ဂ်ာမန္ က်န္းမာေရး စနစ္ အေၾကာင္း

ဂ်ာမနီႏိုင္ငံရဲ ့ က်န္းမာေရးေလာကရဲ ့အေၾကာင္းေလးပါ။ ဒီေလာကထဲမွာက်င္လည္
ေနတဲ့ က်မရဲ ့ အေတြ ့အႀကံဳေလးေတြကို နားလည္မိသလို ေရးျပျခင္းပါ။

ဒီမွာလူတိုင္းက်န္းမာေရး အာမခံ ထားဖို ့လိုအပ္ပါတယ္။ က်န္းမာေရး အာမခံမွာလည္း
အစိုးရ ေထာက္ပံ့ထားတဲ့ က်န္းမာေရးအာမခံ ကုမၸဏီေတြနဲ ့၊ ပုဂၢလိက က်န္းမာေရး
အာမခံ ကုမၸဏီေတြ ဆိုၿပီးႏွစ္မ်ိဳး႐ွိပါတယ္။ လစာ တစ္လ Brutto (၃၆၇၅ ယူ႐ို)
အထိ ၀င္တဲ့ အလုပ္ သမားေတြကေတာ့ အစိုးရ ေထာက္ပံ့ထားတဲ့ အာမခံ ကုမၸဏီေတြ
မွာ ထားၾကရပါတယ္။ (about 85% of population).
အလုပ္မ႐ွိတဲ့ မွီခိုသူ အိမ္ေထာင္ဖက္ နဲ ့ကေလး ( ၂၅ ႏွစ္အထိ လုပ္မ႐ွိ ေသးတဲ့ကေလး)
ေတြလည္း မိသားစု က်န္းမာေရး အာမခံ အလိုလို ရပါတယ္။ သူတို ့ေတြအတြက္ သီးျခား
ထပ္၀ယ္ဖို ့မလိုပါဘူး။

တစ္လ Brutto လစာ၀င္ေငြ (၃၆၇၅ ယူ႐ို) အထက္ ၀င္ေငြ႐ွိတဲ့ႏိုင္ငံ၀န္ထမ္းေတြ၊
ေက်ာင္းဆရာေတြ၊ ကုမၸဏီ၀န္ထမ္းေတြ ၊ ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရးလုပ္သူေတြနဲ ့
ဒီမွာခဏလာေနတဲ ့ Tourist နဲ ့ ႏိုင္ငံျခားေက်ာင္းသားေတြ ကေတာ့ ပုဂၢလိက
အာမခံ ကုမၸဏီေတြ မွာ ထားၾကပါတယ္။

အစိုးရ ေထာက္ပံ့ထားတဲ့ အာမခံ ကုမၸဏီေတြ မွာ က်န္းမာေရးအာမခံထားရင္
အလုပ္ရဲ ့လစာထဲက (၁၄.၉%) ျဖတ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီ (၁၄.၉%)မွာ အလုပ္သမားက
(၇.၄၅%) နဲ ့ အလုပ္႐ွင္က (၇.၄၅%) သြင္းရတာပါ။
ပင္စင္သမားေတြ ကိုေတာ့ ပင္စင္အာမခံ ကုမၸဏီက တ၀က္သြင္းေပးပါတယ္။
အလုပ္လက္မဲ့ေတြကို အလုပ္သမား႐ံုးက သြင္းေပးၿပီး၊ အစိုးရေထာက္ပံ့လိုအပ္ေနတဲ့
သူေတြကိုေတာ့ လူမႈ၀င္ထမ္း႒ာနက သြင္းေပးပါတယ္။
အစိုးရ ေထာက္ပံ့ထားတဲ့ အာမခံ ကုမၸဏီေတြ မွာ က်န္းမာေရးအာမခံထားရင္
ေတာ့အစိုးရ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ၀န္ေဆာင္မႈ၊ကုသမႈေတြပဲရပါတယ္။ ဒါေတြကလည္း
က်န္းမာေရးအတြက္ အဓိက လိုအပ္တဲ့ ကုသမႈ၊၀န္ေဆာင္မႈေတြပါ။

ပုဂၢလိက အာမခံ ကုမၸဏီေတြကေတာ့႐ွင္းပါတယ္။ အသက္အ႐ြယ္ေပၚ၊
က်န္းမာေရးအေနအထားေပၚမူတည္ပါတယ္။ ကေလးေတြနဲ ့ မွီခိုသူေတြအတြက္
သီးျခား ထပ္၀ယ္ရပါတယ္။ ကုသမႈ၊၀န္ေဆာင္မႈ ေတြကလည္း မိမိ၀ယ္ထားတဲ့
အတိုင္းအတာေပၚမွာ ကြာသြားပါတယ္။ ဥပမာ တခ်ိဳ ့ ဒီမွာခဏေနတဲ့သူ ေတြနဲ ့၊
ႏိုင္ငံျခားေက်ာင္းသားတခ်ိဳ ့ဆိုရင္ ဒီမွာေလာေလာဆယ္ျဖစ္တဲ့ ေရာဂါပဲ ကုလို ့ရပါတယ္။
Prevention နဲ ့ပတ္သက္တာမ်ိဳး လုပ္လို ့မရပါဘူး ။ ကုမၸဏီက သတ္မွတ္ထားတဲ့
ကုသမႈ၊၀န္ေဆာင္မႈေတြ ပဲ ကုလို ့ရပါတယ္။ အဲ ့ဒီေတာ့ မိမိကုမၸဏီက ဘယ္လို
ကုသမႈ၊၀န္ေဆာင္မႈေတြ ေပးတယ္ဆိုတာ သိဖို ့လိုအပ္ပါတယ္။

ကိုယ္မွာ က်န္းမာေရးအာမခံ႐ွိၿပီဆိုေတာ့ ဆရာ၀န္႐ွာရေတာ့မွာေပါ့။ ဒီကပံုစံက
မိသားစုဆရာ၀န္ကို အေျခခံထားတဲ့စနစ္ပါ။ လူတိုင္းမွာ မိသားစုဆရာ၀န္႐ွိၾကပါတယ္။
မိမိစိတ္ႀကိဳက္ ဆရာ၀န္ကို ေ႐ြးလို ့ရသလို၊ မႀကိဳက္ရင္လည္းေျပာင္းလို ့ရပါတယ္။
ေနမေကာင္းျဖစ္ရင္ မိမိရဲ ့မိသားစုဆရာ၀န္ဆီကို ပထမ သြားရပါတယ္။ သူ ့ဆီမွာ
၃လ တစ္ႀကိမ္ ( every Quarter) 10Euro ကို မိမိရဲ ့ Insurance Co. အတြက္
ေပးရပါတယ္။ ဒါကေတာ့ မိမိရဲ ့own contribution အေနနဲ ့ပါ။ ေဆးခန္းက
ျဖတ္ပိုင္းေလးေပးပါတယ္။ ေဆးခန္းသြားတိုင္းေတာ့ Insurance card ယူသြား
ရပါမယ္။ မိမိရဲ ့ဆရာ၀န္က လိုအပ္ရင္ သက္ဆိုင္ရာ အထူးကုေတြဆီ transfer
လုပ္ေပးပါတယ္။ အဲ့ဒီအတြက္ transfer Formula ေရးေပးပါတယ္။ လူနာက ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့
အထူးကုဆရာ၀န္ကို စိတ္ႀကိဳက္ေ႐ြးလို ့ရပါတယ္။ အဲ့ဒီဆရာ၀န္အတြက္
ရက္ခ်ိန္းယူၿပီး သြားတဲ့အခါ Insurance Card နဲ ့ Transfer Formula ေလး
ယူသြားရင္ 10Euro ထပ္မေပးရေတာ့ပါဘူး။ Transfer Formula မပါပဲသြားရင္ေတာ့
10Euro ထပ္ေပးရမွာပါ။ Insurance Card ကေတာ့ ေဆးခန္းသြားတိုင္းယူသြား
ရမွာပါ။သြားဆရာ၀န္အတြက္ေတာ့ သီးသန္ ့ 10 Euro ထပ္ေပးရပါတယ္။
ပုဂၢလိက အာမခံ ထားသူေတြ ကေတာ့ 10 Euro ေပးစရာမလို သလို၊ သူတို ့
သြားခ်င္တဲ ့ဆရာ၀န္ဆီသြားလို ့ရပါတယ္။ ပိုၿပီးလြတ္လပ္တာေပါ့ေလ။

ေနာက္ဆက္ေရးမဲ့အေၾကာင္းေတြ ကေတာ့ ဆရာ၀န္ေတြ အေၾကာင္း၊လူနာေတြ
အေၾကာင္းနဲ ့ ကုသမႈေတြအေၾကာင္း စတာေတြပါ။
ဆက္ရန္.....

မိုးစက္ပြင့္နဲ ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အတြက္

ဒီေန ့ Blog ထဲမွာမေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ငယ္ငယ္က သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ ့ျပန္

ဆံုရတယ္။ ဒါနဲ ့ပဲ ဒီPost ေလးေရးျဖစ္တာပါ။ သူ ့ကိုျပန္ေတြ ့ေတာ့ ငယ္ငယ္

က အေၾကာင္းေလးေတြ Thomas ကို ေျပာ ျပ ျဖစ္တယ္။ တခ်ိဳ ့ေတြေတာ့

သူနားေထာင္ၿပီးသာပါ။ ဒါေပမဲ ့က်မမွာလည္း ေျပာစရာကသူပဲ႐ွိတာကို။

နားေထာင္ေပးတာပဲ ေက်းဇူးတင္ရတာ။


က်မ ၁၉၉၃_၁၉၉၉ အတြင္းမွာ ႀကံဳခဲ့၊ ေတြ ခဲ့ရတာေလးေတြပါ။ ဘ၀မွာ

တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူဘ၀က ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္ဆိုေပမဲ့၊ ေက်ာင္းသူ

တစ္ပိုင္း၊ဆရာမေပါက္စတစ္ပိုင္း၊ဟိုမေရာက္ဒီမေရာက္ အခ်ိန္ကေတာ့

က်မအတြက္ အေပ်ာ္ဆံုးအခ်ိန္ေတြပါ။


က်မတို ့ ဌာနမွာကမိန္းကေလးဦးေရကအလြန္မ်ားတာေလ။ ဌာနမွာျပန္လုပ္ၾက

ေတာ့ ေယာက်ာ္းေလးဆရာက အလြန္နဲျပန္ေရာ။ ဒီေတာ့ ဌာနကို အလွဆင္ေနတာက

က်မတို ့ အုပ္စုေပါ့။ အရင္က အတန္းခ်င္း မတူၾကေပမဲ့ လူနည္းၾကေတာ့ တစ္ေယာက္

ကိုတစ္ေယာက္ သိေနၾကတာ။ အဲ အလုပ္လည္း၀င္ၾကေရာ တကယ့္ ညီအစ္မ

ေတြ၊ ေမာင္ႏွမေတြလိုပဲ။ ေျပာမနာ၊ဆိုမနာ နဲ ့ ရင္ဖြင့္စရာ ဆိုလည္း ယံုၾကည္

စြာေျပာလို ့တိုင္ပင္လို ့ရတယ္။



အလုပ္၀င္စက အတန္းေတြမစေသးေတာ့။ အားတဲ့အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီးရခဲ့တယ္။

မေခ်ာတို ့၊မေကတို ့ဆီက အက်ႌခ်ဳပ္တာတို ့၊ပန္းထိုးတာတို ့သင္ခဲ့ရတာမွတ္မိေသးတယ္။

ေနာက္ပိုင္း အက်ႌေတြဆို ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ခ်ဳပ္၀တ္ ျဖစ္ေတာ့တဲ့ အထိပဲ။

ထမင္းစုၿပီးစားၾကေတာ့ စႏၵီခ်က္တဲ့ ရခိုင္ဟင္း၊မေကဆီကခရမ္းသီႏွပ္ ဆို

က်မကသိပ္ႀကိဳက္တာ။က်မ လုပ္တဲ့ ပန္းကန္လံုးဟင္းခ်ိဳဆိုတာကိုေတာ့

မေခ်ာက အခုထိေတြတိုင္းေျပာတုန္း။ က်မကအလြန္ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ

လုပ္တာ။ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကေတာ့ က်မလုပ္တဲ့ ၀က္သားေကာက္ညွင္းထုပ္

နည္းနဲ ့အလုပ္ျဖစ္ေနတုန္းတဲ့။


တစ္ခါေတာ့ က်မတို ့အုပ္စုကို စစ္သမိုင္းျပတိုက္ကို လႊတ္ၿပီး ေလ့လာခိုင္းတာ

ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္လုပ္္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းေရာက္သြားတာမွတ္မိေသးတယ္။

ေနာက္ေန ့ ပါေမာကၡ သိေတာ့ ထပ္သြားခိုင္းၿပီ ဌာနဆိုင္ရာအလိုက္ စာတမ္း

ေရးခိုင္းပါေရာ။


ဌာနတြင္းမြမ္းမံသင္တန္းဆိုလည္း သင္တန္းၿပီးရင္ သံလွ်င္ကို သြားလည္ရမွ

ဆိုလို ့ဆရာႀကီး က စီစဥ္ေပးရတာ။ အဲ့ဒီတုန္းက က်မနဲ ့ မိုးစက္ပြင့္ ပူးတြဲ

ဆုရဘူးတယ္။ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလိုက္တာ။ ျပန္ေတြးရင္း သတိရမိတယ္။

မ်ိဳးပက ကားေမာင္းေတာ္သလို၊ မိုးစက္ပြင့္က စက္ဘီးစီးတာေတာ္တယ္။

၀င္းပ ကိုေမးၾကည့္ရမွာ။ ေနာက္မွာထိုင္စီးရင္း..........

က်မတို ့က ေဘာလံုးပြဲဆို ေရွ ့ဆံုးကေလ။ က်မတို ့ဌာနက ကန္တိုင္း႐ႈံးတယ္။

၅ဂိုး ၊ ဂိုးမ႐ွိတို ့၊ ၇ ဂိုး ၊ ဂိုးမ႐ွိတို ့။ ဒါေပမဲ့ က်မတို ့က အသံ၀င္ေအာင္ကိုအားေပးတာ။

မီးမီးကို သတိရမိတယ္။ ကမၻာ့ဖလားပြဲဆို တီဗြီမွာျပတာ မလြတ္တမ္းၾကည့္ၾကတာ။

ေနာက္ေန ့ဌာနေရာက္တာနဲ ့ဆူညံေနေအာင္ ေ၀ဖန္ၾကတာေလ။ ဆရာေအး၊

ဆရာစိုး၊ ဆရာမိုးတို ့နဲ ့ေပ့ါ။ မိုးစက္က အဂၤလန္ အသင္း....မွတ္မိေသးတယ္။

ဌာနမွာအ႐ွိန္မေသလို ့ ေတာင္ငူကန္တီးက အန္တီျမဆိုင္မွာ ျငင္းခံုၾကေသးတာ။

မိတ္ဆံုစားပြဲလုပ္မယ္ဆိုရင္ လက္မွတ္ေရာင္းၾက၊ ပိုက္ဆံေကာက္ၾက။

ႏိုင္ရမယ့္သူေတြဆီကဆို အတင္း ပိုက္ဆံထဲ့ခိုင္ၾကတာ။ က်မနဲ ့စႏၵီ တစ္ခါ

က ပိုက္ဆံ မေလာက္ေတာ့လို ့ေတာ္ေတာ္ေခါင္းကိုက္ခဲ့ဘူးတာမွတ္မိေသးတယ္။

ေနာက္ေတာ့လည္းအဆင္ေျပသြားပါတယ္။ ပြဲတိုင္းမွာ က်မတို ့ကိုလာကူရတဲ့

ကိုလင္းေအာင္၊ ကိုေဖေအာင္၊ ကိုျပည့္စံုတို ့....သတိရတယ္။


တစ္ခါက ဆရာကန္ေတာ့ပြဲတစ္ခုမွာ ေက်ာင္းသားေတြက ျမနႏၵါ နဲ ့မိန္းမလို

၀တ္ကခ်င္တယ္ဆိုလို ့ က်မေ႐ႊဘိုေဆာင္မွာ အကသင္ေပးရေသးတယ္။

ထမီေတြ၊အက်ႌေတြ လိုက္ငွားရတာေလ။ မွတ္မိေသးလား။


တေန ့မိုးစက္ ဖိနပ္ျပတ္ေတာ့ က်မက အႀကံေပးခဲ့တာ သူမွတ္မိေနအံုးမွာပါ။

လူေတြ ရွင့္ေျခေတာက္ကိုမၾကည့္ခင္ သူတို ့မ်က္ႏွာကို ၿပံဳးၿပီး ဦးေအာင္ၾကည့္

လိုက္။ သူတို ့႐ွင့္ေျမေတာက္ကို အာ႐ံုမေရာက္ေတာ့ဘူးလို ့။ သူ ့ကိုေတာ့

သပြတ္သီးအေၾကာင္းမွတ္မိေသးလားလို ့ေမးရအံုးမွာ။ က်မက သပြတ္သီးေတြ

၀ယ္ၿပီး လူတေယာက္ကိုလက္ေဆာင္ေပးဘူးလို ့။


ဌာနက ျပပြဲေတြ၊ ေစ်းေရာင္းပြဲေတြ၊ ေဟာေျပာပြဲေတြ၊ စာတမ္းဖတ္ပြဲေတြမွာ

က်မတို ့အဖြဲ ့က အၿမဲတမ္း တက္တက္ၾကြၾကြ။ လွလွပပ ပဲ။ တခါတခါလည္း

စာတမ္းဖတ္ပြဲအတြက္ျပင္ဆင္ရင္း ငိုခဲ့ရတာ။ တေယာက္နဲ ့တေယာက္

အားေပးၾကတာ မေမ့ႏိုင္စရာေတြပါ။ စာၾကည့္တိုက္ေတြသြားၾက၊ သင္တန္းေတြ

တက္ၾက၊ အတန္း၀င္ဖို ့စာေတြျပင္ၾက ၊ျငင္းၾကခုန္ၾကနဲ ့ အခ်ိန္ေတြက

တေျဖးေျဖးကုန္သြားတာ။ ဌာနကေန တေယာက္ၿပီးတေယာက္ အေၾကာင္း

အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ ့ ခြဲထြက္ခဲ့ၾကတာ။ အခုေတာ့ က်မတို ့အုပ္စုေလးလည္း တကြဲဆီေပါ့။

အေ၀းကေနပဲ လြမ္းေနၾကရတာ။

ဘယ္ေတာ့မွ အားလံုးျပန္ဆံုျဖစ္မယ္ဆိုတာ မေျပာႏိုင္ေတာ့ဘူး။ တေယာက္ေယာက္

နဲ ့ျပန္ဆံုဖို ့ဆိုတာေတာင္ မလြယ္ေတာ့ဘူးေလ။

အခုေတာ့ email တို ့၊ facebook တို ့၊ Blog တို ့ေက်းဇူးေၾကာင့္ အဆက္အသြယ္

ေလးေတြရေနတာပဲ ၀မ္းသာေနရတာ။

က်မ သူငယ္ခ်င္းမ်ားဖတ္မိရင္လည္း အလြမ္းေတြမွ်ေ၀ၾကတာေပါ့ေနာ္။

အားလံုး ကို သတိရလွ်က္ပါ။

ေက်းဇူးေနာ္....ေပါက္

ေပါက္ေရ..ယို ရွမ္း စမ္းလုပ္ၾကည့္တယ္။
ပံုကေတာ့ ေပါက္လိုမလွဘူး။ အေခ်ာင္းေရာ၊ မေခ်ာင္းမျပားေရာ
၀၀ေရာ၊ပိန္ပိန္ေရာ အစံုပဲ။
ယက္ေတာင္ပံုေတာ့မရဘူး။ ေနာက္တခါ ေတာ့ ရမလားပဲ။
ေတာ္ေတာ္ေတာ့ စိတ္႐ွည္ရသားေနာ္။
က်မလုပ္ထားတာကအဆင္းမလွေပမဲ့ အရသာကေတာ့႐ွိပါတယ္။
မြမြေလး။ စားလို ့ေကာင္းတယ္။ Thomas လည္းႀကိဳက္တယ္။
ေပါက္လက္ရာကို အရင္ စားၾကည့္ရရင္ ပိုေကာင္းမွာ။
မုန္ ့လုပ္နည္းအသစ္အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

လိုတာ႐ွိရင္ ျပင္ေပးအံုးေနာ္..
ေပါက္လုပ္သလို၀ါ၀ါေလးလည္း
မရဘူး။

ေကြ ့သ႐ိုဖတ္စမ္းလုပ္ၾကည့္ျခင္း...

ဒီေန ့ေတာ့မိုးေအးေအးနဲ ့ အျပဳတ္တခုခုျပဳတ္ေသာက္မယ္ဆိုၿပီး အလုပ္ထဲမွာ
ကတည္းက အားခဲလာတာ။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ မလု ေရး ေပးထားတဲ့ ေကြ ့သ႐ို
အဖတ္လုပ္နည္းလင္ ့ေလးရယ္ ၊ က်မေတြ ့ထားတဲ့ မုန္ ့ဖတ္လုပ္နည္း
ေလးရယ္ ေပါင္းစပ္ရင္း ေကြ ့သ႐ိုဖတ္ကိုေအာင္ျမင္စြာလုပ္ျဖစ္သြားပါတယ္။

















လုပ္ရတာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္။
အေဖၚ တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ ့လုပ္ရရင္
ပိုေပ်ာ္စရာေကာင္းမွာ။

အိမ္ေထာင္ေရးအေတြးမ်ား

ဒီတေခါက္ ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ မေတြ ့ျဖစ္တာၾကာတဲ့ အစ္မတစ္ေယာက္နဲ ့

ေတြ ့ျဖစ္တယ္။ သူက က်မရန္ကုန္မွာ႐ွိကတည္းက အိမ္ေထာင္က်ေနၿပီး

ကေလးေတြေတာင္ ႀကီးေနၿပီ။ က်မတို ့စကားေတြေျပာၾကရင္း သူကေမးခြန္းတစ္ခု

ေမးတယ္။ ဘာျဖစ္လို ့ကေလးမယူတာလဲတဲ့။ က်မလည္းေျဖေနၾကအတိုင္း

ဘာရယ္လို ့မဟုတ္ပါဘူးလို ့ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္သူက ကေလးမ႐ွိရင္

အိမ္ေထာင္မၿမဲမွာစိုးရတယ္တဲ့။ အိမ္ေထာင္ၿမဲေအာင္ကေလးတစ္ေယာက္ေတာ့

ယူသင့္သတဲ့။ သူ ့ကိုဘာမွျပန္မေျပာလိုက္ေပမဲ့ အဲ့ဒီအေၾကာင္းအေတြးထဲမွာက်န္

ခဲ့တယ္။

က်မ အိမ္ေထာင္က်ေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္အသစ္မွာ။ ေလ့လာစရာေတြ၊သင္စရာေတြ

ကအမ်ားသားေလ။ တစ္ေယာက္နဲ ့တစ္ေယာက္ နားလည္မႈေတြ တည္ေဆာက္ေန

ရတဲ့အခ်ိန္။ ဒီအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ က်မကေလးမယူခ်င္သလို၊ က်မ အမ်ိဳးသားကလည္း

ကေလးမယူခ်င္ဘူး။ ဒီလိုနဲ ့ပဲ ကေလးနဲ ့က်မတို ့ေ၀းလာၾကတာ။

အိမ္ေထာင္ၿမဲေအာင္ကေလးယူတယ္ဆိုတာေတာ့ က်မသိပ္လက္မခံခ်င္ဘူး။

အိမ္ေထာင္ၿမဲေအာင္ ႀကိဳးစားရမွာက က်မတို ့ႏွစ္ေယာက္ရဲ ့တာ၀န္ လို ့ပဲထင္တယ္။

ကေလး႐ွိၿပီး က်မတို ့အခ်င္းခ်င္းအဆင္မေျပရင္ေရာ။ ကေလးမ်က္ႏွာကိုငဲ့ၿပီး က်မတို ့

တစ္သက္လံုးစိတ္ညစ္ခံေနရမွာလား။ အခု ကေလးမ႐ွိလည္း က်မတို ့ႏွစ္ေယာက္

အဆင္ေျပေနသားပဲ။ က်မစဥ္းစားေနမိတာေလးေတြပါ။

ေနာက္သူဆက္ေျပာတာက ေယာ က်ာ ၤးကို သည္းညီခံေနာ္တဲ့။ ငါတို ့မိန္းမေတြဟာ

အိမ္ေထာင္က်သြားတာနဲ ့ ကိုယ့္ေယာက်ာၤးအတြက္လံုးလံုးျဖစ္သြားတာ။ ကိုယ့္

အခ်ိန္ေတြကို သူ ့ကိုေပးလိုက္ရၿပီး ကိုယ့္အိမ္ေထာင္အတြက္ ျမွဳပ္ႏွံလိုက္ရတာ။

သည္းညီးခံၿပီး ျပဳစုဖို ့ေျပာ႐ွာတယ္။ က်မလည္း ဟုတ္ကဲ့လို ့ေျပာၿပီး ထံုးစံအတိုင္း

အေတြးတစ္ခုရသြားျပန္တယ္။

က်မ တကယ္ပဲ က်မေယာက်ာၤးအတြက္ အခ်ိန္ေပးခဲ့သလား။ တကယ္ သည္းညီး

ခံၿပီး ျပဳစုေပးခဲ့သလား လို ့ျပန္ေတြးေနခဲ့တယ္။

က်မအိမ္ေထာင္က်ေတာ့ဂ်ာမန္ မမေတြက ေျပာတယ္။ ေယာက်ာၤးကို အၿမဲတမ္း

ျပဳစုေနဖို ့မလိုဘူးတဲ့။ အိမ္တစ္အိမ္၊အိမ္ေထာင္တစ္ခုရဲ့တာ၀န္ဟာ ႏွစ္ေယာက္

စလံုးမွာတာ၀န္႐ွိတယ္တဲ့။ တစ္ပတ္မွာ ၃ရက္ ကိုယ္ကထမင္းခ်က္ရင္၊ သူလည္း

၃ ရက္ခ်က္ရမယ္။က်န္တစ္ရက္ကို အျပင္မွာထြက္စားတဲ့။ တျခားအိမ္အလုပ္ေတြ

လည္းခြဲတမ္းနဲ ့ပဲတဲ့။ အႀကံေပးၾကတာေတြပါ။

အိမ္မွာေတာ့ ဟင္းခ်က္တာက်မပဲ။ သူကဟင္းမခ်က္တတ္ဘူး။ ဧည့္သည္

လာလို ့ ပန္းကန္ေတြေဆးရမယ္ဆိုတာက သူ ့တာ၀န္။ အမႈိတ္ပစ္တာကသူ

လုပ္ေပါ့။ အ၀တ္ေလွ်ာ္တာက်မလုပ္တယ္။ အ၀တ္လွန္းတာ ၊ ႐ုတ္တာက

က်မ မအားရင္သူလုပ္ေပ့ါ။ မီးပူကို က်မ အမ်ားဆံုးတိုက္ေပမဲ့ တစ္လွည့္ဆီ

လည္းတိုက္ျဖစ္တာပဲ။ အိမ္သန္ ့႐ွင္းေရကိုေတာ့ အေပၚထပ္က ကို သူတာ၀န္ယူ

ရသလို၊ ေအာက္ထပ္ကို က်မတာ၀န္ယူတယ္။

ေစ်းသြာတာက်မ အမ်ားဆံုးလုပ္ေပမဲ့ သူစားတတ္တဲ့ အစားအစာ ၀ယ္တာက

သူ လုပ္ရတဲ့အလုပ္ပါ။ က်မ မအားတဲ့အခါ ေစ်းစာရင္းေရးေပးရင္ သူ၀ယ္ေပးတာ

ပါပဲ။

အဲ့ဒီလို ျပန္ေတြးမိေတာ့က်မ အိမ္ေထာင္ရွင္မပီသရဲ ့လားလို ့ေတြးမိတယ္။

က်မအလုပ္လုပ္ေတာ့အခ်ိန္ပိုင္းပဲ။ အလုပ္မွာေန ့တ၀က္၊ အိမ္႐ွင္မအျဖစ္ကေန ့တ၀က္။

အေတြးေတြေလ။

သူကေရာ က်မကို ဘယ္လိုထင္ေနမလဲ။ က်မက ကိုလုပ္ခ်င္တာကိုသာလုပ္ၿပီး

သူ ့ အေတြးေတြကိုသိပ္ေမးမၾကည့္တတ္ဘူး။ သူ ့ရဲ့ထင္ျမင္ခ်က္ေတာ့ေမးၾကည့္

အံုးမွလို ့ေတြးၿပီး ျပန္လာခဲ့တယ္။

တေန ့ေတာ့ ရန္ကုန္ကစာအုပ္ဆိုင္မွာ ေဒါက္တာ စပယ္ပြင့္ျဖဴ ရဲ ့

အိမ္ေထာင္ သာယာဆိုေျပေရး လက္ဆြဲက်မ္း ဆိုတဲ့စာအုပ္ေတြ ့လို ့

၀ယ္ခဲ့ေသးတယ္။

ဒီေရာက္ေတာ့ သူကဘူတာမွာလာႀကိဳတယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့က်မစားပြဲေပၚမွာ

ႏွင္းဆီပန္းအိုးေလးသူထားထားေပးတယ္။ က်မျပန္လာရင္ ပင္ပန္းမွာ စိုးလို ့

သူ ့အ၀တ္ေတြေလွ်ာ္ၿပီး ၊ မေန ့ကမွမီးပူေတြတိုက္ထားသတဲ့။ အိမ္လည္း

႐ွင္းထားတယ္ဆိုပဲ။ ေနာက္ေန ့ အိမ္ေဘးက အမ်ိဳးသမီးက ႐ွင့္ေယာက်ာ္းက

သူ ့အ၀တ္ေတြေလွ်ာ္ထားတာတဲ့။ က်မေယာက်ာ္းဆို လုပ္မွာမဟုတ္ဘူးတဲ့။

က်မ Thomas ကိုသနားသြားသလို၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သိပ္ဆိုးေနၿပီလားလို ့ေတြးမိတယ္။

က်မကိုခ်စ္ရဲ့လားလို ့ေမးၾကည့္ေတာ့ ႏႈိင္းျပလို ့မရေအာင္ခ်စ္ပါတယ္တဲ့။

ေတာ္ပါေသးရဲ ့။

အိမ္ေထာင္႐ွင္မ ေကာင္းျဖစ္မျဖစ္ေတာ့ ............ဆက္ၿပီးစဥ္းစားလိုက္အံုးမယ္။
(၀ယ္လာတဲ့စာအုပ္ေတာ့ စဖတ္ေနၿပီ။ )

လမ္းေတြ၊တိုက္ေတြ နဲ ့က်မ

အိမ္မွာတစ္ေယာက္ထဲျဖစ္ေနတာနဲ ့အိမ္နားကပန္းၿခံေလးဆီကို လမ္းေလွ်ာက္

ထြက္ခဲ့တယ္။ ရန္ကုန္မွာ တုန္းက ဒီပန္းၿခံေလးကို က်မ မၾကာမၾကာသတိရမိတယ္။

အေမနဲ ့ညေနေသာင္းလမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခ်င္ရင္ အနီးအနားမွာ ေအးေအးေဆးေဆး

လမ္းေလွ်ာက္ဖို ့၊ ထိုင္ဖို ့ေနရာ မေတြ ့ခဲ့ဘူး။

က်မရယ္ အေမရယ္ ေျမနီကုန္းက လမ္းၾကားေလးေတြမွာပဲ လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္တယ္။

အေမက ေျခေထာက္သိပ္မသန္ေတာ့ လမ္းေပၚကဂ်ိဳင့္ခြက္ေတြကို ေက်ာ္ရလႊားရ၊

ဟိုဘက္ဒီဘက္ကေနလာတဲ့ကားေတြကိုေ႐ွာင္ရ၊ အခ်က္မျပပဲ ဟိုေကြ ့ဒီေကြ ့မဲ့ကားေတြကို

ၾကည့္ရ၊ ကားေပၚကလူေတြကလည္း လမ္းေလွ်ာက္တဲ့လူေတြကိုဦးစားမေပးၾကဘူး။

လမ္းေပၚမွာသူမ်ားေထြးသြားတဲ့ တံေတြးေတြ ေက်ာ္ရလႊားရ၊ ဒီၾကားထဲလမ္းထဲမွာ

ေလွ်ာက္သြားေနတဲ့ေခြးေတြကိုလည္း သတိထားရေသးတယ္။

ဪ...သူ ့ခမ်ာ တစ္ေခါက္ တစ္ေခါက္ လမ္းထြက္ေလွ်ာက္ရတာ မလြယ္႐ွာဘူး။

က်မကအတင္းေခၚ လို ့သူ ့ခမ်ာလိုက္ရ႐ွာတာ။ ပင္ပန္း႐ွာသား။

လမ္းေတြထဲမွာလည္း တိုက္အျမင့္ေတြျဖစ္ကုန္ၿပီ။ က်မ ေနခဲ့ဘူးတဲ့လွည္းတန္မွာဆို

ဒီႏွစ္ကန္ထ႐ိုက္တိုက္ေတြမ်ားလာတယ္။ အရင္ကျဖတ္သြားေနၾက ေဇယ်ာသီရိလမ္း

ဆို ကိုယ္ပိုင္ၿခံေလးေတြေနရာမွာ ကန္ထ႐ိုက္တိုက္ေတြ ေဆာက္ေနၾကတယ္။

က်မအိမ္ အေပၚကေနၾကည့္တိုက္အျမင့္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားတာေတြ ့ရတယ္။

တခ်ိဳ ့ကန္ထ႐ိုက္တိုက္ေတြက မၿပီးေသးေပမဲ့ ေဆးအျဖဴေရာင္ကို အျပင္ဘက္မွာ

သုပ္ထားေတာ့ ၿပီးေနတဲ့တိုက္လိုလို၊ဘာလိုလိုေပါ့။

သစ္ပင္ေလးေတြနဲ ့စိမ္းစိမ္းစိုစို ေနရာေလးေတြ သိပ္မ႐ွိေတာ့ဘူး။

ကန္ထ႐ိုက္တိုက္ေတြက ေဆာက္ၿပီးစေတာ့ လွလိုပဲ။ နဲနဲၾကာတဲ့ တိုက္ေတြၾကေတာ့

မဲမဲညစ္ညစ္နဲ ့၊ ေဆးထပ္မသုပ္ၾကေတာ့ဘူး။ တိုက္ထဲကေလွခါးခြင္ေတြမွာလည္း ကြမ္း

တံေတြးနဲ ့အမႈိက္နဲ ့။

က်မေနတဲ့ေနရာက (၁၁)ထပ္႐ွိတယ္။ အေနာက္ဖက္မွာ အေရးေပၚထြက္ေပါက္႐ွိတယ္။

က်မအဲ့ဒီတံခါးကိုဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ အေရးေပၚေလွခါးလား၊ ပစၥည္းထားတဲ့စတိုလား၊ အမႈိက္

ပံုလားထင္ရတယ္။ က်မနဲနဲလန္ ့သြားတယ္။ အေရးအေၾကာင္းဆို ေျပးဆင္းဖို ့မျဖစ္ႏိုင္

ေတာ့ဘူး။ တိုက္မွာေနတဲ့သူေတြပဲ မေၾကာက္တတ္တာလား၊

က်မပဲ အစိုးရိမ္လြန္ေနတာလားလို ့ေတြးမိေသးတယ္။ က်မ႐ွိေနတုန္းတစ္ည

ငလွ်င္လႈပ္ေသးတယ္။ (၉)ထပ္မွာေနတဲ့က်မေတာ္ေတာ္ေလးလန္ ့သြားတယ္။

တိုက္ေတြ ခိုင္ခိုင္မာမာေဆာက္ထားမွာပါလို ့ပဲ အေကာင္းဘက္ကေတြးၿပီး အားတင္း

ထားလိုက္ပါတယ္။

က်မ နဲ ့ရန္ကုန္ေစ်းဆိုင္မ်ား

ဒီေန ့စေနေန ့ဆိုေတာ့ ေစ်း၀ယ္ထြက္ျဖစ္တယ္။ ဂ်ာမနီျပန္ေရာက္မွ ေသေသခ်ာခ်ာ

ဒီေန ့မွပဲေစ်းသြားျဖစ္တာ။ ေစ်း၀ယ္ရင္းနဲ ့ရန္ကုန္ က၀ယ္ေနၾကေစ်းေလးကိုေတာင္

သတိရမိေသးတယ္။ ဒီမွာ လူေတြက လိုတာကိုလိုသေလာက္ ၀ယ္ၾက၊ ေရာင္းတဲ့

သူကလည္း လိုသေလာက္ေရာင္းၾကနဲ ့၊ ရန္ကုန္မွာေတာ့ ေစ်းဆစ္ရ၊ အနည္းဆံုး

ဘယ္ေလာက္ဖိုးယူရမွာလဲ...ညႈိရတာေတြမ်ားလိုက္တာ။ လိုတာကနဲ နဲ ၀ယ္လာရတာ

ကမ်ား၊ မကုန္ေတာ့လႊတ္ပစ္ရ သေမွ်ာစရာႀကီးး။ ငါး၀ယ္ေတာ့ အ႐ွိေလးပဲယူလိုက္

ပါဆိုလို ့ ၀ယ္လာ၊ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေရခဲေသတၱာက မီးအားမျပည့္လို ့ မလည္။

ဟင္းေတြကသိုး....အေၾကြမ႐ွိလို ့ ဒါေလးယူသြားပါ ဆိုတာကလည္း႐ွိေသးတယ္။

က်မ၀ယ္ေနတုန္းမွာပဲ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္က အေလးမျပည့္လို ့ဆိုင္႐ွင္

ကို လာေျပာတာနဲ ့လည္းႀကံဳရေသးတယ္။ က်မကေတာ့၀ယ္လက္စနဲ ့ဆက္

၀ယ္ခဲ့လိုက္ပါတယ္။

ေစ်းထဲမွာလည္း ေစ်း၀ယ္သူထက္၊ ေစ်းေရာင္းတဲ့သူကမ်ားေနေတာ့ လမ္းေတာင္

ေကာင္းေကာင္းေလွ်ာက္လို ့မရဘူး။ မိုးေရထဲမွာ ေရာင္းေနၾကေပမဲ့ ဒီမွာမေတြ ့

ႏိုင္တဲ့ သနပ္ခါးေလးေတြနဲ ့အၿပံဳးေလးေတြ ကိုေတာ့ သတိရေနပါတယ္။

ေစ်း၀ယ္ရင္ ႀကံဳရတဲ့ အေၾကြဒုကၡ၊ ဘယ္ေလာက္စုပ္ျပတ္ပါေစ၊ အခုေတာ့

အားလံုးေပးလို ့ရတယ္။ အရင္ႏွစ္ေတြက ေပးလို ့မရတဲ ့ ပိုက္ဆံေလးေတြ

ေတာင္ ဒီႏွစ္ သံုးလို ့ရတယ္။ ပိုက္ဆံေတြထဲမွာ တစ္ေထာင္တန္ပဲ ေကာင္း

တာေတြရတယ္။ ေစ်းကျပန္လာရင္ မိုးစိုလာတဲ့ ပိုက္ဆံ အစုပ္ေလးေတြကို

တယုတယ ျဖန္ ့ထားရေသးတယ္။

ရန္ကုန္မွာ ဒီႏွစ္သတိထားမိတာက ဟင္း ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ေလးေတြ ေပါလာတယ္။

သက္သတ္လြတ္ဟင္း တစ္ပြဲကို ၃၀၀ က်ပ္၊ ၾကက္ဟင္းခါးသီေၾကာ္၊ ပဲပုပ္ခ်က္၊

ေ႐ႊဖ႐ံုသီဟင္း၊ သီးစံုကုလားဟင္း... စံုသားပဲ။ ႐ွမ္းေခါက္ဆြဲဆိုင္ေတြလည္း

မ်ားလာတယ္။ ေစ်းဆိုင္ေတြ မ်ားလာေပမဲ့ စားတဲ့သူ ေတာ္ေတာ္နဲတယ္။

ဆိုင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ လူမ႐ွိၾကဘူး။

City Mart၊ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်း၊ ဒဂံုစင္တာ ေတြ မွာလည္းလူမစည္ေတာ့ဘူး။

အလွအပ ပစၥည္းေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးပဲ။ ေစ်းေတြကလည္းႀကီးပါတယ္။

အလွအပဆိုင္ေတြ၊ အ၀တ္အထည္ဆိုင္ေတြကေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။

ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္ေတြဆိုရင္ ႏွစ္အိမ္ျခား တစ္ဆိုင္ေလာက္႐ွိတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္

ေတာ့လူမ႐ွိဘူး။ ေစ်းေတြကလည္း ၾကီးလိုက္တာ။ ဆံပင္ညွပ္၊ေကာက္၊ေျဖာင့္၊ေပါင္း။

ဖေယာင္းသြင္း။ မ်က္ႏွာဆိုရင္လည္း နည္းမ်ိဳးစံုနဲ ့...ေခ်းခြ်တ္၊ေပါင္းတင္၊အဆိပ္ထုတ္၊

မ်က္ေတာင္ဆက္.....စံုေနေရာ။။။

ဒါေတြကေတာ့က်မ မေတြးထဲမွာ ႐ွိေနတဲ့ ရန္ကုန္က ေစ်းဆိုင္ေလးေတြ အေၾကာင္းပါ။

ေနာက္မွပဲ က်န္တဲ့ အေၾကာင္းေလးေတြ ဆက္ေရးပါအံုးမယ္။

ရန္ကုန္နဲ ့က်မ

ေလဆိပ္ေရာက္တာနဲ ့ လ၀ကမွာ စာအုပ္ထပ္တာနဲ ့စျပီ။ လ၀က အရာ႐ွိက
(ဘယ္ဘက္လက္မွာ န၀ရတ္လက္စြပ္၀တ္ထားတယ္။)အားလံုးလည္းေရးျပီးသြားေရာ
ဘာလက္ေဆာင္ပါ ပါသလဲဆိုၿပီးေမးပါေရာ။ က်မက ဘာမွ မေျဖေတာ့ လူေဟာင္းေတြမို ့လုပ္ေပးတာ
လက္ေဆာင္ေတာ့ေပးရမွာေပါ့ လို ့ေျပာၿပီးက်မရဲ ့စာအုပ္ကို ေဘးမွာဖယ္ထားၿပီး လက္ေဆာင္
သာေတာင္းေနပါေရာ။ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်မလည္း ဘာလက္ေတာင္မွ ေပးရန္မပါေၾကာင္း
ပါးစပ္နဲ ့ေရာလက္ဟန္နဲ ့ပါ ျပေတာ့မွ စာအုပ္ကို ျပန္ေပးတယ္။ က်မျမန္မာျပည္ျပန္ဖို ့
လိုအပ္တဲ့စာ႐ြက္စာတမ္းမ်ား အားလံုးပါပါတယ္။ စာအုပ္ျပန္မေပးပဲ အၾကတ္ကိုင္ၿပီး
လက္ေဆာာင္ အတင္းေတာင္းတာေတာ့ မျဖစ္သင့္ဘူးလို ့ထင္တာပဲ။ ဒီခရီးေလးလာရဖို ့
ခရီးစာရိတ္္စခဲ့ုရတာ။ သူစိမ္းေတြၾကားမွာ လူပင္ပန္း စိတ္ပင္ပန္း ခံခဲ့္ရတာ ဪ…သူမသိလို ့
မ်ားလားလို ့ေတြး မိေသးတယ္။ က်မမွာေတာ့ ေ၀းေနတဲ့ ျမန္မာျပည္္ကို လြမ္းလိုက္ရတာ။
ခ႐ီးေ၀းကေန (၂၃)နာ႐ီၾကာေလာက္ ခရီးႏွင္ၿပီး ေ႐ႊႏိုင္ငံလည္း ေရာက္ေရာေတြ ့
့လိုက္ရပံုေလးက…..


ေရာက္ေရာက္ခ်င္းညေတာ့ အေမ့အိမ္မွာ အိပ္ျဖစ္တယ္။ မၿမိဳင္ခ်က္ထားတဲ့ ကန္ဇြန္း႐ြက္
ခ်ဥ္ရည္ဟင္း၊ ပဲပင္ေပါက္နဲ ့ပဲျပားေၾကာ္၊ ၀က္သားနဲ ့အာလူးဟင္း၊ ငပိရည္ေဖ်ာ္နဲ ့တို ့စရာစံု
တို ့ကို အားရပါးရစားပစ္လိုက္တယ္။ ေဆြမ်ိဳးေတြနဲ ့ေလပစ္ၾကတာေပါ့။ Thomas ကလည္းလွမ္း
ဖုန္းဆက္တယ္။ ညအိပ္ေတာ့ အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ မနက္(၃)နာရီမွ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။

ေနာက္ေန ့က်မတို ့တိုက္ခန္းကိုေျပာင္းလာတယ္။ ပဲပဲ
တို ့မိသားစုလည္းပါတယ္။
အိမ္ေရာက္ေတာ့ဓါတ္ေလွခါးကပ်က္ေနသတဲ့။ တျခားဘက္ကတက္ၿပီး အမိုးေပၚက
တဆင့္ က်မတို ့ဘက္ကို ကူးရတယ္။ ဘယ္ေတာ့ျပန္ေကာင္းမလဲေမးေတာ့ အေစာင့္ေတြ
ကေရေရရာရာ မေျဖႏိုင္ဘူး။(မေျဖခ်င္တာနဲ ့တူပါရဲ ့)။ မီးအားေတြက်လို ့ပိတ္
ထားတာတဲ့။ တဖက္ေလွခါးကေန ပတ္ဆင္းပတ္တက္ေပါ့။ ေတာ္ပါေသးရဲ ့လို ့
ထင္လိုက္မိတယ္။ ေနာက္မွသိရတာက
က်မတို ့ဘက္က Safeguard ေလာင္သြားတာတဲ့။
အိမ္ထဲေရာက္လို ့ေရခဲေသတၱာလည္းဖြင့္ေရာ Safeguard
ကအျမဲတမ္းမီးနီေနတယ္။ Air Con. ဆိုေ၀းပါေရာ။
ေနာက္ေန ့ေတြက်ေတာ့ တဖက္ ဓါတ္ေလွကား
ေတာင္မီးအားမျပည့္လို ့ပိတ္ထားရတဲ့ အခ်ိန္ေတြ႐ွိျပန္ေရာ။
ေရခဲေသတၱာက တေန ့လံုးသံုးလို ့
မရဘူး။ည(၉)နာရီေလာက္မွ စလည္တယ္။ က်မလည္း Air Con. ရတဲ့ အခ်ိန္ထိေစာင့္ၿပီး
အိပ္ရတယ္။ က်မတို ့တိုက္မွာ ကိုယ္ပိုင္ Transformer ႐ွိေတာ့ မီးအားျမွင့္စက္ဘယ္ေတာ့မွ
မလိုအပ္ခဲ့ဘူး။ အခုေတာ့ မီးက ၂၄နာရီေတာ့လာ ပါရဲ ့၊ မီးအားမျပည့္ေတာ့ဘာမွသံုးလို ့မရဘူး။
အိမ္နားကသံုးေနက် Internet ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ မီးစက္ေမာင္းထားတာေတြ ့ရတယ္။ မီးလာ
ေပမဲ့ အားမျပည့္လို ့မီးစက္သံုေနရတာဆိုပဲ။ ေနာက္ရက္ေတြၾကေတာ့ မီးစက္မသံုးေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့
Internet ဆိုင္ထဲမွာ ေခၽြးျပန္ေနလို ့email ျမန္ျမန္စစ္ၿပီးျပန္ခဲ့တယ္။

ေနာက္ေန ေတြ့ေတာ့ မီးအားေတြက်လို ့ တဖက္ ဓါတ္ေလွကားေတာင္ မေမာင္း္ႏိုင္ဘူး။
ဒီေတာ့ က်မေနတဲ့(၉)ထပ္ကေန ကိုယ့္ေျခေတာက္ကိုယ္သံုးၿပီး အတက္အဆင္း
(၄)ခါလုပ္လိုက္တာ ဒူးေတြေတာင္နာေနၿပီ။ ေတာ္ပါေသးရဲ ့ Thomas ပါမလာလို ့။
က်မကေတာ့ျမန္မာပီပီအေကာင္းဘက္ကႀကိဳးစားေတြးေပးလိုက္ပါတယ္။ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္တယ္လို ့
့မွတ္ထားလိုက္ပါတယ္။ ဂ်ာမနီမွာဆိုရင္ ပိုက္ဆံေပးၿပီးေတာင္ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ရေသးတာ။ ေခၽြထြက္ေအာင္
Sauna လည္းသြားစရာမလိုဘူးေလလို ့။

မေန ့က(၁၂.၈.၀၉) အိေက်ာ္ရယ္၊မရင္ႏြဲ ့ရယ္လာလည္တယ္။ ငပိရည္ခ်ိဳနဲ ့ငပိေတြယူလာတယ္။
မုန္ ့လက္ေကာက္ေၾကာ္ရယ္၊ မုန္ ့ၾကာေစ့ရယ္ေတာင္ပါလာေသးတယ္။
ညၾကေတာ့ က်မတို ့ဓါတ္ေလွခါး တက္သံၾကားတယ္။ ေျပးၿပီးတံခါးဖြင့္ၾကည့္ေတာ့...
သူျပန္ေကာင္းေနပါလား။ က်မေလ တံခါးကိုခဏခဏဖြင့္ၾကည့္မိတယ္။ ့ဓါတ္ေလွခါး မီးေရာင္ေလး
ျမင္ေနရေတာ့ေပ်ာ္လိုက္တာ။ မနက္မိုးလင္းလင္းခ်င္း ေျပးၿပီးၾကည့္ေတာ့ ... မီးေရာင္ေလး
မ႐ွိေတာ့ဘူး။ က်မ တကယ္ စိတ္ညစ္သြားတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကုန္သြားသလိုပဲ။
























ဒါနဲ ့ပဲေ႐ႊတိဂံုဘုရားကို သြားေတာ့ ေျခေတာက္နဲ ့ပဲဆင္းခဲ့ရတယ္။
ဘုရာမွာေတာင္ Thomas မွာလိုက္တဲ့ သာသနာ့ အလံ၀ယ္ခဲ့ေသးတယ္။
အျပန္မွာေတာ့ အိမ္က ဓါတ္ေလွခါး ေကာင္းေနလို ့
ဇိမ္ေလးနဲ ့တက္ခဲ့ရတယ္။ ေပ်ာ္သြားတာေပါ့။
အေစာင့္ေတြကိုေမးၾကည့္ေတာ့ ျပန္ျပင္လိုက္တယ္တဲ့။
ဒါေပမဲ့ မီးအားက်တဲ ့မနက္ (၉)နာရီေလာက္ကေန ညေန (၅)နာရီခြဲ အထိေတာ့
မရဘူး။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေတာ္ပါေသးရဲ ့။ က်မတေန ့တာတက္ဖို ့ဆင္းဖို ့ အခ်ိန္စာရင္း
ဆြဲရအံုးမယ္ထင္တယ္။ မနက္ဆို ႏိုးႏိုးခ်င္း (၅)နာရီေလာက္ ထၿပီး ထမင္းအိုးတည္၊
ေရေႏြးႀကိဳ၊ ေစ်းသြား၊ ဟင္းခ်က္။ မီးအားမက်ခင္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ၿပီးေအာင္လုပ္
ရတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို ေျပာျပမိေတာ့ သူက နင္စာေရးတတ္ရင္ ေရးေပ့ါတဲ့။
ငါတို ့ကေတာ့ ေနတိုင္းႀကံဳေနရလို ့႐ိုးေနၿပီတဲ့။

ဒီေန ့ေတာ့ ငပိရည္ႀကိဳၿပီး မွ်စ္ျပဳတ္၊႐ံုးပတီသီးျပဳတ္၊
ျမင္းခြာ႐ြက္ ေတြနဲ ့တို ့စရာလုပ္တယ္။
ငပိနဲ ့ေ၀းေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအတြက္ သတိရၿပီးစား
လိုက္ပါတယ္။ ေန ့ခင္းၾကေတာ့
သဂႌေရႊ၀ါ ပိုးထည္ဆိုင္က ဒူးနားတစ္ထည္၀ယ္ခဲ့တယ္။
Thomas ရဲ ့လက္ေဆာင္ပါ။
က်မ ကပ္စီးနဲၿပီးမ၀ယ္မွာစိုးးလို ့ ပိုက္ဆံပါထည့္ေပးလိုက္တာ။
ညေနၾကေတာ့ မရင္ရင္ျမင့္နဲ ့မတိုးတို ့ေရာက္လာတယ္။ ဆိတ္သားမုန္ ့နဲ ့Cheese မုန္ ့
ေတြ၀ယ္လာတယ္။
(၁၄.၀၈.၀၉) ဒီေန ့မက်ီးသီးေထာင္းခ်က္၊ ေၾကာင္လွ်ာသီးေၾကာ္၊ ပဲႀကီးႏွပ္နဲ ့ငါးႏွပ္ဟင္း
သရက္သီးမွဲ ့လည္း၀ယ္စားတယ္။ ပုဇြန္ေတာင္ေစ်း ဘက္လည္းေရာက္တယ္။
ေစ်းေရွ ့သဲသဲ စာအုပ္ဆိုင္က စိုင္းထီးဆိုင္ ေတးေပါင္းခ်ဳပ္ ရယ္္၊ (မခ်ိဳသင္းကိုေတာင္သတိရမိေနတယ္။)
ဟင္းခ်က္နည္းစာအုပ္
ရယ္၀ယ္လာတယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ကိုသန္ ့ဇင္ လာသြားတယ္တဲ့။ မေတြလိုက္ရဘူး။သူ ့ခမ်ာ (၉)ထပ္ႀကီးေတာင္တက္လာရတာ။ ညဘက္ၾကေတာ့ အေမနဲ ့ခင္ေမာင္တိုး သီခ်င္းေတြနားေထာင္
ၾကတယ္။

မေန ့က (၁၉.၀၈.၀၉) အေမရယ္၊ အေမနဲ ့အတူေနတဲ့ ညီမေလးေတြရယ္၊က်မရယ္
ေ႐ႊတိဂံုဘုရားကိုသြားၾကတယ္။ အေမလည္းဘုရားမေရာက္တာ တစ္ႏွစ္ေလာက္
႐ွိၿပီေပါ့။ အေမေပ်ာ္ေနတာျမင္ရေတာ့ ၀မ္းသာရတယ္။ အခုတေလာ ေနပူေတာ့















ဟိုနားဒီနားလမ္းေလ်ွာက္ျဖစ္တယ္။
က်မလည္း လွ်ပ္စစ္မီးရယ္၊ အိမ္က ဓါတ္ေလွခါး အခ်ိန္ရယ္ ကို ခ်ိန္ၿပီးလုပ္တတ္လာၿပီ။

ဒီတပတ္ကေတာ့ ေနာက္ဆံုးအပတ္ေပါ့။ ၂၉.၀၈.၀၉ စေနေန ့မွာ မယုနဲ ့ကိုစိုမိုးဦး အိမ္
လာလည္တယ္။ ဒန္ေပါက္ေတြ၀ယ္လာၿပီးအိမ္မွာ စားၾကတယ္။ စကားေတြလည္း အမ်ား
ႀကီးေျပာၾကတယ္။ ၃၀.၀၈.၀၉ ေရာက္ေတာ့ မီေအာင္နဲ ့ သက္ႏွင္းေအးတို ့လာလည္ၾကတယ္။
ပဲပဲတို ့လည္းလာတယ္။ ငါးဟင္းေတြခ်က္ယူလာတယ္။ေကာင္းလိုက္တာ။
လုလုနဲ ့ေတြ ့တယ္။ မလု။သႏၱာ၊သဇင္၊ တို ့နဲ ့သိရတယ္။ သေျပေဆးခန္းကိုေရာက္တယ္။
ျမန္မာအႏွိပ္ခံၾကတယ္။ အျပန္မွာ ထီထိုးၾကတယ္။ မေပါက္ဘူး….
ေပ်ာ္စရာေန ့ေလးပါ။ဒီေန ့ထူးထူးျခားျခား မီးလည္းမွန္တယ္။ ဓါတ္ေလွခါးလည္းရတယ္။

တေန ့မရင္ရင္ျမင့္တို ့နဲ ့ၾကက္ဆီထမင္း ခ်က္စားရင္းေလျပစ္ၾကတယ္။ ေပ်ာ္စရာေကာင္း
တဲ့ေန ့ေလးပါ။


ရန္ကုန္ကျပန္ေတာ့ TG ကက်မရဲ ့permanent stay Permit ကို မယံုျပန္ဘူး။
End date မပါလို ့တဲ့။ permanent stay Permit မွာ ဘယ္လိုလုပ္ End Date
ပါမွာလဲ။ က်မလည္းပါလာသမွ် ဘာသာျပန္ထားတာေတြ၊ တျခားစာ႐ြက္စာတမ္းေတြ ျပလည္း
မလႊတ္ျပန္ဘူး။မန္ေနဂ်ာနဲ ့ေတြ ့ရမယ္ဆိုလို ့ေစာင့္ရေသးတယ္။ မန္ေနဂ်ာလာေတာ့
စာ႐ြက္စာတမ္းေတြ ထပ္ျပန္ျပ...ေနာက္ဆံုးမွ...OK တဲ့။။ ဟူး...မလြယ္ပါလားေနာ္။


အခုေတာ့အျပန္ခရီး ဘန္ေကာက္ကိုေရာက္ေနၿပီ။ အေမ့ကို တစ္ေယာက္ထဲထားခဲ ့ရတာ
စိတ္မေကာင္းဘူး။ အေမက ဒီႏွစ္ ေမ့တတ္လာၿပီ။ ဒီတေခါက္သူ ့ကိုေလဆိပ္ကိုလိုက္မပို ့ခိုင္းဘူး။
ေလဆိပ္ကေန အိမ္ကိုေတာ့ဖုန္း၂ခါဆက္လိုက္တယ္။ အေမ ငိုေနတာ သိလိုက္တယ္။
က်မဒီတေခါက္ ၄ ပတ္ ထဲဆိုေတာ့ သူ ့အေနနဲ ့ခဏေလးလိုပဲေပါ့။ ဒါေၾကာင့္လည္း ရသမွ်
အခ်ိန္ေလးမွာသူ ့ အနားမွာက်မေနေပးခဲ ့ပါတယ္။ က်မရန္ကုန္ကိုလာတာ သူ ့အတြက္ပဲ
မဟုတ္လားေနာ္။
က်မ ရန္ကုန္မွာ ဘယ္မွ မေရာက္ခဲ့ဘူး။ ေျမနီကုန္း၊ လွည္းတန္း။ ေ႐ႊတိဂံု၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်း၊
ပန္းဆိုးတန္း၊ ပုဇြန္ေတာင္က ဆရာတစ္ေယာက္ဆီ...ၾကည့္ျမင္တိုင္ ကသူငယ္ခ်င္းဆီ...
အဲ့ဒီေနရာေတြပဲေရာက္ခဲ့တယ္။ု
ရသမွ်အခ်ိန္ေတြမွာ အေမ့နားမွာေနၿပီး သူႀကိဳက္တာေလးေတြခ်က္ေကၽြး၊ စားခ်င္တာေလးေတြ
၀ယ္ေကၽြး ရင္းနဲ ့အခ်ိန္ကုန္ခဲ့တယ္။ သူ ့နဲ ့စကားေတြ အမ်ားႀကီးေျပာျဖစ္တယ္။
အေမ့ကို ၾကည့္ၿပီး ဇရာဆိုတာ က်မလည္း တေန ့ႀကံဳရမွာပဲလို ့အေတြး၀င္မိတယ္။

ရန္ကုန္ကလည္းအရင္လို ေပ်ာ္စရာမေကာင္းေတာ့ဘူး။ လူေတြလည္းမေပ်ာ္ၾကဘူး။ ေဈးေတြကႀကီးတယ္။ ပိုက္ဆံေတာင္းတဲ့လူေတြမ်ားလာတယ္။ အဲ့ဒီထဲမွာ လူႀကီးေတြပိုမ်ားလာတာ
ေတြ ့ရလို ့စိတ္မေကာင္းဘူး။ လူေတြရဲ ့ညီးသံေတြပိုၾကားလာရတယ္။ လူငယ္ေတြ တိုးတက္
မႈကို႐ွာေနၾကတယ္။
အေမ့နားမွာေနရတဲ့အခ်ိန္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့ေတြရတဲ့အခ်ိန္၊ စားခ်င္တာေလးေတြ
စားရတဲ့အခ်ိန္၊ ျမန္မာစကားသံေတြၾကားေနရတဲ့အခ်ိန္ ဒီအခ်ိန္ေတြကိုေတာ့
က်မဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ပါဘူး။
က်မရန္ကုန္မွာ႐ွိေနစဥ္အတြင္းမွာ အကူအညီေပးၾကတဲ့ မိတ္ေဆြ၊သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊
ေဆြမ်ိဳးမ်ားနဲ ့ မအားတဲ့ၾကားက အခ်ိန္ယူၿပီးက်မကိုလာေတြ ့ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား
အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ဪ... က်မစိတ္ကူးထဲက ရန္ကုန္ကေတာ့လွေနတုန္းပါပဲ။
က်မလည္း ေနာက္တႀကိမ္ ျပန္ေရာက္မယ့္ အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနပါတယ္။

ရန္ကုန္သို ့ခရီးအစ

၈.၈.၀၉၊ ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္

မေန ့ကေတာ့ ခရီးသြားရမွာဆိုလို ့စိတ္လႈတ္ရွားေနတာ။ အလုပ္ကိုလည္းသြားရ

ေသးတယ္။ အျပန္ၾကေတာ့ ရထားက သီသီကေလးကပ္လြဲသြားလို ့ေနာက္ထပ္

မိနစ္(၂၀)ထပ္ေစာင့္ရျပန္ေရာ။ အဲ့ဒီရထားက တခါ (၁၀)မိနစ္ ေနာက္က်ျပန္ေရာ။

ေၾသာ္... Stress ေတြ။

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ Thomas က Kebab ၀ယ္ထားလို ့အဆင္သင့္ေလးစား ရတာ။

(၁) နာရီေလာက္ အနားယူၿပီး Freiburg ကို thomas လိုက္ပို ့ေပးတယ္။ အိမ္ကထြက္မွ

ရထား ထိုင္ခံု reserved မလုပ္္ရေသးတာသတိရတယ္။ ေနာက္က်သြားၿပီ။ Freiburg

ေရာက္ေတာ့ Ticketautomat မွာ ႀကိဳးစားၾကည့္ေပမဲ့ မရဘူး။ ေတာ္ပါေသးရဲ ့

ရထားေပၚေရာက္ေတာ့ ေနရာလြတ္ေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။

Frankfurt မွာအားလံုးအဆင္ေျပပါတယ္။ ထိုင္းအမ်ိဳးသမီးတေယာက္နဲ ့ေတာင္

မိတ္ေဆြျဖစ္ခဲ့ေသးတယ္။ သူက Stuttgard မွာေနတယ္။ ျပန္ေရာက္ရင္ ေတြ ့ၾက

ဖို ့ လိပ္စာလဲခဲ့ေသးတယ္။

ေလယာဥ္ထဲမွာ ေဘးခံုမွာလူမ႐ွိလို ့ သက္သက္သာသာ ထိုင္လို ့ရတယ္။
ေတာ္ေတာ္ေလးလည္းအိပ္လို ့ရတယ္။

အခုေတာ့ Bangkok Airport မွာ။ ဒီမွာ
မိုးအံု ့ေနၿပီး (၃၂) ဒီဂရီ႐ွိတယ္။ ဒါေပမဲ့

ေလဆိပ္ထဲမွာေတာ့ Air Con. ေတြေၾကာင့္
ေအးေနတယ္။ ရန္ကုန္ေလယာဥ္ ကို (၅)နာရီ
ေစာင့္ရမွာ။


Duty Free ကေန Thai Jasmine (Body Lotion)
၀ယ္ျဖစ္တယ္။ စပယ္ပန္း

နံ ့ေလးကို ႀကိဳက္တာနဲ ့ပါ။ ဂ်ာမနီမွာ ရဖို ့မလြယ္ဘူး။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ Post ေလး

တခုေတာ့ေရးျဖစ္တာေပါ့။ ရန္ကုန္ေရာက္မွ ဆက္ေရးေတာ့မယ္။

အခ်ိန္ေတြကၾကာလိုက္တာ။ ေစာင့္ေနရင္ပိုၾကာတယ္ေနာ္။ အေနာက္မွာ ထိုင္ေနတဲ့

ျမန္မာေတြ ေျပာေနတာ ေတြ ၾကားေနရတယ္။ ဂ်ာမနီမွာ မၾကားရတဲ့ စကားသံေလးေတြ

စၿပီးၾကားေနရၿပီ။

မၾကာခင္မွာ ေျပာခ်င္တာေတြ အားလံုး မစဥ္းစားပဲေျပာလို ့ရေတာ့မွာ။

သူမ်ားေတြ ေျပာတာေတြကိုလည္း အားလံုးနားလည္ ေတာ့မွာ....ေျပာေနက်၊ ၾကားေနၾက

ေခါင္းစဥ္ေတြ ေတာ့ဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္ေတာ့မွာ။ က်မေပ်ာ္ေနတယ္။ စိတ္လည္းလႈပ္႐ွားေနတယ္။

I am at home again

Hello all my friends...

Yesterday I arrived back to Germany. Although there were some

difficulties, it was a nice stay in Yangon with my mother, friends

and relatives. I would like to say thanks to my friends who helped

me and took care me in Yangon and who visited my Blog

during these days.

Soon I will share my experience in Yangon.