ဘက္စံုကၽြမ္းက်င္သူ

ယခုေခတ္မွာနည္းပညာေတြ ေနရာတိုင္း မွာတအားတိုးတက္လာပါတယ္။

တိုးတက္လာတဲ့နည္းပညာေတြနဲ ့အတူက်မတို ့ရဲ ့ဦေႏွာက္ ကလည္း

လိုက္ေလွ်ာညီေထြတိုးတက္ေနရပါတယ္။ က်မ ဒီကို (ဂ်ာမနီကို)ေရာက္

ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးေလ့လာရတယ္၊သင္ယူရတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာတုန္းက

မေတြ ့ဘူး၊မသံုးဘူးတာေတြ ကိုနည္းမ်ိဳးစံုနဲ ့ႀကိဳးစားသင္ယူခဲ့ရတယ္။

(၁၀)ႏွစ္ေက်ာ္လာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးသိလာၿပီေပါ့ေလ။

ဒါေပမဲ့ဒီ(၁၀)ႏွစ္အတြင္းမွာပဲ သင္ခဲ့သိခဲ့တာေတြက ေခတ္မမီေတာ့ျပန္ဘူး။

ဆက္သင္ေနရျပန္ေရာ။


အရင္က ရထားလက္မွတ္၀ယ္ရင္ ဘူတာက ေကာင္တာမွာသြား၀ယ္ရံုပဲ။

ဘယ္လိုေျပာ၀ယ္ရမယ္ဆိုတာ က်မသင္ထားၿပီပါၿပီ။ ၀ယ္လည္း၀ယ္တတ္ေနၿပီ။

အခုေတာ့ ဘာတဲ့ Fahrkartenautomat လက္မွတ္ေရာင္းတဲ့စက္မွာ၀ယ္ရမယ္တဲ့။

တခ်ိဳ ့လက္မွတ္ေတြက စက္မွာပဲ၀ယ္လို ့ရသလို၊ စက္မွာ၀ယ္ရင္ေစ်းသက္သာ

ျပန္ေရာ။ အရင္တုန္းကရွိတဲ့ စက္ေတြကသာမန္ ရိုးရိုးစက္ေတြပါ။ အခုေနာက္ပိုင္း

စက္အသစ္ေတြ လဲလိုက္ေတာ့ က်မလည္းစက္အသစ္ကို ေလ့လာရေတာ့တာေပါ့။

အစပိုင္းေတာ့ ဟိုႏွိပ္ဒီႏွိပ္။ လိုခ်င္တာက မထြက္၊ မလိုခ်င္တာေတြထြက္လာ။

အေနာက္မွာေစာင့္ေနတဲ့လူေတြက စိတ္မရွည္။ က်မကႏိုင္ငံျခားသားဆိုေတာ့

စာမွဖတ္တတ္ရဲ ့လားလို ့ထင္ခ်င္ထင္မွာ။ မတတ္ႏိုင္ပါဘူး။ ကိုယ္လိုခ်င္တာ

ရေအာင္ေတာ့ ႏွိပ္ရမွာပဲ။ ေစာင္ၾကပေစ။ က်မအလွည့္ေရာက္ေအာင္ လည္း

ေစာင့္ခဲ့ရတာပဲ။

တခ်ိဳ ့ဘူတာႀကီးေတြမွာေတာ့ ျပေပးတဲ့ သူေတြရွိတယ္။ သူတို ့က ေျပာရင္း

လုပ္သြားေတာ့ ဘာမွ မွတ္မိျပန္ဘူး။


ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ဘူတာမွာရထားေစာင့္ေနတုန္း လက္မွတ္စက္ေတြမွာလူရွင္းရင္

ဟိုႏွိပ္၊ဒီႏွိပ္ နဲ ့ကိုယ္အျမဲ၀ယ္ရမယ့္ လက္မွတ္ ကိုအလြယ္တကူ၀ယ္လို ့ရေအာင္

က်င့္ရတာေပါ့။ ေနာက္ေတာ့တဆင့္တက္ၿပီး တျခားၿမိဳ ့ေတြအတြက္လက္မွတ္၀ယ္

ရင္ဘယ္လိုႏွိပ္ရမယ္။ အသြားအတြက္၊ အျပန္အတြက္၊ ထိုင္ခံု အတြက္၊ Special offer

ေတြ ဘယ္လိုရွာရမယ္....အခုေတာ့ က်မေတာ္ေတာ္ေလးကၽြမ္းက်င္သြားပါၿပီ။

ရထားအခ်ိန္စာရင္းေတြ၊ connection ေတြကို စက္မွာေတာင္မဟုတ္ပဲ Internet မွာ

ေတာင္ရွာတတ္ေနၿပီ။ဂ်ာမန္မီးရထားမွာေတာင္ လက္မွတ္ေရာင္တဲ့အလုပ္

လုပ္ရင္ရေလာက္ၿပီ။


ရထားေပၚမွာလည္းၾကည့္အံုးမလား။ အရင္က ရထားေပၚမွာ သူတို ့ေတြက

စာအုပ္ေတြဖတ္ၾကတယ္။ အရင္က က်မမွာ ခရီးသြားရင္စာမဖတ္တတ္ဘူး။

ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္၊ ဟိုေတြးဒီေတြးေပါ့။ ေနာက္ေတာ့က်မလည္း ခရီးသြားရင္

စာအုပ္ေလးနဲ ့။ စာဖတ္တာအက်င့္ေလးရလာတယ္။ အခု ေတာ့ေခတ္ကေျပာင္း

ေနၿပီ။ စာအုပ္ေခတ္ကေန MP3 တို ့၊ Netbook , Laptop, Notbook , iPad ,

ebook တို ့ေခတ ္ကိုေျပာင္းလာတယ္။


Intercity အျမန္ရထားေတြေပၚမွာ ဆို computer ေတြၾကီးပဲ။ က်မေတာင္

စာေရးရင္ စာရြက္ေပၚေရးရာကေန၊ Computer ေပၚမွာေရးေနတာၾကည့္။

ဒီေတာ့Computer နဲ ့ပတ္သက္လို ့နဲနဲပါးပါးသိသင့္တာသိရျပန္ေရာ။

Computer ေတြနဲ ့အလုပ္လုပ္ရတာေတာ့ေကာင္းပါရဲ ့၊ ျပသနာက

Password အလုပ္မွာ Computer ဖြင့္ဖို ့ုေတာင္ (၅)မ်ိဳးေလာက္မွတ္ေနရတယ္။

အသက္ကရလာၿပီဆိုေတာ့ တခါတေလမွားႏွိပ္မိေသးတယ္။ က်မလည္း

နံပတ္ေတြ၊ Password ေတြကို မွတ္ရင္း ဥာဏ္ေကာင္းလာမလား။ ဒါမွမဟုတ္

ေမ့တတ္တဲ့ေရာဂါမ်ား ျဖစ္ေတာ့မလားပဲ။


အရင္ကက်မတို ့ခရီးသြားမယ္ဆိုရင္ Travel Agent ဆီသြား၊ သူနဲ ့တိုင္မင္ၿပီး

ခရီးစဥ္ဆြဲ၊ ေလယာဥ္လက္မွတ္၀ယ္ေလ့ရွိတယ္။ အခုေတာ့ Internet မွာ

ဟိုႏွိပ္ဒီႏွပ္နဲ ့ေတာ္ေတာ္ေလးအလုပ္ျဖစ္သား။ ေစ်းသက္သာတဲ့ေလယာဥ္ေတြ၊

ဟိုတယ္ေတြ စိတ္ႀကိဳက္ရွာလို ့ရေနၿပီ။ ေခါင္းေတာ့ကိုက္တာေပါ့ေလ။မၾကာခင္

က်မေတာင္ Travel Agent ျဖစ္ေတာ့မယ္။


ရန္ကုန္မွာတုန္းက ဘဏ္ေတြဘာေတြနဲ ့မပတ္သက္ခဲ့ဘူး။ အေၾကာင္းမွမရွိတာ။

ဒီေရာက္ေတာ့ ပိုက္ဆံထုတ္တာ။ ေငြသြင္း၊ေငြလႊဲတာေတြ အတြက္ ဘဏ္နဲ ့ပတ္

သက္ရျပန္ေရာ။ Thomas ကသင္ေပးပါတယ္။ မလုပ္တတ္ေတာ့၇င္ေတာ့

ေကာင္တာ က ဘဏ္၀န္ထမ္းေတြဆီသြားအကူအညီေတာင္းရင္ အဆင္ကိုေျပလို ့။

အခုေတာ့ ဘဏ္ေတြလည္းေခတ္မီလာၿပီ။ စက္ေတြနဲ ့ေပါ့။ ေငြထုတ္တာ၊ေငြလႊဲတာ။

စတာေတြကို စက္ေတြမွာပဲလုပ္ရေတာ့တယ္။ ေကာင္တာမွာ လုပ္ခိုင္းရင္ ပိုက္ဆံ

ေပးရမွာ။ က်မကေတ့ကိုယ့္အားကိုကိုးေပါ့။ ဒီေတာ့ ေငြတခါလႊဲရင္

စက္ေရွ့ကေတာ္ေတာ္နဲ ့မခြာႏိုင္ဘူး။ နံပတ္ေတြမ်ားမွားရိုက္မလား၊ ေငြပမာဏ

မ်ားမွားရိုက္မလား.....စိုးရိမ္ေနတာနဲ ့အျပန္ျပန္စစ္။ ၾကာရင္ အစိုးရိမ္လြန္ေရာဂါ

မ်ားစြဲမလားထင္မိတယ္။ အခုဒါေတာင္ေခတ္မမီေတာ့ဘူး။ အခုတခါ Online Banking

တဲ့။ အိမ္ကေန အလုပ္ကိုျဖစ္လို ့။ က်မလည္း မၾကာခင္ ဘဏ္မွာ

သင္တန္းတက္စရာမလိုပဲ အလုပ္၀င္လုပ္ႏိုင္ေတာ့မွာ။။။


တေလာက က်မ အိမ္မွာအားကစားလုပ္ဖို ့အိမ္တြင္းစီးစက္ဘီးတစ္စီး၀ယ္တယ္။

ဆိုင္ကေရာင္းလိုက္တာက စက္ဘီးထဲ့ထားတဲ့ စကၠဴဘုံး တစ္ခု။ အိမ္မွာဖြင့္လိုက္

ေတာ့ အပိုင္းအစေတြ။ စက္ဘီးျဖစ္ေအာင္ ကိုယ္ဘာသာကိုျပန္ ဆင္ရမွာတဲ့။

Thomas ကေတာ့ုမလုပ္တတ္ဘူးတဲ့။ ဒီေတာ့ က်မပဲ လက္စြမ္းျပရတာေပါ့။

Instruction စာရြက္ႀကီးေရွ့ခ်၊ ေခါင္းတကုတ္ကုတ္နဲ ့ဟိုတတ္၊ဒီတတ္၊ဟိုလွည့္၊

ဒီလွည္ နဲ ့စက္ဘီးက ေတာ္ပါေသးရဲ ့ၿပီးသြားလို ့။ အခုထိေတာ့ နင္းလို ့ရေန

ေသးတယ္။က်မက ေစ်းသက္သာတာကို၀ယ္တာကို။ အိမ္မွာလိုအပ္တဲ့ ပရိေဘာဂ

တခ်ိဳ ့ဆိုလည္း အိမ္ေရာက္မွ ကိုယ့္ဘာသာကို ျပန္ဆင္ရတာ။ အစေတာ့စိတ္ညစ္

မိတယ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း ကြ်မ္းက်င္သြားတာပါပဲ။


ေနရာတိုင္းမွာ စက္ေတြ၊ခလုပ္ေတြပဲ ႀကီးစိုးေနတယ္။ အစကေတာ့ ခလုပ္တခုခု

မွားမ်ားႏွိပ္မိရင္ ဘာမ်ားျဖစ္မလဲလို ့စိုးရိမ္မိေသးတယ္။ အခုေတာ့ နဲနဲရိုးသြားၿပီ။

မွားလည္း မွားေပါ့ မတတ္ႏိုင္ပါဘူး။

နည္းပညာတိုးတက္မႈေတြေၾကာင့္ေနရာတိုင္းမွာ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးေနရတယ္။

အလုပ္ေတြမွာ လူအစားစက္ေတြသံုးၾကတယ္။ ၀န္ထမ္းေတြေလ်ာ့ၾကတယ္။

အလုပ္လက္မဲ့ေတြမ်ားလာတယ္။ အလုပ္ရွိတဲ့သူၾကေတာ့လည္း လုပ္ရတဲ့ အလုပ္ေတြက

ရွိသင့္တာထက္မ်ားလာတယ္။ ဒီေတာ့ စိတ္မရွည္ၾကေတာ့ဘူး။

ေဖါက္သည္ေတြအေပၚ အရင္လို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ရွင္းမျပခ်င္ေတာ့ဘူး။

ေနာက္မွာတန္းစီေနတဲ့ အလုပ္ေတြေပၚ အာရံုေရာက္ေနတယ္။

ဒီေတာ့ တေနရာရာသြားၿပီး၊ တခုခုလုပ္ရမယ္ဆိုရင္ အိမ္မွာကတည္းက

Internet မွာႀကိဳၾကည့္။ နားလည္ေအာင္ႀကိဳးစား။ ႏို ့မို ့ဆိုရင္ စိတ္မရွည္တဲ့

၀န္ထမ္းနဲ ့တိုးလို ့ဘာမွမသိဘဲ အမွားေတြျဖစ္ေရာ။

ဒီေတာ့တိုးတက္ေနတဲ့ေခတ္ႀကီးမွာ က်မ ဘက္စံုကၽြမ္းက်င္သူ ျဖစ္ေအာင္

ႀကိဳးစားေနရတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ရင္ ဘာမွဆက္လုပ္လို ့ရမွာမဟုတ္ဘူးေလ။