္ေလးေတြ ကို ခံုေပၚမွာ ဒါမွမဟုတ္ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ အမ်ားျမင္ေအာင္ လွန္ၿပီးစီလိုက္ပါ။
ဥပမာ တစ္တန္းကို ၆ကဒ္စီနဲ ့ ၄ တန္း စီလိုက္ပါ။

၂။ ဘယ္သူက အရင္စၿပီးကစား ရမယ္ဆိုတာကို ကေလးေတြဘာသာ သတ္မွတ္
ေပးပါ။ ဥပမာ ၊ အသက္ငယ္တဲ့သူ ကအရင္၊ ဒါမွမဟုတ္ အသက္ႀကီးတဲ့သူကအရင္
စသည္ျဖင့္ သတ္မွတ္ လိုက္ပါ။

၃။ ပထမ အလွည့္က်တဲ့သူက အဖံုး၅ခုကို ယူၿပီး ပံုကဒ္ေလး ၅ခုကို အစဥ္လိုက္အုပ္လိုက္ပါ။
တခ်ိန္ထဲမွာပဲ သူ ဘယ္ပံုကဒ္ ေပၚမွာ ဘာအေရာင္အဖံုး အုပ္လိုက္တယ္ဆိုတာ
ကစားသူေတြၾကားေအာင္ ေျပာရပါမယ္။ ဥပမာ။ ။ အနီေရာင္အဖံုးကို ေလယာဥ္
ပ်ံေပၚမွာဖံုးလိုက္တယ္။ အ၀ါေရာင္ ကို ႏြားပံုမွာ အုပ္လိုက္တယ္ စသည္ျဖင့္ေပါ့။
က်န္တဲ့သူေတြကလည္း ဂရုတစိုက္လိုက္ၾကည့္၊ လိုက္မွတ္ထားေနာ္။ ဒါမွွ
ကိုယ့္အလွည့္ေရာက္ရင္ ေျဖႏိုင္မွာ။

၄။ ဒုတိယ အလွည့္က်နဲ့သူက အံစာတုန္းကို လွိမ့္လိုက္ပါ။ အ၀ါေရာင္ က်တယ္ ဆိုပါေတာ့
သူကအ၀ါေရာင္အဖံုးအာက္မွာ ဘာပံုရွိတယ္ဆိုတာ မွန္းေျပာရပါမယ္။
ေျပာၿပီးရင္ အ၀ါေရာင္ အဖံုးကိုလွန္ရပါမယ္။
မွန္ရင္ အဲ့ဒီကဒ္ကို ယူရပါတယ္။ ၿပီးရင္ ေနာက္ ပံုကဒ္ ေပၚမွာ အ၀ါေရာင္ အဖံုးကို
အုပ္ရပါမယ္။ အဲ့ဒီအခါမွာလည္း ဘာပံုကို အုပ္လိုက္တယ္ဆိုတာကို အမ်ားၾကား ေအာင္
ေျပာရမယ္။ က်န္လူေတြ ကေသေသခ်ာခ်ာမွတ္ထား၊ၾကည့္ထားေနာ္။
မမွန္ရင္ေတာ့ အားလံုးျမင္ေအာင္ျပၿပီး၊ ျပန္အုပ္ထားလိုက္ပါ။
ေနာက္တစ္ေယာက္အလွည့္....ကို ဒီလိုပဲဆက္ကစားပါ။
အံစာလွိမ့္တဲ့အခါ ဂ်ိဳကာ က်ရင္ေတာ့ မိမိႀကိဳက္တဲ့ အဖံုးအေရာင္ကို
ေရြးလို ့ရပါတယ္။ ဘယ္အေရာင္ ေအာက္မွာ ဘာရွိတယ္ဆိုတာ ေသခ်ာသိတဲ့
အေရာင္ကို ေရြးမွာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ဘာပံုရွိတယ္ဆိုတာေျပာရမယ္။
ဒါေပမဲ့ ေနာက္ဆံုးခ်က္ခ်င္း အုပ္လိုက္တဲ့ အဖံုးကိုေတာ့ ေရြးလို ့မရပါဘူး။
၅။ ကစားရင္းနဲ ့ ပံုကဒ္ ၄ခုပဲက်န္ရင္ေတာ့ အဖံုး၄ခုနဲ ့ဆက္ကစားပါ။ ဖယ္ထားတဲ့
အေရာင္ အံစာက်ရင္ ေနာက္တေယာက္ ဆက္ လွိမ့္ပါ။

၆။ ဒီလိုနဲ ့ေနာက္ဆံုး ကဒ္အမ်ားဆံုးရတဲ့သူကႏိုင္ပါတယ္။

Quartett ( Katze)

ကြာတက္ ဒ္(Quartett ) ဆိုတာကေတာ့ ေလးမ်ိဳးတစ္စံု ုလို ့အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။
ဒီကစားနည္းမွာေလးခုတူတာေလးေတြကို စုရမွာ ပါ။ ျမန္မာလိုလြယ္လြယ္ေျပာ
ရရင္ေတာ့ ေလးမ်ိဳးတစ္စံု လို ေခၚရမလားပဲ။ ဒါမွမဟုတ္ ကြာတက္ ဒ္ လို ့ပဲ ေခၚလို ့
ရပါတယ္။

ဒီကစားနည္းမွာ ကဒ္ ၃၂ ကဒ္ပါပါတယ္။ လူ ၃ ေယာက္ ကေန ၄ ေယာက္အထိ
ကစားႏိုင္ပါတယ္။

ကဒ္ေလးေတြမွာ 1 ကေန 8 အထိ အေရာင္ေလးေတြခြဲထားပါတယ္။
1 မွာ 1a, 1b, 1c, 1d ဆိုၿပီး ၄ ကဒ္ရွိပါတယ္။
2 မွာလည္း 2a,2b,2c,2d ဆိုၿပီး ၄ ကဒ္ရွိပါတယ္။ စသျဖင့္ေပါ့။

ကစားေတာ့မယ္ဆိုရင္ ကဒ္ေတြကို ေရာေမႊလိုက္ပါ။ ကဒ္ေတြကို ကစားတဲ့လူေတြအား
တစ္ခ်ပ္စီကုန္တဲ့အထိေ၀ပါ။ (ဖဲေ၀သလိုေပါ့)

၁။ ကစားတဲ့သူေတြက မိမိရတဲ့ ကဒ္ေတြကို နံပတ္ေတြ အလိုက္စီပါ။
1,2,3,4,5,6,7,8 (ဥပမာ။ 1a 1c, 4a,4c,4d...စသည္ျဖင့္ေပါ့)

၂။ ကဒ္ေ၀တဲ့လူကစရပါမယ္။ သူကသူ ့ေဘးကလူကို သူလိုေနတဲ့နံပတ္ တစ္ခု
ရွိလားလို ့ ေမးရပါမယ္။ အထက္ကဥပမာအရဆိုရင္ မင္းမွာ 1b ရွိလား၊ဒါမွမဟုတ္္
1d ရွိလားလို ့ေမး ရမယ္။ ဒါမွမဟုတ္ 4b ရွိလားလို ့ေမးရမယ္။ တစ္ခါေမးရင္
နံပတ္တစ္ခုပဲေမးပါ။

၃။ အေမးခံရတဲ့သူမွာ အဲ့ဒီသူလိုတဲ့ ကဒ္ ရွိရင္ ေမးတဲ့သူကို အဲ့ဒီကဒ္ ေပး ရပါတယ္။
ေမးတဲ့သူက သူလိုတဲ့ေနာက္တစ္ကဒ္ကိုထပ္ေမးပါမယ္။ အေမးခံရတဲ့သူဆီမွာ
သူလိုခ်င္တဲ့ကဒ္မရွိေတာ့တဲ့အထိေမးရမွာပါ။ ၄ကဒ္ ( a,b,c,d) စံုသြားရင္ ေအာက္ခ်ထားပါ။

၄။ အေမးခံရတဲ့သူဆီမွာ လိုခ်င္တဲ့ကဒ္ေတြ မရွိရင္ေတာ့ အေမးခံရတဲ့လူကေနာက္
သူ ့ေဘးကလူကို သူလိုေနတဲ့ကဒ္ေတြရွိမရွိထပ္ေမး ရပါမယ္။ ဒီလိုနဲ ့အစဥ္လိုက္ေမးသြားရပါမယ္။

၅။ ေနာက္ဆံုးမွာ ၄ မ်ိဳးတစ္စံု အမ်ားဆံုးရတဲ့သူကႏိုင္ပါတယ္။

Quartett ( Tierkinder)

ကြာတက္ (Quartett ) ဆိုတာကေတာ့ ေလးမ်ိဳးတစ္စံု လို ့အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။
ဒီကစားနည္းမွာေလးခုတူတာေလးေတြကို စုရမွာ ပါ။ ျမန္မာလိုလြယ္လြယ္ေျပာ
ရရင္ေတာ့ ေလးမ်ိဳးတစ္စံု လို ေခၚရမလားပဲ။ ဒါမွမဟုတ္ ကြာတက္ လို ့ပဲ ေခၚလို ့
ရပါတယ္။

ဒီကစားနည္းမွာ ကဒ္ ၃၂ ကဒ္ပါပါတယ္။ လူ ၃ ေယာက္ ကေန ၄ ေယာက္အထိ ကစားႏိုင္ပါတယ္။

ကဒ္ေလးေတြမွာ 1 ကေန 8 အထိ အေရာင္ေလးေတြခြဲထားပါတယ္။
1 မွာ 1a, 1b, 1c, 1d ဆိုၿပီး ၄ ကဒ္ရွိပါတယ္။
2 မွာလည္း 2a,2b,2c,2d ဆိုၿပီး ၄ ကဒ္ရွိပါတယ္။ စသျဖင့္ေပါ့။

ကစားေတာ့မယ္ဆိုရင္ ကဒ္ေတြကို ေရာေမႊလိုက္ပါ။ ကဒ္ေတြကို ကစားတဲ့လူေတြအား
တစ္ခ်ပ္စီကုန္တဲ့အထိေ၀ပါ။ (ဖဲေ၀သလိုေပါ့)
၁။ ကစားတဲ့သူေတြက မိမိရတဲ့ ကဒ္ေတြကို နံပတ္ေတြ အလိုက္စီပါ။
1,2,3,4,5,6,7,8 (ဥပမာ။ 1a 1c, 4a,4c,4d...စသည္ျဖင့္ေပါ့)

၂။ ကဒ္ေ၀တဲ့လူကစရပါမယ္။ သူကသူ ့ေဘးကလူကို သူလိုေနတဲ့နံပတ္ တစ္ခု
ရွိလားလို ့ ေမးရပါမယ္။ အထက္ကဥပမာအရဆိုရင္ မင္းမွာ 1b ရွိလား၊ဒါမွမဟုတ္္
1d ရွိလားလို ့ေမး ရမယ္။ ဒါမွမဟုတ္ 4b ရွိလားလို ့ေမးရမယ္။ တစ္ခါေမးရင္
နံပတ္တစ္ခုပဲေမးပါ။

၃။ အေမးခံရတဲ့သူမွာ အဲ့ဒီသူလိုတဲ့ ကဒ္ ရွိရင္ ေမးတဲ့သူကို အဲ့ဒီကဒ္ ေပး ရပါတယ္။
ေမးတဲ့သူက သူလိုတဲ့ေနာက္တစ္ကဒ္ကိုထပ္ေမးပါမယ္။ အေမးခံရတဲ့သူဆီမွာ
သူလိုခ်င္တဲ့ကဒ္မရွိေတာ့တဲ့အထိေမးရမွာပါ။ ၄ကဒ္ ( a,b,c,d) စံုသြားရင္ ေအာက္ခ်ထားပါ။

၄။ အေမးခံရတဲ့သူဆီမွာ လိုခ်င္တဲ့ကဒ္ေတြ မရွိရင္ေတာ့ အေမးခံရတဲ့လူကေနာက္
သူ ့ေဘးကလူကို သူလိုေနတဲ့ကဒ္ေတြရွိမရွိထပ္ေမး ရပါမယ္။ ဒီလိုနဲ ့အစဥ္လိုက္ေမးသြားရပါမယ္။

၅။ ေနာက္ဆံုးမွာ ၄ မ်ိဳးတစ္စံု အမ်ားဆံုးရတဲ့သူကႏိုင္ပါတယ္။


Quartett ( Mein erstes Quartett)

ကြာတက္ (Quartett ) ဆိုတာကေတာ့ ေလးမ်ိဳးတစ္စံု လို ့အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။
ဒီကစားနည္းမွာေလးခုတူတာေလးေတြကို စုရမွာ ပါ။ ျမန္မာလိုလြယ္လြယ္ေျပာ
ရရင္ေတာ့ ေလးမ်ိဳးတစ္စံု လို ေခၚရမလားပဲ။ ဒါမွမဟုတ္ ကြာတက္ လို ့ပဲ ေခၚလို ့
ရပါတယ္။

ဒီကစားနည္းမွာ ကဒ္ ၃၂ ကဒ္ပါပါတယ္။ လူ ၃ ေယာက္ ကေန ၄ ေယာက္အထိ
ကစားႏိုင္ပါတယ္။
ကဒ္ေလးေတြမွာ ရုပ္ပံုေလးေတြကို အမ်ိဳးတူအုပ္စုအလိုက္(ဥပမာ။ ။ ခရီးသြားယာဥ္-
ကား၊ ေလယာဥ္ပ်ံ၊ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္၊ သေဘၤာ) အေရာင္ေလးေတြနဲ ့ခြဲထားပါတယ္။
အုပ္စုတစ္မ်ိဳးမွာ ၄ ကဒ္ရွိပါတယ္။ အေရာင္တူကဒ္ေလးေတြရဲ ့ ဘယ္ဘက္ေထာင့္မွာ
အဲ့ဒီအုပ္စုမွာပါတဲ့ အမ်ိဳးအစား ၄ပံုကို ေဖၚျပထားပါတယ္။

ခြဲထားတဲ့ အုပ္စုေတြကေတာ့- ခရီးသြားယာဥ္၊ တူရိယာ၊ တိရိ စၦာန္၊ ပန္း(ေနၾကာပန္း၊ ဂႏၶမာ၊
ေခါင္းေလာင္းပန္း၊ စံပယ္ပန္း) ၊အသီး၊ ေတာ တိရိ စၦာန္ စသျဖင့္ (၈)အုပ္စု ရွိပါတယ္။

ကစားေတာ့မယ္ဆိုရင္ ကဒ္ေတြကို ေရာေမႊလိုက္ပါ။ ကဒ္ေတြကို ကစားတဲ့လူေတြအား
တစ္ခ်ပ္စီကုန္တဲ့အထိေ၀ပါ။ (ဖဲေ၀သလိုေပါ့)

၁။ ကစားတဲ့သူေတြက မိမိရတဲ့ ကဒ္ေတြကို အုပ္စု / အေရာင္ တူရာပံုေတြေတြ အလိုက္စီပါ။
ဥပမာ။ ။ ခရီးသြားယာဥ္- (ကား၊ ေလယာဥ္ပ်ံ၊ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္၊ သေဘၤာ)။
ပန္း(ေနၾကာပန္း၊ ဂႏၶမာ၊ေခါင္းေလာင္းပန္း၊ စံပယ္ပန္း)
မိမိမွာ ဘာပံုလိုေနတယ္ဆိုတာ ကို ကဒ္ေလးေတြရဲ ့ေဒါင့္မွာ ၾကည့္လို ့ရပါတယ္။

၂။ ကဒ္ေ၀တဲ့လူကစရပါမယ္။ သူကသူ ့ေဘးကလူကို သူလိုေနတဲ့ပံု တစ္ခု ရွိလားလို ့
ေမးရပါမယ္။ အထက္ကဥပမာအရဆိုရင္ မင္းမွာ သေဘၤာ ရွိလား၊ဒါမွမဟုတ္္ ေနၾကာပန္း
ရွိလားလို ့ေမး ရမယ္။ တစ္ခါေမးရင္ တစ္ပံုပဲေမးရပါမယ္။

၃။ အေမးခံရတဲ့သူမွာ အဲ့ဒီသူလိုတဲ့ ကဒ္ ရွိရင္ ေမးတဲ့သူကို အဲ့ဒီကဒ္ ေပး ရပါတယ္။
ေမးတဲ့သူက သူလိုတဲ့ေနာက္တစ္ကဒ္ကိုထပ္ေမးပါမယ္။ အေမးခံရတဲ့သူဆီမွာ
သူလိုခ်င္တဲ့ကဒ္မရွိေတာ့တဲ့အထိေမးရမွာပါ။ ၄ကဒ္ တစ္အုပ္စု စံုသြားရင္ ေအာက္ခ်ထားပါ။

၄။ အေမးခံရတဲ့သူဆီမွာ လိုခ်င္တဲ့ကဒ္ေတြ မရွိရင္ေတာ့ အေမးခံရတဲ့လူကေနာက္
သူ ့ေဘးကလူကို သူလိုေနတဲ့ကဒ္ေတြရွိမရွိထပ္ေမး ရပါမယ္။ ဒီလိုနဲ ့အစဥ္လိုက္ေမးသြားရပါမယ္။

၅။ ေနာက္ဆံုးမွာ ၄ မ်ိဳးတစ္စံု အမ်ားဆံုးရတဲ့သူကႏိုင္ပါတယ္။

စိတ္မဆိုးပါနဲ ့ ( Mensch ärgere Dich nicht )
● ဒီကစားနည္းကေတာ့ ျမန္မာေတြ ကစားၾကတဲ့ ေၾကြပစ္တာ၊ ပဆစ္ ကစားတာနဲ ့
ဆင္ပါတယ္။ ပန္းတိုင္ မေရာက္ခင္ ေနာက္ျပန္ျပန္ ဆင္းေနရလို ့ စိတ္မဆိုးပါနဲ ့
လို ့ဒီကစားနည္းေလးကို နံမယ္ ေပးထားပါတယ္။
● ကစားသူ ၂ ဦး ကေန ၄ ဦး
● အနီ။ အ၀ါ၊ အစိမ္း၊ အနက္ ေရာင္ အရုပ္ေလးေတြ တစ္ေရာင္ကို ၄ ရုပ္ ပါပါတယ္။
● အံစာတံုး ၁ တံုး ၊ ကစားတဲ့ ကဒ္ျပား ၃ ျခမ္း
ကစားတဲ့ ကဒ္ျပား ၃ ျခမ္း ကို မကစားခင္ တစ္ခ်ပ္ ထဲျဖစ္ေအာင္ ဆက္လိုက္ပါ။

၁။ ကစားသူေတြက မိမိ ႀကိဳက္တဲ့ အေရာင္ အရုပ္ေလးေတြေရြးလိုက္ပါ။
(အနီ။ အ၀ါ၊ အစိမ္း၊ အနက္)
၂။ အနီရုပ္ ၄ခုကို အနီေရာင္ B ေနရာ၊ အ၀ါရုပ္ ၄ခုကို အ၀ါေရာင္ B ေနရာ၊
အစိမ္းရုပ္ ၄ခုကို အစိမ္ေရာင္ B ေနရာ၊ အနက္ေရာင္ ၄ရုပ္ကို အနက္ေရာင္
B ေနရာ ေတြမွာစီလိုက္ပါ။
၃။ ဘယ္သူက အရင္စၿပီးကစား ရမယ္ဆိုတာကို ကေလးေတြဘာသာ သတ္မွတ္
ေပးပါ။ ဥပမာ ၊ အသက္ငယ္တဲ့သူ ကအရင္၊ ဒါမွမဟုတ္ အသက္ႀကီးတဲ့သူကအရင္
စသည္ျဖင့္ သတ္မွတ္ လိုက္ပါ။
အံစာကို တလွည့္စီပစ္ပါ။ (၆) ::: က်တဲ့သူက အရုပ္တစ္ရုပ္ စထြက္ရပါမယ္။
မိမိ အရုပ္ အေရာင္နဲ ့ A လို ့ေရးထားတဲ့ေနရာက စထြက္ရမွာပါ။
(၆)::: က်ရင္ အျမဲတမ္း ၂ခါ ပစ္ခြင့္ရွိပါတယ္။
ဒုတိယ အႀကိမ္ က်တဲ့ နံပတ္ အတိုင္း ျမွားျပထားတဲ့ လမ္းေၾကာင္းအတိုင္းဆက္ေရႊ ့
သြားပါ။ ေနာက္အလွည့္ေတြမွာလည္း ဒီအတိုင္းပဲဆက္ေရြ ့သြားပါ။
ေနာက္တခါ (၆) ::: က်ရင္ B မွာရွိတဲ့ ေနာက္တရုပ္ ကို A ကို္ေရြ ၿပီးစထြက္ႏိုင္ပါတယ္။
၄။ က်န္တဲ့သူေတြကေတာ့ (၆) ::: မက်မျခင္း အလွည့္က် ပစ္ပါ။ (၆)::: က်ရင္
စထြက္ပါ။ဒီလိုနဲ ့ကစားသူေတြအလွည့္က် အံစာပစ္လိုက္၊ ေရႊ ့လိုက္နဲ ့ကစားပါ။
၅။ သြားေနရင္းလမ္းမွာ တျခားအေရာင္ရွိေနရင္ ေက်ာ္သြားလို ့ရပါတယ္။
၆။ ကိုယ္ေရာက္ရမယ့္ အကြက္မွာ တျခားအေရာင္ရွိေနရင္၊ အဲ့ဒီ တျခားအေရာင္က
သူ ့ရဲ ့အိမ္ B ကို ျပန္ဆင္းေပးရပါမယ္။
၇။ အဲ့ဒီလိုနဲ ့အေရာင္တိုင္းဟာ သူ ့ပန္းတိုင္ျဖစ္တဲ့ a, b, c, d အကြက္ေလးေတြဆီ
ေရာက္ေအာင္သြားရပါမယ္။ a,b,c,d ေနရာေတြမွာ အရုပ္ေတြကိုေတာ့ ေက်ာ္
သြားလို ့မရပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ d ေနရာကို အရင္ျဖည့္ပါ။ ၿပီးမွ c, b ေနရာေတြကို ျဖည့္ပါ။
ေနာက္ဆံုး အရုပ္ကို ( a ) ေနရာမွွာ ျဖည့္ရပါမယ္။ အဲ့ဒီ ေနရာ ကို ေရာက္မယ္ အံစာနံပတ္ မက်မျခင္းမိမိအလွည့္ေရာက္တိုင္း အံစာပစ္ရပါမယ္။ ဥပမာ a ေနရာကိုေရာက္ဖို ့ ၂ လိုတယ္
ဆိုပါေတာ့။ ကိုယ္ပစ္တဲ့ အံစာက ၅ က်တယ္ဆိုရင္ ဘာမွလုပ္လို ့မရပါဘူး။
ေနာက္လူကို အလွည့္ေပးရပါမယ္။ ေနာက္ ကိုယ့္အလွည့္မွာ ထပ္ႀကိဳးစားတာေပါ့။
၈။ ပန္းတိုင္ကို (၄)ရုပ္စလံုး အရင္ေရာက္တဲ့သူက ပထမ ၊ ဒုတိယေရာက္တဲ့သူက
ဒုတိယ... စသျဖင့္ အႏိုင္ရၾကပါတယ္။

ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ဘာလိုလိုနဲ ့ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္လည္း မၾကာခင္ကုန္ေတာ့မယ္။ ဒီႏွစ္ထဲမွာ က်မ

Blog ေတြကို ေတာ္ေတာ္ေလးလည္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ က်မရဲ ့ Bolg ေလးကို

၂၀၀၇ ေလာက္ကစၿပီးေရးျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့ ဘယ္မွလည္းမလည္ျဖစ္၊ ဘယ္သူကမွ

လည္း လာမလည္ၾက နဲ ့က်မတေယာက္ထဲပဲ။

၂၀၀၈ ေလာက္ေရာက္ေတာ့ မလု ရဲ ့ Blog ကတဆင့္ ဘေလာ့ တခ်ိဳ ့ကို

သြားလည္ျဖစ္တယ္။ စႏၵကူး၊ ထမင္းအိုး၊ ျမဴး၊ We she me, မမိုးခ်ိဳသင္း၊

စုဘူးအိမ္ တို ့ဆီ ပံုမွန္ေရာက္ျဖစ္တယ္။ အဲ့ဒီတုန္းကျမန္မာလိုကလည္း

မရိုက္တတ္ေတာ့ Comment ေတြ၊ Cbox ေတြမွာလည္း

သိပ္မေရးျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။

၂၀၀၉ ခု ၄လပိုင္းမွာ ျမန္မာလိုရိုက္လို ့အဆင္ေျပေရာ က်မ ေျပာခ်င္တာ

ေတြ၊ေရးခ်င္တာေတြ ေတာ္ေတာ္ေလး ေ၇းျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဘေလာ့ေတြဆီ

လည္း ေတာ္ေတာ္ေရာက္ျဖစ္တယ္။ဒီလိုနဲ ့က်မ အတြက္ ရင္ဖြင့္ရာ ေနရာ

အသစ္ေလးတခုရခဲ့တယ္။ မိတ္ေဆြသစ္ေတြလည္းတိုးခဲ့တယ္။

အရင္က အိမ္ရယ္၊ အလုပ္ရယ္ပဲရွိခဲ့တဲ့ က်မ အခုေတာ့ အားခ်ိန္ရတာနဲ ့

ဘေလာ့ေတြဆီသြားလည္၊ အေတြ ့အႀကံဳေတြ ဖလွယ္ၾက၊ ဟင္းခ်က္နည္းေတြ

စမ္းသပ္လိုက္နဲ ့ က်မအတြက္အိမ္လြမ္းခ်ိန္၊ ေတြးခ်ိန္၊ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိတဲ့

အခ်ိန္ေတြ နဲလာတယ္။ တေျဖးေေျဖးနဲ ့က်မေပ်ာ္လာတယ္။ ေနရတာ

အဓိပၸါယ္ရွိလာသလိုပဲ။အရင္က က်မညတိုင္းလိုလို ျမန္မာျပည္ ကိုအိပ္မက္

မက္တယ္။ မနက္တိုင္း Thomas ကို ေျပာျပေလ့ရွိတယ္။ ဒီႏွစ္ေတာ့ အဲ့ဒီ

အိပ္မက္ေတြ သိပ္မမက္ေတာ့ဘူး။

တကယ္ေတာ့ ဘေလာ့ေလးေတြကတဆင့္ ျမန္မာစာေတြဖတ္ရ၊ လြမ္းေနတဲ့

ျမန္မာ အစားအစာေတြ ျမင္ရ၊ ဟင္းခ်က္နည္းသစ္ေတြရ၊ ျမန္မာသူငယ္ခ်ငး္

ေတြရခဲ့တယ္။တေယာက္နဲ ့တေယာက္ မေတြ ့ဘူး၊ မသိဘူးၾကေပမဲ့ သံေယာဇဥ္

ေလးေတြရွိၾကတယ္။သူတို ့ဆီကိုက်မ သြားမလည္ရတဲ့ေန ့ေတြဆို တခုခု

ဟာေနသလိုပဲ။

က်မဆီ လာလည္ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ကိုလည္း က်မ အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

က်မကို ဗဟုသုတေတြေပးတဲ့ ဘေလာ့ေရးသူ အားလံုးကိုလည္း အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

သူငယ္ခ်င္းမ်ားအားလံုး ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ ့စြာျဖင့္ ၂၀၀၉ မွ ၂၀၁၀ ႏွစ္သစ္ကို

ကူးေျပာင္းႏိုင္ၾကပါေစလို ့ဆုမြန္ေခြ်လွ်က္...........

ႏိုင္ငံတကာဆက္ဆံေရးပညာ ဌာန (၂၅)ႏွစ္ေျမာက္ အမွတ္တရ

က်မတို ့က ကမာ႐ြတ္၊လွည္းတန္းမွာေနတာဆိုေတာ့ တကၠသိုလ္ေျမနဲ ့ငယ္ငယ္ ေလးကတည္းကနီးစပ္လာခဲ့ရတာပါ။ က်မ (၅)ႏွစ္သမီးအ႐ြယ္ကတကၠသိုလ္ အႏုပညာအသင္းမွာ ကဗ်ာလြတ္စသင္ခဲ့ရတာ မွတ္မိေသးတယ္။ က်မတို ့ကို ထိန္းေပးတဲ့ အစ္မေတြက တကၠသိုလ္ ၀န္ထမ္းေတြရဲ ့ ေဆြမ်ိဳးေတြျဖစ္ျပန္၊ အေဒၚကလည္း ဓါတုေဗဒ႒ာနမွာဆရာမဆိုေတာ့ သူတို ့နဲ ့အတူတူ ေက်ာင္း၀င္း ထဲမၾကာခဏေရာက္ ဘူးေနတယ္။ RC ထဲမွာလုပ္တဲ့ တိုင္းရင္းသားေစ်းေရာင္းပြဲေတြမွာ ကိုႀကီးနဲ ့အတူ မုန္ ့ ေလွ်ာက္ စားၾကတာ၊ျပထားတဲ့အ႐ုပ္ေလးေတြလိုခ်င္လို ကံစမ္းမဲႏႈိက္ၾကတာေတြတခါတခါ သတိရမိေသးတယ္။ တိုင္းရင္းသား၀တ္စံုေတြ၀တ္ထား ၾကတာေတြ ့ေတာ့ဘာရယ္ မဟုတ္ဘူး က်မလည္း အေဖေသြး ျဖစ္တဲ့ မြန္တိုင္းရင္းသားျဖစ္ရတာဂုဏ္ယူမိတယ္။ အသက္ၾကီးလာလို ့တကၠသိုလ္ေရာက္ရင္ မြန္စာသင္မယ္လို ့စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ဘူးတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်မ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့ တိုင္းရင္းသားစာေပနဲ ့ယဥ္ေက်းမႈ အဖြဲ ့ ေတြနဲ ့ ေ၀းသြားခဲ့ရတယ္။က်မတို ့ ငယ္ငယ္က ေရကူးသင္ၾကေတာ့ အင္းယားကန္မွာ။ ေရသြားကူးတိုင္း ေက်ာင္း၀န္းထဲကျဖတ္ေလွ်ာက္ရင္း တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ၊ေက်ာင္း သားေတြကို အားက်မိတယ္။ က်မေနတဲ့ေက်ာင္းက ပညာေရးတကၠသိုလ္ လက္ေအာက္မွာ႐ွိေတာ့ သၾကၤန္ကပြဲ ေတြဆို တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတြနဲ ့တြဲကျဖစ္တယ္ေလ။ အဲ့ဒီတုန္းက က်မတို ့ ကေလးေတြ က တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူေတြကိုေငးခဲ့ရတာေပါ့။ (၁၀)တန္းေရာက္ေတာ့ ပုဂံလမ္းမွာ က်ဴ႐ွင္တက္ေတာ့ ေက်ာင္း၀န္းထဲကို ေရာက္ျပန္ေရာ။ပုဂံေဆာင္မွာ စာသင္ေတာ့ အေဆာင္သူေတြရဲ ့ဘ၀ကိုေတြ ့ၿပီး အေဆာင္သူျဖစ္ခ်င္ခဲ့ဘူးေသးတယ္။တခါတေလသထံုလမ္းမွာခေရပန္းေတြ ေကာက္ၾကတာမွတ္မိေနေသးတယ္။ က်မ ငယ္ငယ္ကတည္းက အေမကသူတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ ဘ၀က အေၾကာင္း ေတြကို မၾကာခဏေျပာျပေလ့႐ွိတယ္။ သူတို ့ အေဆာင္သူဘ၀ေတြ၊ အေဆာင္ ္ညစာစားပြဲေတြ၊ သူတို ့ေခတ္က တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား အဆိုေတာ္ေတြ၊သူတို ့ ေခတ္က ႀကံဳေတြ ့ခဲ့ရတဲ့ လႈပ္႐ွားမႈအေၾကာင္းေတြစတာေတြကို နားေထာင္ရင္း တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူတေယာက္ရဲ ့ဘ၀ကို စိတ္ကူးရင္ခဲ့ဘူးတယ္။ အေမကေျပာဘူးတယ္။ တကၠသိုလ္ေရာက္ရင္ အေဆာင္ေနမွတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူပီသတယ္တဲ့။ ဒါေပမ့ဲက်မ အေဆာင္သူမျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ အေဖေျပာျပတဲ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀ကလည္း စိတ္၀င္စားဖို ့ ေကာင္းတဲ့ဇာတ္လမ္းေတြေပါ့။အေဖ ကေက်ာင္းတုန္းက အားကစားလုပ္ျပီး သူေရကူးတာ၊ မာရသြန္ေျပးတာ၊ လက္ေ၀ွ ့ထိုးခဲ့တာ၊လက္သီးသိန္းညြန္ ့ဆိုၿပီး နံမယ္တြင္ခဲ့တာ စတာေတြကိုနားေထာင္ရျပန္ေတာ့ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြရဲ ့ဘ၀ေတြကို အားၾကမိခဲ့ရတာပါ။ သူတို ့ေခတ္ကေက်ာင္းသားအေရအတြက္ကနဲေတာ့ လူတိုင္းကိုသိၾကတယ္။ ေက်ာင္းသားတိုင္းလိုလိုကို လွည္းတန္းကဆိုင္ေတြကသိၾကတာ။အေဖ၊အေမတို ့နဲ ့ လွည္းတန္းထိပ္လမ္းေလွ်ာက္ရင္ပဲ လွည္းတန္းထိပ္ကဆိုင္ေတြက ႏႈတ္ဆက္ၾက၊ အခ်ိန္ရရင္ ေ႐ွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြေျပၾကတာေတြကိုၾကည့္ၿပီး တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူျဖစ္ရမွာ ေတြးျပီး ဂုဏ္ယူမိဘူးတယ္။ ဒီလိုနဲ ့က်မတကၠသိုလ္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ IR တက္ခြင့္ရတယ္။ က်မက တကယ္ေတာ့ အဂၤ်င္နီယာျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာ။ (၈)မွတ္နဲ ့ျပဳတ္ခဲ့ရတယ္။ ဒါကလည္းက်မရင္းႏွိးခဲ့တဲ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ က်င္လည္လာဖို ့ အေၾကာင္းဖန္ လာတာေနမွာပါ။ က်မတို ့က IR 2nd Batch ပထမ(၂)ႏွစ္ေတာ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ လႈိင္နယ္ေျမမွာ အခ်ိန္ျပည့္တက ခဲ့ရတယ္။ က်မတို ့ IRမွာ ဘာသာတိုင္းကိုအဂၤလိပ္ လိုသင္ရတယ္။ျမန္မာစာကလြဲလို ့ေပါ့။ စစခ်င္းေတာ့ ေတာ္ေတာ္အခက္ေတြ ့ရတယ္။ ပထမႏွစ္မွာ ဆရာမေဒၚစန္းစန္းတင္ ကElements of political Thought ကို သင္တယ္။ ခက္လိုက္တာ။Plato တို ့ ့Aristotleတို ့့....Political geography ဆို မနဲလိုက္ရတယ္။ Dictionary တအုပ္နဲ ့ဟိုလွန္ဒီလွန္ေပါ့။ ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသူဘ၀ ကက်မအတြက္ ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းသား။ အဂၤလိပ္ေ၀ါဟာရ အသစ္ေတြနဲ ့ ့့လံုးပန္းေနခဲ့ရတာ။ က်က္လိုက္ရတဲ့စာကေတာ့ အျမဲတမ္းပဲ။ ဒီၾကားထဲမွာပဲ က်မတို ့ ကို ကူညီစာသင္ေပးတဲ့ ဆရာတေယာက္ ရခဲ့တယ္။ သူ ့ေၾကာင့္ စာေတြက်က္ရတာ လြယ္ကူသြားရတာ။ သူ ့ေၾကာင့္လည္း က်မ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူဘ၀ တေလွ်ာက္ စာနဲ ့ပတ္သက္ရင္ အခက္အခဲေတြလြယ္ကူစြာေက်ာ္လႊားႏိုင္ခဲ့တယ္။ဆရာမျဖစ္တဲ့အထိ သူ ့အကူအညီေတြရခဲ့တယ္။ ဒုတိယႏွစ္ေရာက္ေတာ့ က်မသူငယ္ခ်င္းအသစ္အုပ္စုထဲေရာက္သြားတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူဘ၀ဆိုတာ နဲနဲပီျပင္လာရတာ။ က်မတို ့အဖြဲ ့က စစခ်င္း (၄)ေယာက္။ေတာ္ေတာ္ေလး သူမ်ားမ်က္စိ ေနာက္တဲ့ အုပ္စုေပါ့။ ဂုဏ္ထူးတန္းခြဲမွာမို ့လည္း တဘက္ကႀကိဳးစားၾကရသလို၊တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူတေယာက္ရဲ ့အေပ်ာ္ဆံုးအခ်ိန္ေတြကိုလည္း ရခဲ့တယ္။ ျပန္ေတြးတိုင္းသတိရတယ္။သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္းသတိရတယ္။ ဒီလိုနဲ ့၁၉၈၈ မွာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ႀကီးကို ေရာက္ခဲ့တယ္။ က်မတို ့သူငယ္ ္ခ်င္းေတြ ဂုဏ္ထူးတန္း၀င္ၾကတယ္။ေက်ာင္းဖြင့္စကေတာ့ ေပ်ာ္သား။ ဒါေပမဲ့သိပ္မၾကာပါဘူး ေက်ာင္းေတြပိတ္လိုက္တယ္။ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္ေတာ့ တခ်ိဳ ့သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ အေ၀းကိုေရာက္ သြားၾကတယ္။ က်မစိတ္ကူးရင္ခဲ့တဲ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ ဘ၀ေလးလည္း ပ်က္မတတ္ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ေက်ာင္းေတြဖြင့္လိုက္ပိတ္လိုက္ၾကားကပဲ က်မတို ့ အုပ္စု ရသမွ်အခ်ိန္ေလးေတြမွာ ေပ်ာ္စရာ အမွတ္တရေတြခ်န္ ထားခဲ့ၾကတယ္။ ေက်ာင္းဖြင့္တဲ့ အခ်ိန္တိုေလးအတြင္းမွာ Tutorial ေတြအလြတ္ေျဖႏိုင္ဖို ့ စာေတြက်က္ရ၊ Term Paperေတြေရးၾက၊ Seminar ေတြမွာ ျငင္းၾကခုန္ၾက၊ စာၾကည့္တိုက္ေတြသြားၾက၊ သင္တန္းေတြတက္ၾကနဲ ့့အခ်ိန္အမ်ားစုဟာ စာေတြနဲ ့ ကုန္ခဲ့ရတယ္။ က်မ ငယ္ငယ္က အေတြးထဲ၊စိတ္ကူးထဲက တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူ ဘ၀ကိုေတာ့ အျပည့္အ၀မရခဲ့ဘူးလို ့ေျပာရမွာပါ။ ဒါနဲ ့ပဲေက်ာင္းၿပီေတာ့ ဌာနမွာ အလုပ္ျပန္၀င္တဲ့အခါ က်မရင္းႏွီးခဲ့တဲ့ တကၠသိုလ္ႀကီးမွာ ဆက္လက္က်င္လည္ခဲ့ရျပန္တယ္။ အဲ့ဒီေတာ့မွ IR ဌာနနဲ ့ တကယ့္ကိုရင္းႏွီးလာရတယ္။ ဌာနက ဆရာႀကီးေတြ၊ဆရာမႀကီးေတြနဲ ့ပိုရင္းႏွီးလာ ရတယ္။ က်မ ေလးစားရတဲ့ ဆရာဦးထိန္၀င္း အပါအ၀င္ ဆရာ၊ဆရာမမ်ား က က်မတို ့့ ေပၚေစတနာထားၾကပါတယ္။ဌာနမွာအားလံုးဆိုးတူေကာင္းဖက္ တိုင္တိုင္ မင္မင္နဲ ့့ ေပ်ာ္စရာအခ်ိန္ေလးေတြျဖစ္ခဲ့ရျပန္ေ၇ာ။ ဒီအေပ်ာ္ေလးေတြက ၁၉၉၉ မွာ ၿပီးဆံုးဖို ့ျဖစ္လာတယ္။ ၁၉၉၈ မွာThomas က ရန္ကုန္က တကၠသိုလ္ တခုမွာ ေက်ာင္းလာတက္တယ္။ က်မတို ့ႏွစ္ေယာက္တကၠသိုလ္ျခင္းမတူေပမဲ ့့ သူတို ့ကိုသင္တဲ ့ဆရာတခ်ိဳ ့ဟာ က်မဆရာေတြျဖစ္ျပန္ေတာ့ ေျပာစရာေခါင္းစဥ္ေလးေတြ ႐ွိလာတာေပါ့။ အခုထိက်မတို ့ႏွစ္ေယာက္ ရန္ကုန္က တကၠသိုလ္အေတြ ့အႀကံဳေတြ ေျပာျဖစ္ၾကတုန္းပါ။က်မက်င္လည္ခဲ့တဲ့ တကၠသိုလ္ႀကီး ကို ၁၉၉၉ မွာ စြန္ ့ခြာခဲ့ရတယ္။ စိတ္ထဲမွာတကယ့္ကို၀မ္းနည္းခဲ့ရတယ္။ က်မအတြက္ေတာ့ တကၠသိုလ္ဆိုတာ စိတ္ကူးေတြ အေကာင္အထည္ေဖၚတဲ့ေနရာ၊ စိတ္ကူးေတြပ်က္ျပယ္ရတဲ့ေနရာ၊ေပ်ာ္စရာေတြ ဆံုေတြ ့ရတဲ့ေနရာ၊ လြမ္းစရာေတြ ႐ွိခဲ့တဲ့ေနရာတခုပါပဲ။က်မငယ္ငယ္ကတည္းက အေတြးထဲ၊စိတ္ကူးေတြထဲမွာ ႐ွိခဲ့ရတဲ့ တကၠသိုလ္ႀကီးနဲ ့က်မဘ၀ရဲ ့အခ်ိန္အမ်ားစုကုန္လြန္ခဲ့ရတဲ့ IR ဌာန၊ ျပန္ေတြးတိုင္း လြမ္းမိတဲ့တကၠသိုလ္ႀကီးနဲ ့IR ဌာန၊ က်မကို ပညာေပးခဲ့တဲ့ တကၠသိုလ္ႀကီးနဲ ့IR ဌာန၊ အခုေတာ့ IR ဌာနႀကီးလည္း (၂၅)ႏွစ္ျပည့္ခဲ့ၿပီ။ က်မကဌာနကိုစြန္ ့ခြာၿပီးအေ၀းကို ေရာက္ေနေပမဲ့ IRဌာနကေတာ့ တကၠသိုလ္ႀကီးထဲမွာ ႐ွိေနတုန္းပါ။ က်မအေတြးထဲမွာ လည္း ဌာနကိုသတိရေနတုန္းပါ။ က်မသူငယ္ခ်င္းမ်ားလည္း က်မလိုပဲ တကၠသိုလ္ႀကီးနဲ ့IR ဌာနကို သတိရေနၾကမွာပါ။ ၂၇.၁၂.၀၉ မွာ ဆီဒိုးနားမွာက်င္းပမဲ့ IR ဌာန ၂၅ႏွစ္ျပည့္ ေငြရတုအခမ္းအနား နဲ ့ ဆရာ ကန္ေတာ့ပြဲ၊မိတ္ဆံုစားပြဲကိုေတာ့ က်မသြားႏိုင္မွာမဟုတ္ေပမဲ့ အေ၀းကေန သတိရေနမွာပါ။ ( ကံ့ေကာ္ပန္းေတြနဲ ့ ၊ အမွတ္တရ႐ွိခဲ့ဖူးသူ အားလံုးကို သတိရလွ်က္...)