Sunday 22 May 2011

ကဆုန္လျပည့္......Visakha ပြဲ


ဂ်ာမနီ မွာေရာက္ရွိေနၾကတဲ့ လာအိုးလူမ်ိဳးေတြရဲ ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း
Wat-Sibounheuang မွာဒီေန ့ ( ၂၂.၅.၂၀၁၁ )က်င္းပတဲ့
ကဆုန္လျပည့္ အထိမ္းအမွတ္ပူေဇာ္ပြဲကိုေရာက္ျဖစ္ပါတယ္။ အခုတေလာ
စိတ္ေတြကဟိုေရာက္ဒီေရာက္ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ အခုလို ရတနာသံုးပါးနဲ ့ေတြ ့ၾကံဳ
ခြင့္ရတဲ့အတြက္ က်မအလြန္၀မ္းသာမိပါတယ္။

ဒီဘုန္းၾကီးေက်ာင္းက သၾကၤန္ပြဲေတြက်င္းပေလ့ရွိတဲ့ ေလာႏိုင္ငံကေက်ာင္းပါ။
သၾကၤန္ပြဲေတြကို ေက်ာင္းနဲ ့နီးတဲ့ၿမိဳ ့ေလးမွာသာက်င္းပေလ့ရွိတာေၾကာင့္
ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကို မေရာက္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။
ၿပီးခဲ့တဲ့ ၂ပတ္ေလာက္က ဂ်ာမန္ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာအဖြဲရဲ ့ႏွစ္ပတ္လည္
အစည္းအေ၀းကို အဲ့ဒီဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာလုပ္ျဖစ္တာေၾကာင့္ က်မတို ့လည္း
ေရာက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းက ဖိတ္တာနဲ ့ ဒီေန ့ပြဲကိုထပ္ေရာက္
ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ဆရာေတာ္ တစ္ပါးပဲ သတင္းသံုးပါတယ္။ ဒီေန ့ေတာ့
ျပင္သစ္က လားအိုးဘုန္းၾကီးတစ္ပါး၊ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ သတင္းသံုးတဲ ့ ဂ်ာမန္ဘုန္းၾကီး
တစ္ပါး၊ ေပါင္း ဘုန္းၾကီး ၃ပါးပါ။

က်မတို ့အိမ္ကေန ၂နာရီၾကာေလာက္ကားေမာင္းရပါတယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့
ဆြမ္းကပ္ဖို ့ယူသြားတဲ့ ဆြမ္းဟင္းေတြကို ေ၀ယ်ာ၀စၥအဖြဲ ့ကိုအပ္ၿပီး ဘုရားခန္း
ကိုေရာက္တာနဲ ့ အခမ္းအနားစပါတယ္။ ဆရာေတာ္က သီလေပးပါတယ္။
ဘုရားစာေတြစုေပါင္းရြတ္ၾကပါတယ္။ လွဴဖြယ္ပစၥည္းေတြ ကို တန္းစီၿပီး
ေလာင္းလွဴၾကပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘုန္းၾကီးသံုးပါးကို ဆြမ္းကပ္ၾကပါတယ္။
သိပ္ကိုၾကည္ညိဳဖို ့ေကာင္းပါတယ္။ သံဃာေတြ ့ရခဲတဲ ့ေနရာမွာ အခုလို
ဆြမ္းကပ္ခြင့္ရတာအလြန္၀မ္းသာမိပါတယ္။


သံဃာေတြဆြမ္းစားၿပီးေတာ့ ဧည့္သည္ေတြကို ဘူေဖးေကၽြးပါတယ္။
ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကစီစဥ္ထားတဲ့စားေသာက္စရာေတြအျပင္ ဧည့္သည္ေတြ
ယူလာတဲ့စားေသာက္စရာေတြပါဆိုေတာ့ အမ်ိဳးစံု၊ အရသာစံုပါပဲ။
က်မကေတာ့ ၾကက္သားနဲ ့ပိႏၷဲကြင္းခ်က္ရယ္္၊ မုန္းညွင္းနဲ ့မႈိေၾကာ္ရယ္ယူသြား
ပါတယ္။ ဘဲေပါင္း၊ ၀က္အူေခ်ာင္းေၾကာ၊္ ငါးေၾကာ္၊ သေဘၤာသီးသုပ္တို ့ကို
စားျဖစ္ပါတယ္။ အခ်ိဳပြဲေတာ့ မုန္ ့လုပ္ေဆာင္းေသာက္ျဖစ္ပါတယ္။

ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းအျပင္မွာ အာရွေစ်းတန္းေလးလည္းရွိပါတယ္။ ဘုရားပြဲေစ်း
ဆိုပါေတာ့၊ က်မတို ့၀ယ္ေနက် ထိုင္းငါးပိခ်က္ဆိုင္ေတြ ့တာနဲ ့၀ယ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
လျပည့္ရိပ္တို ့ကိုေတာင္မပါလာဘူးလားလို ့ေမးလိုက္ေသးတယ္။
လာၾကတဲ့သူေတြကေတာ့ ကေတာ့လာအိုး၊ထိုင္း၊သီရိလကၤာ ၊ျမန္မာ(က်မ)နဲ ့
ဂ်ာမန္ေတြပါ။ စုစုေပါင္း လူ၆၀၀ခန္ ့ရွိပါတယ္။

စားေသာက္ၿပီးေတာ့ ဂ်ာမန္ဘုန္းၾကီးနဲ ့စကားေျပာျဖစ္ပါတယ္။ သူက ၁၅၀ါစာ
ရွိၿပီး ထိုင္းႏိုင္ငံက ေတာရေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ တရားအားထုတ္ေၾကာင္း
သိရပါတယ္။ ေန ့လည္ၾကေတာ့ တရားနာၾကပါတယ္။ ဂ်ာမန္ဘုန္းၾကီးက
ဂ်ာမန္လို တရားေဟာပါတယ္။ သစၥာေလးပါးနဲ ့ သီလ၊သမာဓိ၊ပညာ ေၾကာင္း
ေဟာပါတယ္။ လိုခ်င္မႈေတြ၊စိတ္မေက်နပ္မႈ၊စိတ္မခ်မ္းသာမႈေတြ စတဲ့
ဒုကၡေတြအေၾကာင္းေဟာေတာ့ က်မရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ စိတ္ပူပင္ ေၾကာင့္ၾက
မႈေတြကို တရားသေဘာနဲ ့သတိေလးရွိသြားတယ္။

တရားေဟာၿပီးေတာ့ ေရစက္ခ်ပါတယ္၊ဘုရားပူေဇာ္ၾကပါတယ္။
ပန္း၊အေမႊးတိုင္ဆီမီးေတြနဲ ့ပူေဇာ္ၾကရင္းအခမ္းအနားၿပီးဆံုးပါတယ္။

အျပန္လမ္းမွာ က်မစိတ္ေတြၾကည္လင္လာပါတယ္။ က်မေပ်ာ္တယ္လို ့
ကိုေသာမတ္စ္ကိုေျပာျပမိတယ္။ တခုတေလာစိတ္ပူပင္မႈေတြ ကိုေမ့သြား
ခဲ့ပါတယ္။ ရတနာသံုးပါး ရဲ ့ေက်းဇူးကို ဦးတင္မိပါတယ္။

ဒီလို ဂ်ာမနီမွာ ၾကံဳရခဲတဲ့ ကုသိုလ္ျပဳခြင့္ရတဲ့ပြဲကို က်င္းပေပးေသာသူမ်ား၊
က်မတို ့ကို ဖိတ္ၾကားၾကသူမ်ား၊ တိုင္းတပါးမွာ သာသနာျပဳေနၾကတဲ့
ဆရာေတာ္မ်ား၊ ကို အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္။


Saturday 21 May 2011

ေစာင့္ေမွ်ာ္ရျခင္း

တစ္ဦးတစ္ေယာက္၊ တစ္ခုခု ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ရျခင္း သည္ က်မ မလုပ္ခ်င္ေသာ
အလုပ္တစ္ခုပါ။ ေစာင့္ေမွ်ာ္ရျခင္မွာ ေန ့ရက္ေသခ်ာေသာေစာင့္ေမွ်ာ္ရျခင္းထက္၊
မေသခ်ာမေရရာေသာေစာင့္ေမွ်ာ္ရျခင္းက ပိုဆိုးပါတယ္။

တစ္ေန ့လာႏိုး၊တစ္ေန ့ရႏိုးနဲ ့ေစာင့္ရျခင္းဟာ က်မအတြက္ အလြန္ပင္ပန္းပါတယ္။
ရလာတဲ့ အေျဖေပၚမူတည္ၿပီး ဆက္လက္လုပ္ေဆာင္ရမယ့္ကိစၥေတြ အတြက္
အခ်ိန္သိပ္မရွိဘူးဆိုရင္ ပိုၿပီးရင္ေမာရပါတယ္။

ေစာင့္ေနရတဲ့ အေျဖတစ္ခုဟာ မိမိေမွ်ာ္လင့္သလိုျဖစ္မလာရင္ ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ၊
ဘယ္လိုရင္ဆိုင္ရမလဲဆိုတဲ့ အေတြးေတြနဲ ့က်မ စိတ္ေမာေနတတ္ပါတယ္။

ဒီအေတြးေတြဟာ မေကာင္းမွန္းသိလို ့အာရံုေျပာင္းဖို ့ၾကိဳးစားေပမယ့္လည္း
ျပန္ျပန္ေတြးမိေနတယ္။ အေကာင္းဘက္ကေတြးေပါ့၊ ျဖစ္မွမျဖစ္ေသးတာဆိုေပမဲ့
လက္ေတြ ့က အေျပာေလာက္ မလြယ္ပါ။
ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္းအေကာင္းပဲလို ့ေျပာၾကတယ္။ ေရြးစရာမွမရွိတာ၊ရင္ဆိုင္ရမွာပဲ
လိုေျပာၾကတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္ေလ။ ဦးေႏွာက္ကသိေနေပမဲ့ အေတြးေတြက
လြယ္လြယ္နဲ ့လက္မခံႏိုင္ဘူး။

အခုတေလာအေတြးစိတ္ေတြမ်ားေနပါတယ္။
မေရရာေသာ၊မေသခ်ာေသာေစာင့္ေမွ်ာ္ရျခင္းဒုကၡမွ ကင္းေ၀းၾကပါေစ။
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားျပည့္၀ၾကပါေစ။

Saturday 14 May 2011

ဦးထုပ္ တစ္လံုး


အခုတေလာအလြန္မ်က္စိေနာက္စရာ တစ္ခုကေတာ့ ကိုေသာမတ္စ္ရဲ ့
ဦးထုပ္တစ္လံုးပါ။ တကယ္ေတာ့ သူဘယ္ေတာ့မွဦးထုပ္ေဆာင္းေလ့မရွိပါဘူး။
ဦးထုပ္ေၾကာင့္ သူ ့ဆံပင္ေတြ ေစးကပ္ ကုန္တယ္လို ့အေၾကာင္းျပၿပီး ဘယ္ေလာက္
ခ်မ္းခ်မ္း ဦးထုပ္မေဆာင္းပါဘူး။

မႏွစ္ကဘုန္းၾကီးလူထြက္ၿပီးကတည္းက ဆံပင္ကို္တိုကပ္ေနေအာင္ထားရတာ
အရသာေတြ ့သြားၿပီး ဂတံုးသာသာဆံပင္ပဲထားပါေတာ့တယ္။

သူ ့ဆံပင္ကို ၄ ပတ္တခါ ဆိုင္မွာသြားၿပီး 3mm ခ်န္ညွပ္ေလရဲ ့။ က်မကအိမ္မွာ
စက္ကေလး၀ယ္ၿပီး က်မညွပ္ေပးမယ္ဆိုတာကို အခ်ိန္ၾကာၾကာေျပာယူရတယ္။
အခုေတာ့ က်မရဲ ့လက္စြမ္းကိုသူယံုၾကည္ၿပီးအိမ္မွာပဲ ညွပ္ပါေတာ့တယ္။

တေန ့ေလွ်ာက္လည္ၾကရင္း ေနပူတာနဲ ့ ဦးထုပ္တစ္လံုး၀ယ္ျဖစ္ပါတယ္။ သူက
အဲ့ဒီဦးထုပ္ကို ေတာ္ေတာ္သေဘာက်ပါတယ္။ ဦးထုပ္ေဆာင္းၿပီးမွန္ၾကည့္ရတာလည္း
ခဏခဏပါ။ လူေတြက မင္းရဲ ့ဦးထုပ္ကလွတယ္လို ့ေျပာရင္ သေဘာက်ၿပီး
မခၽြတ္ေတာ့ပါ။ အျပင္ထြက္ မယ္ဆိုတာနဲ ့ဦးထုပ္ကေဆာင္းၿပီးသား။
တခါတေလအျပင္ကျပန္ေရာက္ရင္ေတာင္ ဦးထုပ္က မခၽြတ္ေသဘူး။

အရင္က ကားအမိုးကို မနက္အေစာပိုင္းနဲ ့ညေနေစာင္းေနေရာင္မျပင္းတဲ့
အခ်ိန္ပဲဖြင့္ေမာင္းေလ့ရွိတဲ့သူက အခုေတာ့ ဦးထုပ္ေဆာင္းၿပီး ေနပူထဲလည္း
အမိုးဖြင့္ေမာင္းေလ့ရွိလာၿပီး။ က်မကေတာ့ေနပူလို ့မၾကိဳက္။သူကေတာ့
ဦးထုပ္နဲ ့ဟုတ္ေနေရာ။

က်မလည္းတခါတေလဦးထုပ္ေဆာင္းပါတယ္။ သူ ့ေလာက္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။
အခုေတာ့ အိမ္ထဲလည္းေဆာင္း၊အျပင္သြားလည္းေဆာင္း၊ စက္ဘီးစီးလည္းေဆာင္း၊
ကားေမာင္းလည္းေဆာင္း..... ၾကာလာေတာ့ က်မ မ်က္စိေနာက္လာပါတယ္။
ေတာ္ပါေသးရဲ ့အိပ္တဲ့အခါမေဆာင္းထားလို ့.... ဒါေတာင္ အိပ္ရာေဘးမွာ
ခ်ိတ္ထားေသးရဲ့..............

Wednesday 4 May 2011

၁၂ ႏွစ္ရွိခဲ့ၿပီ....

အမိေျမကထြက္လာၿပီး ႏိုင္ငံအသစ္တစ္ခုမွာ ဘ၀သစ္တစ္ခုကို စတင္ခဲ့တာ
၁၂ ႏွစ္ျပည့္ပါၿပီ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၂ ႏွစ္တုန္းက ျမန္မာျပည့္ကထြက္လာတဲ့ အခ်ိန္
ခံစားမႈ၊ အေတြ ့အၾကံဳေတြ ကို အခုခ်ိန္ထိျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ မေန ့တေန ့က
ျဖစ္ခဲ့သလို မွတ္မိေနပါေသးတယ္။

မထြက္လာခင္တစ္ရက္အလိုမွာ အေဖရယ္၊အေမရယ္၊က်မရယ္ မိသားစု
သံုးေယာက္ ေရႊတိဂံုဘုရားသြားဖူးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ က်မတို ့နဲ ့အတူမေနတဲ့
အေဖ နဲ ့က်မတို ့သားအမိ အတူူတူူ ဘုရားဖူးခြင့္ရတာ က်မဘယ္ေမ့ပါ့မလဲ။
အျပန္မွာလွည္းတန္းထိပ္မွာေခါက္ဆြဲေၾကာ္၀င္စားျဖစ္ခဲ့ေသးတယ္။
က်မက တရုတ္ဆိုင္က ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ဆိုၾကိဳက္တာကို။

အဲ့ဒီညက အေဖ က်မတို ့အိမ္မွာ အိပ္ပါတယ္။ က်မဒီကို ထြက္လာမဲ့ေန ့မွာ
အေဖက က်မကို သူ ့ရဲ ့တီရွပ္လက္ရွည္တစ္ထည္ အမွတ္တရေပးပါတယ္။
အဲ့ဒီအကႌ်ကို က်မ အခုထိ ည၀တ္အိပ္ေလ့ရွိဆဲပါ။
ေလဆိပ္ကို အေဖေရာ အေမပါ လိုက္ပို ့ၾကတယ္။ တေယာက္ထဲထားခဲ့ရမယ့္
အေမ့ရဲ ့ေဘးမွာ အေဖကိုျမင္ေနရလို ့ က်မသိပ္၀မ္းမနဲခဲ့မိဘူး။ က်မ မရွိတဲ့အခ်ိန္ေတြ
မွာ အေမ့ဆီမၾကာမၾကာဖုန္းဆက္ဖို ့လည္း အေဖ့ကိုမွာခဲ့ေသးတယ္။
က်မကေတာ့ ေနရာေဟာင္းကိုထားခဲ့ၿပီး၊ ဘာမွန္းမသိေသးတဲ့ ေနရာသစ္ကို
တေယာက္ထဲသြားရမွာဆိုေတာ့ စိတ္လႈတ္ရွားေနခဲ့မိပါတယ္။

ဒီလိုနဲ ့ေနရာသစ္မွာ အစစအရာရာ အသစ္အဆန္းေတြေတြ ့ခဲ့၊ျမင္ခဲ့ရ၊ သင္ခဲ့၊
ေလ့လာခဲ့ရ၊ ၀မ္းသာျခင္း၊၀မ္းနည္းျခင္း၊ အားငယ္ျခင္း၊ အားတင္းျခင္းေတြနဲ ့
ဘ၀ကိုရွန္းကန္တည္ေဆာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီေန ့ေတာ့ ဘာလိုလိုနဲ ့ ၁၂ ႏွစ္ျပည့္ခဲ့ပါ
ၿပီ။

ဒီေန ့မွာ လူ ့ေလာကၾကီးမွာ မရွိေတာ့တဲ့ အေဖကို အထူးသတိရမိပါတယ္။
အေဖဟာ က်မတို ့သားအမိနဲ ့အတူတူ မေနေပမဲ့ က်မဘြဲ ့ယူတဲ့အခါ၊ က်မ တိုင္းတပါး
ကိုထြက္လာတဲ့အခါ၊ က်မ အမ်ိဳးသားနဲ ့အတူျမန္မာျပည္ကို ျပန္လာလည္တဲ့အခါစတဲ့
အေရးပါတဲ့ေန ့ေတြမွာ က်မေဘးမွာရွိေနခဲ့ပါတယ္။

ဒီေန ့မွာ အေ၀းမွာရွိေနတဲ့က်မကို သတိရေနရွာမယ့္ သတၱိရွိၿပီး စြမ္းေဆာင္ႏိုင္တဲ့
အေမ့ကိုလည္းအထူးသတိရမိပါတယ္။

ဒီေန ့မွာ က်မဘ၀ကို အေကာင္းဘက္သို ့ေျပာင္းလဲေပးခဲ့တဲ့၊ ဘ၀သစ္တစ္ခု
မွာရပ္တည္ႏိုင္ဖို ့ က်မကို ေထာက္ပံ့ေပးခဲ့တဲ့ ၊ က်မနဲ ့က်မအေမ ကို တရားဓမၼနဲ ့
မိတ္ဆက္ေပးခဲ့တဲ့ က်မရဲ ့အမ်ိဳးသား ကိုေသာမတ္စ္ကို အထူးေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။

ဒီေန ့မွာ က်မကို ၁၂ႏွစ္တာကာလအတြင္းမွာ အဖက္ဖက္က ကူညီပံ့ပိုး၊အားေပး
ၾကတဲ့မိတ္ေဆြ၊သူငယ္ခ်င္းမ်ားအားလံုးကိုလည္းအထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ဒီေန ့ေန ့လည္မွာ က်မတို ့ႏွစ္ေယာက္အတြက္ အမွတ္တရ ေန ့လည္စာသြားစား
ျဖစ္ပါတယ္။ ေထြေထြထူးထူးမဟုတ္ပါဘူး။ က်မဂ်ာမနီကို စေရာက္တဲ့ေန ့က
ပထမဆံုးစားခဲ့ဘူးတဲ့ ပီဆာ ပါ။ အဲ့ဒီေန ့က ေလဆိပ္ကေန Düsseldorf မွာရွိတဲ့ အဂၤလန္
ေကာင္စစ္၀န္ရံုးမွာဗီဇာသြားတင္ၿပီး အျပန္ Düsseldorf ဘူတာမွာ အေျပးအလႊား
ပီဆာ ၀ယ္စားခဲ့ၾကတဲ့ အမွတ္တရ ပါ။