Saturday 12 December 2009

မတူညီတဲ ့ လူ ့အဖြဲ ့အစည္း ႏွစ္ခု

တေန ့ က်မမိတ္ေဆြ ဂ်ာမန္အမ်ိဳးသမီး တစ္ဦးအိမ္လာလည္ပါတယ္။ ဟိုေျပာဒီေျပာ

နဲ ့ဂ်ာမန္လူ ့အဖြဲအစည္းအေၾကာင္းေရာက္သြားတယ္။


အရင္တုန္းက ဂ်ာမန္မိသားစုေတြဟာ စည္းစည္းလံုးလံုးနဲ ့ တေယာက္နဲ ့တေယာက္

ရိုင္းပင္းၾကတယ္တဲ့။ က်မတို ့အာရွတိုက္က မိသားစုေတြလိုပါပဲတဲ့။ အခုလက္ရွိ

အေျခအေနကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးေျပာင္းလဲေနၿပီ။ မိသားစုပံုစံ၊ ပ်ိဳးေထာင္မႈ

ပံုစံေတြက ေျပာင္းလဲေနၿပီ။ ဟုတ္တယ္။ က်မ ျမင္ေန၊ေတြ ့ေန၊ ၾကားေန ရ တာ

ေတြဟာ က်မႀကီးျပင္းလာတဲ့ပတ္၀န္းက်င္နဲ ့ တျခား စီပါပဲ။


ဒီမွာလူေတြက ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အဓိကထားၾကတယ္။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ေတာ့

တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္တယ္ေပါ့ေလ။ ကေလးဘ၀ထဲက မိဘက ကိုယ့္ေျခေပၚ

ကိုယ္ရပ္တည္ႏိုင္ေအာင္ပ်ိဳးေထာင္ေပးတယ္။ ကေလးက ကိုယ့္ရဲ ့အေတြအႀကံဳ

ေပၚမူတည္ၿပီး အစစ သင္ယူရတယ္။ ဒီေတာ့ ကေလးက ငါလုပ္မွျဖစ္မွာ ၊

ငါသာအေရးပါတယ္။ ငါ့ကိုယ္ငါသာ ကိုးကြယ္ရာျဖစ္လာတယ္။

ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ မိဘက ေႏြးေထြးမႈကိုေပးတယ္။ အမွားမၾကံဳရေအာင္

သူတို ့ရဲ ့အေတြ ့အႀကံဳေတြအရ နည္းလမ္းညႊန္ျပတယ္။ သားသမီးက

မိဘစကားကိုနားေထာင္တယ္။ ယံုၾကည္စြာနဲ ့နာခံတယ္။


ဒီက လူေတြက ငယ္ငယ္ကတည္းက ကိုယ္တတ္ေၾကာင္းသိေၾကာင္း

ထုတ္ေဖၚေျပာတတ္ၾကတယ္။ ဒီ ေတာ့ ကေလးဘ၀ထဲက သူသိ၊သူတတ္၊

သူသာလွ်င္အေရးအပါဆံုးလို ့ထင္ၾကတယ္။ ျမန္မာေတြကေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္

ႏွိမ့္ခ်တတ္ဖို ့၊ မေထာင္လႊားဖို ့၊မေမာက္မာဖို ့ဆံုးမၾကတယ္။ ကိုယ့္အလုပ္နဲ ့

ကိုယ္သိေၾကာင္းတတ္ေၾကာင္းကိုျပတတ္ၾကတယ္။


ကေလးေတြႀကီးလာေတာ့ သူမ်ားေျပာတာနားမထာင္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ သူမ်ားဆီ

ကမသင္ယူခ်င္ေတာ့ဘူး။ လူႀကီးေတြက အျမင္မေတာ္လို ့ဆံုးမတာကို နားမေထာင္၊

လွ်စ္လ်ဴရႈ ့ၿပီး ျပန္ရန္ေတြ ့ေနတဲ ့လူငယ္ေတြကို ေတြ ့ဖူးးတယ္။ ၾကာေတာ့ လူႀကီး

ေတြလည္း မေျပာေတာ့ပဲ ဒီအတိုင္းပဲၾကည့္ေနလိုက္ၾကေတာ့တယ္။

ျမန္မာကေလးေတြကိုေတာ့ လူႀကီးေျပာစကားနားေထာင္ဖို ့၊ ျပန္မေျပာဖို ့၊

သူမ်ားဆံုးမရင္နာခံဖို ့လူႀကီးေတြကဆံုးမၾကတယ္။


ဒီႏိုင္ငံမွာ မိဘနဲ ့သားသမီးၾကား၊ ေမာင္ႏွမေတြၾကား၊ လင္မယားၾကား၊ ဆရာတပည့္

ၾကား၊ လူႀကီးလူငယ္ၾကား၊ လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ေတြၾကားမွာ ရိုေသေလးစားမႈေတြ နဲ

လာတယ္။ စည္းလံုးမႈ၊ ညွာတာမႈေတြ နဲလာတယ္။ တာ၀န္ယူခ်င္စိတ္ေတြ နဲလာတယ္။

ငါဆိုတဲ့ အတၱ အေတြးေတြပို မ်ားလာတယ္။ ငါလုပ္ခ်င္တာလုပ္လို ့ မရတဲ့အခါမွာ စိတ္ဓါတ္ေတြက်လာၾကတယ္။ ေဒါသေတြႀကီးလာၾကတယ္။ အဆိုးဖက္ကျမင္လာ

ၾကတယ္။ သူမ်ားအေပၚ အျပစ္ရွာၾကတယ္။ အနတၱ ကို မသိၾကဘူး။ဒီလိုနဲ ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ

ေတြနဲလာၾကတယ္။ အထီးက်န္ဆန္လာၾကတယ္။


တခါတေလ သူတို ့ကို ျပသနာတခုခုကို ရင္ဖြင့္ျပမိရင္ မႏွစ္သိမ့္တတ္ဘူး။

အားမေပးတတ္ဘူး။ အကြဲ၊အပ်က္ဘက္ကိုဦးတည္ၿပီး အၾကံေပးၾကတယ္။

ျမန္မာေတြကေတာ့ ႏွစ္သိမ့္အားေပးၾကတယ္။ အျပဳသေဘာနဲ ့ အၾကံေပးၾကတယ္။

အေကာင္းဖက္က ေတြးေပးၾကတယ္။


ဒီလူ ့အသိုင္းအ၀ိုင္းထဲမွာေနေနတဲ ့က်မ၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ တစ္ကိုယ္ုေကာင္းမဆန္

မိေအာင္၊ မေမာက္မာမိေအာင္သတိေပးေနရတယ္။ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ျမန္မာ့

ဓေလ့ကို လည္းပိုၿပီးတန္ဖိုးထားလာရတယ္။ တခါတေလၾကေတာ့လည္း

က်မတုိ ့ရဲ ့ႏွိမ့္ခ်၊က်ိဳးႏြံတတ္မႈဟာသူတို ့အျမင္မွာ ငတံုးငအလိုထင္ၿပီး ႏွိမ္ခ်င္၊

အႏိုင္က်င့္ခ်င္ၾကတယ္။ စမ္းၾကည့္ၾကတာေပါ့ေလ။ တေျဖးေျဖးနဲ ့ေတာ့ က်မတုိ ့ရဲ ့

ႏွိမ့္ခ်၊က်ိဳးႏြံတတ္မႈ စတဲ့ ဓေလ့ေတြကို သူတို ့နားလည္ လာၾကပါတယ္။

အဲ နားမလည္ႏိုင္တဲ့သူဆိုရင္ေတာ့ အဲ့ဒီသူကို အတတ္ႏိုင္ဆံုးေရွာင္ ေနလိုက္ပါတယ္။

7 comments:

rose of sharon said...

ဟုတ္တယ္... တခါတေလ သေဘာေကာင္းတာကို ငေပါလို႔ထင္တဲ႔သူေတြရွိတယ္... သူတို႔လူမ်ိဳးေတြက သူတို႕စရိုက္နဲ႔မတူရင္ ေဂါက္တယ္ထင္တတ္ၾကေသးတာ... (ကိုယ္ေနတဲ႔ေနရာကလူေတြကိုေၿပာတာေနာ္... ဂ်ာမန္ေတြအေၾကာင္း ရွင္ေလးေၿပာသေလာက္ဘဲသိတာ)

ksanchaung said...

ဆုတ္ကပ္ကို ေရာက္ေနၿပီလုိ႔ ေျပာၾကတယ္။ ျမန္မာေတြၾကားထဲမွာလည္း ဒီလိုအတၱဆန္တာမ်ဳိးေတြ အေႏွးနဲ႔အျမန္ ေတြ႕ရမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အသက္ရွင္တဲ့အခုိက္အတန္႔ မေကာင္းတာေတြပယ္ၿပီး အေကာင္းဆံုးေနျပသြားႏုိင္ဖုိ႔ ပိုအေရးႀကီးတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။

PAUK said...

ဒီက သတင္းလိုင္းဆို ဖြင့္ကို မဖြင့္သေလာက္ပါပဲ။။
စိတ္မခ်မ္းသာလြႏ္းလို႔ပါ။။

လသာည said...

ျမန္မာတို႔ရဲ့ ဓေလ့စရိုက္ေကာင္းကြက္ေတြကို မီးေမာင္းထိုးတင္ျပေပးသြားတာ အရမ္းကိုဖတ္လို႔ေကာင္းပါတယ္

ျမတ္ႏိုး said...

I like this post. i can see gd point and bed point.

But,... I think some r now disappear in MM.

ဇြန္မိုးစက္ said...

ရုံးမွာလည္း ကုိယ့္ထက္အသက္အရြယ္နဲ႔ ရာထူးႀကီးသူေတြကုိ တေလးတစားနဲ႔ဆက္ဆံရင္ေတာင္ ခပ္တုံးတုံးအအလုိ႔ အထင္ခံရေသးတယ္။ ညီမတုိ႔အေနနဲ႔ေတာ့ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈဓေလ့ေတြကုိ မစြန္႔လႊတ္ဘဲ စြဲျမဲက်င့္သုံးေနဆဲပါ။

Shinlay said...

လာလည္ၾကတာေက်းဇူးတင္ပါတယ္။