ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈဆိုပဲ

ရန္ကုန္မွာရွိေနခ်ိန္အမ်ားစုကၾကည္ႏူးစရာအခ်ိန္ေတြပါ။ ဒါအျပင္ စိတ္
ကသိကေအာက္ ျဖစ္ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြလည္းရွိခဲ့တာေပါ့။ အထူးသျဖင့္ အိမ္နီးခ်င္း
ေၾကာင့္ျဖစ္ရတဲ့ ဒုကၡပါ။ က်မတို ့တိုက္က ရံုးခန္းေတြေရာ၊ အိမ္ခန္းေတြပါေရာေနတယ္။
က်မတို ့အေရွ့အခန္းက ကုမၸဏီရံုးခန္းပါ။ သူတို ့က တံခါးကို အျမဲဖြင့္ထားၿပီး
၀န္ထမ္းေတြ စကားစုေျပာၾကတာေတာ္ေတာ္ဆူညံပါတယ္။ က်မတို ့အခန္းက
သူတို ့ရဲ့စကားသံေတြ၊ရီသံေတြ၊ သီခ်င္းဆိုသံ၊ေအာ္သံ၊သီခ်င္းဖြင့္သံ၊ ဖုန္းေျပာသံ
ေတြကို အကုန္လံုးကိုၾကားေနရပါတယ္။ အစပိုင္းေတာ့ တိုးတိုးေျပာၾကဖို ့
ကိုေသာမတ္စ္ကသြားေျပာပါတယ္။
၃ရက္ေလာက္ေျပာလည္း မထူးပါဘူး။ ေျပာျမဲေျပာ၊ရီျမဲရီ ေနတာပါပဲ။ သူ ့အလုပ္ရွင္
ရွိေနခ်ိန္ေလာက္ပဲနဲနဲျငိမ္ပါတယ္။

၄ ရက္ေျမာက္တဲ့ေန ့မွာေတာ့ သူတို ့ရဲ ့တံခါးကိုပိတ္ဖို ့သြားေျပာပါတယ္။ကိုေသာမတ္စ္
ေျပာတာကိုလည္းနားလည္ပံုမရလို ့သူက တံခါးပိတ္ဖို ့လက္ကိုင္ကိုဆြဲပိတ္ျပပါတယ္။
အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာက်မကလည္းအျပင္ေရာက္ေနပါတယ္။ က်မျပန္လာေတာ့ ကိုေသာမတ္
အျပင္သြားပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အိမ္ေရွ့ခန္းက အလုပ္ရွင္ရဲ ့အေဖဆိုတဲ ့ အသက္
၆၀ ေက်ာ္ခန္ ့ လူၾကီးတံခါးလာေခါက္ၿပီ မင္းေယာကၤ်ားကိုရဲတိုင္မယ္ဆိုပဲ။
သူ ့အိမ္တံခါးကို လာပိတ္လို ့ ပိုင္နက္က်ဴးလြန္မႈနဲ ့ရဲတိုင္မယ္ဆိုပဲ။

က်မက က်မေယာကၤ်ားမရွိေၾကာင္း၊ျပန္လာရင္သူနဲ ့ေျပာရန္ေျပာပါတယ္။ မရပါ။
ႏိုင္ငံျခားသားက လာအႏိုင္က်င့္တာလံုး၀မခံ ႏိုင္ဘူးဆိုၿပီးႏိုင္ငံျခားသားမုန္းတီေရး
စပါတယ္။။ က်မက ဦးေလးတို ့အခန္းကအလြန္ဆူတာေၾကာင့္သူလာပိတ္ခိုင္းတာေန
မွာပါ။ တံခါးပိတ္ထားေတာ့က်မတို ့နားဆူတာနဲနဲသက္သာတာေပါ့လို ့ေျပာမိတယ္။
လူၾကီးက ဒါသူ ပိုင္တဲ့အခန္း သူဘာလုပ္လုပ္ေအာ္ေအာ္ဆူဆူ နားၿငီးရင္ ကိုယ့္အခန္းကို
အဂၤ်င္နီယာေခၚၿပီး အသံလံုေအာင္လုပ္ဆိုပဲ။ ဒီမွာလာၿပီးဗိုလ္က်လို ့မရဘူးဆိုပဲ။

သူတို ့က ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ အတိုင္းဆူဆူေလာင္ေလာင္ပဲ ေနတယ္တဲ့။ သူတို ့
စကၤာပူသြားလည္း ျမန္မာ့ဓေလ့အတိုင္းဆူဆူေလာင္ေလာင္ပဲေနသတဲ့။ အေနာက္ႏိုင္ငံ
မွာသူတို ့အခန္းလိုဆူေနရင္ရဲကိုဖုန္းဆက္တိုင္ၿပီးေလာက္ၿပီတဲ့။(ဒါေတာ့သိသားပဲ)
ငါးစိမ္းတမ္းလာၿပီးငါးညွီနံ ့နံတာကိုလာမေျပာနဲ ့ဆိုပဲ။ က်မက ဦးေလးဘာေတြလာေျပာ
ေနတာလဲ။ က်မ ဦးေလးနဲ ့ရန္ျဖစ္ရမဲ့သူမဟုတ္ပါဘူးလို ့ေျပာလည္းမရ။ ေဒါသေတြနဲ ့
မဆိုင္တာေတြေျပာ။ က်မက ဦးေလးတို ့ဆူညံမႈက တဖက္လူကိုအေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ေစ
ပါတယ္။ ျမန္မာယဥ္ေက်းမႈမွာ မိမိေၾကာင့္သူတပါးအေႏွာက္အယွက္မျဖစ္ေစေအာင္ေနရ
မယ္လိုဆိုထားတာပဲ။

ေျပာေနဆိုေနတုန္း ကိုေသာမတ္စ္ေရာက္လာပါတယ္။ က်မက အက်ိဳးအေၾကာင္းရွင္းျပပါတယ္။
သူက ဟုတ္တယ္။သူေျပာတာကို ခင္မ်ား၀န္ထမ္းေတြနားလည္ပံုမရတာနဲ ့ တံခါးပိတ္ျပတာလို ့
ေျပာၿပီးခင္မ်ားအလုပ္ကတံခါးဖြင့္လုပ္ရမယ္ဆိုလည္းဖြင့္ေပါ့။ ဒါေပမဲ ့တိုးတိုးသက္သာေတာ့
ေျပာၾကေပါ့ေျပာပါတယ္။ အဲ့ဒီအခါက်ေတာ့ ေဒါသၾကီးေနတဲ့လူၾကီးက Please apologise me
and just forget it ဆိုပဲ။
ေနာက္ေန ့ေတြမွာလည္းအဲ့ဒီအခန္းကဆူျမဲပါပဲ။

အဲ့ဒီေန ့က က်မစိတ္ပ်က္မိပါတယ္။ က်မငယ္ငယ္ကသိထားတဲ ့စကားတိုးတိုးေျပာရမယ္။
စကားေအာ္က်ယ္ေျပာတာရွက္စရာေကာင္းေၾကာင္း (အထူးသျဖင့္မိန္းကေလးေတြ)၊
ေခၚက်ယ္၊ေျပာက်ယ္၊ရယ္ေခ်က်ယ္၊သန္းက်ယ္ က်ယ္ငါးအပယ္သားဆိုတာေတြ ဘယ္လို
ျဖစ္ကုန္ၿပီလဲ။ မိမိေၾကာင့္ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကို အေႏွာက္အယွက္မျဖစ္ေစနဲ ့ဆိုတဲ့ ဆံုးမ
မႈေတြဘယ္မွာလဲ။ ပိုစိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတာက က်မသိထားတဲ့ အဆံုးအမေတြနဲ ့
ဆန္ ့က်င္ဘက္ေျပာေနတဲ့သူက လူၾကီးအရြယ္။ သူ ့၀န္ထမ္းေတြဆူညံေနရင္ေတာင္ သူက
ဆံုးမရမဲ့သူ။ အခုေတာ့ဒီလိုလူၾကီးက မဆံုးမတဲ့အျပင္ ငါလုပ္ခ်င္တာလုပ္မယ္၊ ဆူခ်င္သလို
ဆူမယ္။ဒါဟာ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈဆိုပဲ။





ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈအရ အမႈိက္မျပစ္ရတဲ့ေနရာမွာ သူတို ့ခ်ထားတဲ့ပစၥည္းေတြ ကိုေတြ ့ေတာ့
ေၾသာ္ သူ တို ့မွာ ...... ....... မရွိဘူးဆိုတာသိလိုက္ရပါတယ္။

အဲ့ဒီေန ့ကအေၾကာင္းကို က်မ လူေတြနဲ ့ေတြ ့တိုင္းေျပာျပမိတယ္။ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈကိုေဆြး
ေႏြးမိတယ္။ ကိုေသာမတ္စ္ကိုေတာ့ က်မသိၿပီးသူ ့ကိုသင္ထားတာနဲ ့တျခားစီျဖစ္ေနတဲ့
ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈအေၾကာင္းကိုရွင္းျပမိတယ္။