Thursday 29 September 2011

Kürbisküchlein (ေရႊဖရံုသီးပန္ကိတ္)


Heute habe ich wieder Kürbis gekocht. Das sind Kürbisküchlein.
Es ist schnell und lecker.
Dafür braucht man für 4 Personen:
200 g Mehl (ဂ်ံဳမႈန္ ့)
1 TL Salz (ဆား)
3 Eier (ၾကက္ဥ)
200ml Milch (ႏြားႏို ့)
259 g Kürbisfleisch (ေရႊဖရံုသီးအသား)
1 Bund gehackte Petersilie (parsley)
30 g Butter zum Braten (ေထာပတ္)

In einer Schüssel Mehl, Salz, Eier und Milch zu einem
dickflüssigen Teig rühren und dann zugedeckt mindestens 1 Stunde ruhen
lassen.

Das Kürbisfleisch grob raspeln. Mit der Petersilie unter den Teig
mischen.

In einer Pfanne die Butter erhitzen. Jeweils 2 EL Kürbisteig in
der Pfanne zu Küchlein verstreichen und auf beiden Seiten goldbraun
braten. Warm stellen bis alle Küchlein gebraten sind.

Zusammen mit gebratenem Lauch und Zucchini haben wir also
ein vollwertiges Mittagessen genossen.

Man kann das Gericht auch als kleinen Imbiss essen.

အခုတေလာေရႊဖရံုသီးေတြေပါတာနဲ ့ အိမ္မွာ ေရႊဖရံုသီးခဏခဏခ်က္ျဖစ္ေနပါတယ္။
ဒီေန ့ေတာ့ ေရႊဖရံုသီးပန္ကိတ္လုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ လြယ္လည္းလြယ္၊စားလို ့လည္းေကာင္း
ပါတယ္။
ဂ်ံဳ၊ၾကက္ဥ၊ဆား၊ႏို ့ေတြကိုေရာၿပီး ခပ္ျပစ္ျပစ္ ေမႊထားၿပီး တစ္နာရီခန္ ့အဖံုးအုပ္ထားပါ။

ေရႊဖရံုသီးကို အခြံႏႊာ၊ အေစ့ေတြဖယ္ၿပီး ျခစ္နဲ ့ ျခစ္ပါ။ ၿပီးရင္ ေမႊထားတဲ့ ဂ်ံဳအေရာထဲ
ထည့္ေရာပါ။ parsley ကို ႏုတ္ႏုတ္စင္းၿပီးထဲ့ပါ။ (က်မေတာ့အိမ္မွာ အသင့္မရွိတာနဲ ့
မထဲ့ထားပါဘူး)


ေထာပတ္ကို ဒယ္အိုးအျပားထဲမွာ အပူေပးပါ။ ဂ်ံဳအေရာကို ထမင္းစားဇြန္း ၂ဇြန္း
ခန္ ့ထည့္ၿပီး ၂ဘက္စလံုညိဳလာတဲ့အထိလွည့္ေပးပါ။
ၿပီးသြားတဲ့ ပန္ကိတ္ေလးေတြကိုေနြးေနေအာင္ထားပါ။ အားလံုးၿပီးသြားတဲ့အခါ
ပူပူေႏြးေႏြးေလးစားလို ့ရတာေပါ့။

ေရႊဖရံုသီးပန္ကိတ္ေလးေတြကို က်မကေတာ့ အရြက္ေၾကာ္ေလးနဲ ့တြဲစားပါတယ္။
ဒီအတိုင္းစားလည္းေကာင္းပါတယ္။

Sunday 25 September 2011

ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ပါေစ... ... ...

၂၅.၀၉.၂၀၁၁ ဒီေန ့ေတာ့ မိတ္ေဆြညီမေလးတေယာက္ ျမန္မာျပည္ ျပန္ေတာ့မွာမို ့လို ့
ႏႈတ္ဆက္ပြဲေလးလုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ ႏွစ္ သူ ဒီကိုလာတုန္းက က်မနဲ ့အတူတူ
ေလယာဥ္တစ္စီးထဲ။ သူက က်မတို ့နားက ျမိဳ ့မွာေနပါတယ္။ အျမဲတမ္းမေတြ ့ျဖစ္ၾကေပမဲ့
အေၾကာင္းရွိရင္ေတာ့ ေတြ ့ၾက၊ေျပာၾက၊စားၾကနဲ ့ေပါ့။ အခုလိုသူျပန္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့
လည္း စိတ္ထဲမွာ ၀မ္းနည္းသလိုပါပဲ။ ေတြ ့၊ၾကံဳ၊ဆံု၊ကြဲ .... ေလာကဓမၼပါပဲေလ။
က်မတို ့ရန္ကုန္ျပန္ေတာ့လည္းေတြ ့ျဖစ္မွာပဲ၊ အခုလို အင္တာနက္ဆက္သြယ္ေရး
ေကာင္းေနတဲ့ေခတ္မွာ ဆက္သြယ္ရတာပိုအဆင္ေျပပါတယ္ေလ... ၀မ္းနည္းစိတ္ကို
ေျဖေတြးလိုက္ပါတယ္။
ညီမ.. .. .. ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ေသာ အနာဂတ္ ကိုရရွိ၊ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ပါေစလို ့ ဆုေတာင္းေပးပါတယ္။


ေထြေထြထူးထူး မဟုတ္ပါဘူး။ ေခါက္ဆြဲျပဳပ္ပါ။

အခ်ိဳပြဲ ကေတာ့ မုန္ ့လံုးေရေပၚ

Friday 23 September 2011

ပုပ္ရဟန္းမင္းၾကီးလာေရာက္မယ့္ Freiburg

24.09.11 -25.09.11 မွာ Freiburg ကို ပုပ္ရဟန္းမင္းၾကီး လာပါမယ္။
http://www.papst-in-freiburg.de မွာေတာ့ ပံုတခ်ိဳ ့ကိုၾကည့္လို ့ရပါတယ္။
ပုပ္ရဟန္းမင္းၾကီး မလာခင္ ၂ပတ္ေလာက္ကတည္းက လူတိုင္းရဲ ့စကား၀ိုင္း
မွာ ဒီအေၾကာင္းေရပန္းစားေနပါတယ္။ လူ တစ္သိန္းေက်ာ္ေလာက္လာၾကမဲ့
ပြဲမွာ ဘယ္လိုစီစဥ္ၾကမွာလဲ၊ ဘာေတြလုပ္ၾကမွာလဲ၊ဘယ္ေတြကိုသြားလဲ။
ပုပ္ရဟန္းမင္းၾကီး ဘယ္မွာတည္းမွာလဲ.....။
လမ္းေတြလည္းပိတ္မယ္။ ေစ်းဆိုင္ေတြလည္းပိတ္မယ္။ ဘယ္ေနရာေတြပိတ္မွာလဲ။
ဘယ္အခ်ိန္အထိလဲ...စသျဖင့္ ေမးခြန္းေတြမ်ားစြာနဲ ့ အလုပ္မ်ားေနၾကပါတယ္။
ဒီအထဲမွာက်မလည္းပါတာေပါ့။ သိခ်င္တာကို....
လံုျခံဳေရးအတြက္ လံုၿခံဳေရးအဖြဲ၀င္ ၅၀၀၀ ကိုခ်ထားမယ္တဲ့။


အေရးေပၚဖုန္းနံပါတ္

လမ္းပိတ္မွာမလို ့လမ္းလႊဲျပထားတာပါ။ Freiburg ကိုလာမဲ့အေ၀းေျပးလည္းမၾကီးကို ပိတ္ပါမယ္။



လမ္းစံုေတြမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ လံုျခံဳေရး ဇံုေနရာျပပံုပါ။ အနီ၊လိေမၼာ္၊ အျပာပါ။ အနီေရာင္ ေနရာ
မွာေနသူေတြဆို ျပဴတင္းေပါက္ေတာင္မဖြင္ရဘူးလို ့သိရပါတယ္။ အျပင္ထြက္ၿပီးျပန္၀င္ရင္
အဲ့ဒီဇံုအတြင္းမွာ ေနထိုင္တဲ့ ကဒ္( ေနထိုင္ေၾကာင္းစာရြက္)ကိုျပရပါမယ္။ စက္ဘီးေတြကား
ေတြလည္းမ၀င္ရပါ။ျမိဳ့ထဲကဆိုင္မ်ားလည္းပိတ္ၾကရပါတယ္။ ဘတ္စကား၊ဓါတ္ရထားမ်ား
လည္းမထြက္ၾကရပါ။




Freiburg မွာလုပ္တဲ့ ပုပ္ရဟန္းမင္းၾကီး ၀တ္ျပဳပြဲလုပ္မဲ့စင္ပါ။ လူ တစ္သိန္းေက်ာ္လာမယ္လို ့
တြက္ထားၾကပါတယ္။

အမွတ္တရလက္ေဆာင္ပစၥည္းမ်ား ကိုလည္းေရာင္းၾကပါတယ္။


ခဲဖ်က္ပါ။

ေရခဲမုန္ ့ဆိုင္ကလည္း Papst Benedikt XVI. ေရခဲ့မုန္ ့၀ယ္လို ့ရသတဲ့။ ဒီေနရာမွာ
http://www.fr-online.de/der-papst-kommt,10846758,10885770.html
တျခားအမွတ္တရပစၥည္းေတြ ကို ၾကည့္လို ့ရပါတယ္။

အဲ့ဒီလို ပုပ္ရဟန္းမင္းၾကီးလာလို ့၀မ္းေျမာက္ၾကိဳဆိုၾကသလို သူလာတာကို ကန္ ့ကြက္
ၾကတဲ့အဖြဲ ့ေတြလည္းရွိပါေသးတယ္။ http://freiburgohnepapst.de/wp/

က်မေတာ့ တီဗီက တိုက္ရိုက္ျပတာပဲၾကည့္မွာပါ။ လူေတြကမ်ားေတာ့ သြားလည္း ဘာမွ
ျမင္ရမယ္မဟုတ္ပါလား။

Tuesday 20 September 2011

Friday 16 September 2011

ဒီေရာက္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္း

ဒီေန ့ဖုန္းျမည္လို ့ကိုင္လိုက္ေတာ့ ၾကားဘူးသလိုရွိတဲ့ အသံကိုၾကားလိုက္
ရပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ ႏွစ္ေက်ာ္ကရန္ကုန္မွာသိခဲ့ခင့္ခဲ့ရတဲ့သူ
တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနပါတယ္။ သူက အခု အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ဂ်ာမနီကိုေရာက္ေန
ေၾကာင္းေျပာေတာ့ ၀မ္းသာ အံၾသသြားရပါတယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ႏွစ္ေက်ာ္က သူနဲ ့က်မ ဂ်ာမန္သင္တန္းမွာေတြ ့တာပါ။ အဲ့ဒီတုန္းက
က်မက အေမ့ဆီ ၃လျပန္ေနတဲ့အခ်ိန္ပါ။ ဂ်ာမန္စာေမ့မွာစိုးတာရယ္၊ တစ္ခုခု
လုပ္ေနခ်င္တာရယ္၊မိတ္ေဆြသစ္ေတြရခ်င္တာရယ္ေၾကာင့္ ဂ်ာမန္စကားေျပာ
သင္တန္းကို သြားတက္ခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီမွာ သူနဲ ့သိခဲ့တာပါ။သူက က်မထက္အမ်ား
ၾကီးငယ္တာေပါ့။

သင္တန္းဆင္းရင္ က်မက ေရႊဧည့္သည္ (၁) ကိုစီးၿပီးေျမနီကုန္းကို
ျပန္တယ္။ တခါတေလသူလည္းပါတာေပါ့။ေရႊဘုန္းပြင့္ဘုရားကိုသြားၾကတယ္။
ပုဇြန္ေတာင္ေစ်းကို၀င္ၾကတယ္။လက္ဖက္ရည္ေသာက္ၾကတယ္။ အဲ့ဒီတုန္းက
စုစုေပါင္း ၅ေယာက္အဖြဲ ့ပါ။

က်မ ဒီကိုျပန္လာေတာ့ Email တစ္ခါႏွစ္ခါပို ့ျဖစ္တယ္။ ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့
သူနဲ ့ျပန္ေတြ ့ျဖစ္ေသးပါတယ္။ သူ ့အိမ္ကိုက်မသြားလည္သလို က်မဆီလည္း
သူလာလည္တယ္။ သူလက္ေဆာင္ေပးထားတဲ့ ျမန္မာလံုခ်ည္အျပာေလးေတာင္
အိမ္မွာရွိေနေသးတယ္။

ဒီတခါျပန္ေတာ့ သူ တို ့လမ္းထိပ္ကိုေရာက္ၿပီးမ၀င္ခဲ့ရဘူး။ စိတ္ထဲမွာေတာ့သတိ
ရေနတယ္။ အခုသူဒီကိုေရာက္ေနတယ္ဆိုေတာ့ က်မအတြက္ သူငယ္ခ်င္း
တစ္ေယာက္တိုးတာေပါ့။ က်မတကယ္ပဲေပ်ာ္ေနပါတယ္။ သူနဲ ့ေနတဲ့ေနရာခ်င္း
မနီးေပမဲ ့တေန ့ေတာ့ က်မတို ့ေတြ ့ျဖစ္ၾကမွာပါ။ စကားေတြအမ်ားၾကီးေျပာ၊
အစားေတြအမ်ားၾကီးစားရင္း.... .... ....

သူငယ္ခ်င္း အစစအဆင္ေျပ၊ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ပါေစ.....

Wednesday 14 September 2011

ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈဆိုပဲ

ရန္ကုန္မွာရွိေနခ်ိန္အမ်ားစုကၾကည္ႏူးစရာအခ်ိန္ေတြပါ။ ဒါအျပင္ စိတ္
ကသိကေအာက္ ျဖစ္ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြလည္းရွိခဲ့တာေပါ့။
အထူးသျဖင့္ အိမ္နီးခ်င္း
ေၾကာင့္ျဖစ္ရတဲ့ ဒုကၡပါ။ က်မတို ့တိုက္က ရံုးခန္းေတြ
ေရာ၊ အိမ္ခန္းေတြပါေရာေနတယ္။
က်မတို ့အေရွ့အခန္းက ကုမၸဏီရံုးခန္းပါ။ သူတို ့က တ
ံခါးကို အျမဲဖြင့္ထားၿပီး
၀န္ထမ္းေတြ စကားစုေျပာၾကတာေတာ္ေတာ္ဆူညံပါတယ္။ က်မတို ့အခန္းက
သူတို ့ရဲ့စကားသံေတြ၊ရီသံေတြ၊ သီခ်င္းဆိုသံ၊ေအာ္သ
ံ၊သီခ်င္းဖြင့္သံ၊ ဖုန္းေျပာသံ
ေတြကို အကုန္လံုးကိုၾကားေနရပါတယ္။ အစပိုင္းေတာ့ တိုးတိုးေျပာၾကဖို ့
ကိုေသ
ာမတ္စ္ကသြားေျပာပါတယ္။
၃ရက္ေလာက္ေျပာလည္း မထူးပါဘူး။ ေျပာျမဲေျပာ၊ရီျမဲရီ ေနတာပါပဲ။ သူ ့အလုပ္ရွင္
ရွိေနခ်ိန္ေလာက္ပဲနဲနဲျငိမ္ပါတယ္။


၄ ရက္ေျမာက္တဲ့ေန ့မွာေတာ့ သူတို ့ရဲ ့တံခါးကိုပိတ္ဖို ့သြားေျပာပါတယ္။ကိုေသာမတ္စ္
ေျပာတာကိုလည္းနားလည္ပံုမရလို ့သူက တံခါးပိတ္ဖို ့လက္ကိုင္ကိုဆြဲပိတ္ျပပါတယ္။
အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာက်မကလည္းအျပင္ေရာက္ေနပါတယ္။ က်မျပန္လာေတာ့ ကိုေသာမတ္
အျပင္သြားပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အိမ္ေရွ့ခန္းက အလုပ္ရွင္ရဲ ့အေဖဆိုတဲ ့ အသက္
၆၀ ေက်ာ္ခန္ ့ လူၾကီးတံခါးလာေခါက္ၿပီ မင္းေယာကၤ်ားကိုရဲတိုင္မယ္ဆိုပဲ။
သူ ့အိမ္တံခါးကို လာပိတ္လို ့ ပိုင္နက္က်ဴးလြန္မႈနဲ ့ရဲတိုင္မယ္ဆိုပဲ။

က်မက က်မေယာကၤ်ားမရွိေၾကာင္း၊ျပန္လာရင္သူနဲ ့ေျပာရန္ေျပာပါတယ္။ မရပါ။
ႏိုင္ငံျခားသားက လာအႏိုင္က်င့္တာလံုး၀မခံ ႏိုင္ဘူးဆိုၿပီးႏိုင္ငံျခားသားမုန္းတီေရး
စပါတယ္။။ က်မက ဦးေလးတို ့အခန္းကအလြန္ဆူတာေၾကာင့္သူလာပိတ္ခိုင္းတာေန
မွာပါ။ တံခါးပိတ္ထားေတာ့က်မတို ့နားဆူတာနဲနဲသက္သာတာေပါ့လို ့ေျပာမိတယ္။
လူၾကီးက ဒါသူ ပိုင္တဲ့အခန္း သူဘာလုပ္လုပ္ေအာ္ေအာ္ဆူဆူ နားၿငီးရင္ ကိုယ့္အခန္းကို
အဂၤ်င္နီယာေခၚၿပီး အသံလံုေအာင္လုပ္ဆိုပဲ။ ဒီမွာလာၿပီးဗိုလ္က်လို ့မရဘူးဆိုပဲ။

သူတို ့က ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ အတိုင္းဆူဆူေလာင္ေလာင္ပဲ ေနတယ္တဲ့။ သူတို ့
စကၤာပူသြားလည္း ျမန္မာ့ဓေလ့အတိုင္းဆူဆူေလာင္ေလာင္ပဲေနသတဲ့။ အေနာက္ႏိုင္ငံ
မွာသူတို ့အခန္းလိုဆူေနရင္ရဲကိုဖုန္းဆက္တိုင္ၿပီးေလာက္ၿပီတဲ့။(ဒါေတာ့သိသားပဲ)
ငါးစိမ္းတမ္းလာၿပီးငါးညွီနံ ့နံတာကိုလာမေျပာနဲ ့ဆိုပဲ။ က်မက ဦးေလးဘာေတြလာေျပာ
ေနတာလဲ။ က်မ ဦးေလးနဲ ့ရန္ျဖစ္ရမဲ့သူမဟုတ္ပါဘူးလို ့ေျပာလည္းမရ။ ေဒါသေတြနဲ ့
မဆိုင္တာေတြေျပာ။ က်မက ဦးေလးတို ့ဆူညံမႈက တဖက္လူကိုအေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ေစ
ပါတယ္။ ျမန္မာယဥ္ေက်းမႈမွာ မိမိေၾကာင့္သူတပါးအေႏွာက္အယွက္မျဖစ္ေစေအာင္ေနရ
မယ္လိုဆိုထားတာပဲ။

ေျပာေနဆိုေနတုန္း ကိုေသာမတ္စ္ေရာက္လာပါတယ္။ က်မက အက်ိဳးအေၾကာင္းရွင္းျပပါတယ္။
သူက ဟုတ္တယ္။သူေျပာတာကို ခင္မ်ား၀န္ထမ္းေတြနားလည္ပံုမရတာနဲ ့ တံခါးပိတ္ျပတာလို ့
ေျပာၿပီးခင္မ်ားအလုပ္ကတံခါးဖြင့္လုပ္ရမယ္ဆိုလည္းဖြင့္ေပါ့။ ဒါေပမဲ ့တိုးတိုးသက္သာေတာ့
ေျပာၾကေပါ့ေျပာပါတယ္။ အဲ့ဒီအခါက်ေတာ့ ေဒါသၾကီးေနတဲ့လူၾကီးက Please apologise me
and just forget it ဆိုပဲ။
ေနာက္ေန ့ေတြမွာလည္းအဲ့ဒီအခန္းကဆူျမဲပါပဲ။

အဲ့ဒီေန ့က က်မစိတ္ပ်က္မိပါတယ္။ က်မငယ္ငယ္ကသိထားတဲ ့စကားတိုးတိုးေျပာရမယ္။
စကားေအာ္က်ယ္ေျပာတာရွက္စရာေကာင္းေၾကာင္း (အထူးသျဖင့္မိန္းကေလးေတြ)၊
ေခၚက်ယ္၊ေျပာက်ယ္၊ရယ္ေခ်က်ယ္၊သန္းက်ယ္ က်ယ္ငါးအပယ္သားဆိုတာေတြ ဘယ္လို
ျဖစ္ကုန္ၿပီလဲ။ မိမိေၾကာင့္ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကို အေႏွာက္အယွက္မျဖစ္ေစနဲ ့ဆိုတဲ့ ဆံုးမ
မႈေတြဘယ္မွာလဲ။ ပိုစိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတာက က်မသိထားတဲ့ အဆံုးအမေတြနဲ ့
ဆန္ ့က်င္ဘက္ေျပာေနတဲ့သူက လူၾကီးအရြယ္။ သူ ့၀န္ထမ္းေတြဆူညံေနရင္ေတာင္ သူက
ဆံုးမရမဲ့သူ။ အခုေတာ့ဒီလိုလူၾကီးက မဆံုးမတဲ့အျပင္ ငါလုပ္ခ်င္တာလုပ္မယ္၊ ဆူခ်င္သလို
ဆူမယ္။ဒါဟာ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈဆိုပဲ။





ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈအရ အမႈိက္မျပစ္ရတဲ့ေနရာမွာ သူတို ့ခ်ထားတဲ့ပစၥည္းေတြ ကိုေတြ ့ေတာ့
ေၾသာ္ သူ တို ့မွာ ...... ....... မရွိဘူးဆိုတာသိလိုက္ရပါတယ္။

အဲ့ဒီေန ့ကအေၾကာင္းကို က်မ လူေတြနဲ ့ေတြ ့တိုင္းေျပာျပမိတယ္။ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈကိုေဆြး
ေႏြးမိတယ္။ ကိုေသာမတ္စ္ကိုေတာ့ က်မသိၿပီးသူ ့ကိုသင္ထားတာနဲ ့တျခားစီျဖစ္ေနတဲ့
ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈအေၾကာင္းကိုရွင္းျပမိတယ္။

Tuesday 13 September 2011

ရန္ကုန္မွဓမၼမိတ္ေဆြမ်ား

က်မရဲ ့မိတ္ေဆြတေယာက္ဆီက တဆင့္ ရန္ကုန္မွာေရာက္ေနတဲ့ ဂ်ာမန္
ဗုဒၶဘာသာဘုန္းၾကီးတစ္ပါးအေၾကာင္းကိုသိရပါတယ္။ အရွင္ Hiridhammo ပါ။
ဥဳးဇင္းက ကိုေသာမတ္စ္ တက္ခဲ့တဲ့ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶတကၠသိုလ္မွာ ေက်ာင္း
တက္ေနတာပါ။ ဒါနဲ ့က်မတို ့လည္း ဥဳးဇင္းဆီသြားေရာက္ခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ေန ့က်ေတာ့ က်မ Emailထဲမွာ ကိုAustin Thet win က သူ ့အသိ
ဂ်ာမန္ဘုန္းၾကီးရွိေၾကာင္းသြားလည္ဖို ့ ႏွိဳးေဆာ္စာရပါတယ္။ က်မတို ့က သြားေတြ
့ၿပီးေၾကာင္းနဲ ့ဆြမ္းပင့္ထားေၾကာင္းစာျပန္လိုက္ပါတယ္။


ဆြမ္းပင့္ထားတဲ့ေန ့ကေတာ့ တကယ္ၾကည္ႏူးစရာပါ။ ကိုေသာမတ္စ္ရဲ ့ ဂ်ာမန္ ဧည့္
လမ္းညႊန္မိတ္ေဆြမ်ားနဲ ့ ရန္ကုန္မွာရွိေနတဲ့ က်မတို ့မိတ္ေဆြ ဂ်ာမန္အမ်ိဳးသမီးတေယာက္
(မခိုင္)ကိုလည္းဖိတ္ထားပါတယ္။ မခိုင္က လည္းအဲ့ဒီ ဗုဒၶတကၠသိုလ္ေက်ာင္းထြက္ပါ။
ျမန္မာျပည္မွာေနတာၾကာေတာ့ ဥဳးဇင္းကိုအမ်ားၾကီးရွင္ျပႏိုင္ပါတယ္။


က်မကေတာ့ သက္သတ္လြတ္ဟင္းမ်ားျပင္ဆင္ထားၿပီး၊ မုန္လာဥခ်ဥ္ရည္ဟင္း
ခ်က္ထားပါတယ္။ က်န္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳးယူလာၾကတာ
ဟင္းေတြကိုစံုေနေရာ။ အခ်ိဳပြဲကလည္းကိတ္မုန္ ့ေတြ၊ အသီးေတြစံုလို ့ပါပဲ။


ဥဳးဇင္းလည္းဂ်ာမန္စကားေျပာ ျမန္မာေတြကိုအစုတေ၀းေတြ ့လိုက္ရလို ့၀မ္းသာ
အံ့ၾသေနပါတယ္။ က်မတို ့ကလည္း ဥဳးဇင္းဆီကသိခ်င္တာေတြေမးၾက၊ဥဳးဇင္း
ကလည္း သူသိခ်င္တာေတြေမးနဲ ့... ... ...ဒါနဲ ့ ကိုAustin Thet win ရဲ ့ Email
အေၾကာင္းေျပာျပေတာ့ ကမၻာေလးဟာအလြန္က်ဥ္းေၾကာင္းေျပာျဖစ္ပါတယ္။
ကိုAustin Thet win ဟာဥဳးဇင္းရဲ ့ဒါယိကာ ျဖစ္ေနလို ့ပါပဲ။


ဆြမ္းစားၿပီးေတာ့ က်မတို ့ေတြစားၾကပါတယ္။ေနာက္ေတာ့ ေမတၱာသုတ္ကို
ဂ်ာမန္ဘာသာနဲ ့ေဟာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ေရစက္ခ်၊အမွ်ေ၀ၾကပါတယ္။
တကယ့္ကို ၾကည္ႏူးစရာေန ့တစ္ေန ့ပါ။


ေနာက္တစ္ပါးကေတာ့ ကိုေသာမတ္စ္ ဗုဒၶဂါယာမွာသိလာတဲ့ သီလရွင္ဆရာေလးပါ။
ဆရာေလးတို ့က က်မတို ့နားမွာေက်ာင္းတတ္ေနၾကလို ့အိမ္ကို မၾကာခဏ
ေရာက္ပါတယ္။ ဆရာေလးတို ့လာရင္ ပဌာန္း ရြတ္ေပးပါတယ္။ တကယ့္ကို
စိတ္ၾကည္ႏူးရပါတယ္။ ဆရာေလးတို ့ရဲ ့ေက်ာင္းကိုလည္းက်မတို ့သြားလည္ၾကပါ
ေသးတယ္။

တခါတေတာ့ ကိုေသာမတ္စ္ ဗုဒၶဂါယာမွာသိလာတဲ့ မိတ္ေဆြအိမ္က ပဌာန္းပြဲပါ။
ပဌာန္းပြဲကို၅ရက္က်င္းပပါတယ္။ ဆရာေတာ္အပါအ၀င္ ရဟန္းသံဃာ ၁၄ ပါး
ရြတ္ဖတ္ၾကပါတယ္။ ထို ပဌာန္းပြဲကိုလည္း မိတ္ေဆြမိသားစုရဲ ့ဖိတ္ၾကားမႈေၾကာင့္
သြားေရာက္နာယူခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ဆြမ္းကပ္တာကိုလည္းၾကည္ႏူးစြာ ကုသိုလ္ယူ
ခဲ့ရပါတယ္။

တနဂၤေႏြတစ္မနက္မွာေတာ့ က်မတို ့ IMC တရားရိပ္သာကိုေရာက္ျဖစ္ပါတယ္။
အေမ့ကိုပါေခၚသြားၿပီး စုေပါင္းတရားထိုင္ၾကပါတယ္။ အေမလည္းသူ ့ရဲ ့ဓမၼမိတ္ေဆြ
ေတြျပန္ေတြ ့ရလို ့၀မ္းသာေနပါတယ္။

ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ က်မငယ္ငယ္က တရားဓမၼနဲ ့ရင္းႏွီးလာေအာင္လုပ္ေပးခဲ့
တဲ့ ဆရာ ဦးသစ္ဆန္းလြင္ပါ။ က်မနဲ ့ ကိုေသာမတ္စ္ ဆရာဆီသြာျပီး ကန္ေတာ့ခဲ့ပါတယ္။
က်မ ၃တန္းကေန ၉တန္းအထိ လိမၼာယဥ္ေက်းေအာင္သင္ၾကားေပးခဲ့တဲ့ဆရာပါ။
က်မ ၁၀တန္းေအာင္ၿပီးေတာ့ ဆရာ့ရဲ ့အဆံုးအမေတြနဲ ့အခိုက္အတန္ ့ေ၀းေနခဲ့ပါတယ္။
အိမ္ေထာင္က်ၿပီးေတာ့မွ ဆရာသင္ေပးခဲ့တဲ့ စာေတြဟာ အဖိုးတန္လာခဲ့ပါတယ္။
ကိုေသာမတ္စ္ကလည္း သူဟာ တရားထိုင္၊သီလေဆာက္တည္ တာသာရွိခဲ့ၿပီး
က်မေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တစ္ေယာက္ရဲ ့ ေနထိုင္ က်င္ၾကံရမဲ့ စာရိတၱသီလကို
ပိုၿပီးသိရွိနားလည္လာေၾကာင္း ဆရာ့ကိုေျပာျပပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူကလည္း
ဆရာ့ရဲ ့ အဆံုးအမကို သြယ္၀ိုက္ၿပီးရတဲ့အတြက္ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာျပပါတယ္။


ဆရာကလည္း က်မတို ့ကို အဖိုးတန္စကားမ်ား လက္ေဆာင္ေပးလိုက္ပါတယ္။
စာရိတၱပညာ အလိမၼာ၀တ္ရြတ္စဥ္ စာအုပ္အသစ္ေလးကိုလည္း လက္ေဆာင္
ေပးလိုက္ပါတယ္။ ကိုေသာမတ္စ္က သူ ့ကို ဘာသာျပန္ေပးဖို ့ ေျပာထားပါတယ္။

ရန္ကုန္မွာရွိေနခ်ိန္ အခုလို ကုသိုလ္ေလးေတြလုပ္ခြင့္ရတာ တကယ္၀မ္းသာရပါတယ္။
ဂ်ာမနီမွာဒီလိုသံဃာေတာ္ဖူးခြင့္၊ဆြမ္းကပ္ခြင့္၊ပဌာန္းတရားနာခြင့္ရဖို ့ဆိုတာမလြယ္ပါဘူး။
အခုလို ေကာင္းမႈေတြလုပ္ခြင့္ရေအာင္ အစစ စီစဥ္ ေဆာင္ရြက္ေပးတဲ့ ကိုေသာမတ္စ္နဲ ့
မိတ္ေဆြမ်ားကို အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္။

Sunday 11 September 2011

အေမ...


အေမ ေနေကာင္းေနတာေတြ ့ရလို ့၀မ္းသာရပါတယ္။ အသက္ၾကီးလာေတာ့
သတိေတြ ပိုၿပီး ေမ့တတ္လာတယ္။ က်မေရာက္ေတာ့ သူ ့ကိုက်မတို ့ေနတဲ့
အိမ္မွာေခၚထားပါတယ္။ ေနရာအသစ္မွာ အသားက်ဖို ့အေမ့မွာ ၂ရက္ေလာက္
အခ်ိန္ယူရတယ္။ ညညထရင္ သူဘယ္ေရာက္ေနမွန္းမသိရွာဘူး။ တခါတေလ
သူနဲ ့ေနေနတဲ ့ကေလးေတြကိုရွာတတ္တယ္။ ၃ရက္ေလာက္ၾကာေတာ့မွ အသား
က်သြားတယ္။
ကိုေသာမတ္စ္ ကအေမ့ကို ဂရုစိုက္တယ္။ အေမကလည္း သူ ့ကိုေတာ္ေတာ္ေလး
ခင္ပါတယ္။ သူတို ့ႏွစ္ေယာက္အဆင္ေျပၾကေတာ့က်မလည္း ေပ်ာ္တာေပါ့။
ဒီတေခါက္ေတာ့ အေမ့ကို ဘုရားေတြ၊ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြေတာ္ေတာ္ေလး
လိုက္ပို ့ေပးျဖစ္ပါတယ္။ အေမကိုတြဲေခၚဖို ့လိုတာ ေၾကာင့္ ကိုေသာမတ္စ္ ပါေတာ့
က်မနဲ ့အေမအတြက္ အျပင္သြားရတာပိုအဆင္ေျပသြားတာ။


က်မကေတာ့ အေမစားခ်င္တာေတြခ်က္ေပးတယ္။ အေမ့သြားေတြက စိုက္ထား
တာဆိုေတာ့ အသားမာရင္၊ အရြက္ေၾကာ္မာရင္မစားႏိုင္ရွာဘူးေလ။ ဒီေတာ့
ေန ့တိုင္းနီးပါး ငါး၊ပုဇြန္၊ပဲျပား၊အာလူး၊ေခါက္ဆြဲစတဲ့ အေမလည္းၾကိဳက္၊ ေပ်ာ့ေပ်ာ့
ေပ်ာင္းေပ်ာင္းလည္းရွိတဲ့ဟင္းေတြပဲခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။

အေမက(၇၉)ႏွစ္ရွိၿပီ။ သူ ့ဆံပင္ေတြကသန္တုန္းပဲ။ အျမဲတမ္းဆံထုံး ထံုးတုန္းပဲ။
တိုတိုညွပ္ဖို ့ေျပာေတာ့ က်မစိတ္ေက်နပ္ေအာင္ နဲနဲတိခြင့္ေပးရွာတယ္။

အေမကငယ္ငယ္တုန္းကဆိုရင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ရတာၾကိဳက္တယ္ေလ။
က်မကေတာ့ထိုင္ေလ့မရွိဘူး။ အခုေတာ့ ကိုေသာမတ္စ္ နဲ ့ေန ့လည္ဆို လက္ဖက္ရည္
ဆိုင္သြားထိုင္ၾကတယ္။ ကိုေသာမတ္စ္ကလည္းစိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ ့အေမ့ကို
ေခၚသြားတယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကျပန္လာရင္ အေမ့မ်က္ႏွာကၿပံဳးေနေရာ။

က်မတို ့အျပင္သြားရင္အေမ့ကိုေခၚသြားလို ့ရတဲ့ေနရာဆိုရင္ေခၚသြားေလ့ရွိပါတယ္။
တခ်ိဳ ့ေနရာေတြၾကေတာ့ ေခၚလို ့မျဖစ္ျပန္ဘူး။ သြားလည္ရမဲ့ေနရာက ၄ထပ္၊၅ထပ္
တို ၊့ ဟိုနားဒီနားေစ်း၀ယ္သြားတာတို ့ဆိုရင္အိမ္မွာ အေမ့ကို တေယာက္ထဲထားခဲ့ရတယ္။
အေမက ေန ့ခင္းပိုင္းဆိုတေယာက္ထဲေနခဲ့ရတာအဆင္ေျပေပမဲ့ ညေနေစာင္းဆိုရင္
ေၾကာက္တတ္တယ္။ က်မတို ့ျပန္မလာရင္စိတ္ပူတတ္တယ္။ သူ ့ကိုဘယ္သြားမယ္လို ့
ေျပာခဲ့ေပမဲ့ ေမ့သြားတတ္တယ္။ ဒီေတာ့ ဘယ္သြားမယ္ဆိုတာစာေရးထားခဲ့ရတယ္။
က်မတို ့ျပန္လာတိုင္းသူေျပာေလ့ရွိတာက နင္တို ့ဘယ္တုန္းကထြက္သြားတာလဲ၊
ငါအိပ္ေပ်ာ္ေနလို ့မသိလိုက္ဘူးတဲ့။ တကယ္ေတာ့သူေမ့သြားတာပါ။
အေမကေျပာတယ္ တခါတခါ အိပ္ေပ်ာ္သြားသလိုပဲ အေၾကာင္းအရာေတြကို မသိလိုက္
ေတာ့ဘူးတဲ့။

ညေနေစာင္းသြားစရာရွိရင္ က်မနဲ ့ကိုေသာမတ္စ္ တလွည့္ဆီထြက္ရတယ္။ က်မေနာက္
က်ရင္အေမက ကိုေသာမတ္စ္ကို က်မကိုသြားရွာ ခိုင္းေလ့ရွိတယ္။
က်မလည္း အျပင္ေရာက္တာနဲ ့အိမ္ပဲျပန္ဖို ့စိတ္ေစာေနတာပဲ။ အေၾကာင္းသိၾကတဲ့
သူငယ္ခ်င္းေတြက က်မကိုလာေတြ ့ၾကတယ္။ သူတို ့ကိုက်မတကယ္ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။
က်မကို မအားတဲ့ၾကားက အခ်ိန္ေပးၿပီးလာေတြ ့လို ့ပါ။

ကိုေသာမတ္စ္က ၄ရက္ေစာၿပီး ဘန္ေကာက္ကိုသြားပါတယ္။ အေမ့မွာ ကိုေသာမတ္စ္
ေပ်ာက္သြားလို ့လိုက္ရွာေနရွာတယ္။ ၂ရက္ေလာက္ၾကာမွာ သူမွတ္မိသြားတယ္။
အခုက်မျပန္လာေတာ့လည္းသူက်မကိုရွာေနမွာ။

ကိုေသာမတ္စ္ ျပန္သြားၿပီး က်မတို ့အိမ္က ဓါတ္ေလွကားတစ္စီးကပ်က္ပါတယ္။
တပတ္ေလာက္ၾကာမယ္ဆိုတာနဲ ့အေမ့ကို သူ ့အိမ္ကိုျပန္ပို ့ဖို ့စီစဥ္ရပါတယ္။
အေမ့ကိုျပန္ပို ့ၿပီး က်မရဲ ့အိမ္ကိုျပန္ေတာ့ အေမက က်မကိုစိတ္ပူေနရွာတယ္။
က်မတေယာက္ထဲအိပ္လို ့ျဖစ္ပါ့မလားေပါ့။
သူ ့ကိုက်မဆီျပန္ပို ့ေပးပို ့ေျပာေနရွာတယ္။ ဓါတ္ေလွကားက ညေနက်ေတာ့
ျပန္ေကာင္းလာတာနဲ ့က်မလည္းအေမ့ကိုေျပးသြားေခၚလိုက္တယ္။ အေမကေလ
က်မသူ ့ကိုလာေခၚေတာ့ေပ်ာ္ေနလိုက္တာ။ သူခမ်ာက်မရွိေနခ်ိန္မွာ က်မအနားမွာ
အခ်ိန္ျပည့္ေနခ်င္တာတဲ့။ က်မစိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါတယ္။

က်မျပန္လာေတာ့ ေၾသာ္ တစ္ႏွစ္ေတာ့ၿပီးသြားျပန္ၿပီလို ့အေမကေျပာရွာတယ္။
လာမယ္ဆိုရင္ေပ်ာ္ရသလို ျပန္မယ္ဆိုေတာ့လည္းစိတ္မေကာင္းဘူးတဲ့။
က်မလည္းအေမ့ကို အေ၀းမွာထားခဲ့ရလို ့စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါတယ္။ ဂ်ာမနီေရာက္လို ့
ဖုန္းဆက္ေတာ့ အေမ့အိမ္ကဖုန္းကပ်က္ေနလို ့ေခၚမရျပန္ဘူး။ အေဒၚဆီဖုန္းဆက္ၿပီး
က်မေကာင္းမြန္စြာေရာက္ေၾကာင္းသတင္းေပးခိုင္းလိုက္ရပါတယ္။
အေမ က်န္းမာပါေစ။

အေမ့ဆီက အျပန္

မေန ့ည ကရန္ကုန္ကျပန္ေရာက္ပါတယ္။ ရန္ကုန္မွာ ရွိေနခ်ိန္အတြင္းမွာ
အစစ ကူညီ ၾကတဲ့မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ မအားတဲ့ၾကားက အခ်ိန္ေပးၿပီး
လာလည္ၾကတဲ့မိတ္ေဆြ၊သူငယ္ခ်င္းမ်ား အားလံုးကို အထူးေက်းဇူးတင္
ပါတယ္။ ေပ်ာ္ရြင္စရာရက္ေတြ ကို အမွတ္ရေနမွာပါ။
ေနာက္ေန ့မွပဲ ၾကံဳခဲ ့တာေလးေတြေရးေတာ့မယ္ေနာ္။

ဘေလာ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုလည္း သတိရေနမိပါတယ္။