အေမ...

အေမ ေနေကာင္းေနတာေတြ ့ရလို ့၀မ္းသာရပါတယ္။ အသက္ၾကီးလာေတာ့
သတိေတြ ပိုၿပီး ေမ့တတ္လာတယ္။ က်မေရာက္ေတာ့ သူ ့ကိုက်မတို ့ေနတဲ့
အိမ္မွာေခၚထားပါတယ္။ ေနရာအသစ္မွာ အသားက်ဖို ့အေမ့မွာ ၂ရက္ေလာက္
အခ်ိန္ယူရတယ္။ ညညထရင္ သူဘယ္ေရာက္ေနမွန္းမသိရွာဘူး။ တခါတေလ
သူနဲ ့ေနေနတဲ ့ကေလးေတြကိုရွာတတ္တယ္။ ၃ရက္ေလာက္ၾကာေတာ့မွ အသား
က်သြားတယ္။
ကိုေသာမတ္စ္ ကအေမ့ကို ဂရုစိုက္တယ္။ အေမကလည္း သူ ့ကိုေတာ္ေတာ္ေလး
ခင္ပါတယ္။ သူတို ့ႏွစ္ေယာက္အဆင္ေျပၾကေတာ့က်မလည္း ေပ်ာ္တာေပါ့။
ဒီတေခါက္ေတာ့ အေမ့ကို ဘုရားေတြ၊ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြေတာ္ေတာ္ေလး
လိုက္ပို ့ေပးျဖစ္ပါတယ္။ အေမကိုတြဲေခၚဖို ့လိုတာ ေၾကာင့္ ကိုေသာမတ္စ္ ပါေတာ့
က်မနဲ ့အေမအတြက္ အျပင္သြားရတာပိုအဆင္ေျပသြားတာ။


က်မကေတာ့ အေမစားခ်င္တာေတြခ်က္ေပးတယ္။ အေမ့သြားေတြက စိုက္ထား
တာဆိုေတာ့ အသားမာရင္၊ အရြက္ေၾကာ္မာရင္မစားႏိုင္ရွာဘူးေလ။ ဒီေတာ့
ေန ့တိုင္းနီးပါး ငါး၊ပုဇြန္၊ပဲျပား၊အာလူး၊ေခါက္ဆြဲစတဲ့ အေမလည္းၾကိဳက္၊ ေပ်ာ့ေပ်ာ့
ေပ်ာင္းေပ်ာင္းလည္းရွိတဲ့ဟင္းေတြပဲခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။

အေမက(၇၉)ႏွစ္ရွိၿပီ။ သူ ့ဆံပင္ေတြကသန္တုန္းပဲ။ အျမဲတမ္းဆံထုံး ထံုးတုန္းပဲ။
တိုတိုညွပ္ဖို ့ေျပာေတာ့ က်မစိတ္ေက်နပ္ေအာင္ နဲနဲတိခြင့္ေပးရွာတယ္။

အေမကငယ္ငယ္တုန္းကဆိုရင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ရတာၾကိဳက္တယ္ေလ။
က်မကေတာ့ထိုင္ေလ့မရွိဘူး။ အခုေတာ့ ကိုေသာမတ္စ္ နဲ ့ေန ့လည္ဆို လက္ဖက္ရည္
ဆိုင္သြားထိုင္ၾကတယ္။ ကိုေသာမတ္စ္ကလည္းစိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ ့အေမ့ကို
ေခၚသြားတယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကျပန္လာရင္ အေမ့မ်က္ႏွာကၿပံဳးေနေရာ။

က်မတို ့အျပင္သြားရင္အေမ့ကိုေခၚသြားလို ့ရတဲ့ေနရာဆိုရင္ေခၚသြားေလ့ရွိပါတယ္။
တခ်ိဳ ့ေနရာေတြၾကေတာ့ ေခၚလို ့မျဖစ္ျပန္ဘူး။ သြားလည္ရမဲ့ေနရာက ၄ထပ္၊၅ထပ္
တို ၊့ ဟိုနားဒီနားေစ်း၀ယ္သြားတာတို ့ဆိုရင္အိမ္မွာ အေမ့ကို တေယာက္ထဲထားခဲ့ရတယ္။
အေမက ေန ့ခင္းပိုင္းဆိုတေယာက္ထဲေနခဲ့ရတာအဆင္ေျပေပမဲ့ ညေနေစာင္းဆိုရင္
ေၾကာက္တတ္တယ္။ က်မတို ့ျပန္မလာရင္စိတ္ပူတတ္တယ္။ သူ ့ကိုဘယ္သြားမယ္လို ့
ေျပာခဲ့ေပမဲ့ ေမ့သြားတတ္တယ္။ ဒီေတာ့ ဘယ္သြားမယ္ဆိုတာစာေရးထားခဲ့ရတယ္။
က်မတို ့ျပန္လာတိုင္းသူေျပာေလ့ရွိတာက နင္တို ့ဘယ္တုန္းကထြက္သြားတာလဲ၊
ငါအိပ္ေပ်ာ္ေနလို ့မသိလိုက္ဘူးတဲ့။ တကယ္ေတာ့သူေမ့သြားတာပါ။
အေမကေျပာတယ္ တခါတခါ အိပ္ေပ်ာ္သြားသလိုပဲ အေၾကာင္းအရာေတြကို မသိလိုက္
ေတာ့ဘူးတဲ့။

ညေနေစာင္းသြားစရာရွိရင္ က်မနဲ ့ကိုေသာမတ္စ္ တလွည့္ဆီထြက္ရတယ္။ က်မေနာက္
က်ရင္အေမက ကိုေသာမတ္စ္ကို က်မကိုသြားရွာ ခိုင္းေလ့ရွိတယ္။
က်မလည္း အျပင္ေရာက္တာနဲ ့အိမ္ပဲျပန္ဖို ့စိတ္ေစာေနတာပဲ။ အေၾကာင္းသိၾကတဲ့
သူငယ္ခ်င္းေတြက က်မကိုလာေတြ ့ၾကတယ္။ သူတို ့ကိုက်မတကယ္ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။
က်မကို မအားတဲ့ၾကားက အခ်ိန္ေပးၿပီးလာေတြ ့လို ့ပါ။

ကိုေသာမတ္စ္က ၄ရက္ေစာၿပီး ဘန္ေကာက္ကိုသြားပါတယ္။ အေမ့မွာ ကိုေသာမတ္စ္
ေပ်ာက္သြားလို ့လိုက္ရွာေနရွာတယ္။ ၂ရက္ေလာက္ၾကာမွာ သူမွတ္မိသြားတယ္။
အခုက်မျပန္လာေတာ့လည္းသူက်မကိုရွာေနမွာ။

ကိုေသာမတ္စ္ ျပန္သြားၿပီး က်မတို ့အိမ္က ဓါတ္ေလွကားတစ္စီးကပ်က္ပါတယ္။
တပတ္ေလာက္ၾကာမယ္ဆိုတာနဲ ့အေမ့ကို သူ ့အိမ္ကိုျပန္ပို ့ဖို ့စီစဥ္ရပါတယ္။
အေမ့ကိုျပန္ပို ့ၿပီး က်မရဲ ့အိမ္ကိုျပန္ေတာ့ အေမက က်မကိုစိတ္ပူေနရွာတယ္။
က်မတေယာက္ထဲအိပ္လို ့ျဖစ္ပါ့မလားေပါ့။
သူ ့ကိုက်မဆီျပန္ပို ့ေပးပို ့ေျပာေနရွာတယ္။ ဓါတ္ေလွကားက ညေနက်ေတာ့
ျပန္ေကာင္းလာတာနဲ ့က်မလည္းအေမ့ကိုေျပးသြားေခၚလိုက္တယ္။ အေမကေလ
က်မသူ ့ကိုလာေခၚေတာ့ေပ်ာ္ေနလိုက္တာ။ သူခမ်ာက်မရွိေနခ်ိန္မွာ က်မအနားမွာ
အခ်ိန္ျပည့္ေနခ်င္တာတဲ့။ က်မစိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါတယ္။

က်မျပန္လာေတာ့ ေၾသာ္ တစ္ႏွစ္ေတာ့ၿပီးသြားျပန္ၿပီလို ့အေမကေျပာရွာတယ္။
လာမယ္ဆိုရင္ေပ်ာ္ရသလို ျပန္မယ္ဆိုေတာ့လည္းစိတ္မေကာင္းဘူးတဲ့။
က်မလည္းအေမ့ကို အေ၀းမွာထားခဲ့ရလို ့စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါတယ္။ ဂ်ာမနီေရာက္လို ့
ဖုန္းဆက္ေတာ့ အေမ့အိမ္ကဖုန္းကပ်က္ေနလို ့ေခၚမရျပန္ဘူး။ အေဒၚဆီဖုန္းဆက္ၿပီး
က်မေကာင္းမြန္စြာေရာက္ေၾကာင္းသတင္းေပးခိုင္းလိုက္ရပါတယ္။
အေမ က်န္းမာပါေစ။