အေဖၚမဲ့ခ်ိန္

ဒီေန ့ဆို အိမ္မွာတေယာက္ထဲျဖစ္ေနတာ ၃ ပတ္ရွိပါၿပီ။ Thomas က ဗုဒၶဂါယာ
က တိပိဋက ရြတ္ပြဲကိုသြားပါတယ္။ ဟိုမွာတစ္လၾကာမွာဆိုေတာ့ တစ္ပတ္ေတာ့
တေယာက္ထဲျဖစ္ေနအံုးမွာပါ။
သူမသြားခင္ကေတာ့ တေယာက္ထဲရွိေနခ်ိန္မွာ ေအးေအးေဆးေဆးေနလို ့ရတယ္။
က်မစားခ်င္တာေတြခ်က္စားမယ္ စသျဖင့္အားတတ္သေရာ အေတြးေတြနဲ ့ပါ။
တကယ္တမ္းၾကေတာ့ ပထမတစ္ပတ္ေလာက္ေတာ့ ဟုတ္ေနေရာ။

လုပ္စရာရွိတာကို လုပ္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္ထလုပ္လိုက္၊ နားေထာင္ခ်င္တဲ့ျမန္မာ
သီခ်င္းေတြနားေထာင္လိုက္ ( က်မက ကိုသန္းႏိုင္တို ့၊ သန္းေဖေလးတို ့၊
ကိုတင္ထြဋ္တို ့ကို ၾကိဳက္ပါတယ္။ Thomas အတြက္က ပ်င္းစရာေကာင္းေနပါတယ္။)
အခ်ိန္ေတြက ခဏေလးကုန္သလိုပါပဲ။
စားခ်င္တဲ့ ၀က္နားရြက္သုပ္၊ ၀က္ေျခေတာက္စြပ္ျပဳပ္၊ ဘဲေပါင္း၊ ငါးေျခာက္ဟင္း
စတဲ့ သူမၾကိဳက္ပဲ က်မၾကိဳက္တဲ့ဟင္းေတြ ခ်က္စားျဖစ္ပါတယ္။

အျပင္သြားဖို ့ၾကေတာ့လည္း ရာသီဥတုက ေအးလြန္းေတာ့ အျပင္ကို ေတာ္ရံုနဲ ့
မသြားျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေတာင္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့ ခရစၥမတ္ပြဲသြားလိုက္တယ္။
အင္ဒိုနီးရွားကသူငယ္ခ်င္းေတြရဲ ့ပြဲလည္္း ေရာက္လိုက္ေသးတယ္။
စေနေန ့ဆို ျမိဳ ့ထဲလည္းပတ္လိုက္ပါေသးတယ္။

အဲ ၃ပတ္ေလာက္ေရာက္လာေတာ့ တေယာက္ထဲေနရတာနဲနဲသိသာလာပါတယ္။
အထူးသျဖင့္ တနဂၤေႏြလိုေန ့မ်ိဳးမွာပါ။ အျပင္မွာ ဘယ္မွလည္းသြားစရာမရွိ၊ အလုပ္လည္း
မသြားရေတာ့ တေယာက္ထဲေနခ်ိန္ေတြမွာ အေဖၚကိုသတိရလာမိတယ္။

သူကလည္း ဗုဒၶဂါယာမွာ ဘုရားဖူးလိုက္၊ တရားထိုင္လိုက္၊ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း
ေ၀ယ်ာ၀စၥ လုပ္လိုက္နဲ ့အဆင္ေျပေနတယ္လို ့ၾကားရလို ့ စိတ္မပူရပါဘူး။
မႏွစ္ကသိခဲ့တဲ့ အစ္မကစာေရးလာပါတယ္။
ဦးေသာမတ္စ္ကေတာ့-- he's having a very very nice time with U Kosalla,
Monks... Myanmar Chefs in the kitchen, some Kalar(s) and Kalama(s).
စိတ္မပူပါနဲ့ ေန့တိုင္းျပံဳးလို့ရွြင္လို့ပါဘဲ က်ြန္ေတာ္အလုပ္လုပ္ခ်င္တယ္-ေျပာပါ-
လို့ဆိုတယ္ေလ-
ဒါနဲ့တို့က ငရုတ္ဆံု နဲ ့ ျကည္ေပြ ့ကိုျပျပီး ေရွြအိက ဒီလိုေထာင္းတာ
ျကိဳက္တယ္လို့ေျပာေတာ့က်ြန္ေတာ္လည္းလုပ္ျကည့္မယ္တဲ့
ရယ္ရတယ္-
သူ အဆင္ေျပတယ္ၾကားသိရလို ့၀မ္းသာရပါတယ္။ စာေရးၿပီးသတင္းပါးတဲ့
မမ ကိုလည္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ တေန ့ကေတာ့ ဖုန္းဆက္လာပါတယ္။
ငရုပ္သီးေထာင္းရင္းမ်က္စိထဲ၀င္သြားလို ့ သူ ့မွာ လဲက်ေတာင္သြားဆိုပဲ။
လူေတြက ဘယ္လက္မ်က္စိထဲသင္ရင္ ညာဘက္ေျခ ကိုေရေလာင္းရတယ္
ဆိုၿပီးလုပ္ေပးတယ္တဲ့။ သူ ့ရဲ ့အေတြ ့အၾကံဳေတြကိုေျပာျပရွာတယ္။

တိပိဋက ရြတ္ပြဲကို ျမန္မာပုဆိုးနဲ ့၊ဘုန္းၾကီးေပးတဲ့ ျမန္မာေခါင္းေပါင္းအ၀ါနုေရာင္
္နဲ ့သြားတယ္လို ့လည္းသတင္းၾကားရပါတယ္။ က်မကိုယ္တိုင္ေတာ့ ဓါတ္ပံုမျမင္
ရေသးပါဘူး။လွေနေတာ့မွာပဲ။
ဟိုမွာေတြ ့တဲ့ အိႏၵိယလူမ်ိဳးေတြကို သူက ျမန္မာလို ့ေျပာထားတယ္တဲ့။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္သူေပ်ာ္ေနတယ္ဆိုတာသိရလို ့လည္း၀မ္းသာရပါတယ္။

က်မမွာလည္း သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ Blog ထဲကသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့စကားေျပာလိုက္၊
Post အသစ္ေတြတင္ရင္ဖတ္လိုက္နဲ ့အခ်ိန္ကုန္မွန္း မသိလိုက္ပါဘူး။

ဒီမွာ ၂၄.၁၂.၁၀ ေန ့က Heiligabend (Christmas Eve) မိတ္ေဆြေတြက က်မ
တေယာက္ထဲ ျဖစ္ေနမလား။ ဘာလုပ္ေနမွာလဲလို ့စိတ္မေကာင္းစြာေမးၾကပါတယ္။
ဂ်ာမနီမွာ အဲ ့ဒီေန ့က ခရစၥမတ္ပြဲရဲ ့အဓိကေန ့ပါ။ မိသားစုေတြအားလံုးဆံုၾကတဲ့
ေန ့ေပါ့။ က်မကေတာ့ က်မတို ့ဓေလ့လည္းမဟုတ္ေတာ့ သာမန္ရက္တရက္
လိုပါပဲ။ အဲ့ဒီေန ့ေတာ့ ဟင္းေကာင္းေကာင္းခ်က္စားလိုက္မွာေပါ့။

တေယာက္ထဲရွိေနခ်ိန္မွာ စာေရး၊ Chatting လုပ္၊ gtalk ေျပာၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္မ်ား
ကို အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြေၾကာင့္အနားမွာအေဖၚ မရွိေပမဲ ့
က်မတေယာက္ထဲအထီးက်န္ဆန္မေနပါဘူး။
တဘက္ကလည္း အေဖၚရဲ ့ တန္ဖိုးကိုနားလည္လာပါတယ္။
ဪ... အသက္ၾကီးလာေတာ့ ဘ၀ အေဖၚရဲ ့တန္ဖိုးကိုပိုသိလာတာနဲ ့တူပါတယ္။