အခုတေလာ

အခုတေလာ ေအးကလည္းေအး နဲ ့ေနရထိုင္ရတာသိပ္မေပ်ာ္ဘူး။
ဒီႏွစ္ဆန္းကစၿပီး အလုပ္သြားရင္စီေနၾက ရထားက (၁၀)မိနစ္ ေနာက္က်
မွ လာေတာ့တယ္။ အလုပ္ခ်ိန္နဲ ့အဆင္မေျပေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ အရင္က
ထြက္ေနက် အခ်ိန္ထက္(၄၅)မိနစ္ ႀကိဳထြက္ရတယ္။ အလုပ္ေရာက္ေတာ့
(၁)နာရီေလာက္ ေစာေနျပန္ေရာ။

ရထားေတြက အခုတေလာ ေနာက္က်တတ္ျပန္တယ္။ မနက္ေစာေစာ
ေအးကလည္းေအးနဲ ့ဘူတာမွာ ေနာက္က်တဲ့ ရထားကိုေမွ်ာ္ရတာ
မလုပ္ခ်င္ဆံုးပဲ။

အလုပ္ကိုေစာေစာသြားရေတာ့ ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲႀကီး။ မနက္(၇)နာရီ ဆိုေပမဲ့
ေမွာင္ေနတုန္း။ လမ္းေပၚမွာ ကိုယ့္လို အလုပ္သြားတဲ့သူတစ္ေယာက္ႏွစ္ေယာက္
ကလြဲလို ဘယ္သူမွမရွိဘူး။

၀တ္ရတာက ၾကက္သြန္ဥလို တစ္လႊာၿပီးတစ္လႊာ အထပ္ထပ္။ ရွိတဲ့ ဂ်ာကင္ (၂)
ထည္နဲ ့ဂ်င္းေဘာင္းဘီပဲ အျမဲတမ္းျမင္ေနရေတာ့ စိတ္ညစ္လာၿပီ။
ေပါ့ေပ့ါပါးပါး၊ လွလွပပေလး၀တ္ၿပီး ေလွ်ာက္သြားခ်င္တယ္။ လက္အိပ္ေတြ၊
ေခါင္းစြပ္ေတာ့၊ လည္စည္းေတြ လႊတ္ပစ္ခ်င္ၿပီ။

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း လူကထိုင္းထိုင္းမႈိင္းမႈိင္း၊ ျပတင္းေပါက္ကလွမ္း
ၾကည့္ေတာ့လည္း ေနေရာင္မရွိ မႈိင္းတိုင္းတိုင္း။ ဟင္းခ်က္ခ်င္စိတ္လည္း
မရွိ။ ေစ်းျပန္ထြက္၀ယ္ခ်င္စိတ္လည္းမရွိ။

ေတာ္ပါေသးရဲ ့ အခုတေလာ စာရြက္စာတမ္းေတြနဲ ့ပတ္သက္ၿပီး အလုပ္
မ်ားေနလို ့။ လိုတာေတြရွာလိုက္၊ ဖုန္းေတြဆက္လိုက၊္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ ့
ေတြးၿပီးေပ်ာ္လိုက္ နဲ ့အခ်ိန္ကုန္သြားတယ္။

ေဆာင္းတြင္းကုန္ၿပီး ေနေရာင္ေႏြးေႏြးေလးကို ေတာ့ေတာင္းတမိတယ္။