အဲ့ဒီေတာ့ လူႀကီးပိုင္းေတြကို ၿမိဳ ့ထဲမွာေတာ္ေတာ္ေတြ ့ရတယ္။ က်မအမ်ိဳးသားက ေတာ့ က်မတို ့ၿမိဳ ့ေလးကို ဘိုးဖြားရိပ္သာနဲ ့တူသတဲ့ေလ။
ၿမိဳ ့ေလးမွာ သိပ္လွတဲ့ ပန္းၿခံတခုလည္း႐ွိေသးတယ္။ ပန္းၿခံက ေတာ္ေတာ္ေလး က်ယ္တယ္။ ေႏြကူးတဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး ပန္းေတြအၿမဲတမ္းစိုက္ထားတယ္။ က်မကေတာ့ အခ်ိန္ရတိုင္း ပန္းၿခံထဲလမ္း ေလွ်ာက္ၿဖစ္တယ္။ က်မမွာHay Fever ႐ွိေတာ့ပန္းပြင့္ေတြၾကားလမ္းေလွ်ာက္ရတာ သိပ္မလြယ္ဘူးေလ။ဒါေပမဲ့ ဒုကၡခံၿပီးသြားၿဖစ္တယ္။ၿမိဳ ့ေလးမွာေရပူစမ္းလည္း႐ွိေသးတယ္။ အဲ့ဒီေရပူစမ္းေၾကာင့္ ၿမိဳ ့ေလးကိုလူပိုသိၾကတယ္။
ဒီၿမိဳ ့ေလးမွာေနရတာ တိတ္ဆိတ္တယ္။ ေအးေအးေဆးေဆး႐ွိတယ္။ Freiburg နဲ ့လည္းရထားနဲ ့သြားရင္ (၁၀)မိနစ္ပဲၾကာေတာ့ အဆင္ေျပတယ္ေလ။ ညေနေစာင္းပန္းၿခံထဲမွာလမ္းေလွ်ာက္ရတာလည္း ႀကိဳက္တယ္။
ဒါေပမဲ့ ဒီၿမိဳ ့ေလးမွာ က်မရဲ ့သူငယ္ခ်င္းေတြမ႐ွိၾကဘူး။ က်မသူတို ့ကို မၾကာမၾကာသတိရမိတယ္။
က်မသူငယ္ခ်င္းေတြလည္း တခါတေလေတာ့ က်မကို သတိရေနမွာပဲေနာ္....
2 comments:
Yes, I often remember you. You were bright & active student when we were young. I hope you are still active.I want to read yr new posts with myanmar font. I am sure to visit yr blog everyday. Coz I like to read blogs.
Moe, I will try to write more.
Thanks
Post a Comment