Kürbiscreamsuppe ( Pumpkin soup)

အခုတေလာ ေရႊဖရံုသီးေတြေပၚတာနဲ ့အမ်ိဳးမ်ိဳးခ်က္စားျဖစ္ပါတယ္။ ဆီျပန္ခ်က္လိုက္၊
ပဲငံျပာရည္နဲ ့ခ်က္လိုက္၊ အုန္းႏို ့နဲ ့ခ်က္လိုက္၊ ၀က္သားစင္းထားတာနဲ ့ေရာၿပီး
ေၾကာ္လိုက္....
ဒီေန ့ေတာ့ Kürbiscreamsuppe ( Pumpkin soup) ခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။
လိုတာေတြကေတာ့
500 g ေရႊဖရံုသီး ကို အခံြႏႊာ၊အေစ့ထုတ္ၿပီးခပ္ေသးေသးတုန္းပါ။
အာလူးအေသး (၁)လံုး အခြံႏႊာေသးေသးတုန္းပါ။ ဂ်င္း (1 cm) ကို ေသးေသးတုန္းပါ။
အားလံုးကို ေရ ျမဳပ္ေအာင္(500ml)ထဲ့ၿပီးျပဳပ္ပါ။ ၾကက္သားဟင္းခ်ိဳတုန္း(သို ့)
အမႈန္ ့ထဲ့ပါ။ သံပုရာရည္ နဲနဲထဲ့ပါ။ (လက္ဖက္ရည္ဇြန္း ၁ ဇြန္းခန္ ့) ႏူးသြားရင္
စက္နဲ ့ေျခ လိုက္ပါ။
Cream (၁၀၀ ဂရမ္) ထဲ့ပါ။ အေပါ့အငန္ျမည္းၿပီး စားလို ့ရပါၿပီ။
ခြက္ထဲ ထဲ့ေပးၿပီးမွ Cream နဲနဲ ရယ္၊ ဖရံုေစ့ေလွာ္နဲနဲ(မထည့္လည္းရပါတယ္။)
ျဖဴးေပးရံုပါပဲ။

Grüne Erbsensuppe/ Green Peas Soup

ခ်က္ရတာလည္း ျမန္၊ စားလို ့လည္းေကာင္းတဲ့ Soup တစ္ခြက္ပါ။

စာအုပ္ထဲကေတြ ့တာနဲ ့ ....အဖြင့္ေပါ့ေလ။

ၾကက္သြန္နီ (၂ လံုး)ကိုအတံုးေလးေတြတံုးပါတယ္။

ေထာပတ္(သို ့)ဆီ (၂၀ ဂရမ္) နဲ ့ ဆီသပ္ၿပီး ၾကက္သြန္နဲနဲႏြမ္းရင္

ပဲစိမ္းလံုးေလးေတြ( ၃၀၀ ဂရမ္၊ ခဲထားတဲ့ အထုပ္ ကိုသံုးပါတယ္။)နဲ ့

အာလူး (၁လံုး ကိုခပ္ေသးေသးတုံးပါတယ္။) ကိုထဲ့ၿပီး ခဏေလာက္ေမႊေပးပါ။

ၿပီးရင္ ေရ ( 750 ml) ထဲ့ပါတယ္။ ၾကက္သားဟင္းခ်ိဳမႈန္ ့ ထမင္းစားဇြန္း ၁ဖြန္း

မျပည့္တျပည့္ခန္ ့ထဲ့ၿပီး ၁၂ မိနစ္ခန္ ့တည္ေပးပါ။

ပဲစိမ္းနဲ ့အာလူးႏူးေတာ့ စက္နဲ ့ေခ် ေပးပါတယ္။ ( အဖတ္ေလးေတြေတာ့က်န္ေနပါလိမ့္မယ္။

မၾကိဳက္ရင္ ဇကာနဲ ့စစ္ထုတ္လိုက္ပါ။) ၿပီးတဲ ့အခါ Sahne ( Cream) 100 g ထည့္ၿပီး

ေမႊပါ။ ထပ္ၿပီးဆူေအာင္မတည္ပါနဲ ့ေတာ့၊

ဆား အေပါ့၊အငန္ျမည္းပါ။ ငရုပ္ေကာင္းခပ္ပါတယ္။

Crouton နဲနဲျဖဴးေပးၿပီး ပြဲျပင္ေပးလိုက္ရံုပါပဲ။

ရာသီေျပာင္းခ်ိန္

ဘာလိုလိုနဲ ့ေႏြရာသီက ၿပီးသြားျပန္ၿပီ။၂၃.၉.၁၀ ကပဲ ေဆာင္းဦးရာသီကိုေရာက္
ၿပီလို ့ေျပာၾကပါတယ္။ မနက္ေစာေစာ ဆိုရင္ပဲ အလင္းေရာင္ေတာ္ေတာ္နဲ ့
မရခ်င္ေတာ့ဘူး။ မနက္အိပ္ရာက သြက္သြက္လက္လက္ မထခ်င္ေတာ့သတိထား
မိတယ္။

ပံုကို http://de.wikipedia.org/wiki/Jahreszeit ယူထားပါတယ္။

အပူခ်ိန္ လည္း ေလွ်ာ့က်လာတယ္။ မနက္ပိုင္းဆို ေအးၿပီး ေန ့ခင္းပိုင္းေနထြက္
လာရင္ေတာ့အေအးနဲနဲသက္သာတယ္။ အေႏြးထည္၊ ဂ်ာကင္အပါးေတြ စ၀တ္ေနရၿပီ။
ေႏြတုန္းကလို ေပါ့ေပါ့ပါးပါး အ၀တ္ေတြ ၀တ္မရေတာ့ဘူး။
ေႏြရာသီ အ၀တ္ေတြ ျပန္သိမ္းၿပီး အေအးခံႏိုင္မဲ့ အ၀တ္ေတြၿပန္ထုတ္....ေႏြစီးတဲ့
ဖိနပ္ေတြလည္း သိမ္း၊ အေအးခံႏိုင္မဲ့ဖိနပ္ေတြ ျပန္ထုတ္.....

သစ္ပင္ေတြကလည္း ၀ါစျပဳေနၾကၿပီ။ မၾကာခင္မွာပဲ သူတို ့လည္း အရိုးျပိဳင္းၿပိဳင္း
ျဖစ္ၾကေတာ့မွာ...
ငွက္ေတြကလည္းေႏြးတဲ့ေနရာကို ပ်ံၾကေတာ့မယ္။

က်မလည္း အသက္ၾကီးလာေတာ့ ရာသီေျပာင္းတဲ့ ဒဏ္ကို သိသာလာတယ္။
ေခါင္းကိုက္တာ၊ ေျခလက္ေတြနာတာ၊ ဒဏ္ျဖစ္ထားတဲ့ခါးက နာတာ စတဲ့
ဟိုနာဒီနာေတြ...

မိုေတြကရြာ၊ ေလကတိုက္၊ ေအးကေအးနဲ ့.... ရင္ဆိုင္ဖို ့အားေမြးထားပါတယ္။

လက္စြမ္းျပဖို ့

ဒီေန ့ အလုပ္က အဖြဲ ့သားမ်ားက က်မအတြက္ လက္ေဆာင္ႏွစ္ခု
ေပးပါတယ္။ က်မအတြက္ အလြန္အသံုး၀င္ေစမယ္ထင္လို ့တဲ့။
ဟုတ္ပါတယ္...... တကယ့္ကိုအသံုး၀င္တဲ့ လက္ေဆာင္ပါ။


ဂ်ာမန္ ဟင္ခ်က္နည္း၊မုန္ ့ဖုတ္နည္း...က်မ လက္စြမ္းျပဖို ့ စာအုပ္ရယ္။ ခ်က္ရင္း
မုန္ ့ဖုတ္ရင္း ၀တ္ဖို ့တဲ့။ Boss of the kitchen.....


စာအုပ္ကေတာ္ေတာ္ေလးေကာင္းပါတယ္။ မၾကာခင္ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု လက္စြမ္းျပ
ျဖစ္ေတာ့ပါမယ္။ ပါးစပ္အစြမ္းျပ ၿပီး ျမည္းၾကည့္ဖို ့ Thomas ကလည္း အဆင္သင့္ပါ
ပဲတဲ့။

ရန္ကုန္မွ အေတြ ့အၾကံဳမ်ား (၃)

စားခဲ့တာေတြ
ေထြေထြထူးထူးေတာ့မရွိပါဘူး။ က်မက ငါးၾကိဳက္ေတာ့ ေန ့တိုင္းငါးခ်က္ပါတယ္။
မိုးတြင္းဆိုေတာ့ ငါး၊ပုဇြန္စားရတာေကာင္းပါတယ္။ ဥဳးပဇင္း ကို သူ ့ေက်ာင္းသူ
ေတြက တေန ့တေယာက္ဆြမ္းခ်ိဳင့္ ပို ့ၾကပါတယ္။ က်မကေတာ့ အခ်ိဳပြဲနဲ ့၊
အရံပြဲေလာက္ပဲပို ့ပါတယ္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ဆိုေတာ့ ဟင္စံုပါတယ္။
ဘုန္းၾကီးေတြဆြမ္းစားၿပီးရင္ က်မတို ့စားၾကပါတယ္။ က်မအတြက္ကေတာ့ ......
စားခ်င္ေနတဲ့အရာေတြ အားရပါးရစားခဲ့ရပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို
အရမ္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

မက်ည္းသီေထာင္း၊ ေၾကာင္လွ်ာသီးေၾကာ္ (Thomas လည္းၾကိဳက္တယ္။)
ငပိသုပ္၊ ကတတ္ဟင္းခါး၊ ငါးႏွပ္ဟင္း၊ ၀ဥသုပ္၊ မွ်စ္နဲ ့ပင္စိမ္းေၾကာ္၊
ငပိ္ရည္နဲ ့တို ့စရာအစံု၊ဘူးသီးနဲ ့ဂ်ဴးျမစ္ခ်ဥ္ရည္၊ ကင္ပြန္းခ်ဥ္ရြက္နဲ ့ ဇရစ္ရုိးခ်ဥ္ရည္ ........
ခ်က္စားတာေတြ ေျပာရင္ကုန္မွာမဟုတ္ပါ။

မယု တို ့ု၀ယ္လာတဲ့ ၀က္ေခါင္းသုပ္နဲ ့အူစံုဟင္းကလည္း အခုထိ မေမ့ႏိုင္ပါ။
မယုတို ့ေကၽြးတဲ့ တရုတ္စာမ်ားကိုအခုထိ အမွတ္ရေနပါတယ္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

မနက္စာကိုေတာ့ မုန္ ့ဟင္းခါး၊ အီၾကာေကြ၊ ဆမူဆာ၊ ေကာက္ညွင္းေပါင္း၊
အုန္းႏို ့ေခါက္ဆြဲေတြစားျဖစ္ပါတယ္။

ေန ့လည္ကို ေတာ့ ဘိန္းမုန္ ့၊ေကာက္လႈိင္းၾကည္မုန္ ့၊ မုန္ ့ၾကာေစ့၊ မုန္ ့လုပ္ေဆာင္း၊
မုန္ ့ဦးေႏွာက္...စတာေတြစားျဖစ္ပါတယ္။ မုန္ ့လင္မယား၊ ရခိုင္မုန္တီ၊ေျပာင္းဖူးျပဳပ္၊
ေျမပဲျပဳပ္လည္းစားခဲ့တယ္။

၃၉လမ္းက အမဲအူသုပ္လည္းျမည္းခဲ့ေသးတယ္။ တရုတ္ေကာက္ညွင္းထုတ္၊
၀က္သားလိပ္လည္းစားခဲ့တယ္။
ဂ်င္းသုပ္နဲ ့ေဆးဘဲဥသုပ္လည္းမၾကာခဏစားျဖစ္ပါတယ္။
က်မခ်က္သမွ် ဘာမွမေျပာပဲ စားရွာတဲ့ အေမနဲ ့ Thomas ကိုလည္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ေတြ ့ျဖစ္ခဲ့တဲ့သူငယ္ခ်င္းမ်ား
က်မ သူငယ္ခ်င္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ ့ေတြ ့ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ က်မ အိမ္ကို မအားတဲ့ၾကား
ကလာေတြ ့ ေပးၾကတဲ့သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို လည္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ၆ ႏွစ္ေလာက
္မေတြ ့ျဖစ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းကိုလည္းျပန္ေတြ ့ရတယ္။ ေက်ာင္းထဲကိုသြားလည္တုန္း
ဦးခ်စ္မွာ ထိုင္ေလပစ္ၾကတာ တကယ့္အရသာပါပဲ။ ငယ္ဘ၀ျပန္ေရာက္သလိုေပါ့။
ဒါေပမဲ့ ေျပာၾကတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေတြေတာ့ ေျပာင္းလဲေနၾကျပီ။

Facebook မွာသိရတဲ့ ဂ်ာမန္သူငယ္ခ်င္းကိုလည္းေတြ ့ခြင့္ရခဲ့တယ္။ ငယ္ငယ္က
ဆရာတေယာက္နဲ ့၊ ဆရာမတေယာက္ကိုလည္း ေတြ ့ခြင့္ရခဲ့တယ္။ မေတြ ့ဘူးေသးတဲ့
ေဆြမ်ိဳးေတြနဲ ့လည္း Thomas ကိုမိတ္ဆက္ေပးခဲ့ရတယ္။ ဗုဒၶဂါယာတုန္းက
သိခဲ့ရတဲ့မိတ္ေဆြမ်ားနဲ ့ဥဳးပဇင္းတို ့ြကိုလည္း ျပန္ေတြ ့ျဖစ္ပါတယ္။ ငယ္ငယ္က
စားအိမ္ေသာက္အိမ္လိုျဖစ္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းစႏၵီရဲ ့ အေဒၚ ဆီလည္းသြားလည္
ျဖစ္ပါတယ္။ သူက အခုအသက္ ၈၉ ႏွစ္ရွိပါၿပီ။ ငယ္ငယ္က အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပတာ
စိတ္၀င္စားဖို ့အလြန္ေကာင္းပါတယ္။ မွတ္သားစရာေတြလည္းရခဲ့ပါတယ္။

သယ္လာတာေလးေတြ
အေထြအထူးေတာ့မ၀ယ္လာခဲ့ပါဘူး။ ထံုးစံအတိုင္း မရွိမျဖစ္ေလးေတြပဲသယ္ခဲ့ပါတယ္။
ပဲမႈန္ ့အက်က္၊ငရုပ္သီးအေလွာ္မႈန္ ့၊ ပုဇြန္ေျခာက္၊ ငပိရည္အေျခာက္ထုပ္၊
အာျဗဲေျခာက္ေၾကာ္၊ စားေတာ္ပဲ၊ လက္ဖက္ေျခာက္၊
ေရွာက္ရြက္၊ ငရုပ္သီးစိမ္း၊ ဂ်င္း…..စတာေလးေတြသယ္လာပါတယ္။

က်မေတြ ့ခဲ့ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ အေတြ ့အၾကံဳေတြပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေမနဲ ့ေတြ ့ရ၊ေနရတဲ့
အခ်ိန္ေတြက အဖိုးအတန္ဆံုး အခ်ိန္ေတြျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ က်မတို ့မိသားစု ေပ်ာ္ရႊင္စြာ
ဘုရားဖူး၊ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသြား၊ ကုသိုလ္ျပဳၾကရတဲ့အခ်ိန္ေလးေတြက
အမွတ္တရျဖစ္ေနမွာပါ။ ေနာက္တခါ ျပန္ဖို ့အခြင့္သာမဲ့အခ်ိန္ကို ေစာင္ေမွ်ာ္ေနပါတယ္။

ဗုဒၶဘာသာ ျဖစ္လာပံု

C-box မွာ ကိုေက်ာ္သက္ ေမးထားတာပါ။ ဦးေသာမတ္ ဗုဒၶဘာသာ ျဖစ္လာပံုလဲ စိတ္ဝင္

စားလုိ႔ သိပါရေစ။ ဆိုတာနဲ ့ ဦးေသာမတ္ က ေရးေပးတာပါ။

My wife asked me to write in her Blog why and how I became Buddhist,

because this question was put by somebody (ကိုေက်ာ္သက္) to her in her Blog.

There is one short and one a bit longer answer to this question.

The short one: I am quite sure I have been in contact with the Teaching

of the Buddha in past lives, so it is only natural that I am attracted to

Buddha, Dhamma, Sangha in this life as well.

The one a bit longer:

When I was about 20 years of age or so - it was the so called hippie

time - everybody in the West used to travel "hitch hiking" to the East,

so did I. I did not have any fixed goal or area to go to. The direction

was India. I did make a break in Istanbul, Turkey, in a coffee shop

and overheard a conversation of some people on the table next to me.

They talked about Vipassana. I immediately asked them what they

were talking about and were it could be learned. They gave me some

address in India. So in Bombay I did my first meditation course and

I knew this is it. Soon I found that the true Dhamma is preserved in

Burma, rather than India. So I went there. Thats all. Ever since I am

a Buddhist, walking slowly on the Path of Dana, Sila, Bhavana. You can

read also my website: www.thomasbruhn.de

ရန္ကုန္မွ အေတြ ့အၾကံဳမ်ား (၂)

ဘတ္စ္ကားမ်ား
ဘတ္စကားေတြက အရင္တုန္းကထက္စာရင္ေခ်ာင္လာတာေတြ ့ရပါတယ္။
၂၀၀ တန္ကားေတြကေတာ္ေတာ္ေလးမ်ားလာပါတယ္။ ေခ်ာင္ေခ်ာင္ခ်ိခ်ိ နဲ ့
ျမန္ျမန္ေရာက္ေစတာဖို ့က်မေတာ့ ၾကိဳက္ပါတယ္။ တကၠစီေတြတက္စာရင္ ေစ်းလည္းအမ်ားၾကီးသက္သာတယ္။မၾကာခဏ စီးျဖစ္ပါတယ္။

ဖုန္းဆက္ဖို ့
က်မတို ့အိမ္မွာ ဖုန္းမရွိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေနရာတိုင္းမွာ ျမိဳ ့တြင္း၊ ျမိဳ ့ျပင္ဖုန္း
ေခၚႏိုင္တဲ့ ဆိုင္ေလးေတြေနရာအႏွံ ့မွာ ေတြရေတာ့ အဆင္ေျပပါတယ္။
၁မိနစ္ကို ၅၀ က်ပ္ကေန ၁၀၀က်ပ္အထိေတာင္းၾကပါတယ္။ က်မကေတာ့
လမ္းေပၚေရာက္ေနခ်ိန္ အဆင္ေျပသလို သူငယ္ခ်င္းေတြကို ဖုန္းဆက္ျဖစ္
ပါတယ္။ တခါတခါ အေမ့အိမ္္ျပန္ရင္ဆက္ပါတယ္။
ဖုန္းေတြက မ်ာေသာအားျဖင့္ လမ္းမေပၚ၊ လမ္းမေဘးေနရာေတြမွာပါ။
ကားသံေတြဆူေနေတာ့ စကားေျပာရတာေတာ္ေတာ္အဆင္မေျပပါဘူး။
ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာႏိုင္မဲ့ လမ္းၾကားထဲကဆိုင္ေတြသြားျပန္ေတာ့လည္း
ေရစက္ေမာင္းသံ၊ ကားသံ၊ ထီေရာင္းတဲ့ကား၊ အလွဴခံကား၊ ဆိုင္မွာ
အခ်င္းခ်င္းေျပာေနတာကလည္း ေအာ္ေျပာေနၾကတယ္ဆိုေတာ့ က်မ
မနဲနားေထာင္ေနရတယ္။ တခါတခါလည္း ဖုန္းနံပါတ္ကပါမလာတာနဲ ့
မဆက္ျဖစ္ျပန္ဘူး။ တခါတခါ ၁၀ ထပ္ကေအာက္မဆင္းခ်င္တာနဲ ့
မဆက္ျဖစ္ျပန္ဘူး။ မိုးရြာလို ့၊မီးပ်က္လို ့စသည္ျဖင့္ေပါ့။ ဖုန္းမရွိေတာ့
က်မဆီကိုဆက္သြယ္ဖို ့လည္းခက္ျပန္ေရာ။
ရန္ကုန္ေရာက္တုန္းဖုန္းမဆက္မိတဲ့သူငယ္ခ်င္းတို ့နားလည္ႏိုင္ေအာင္ေျပာျပတာပါ။

လွ်ပ္စစ္မီး
ေလဆိပ္ကေရာက္လို ့ကားေပၚကလည္းဆင္းေရာ အမေရ မီးပ်က္ေနတယ္တဲ့။
၁၀ ထပ္ကို ပါလာတဲ့အထုပ္ဘယ္လိုတင္ရပါ့။ ေတာ္ပါေသးရဲ ့မၾကာလိုက္ဘူး၊
မီးျပန္လာပါတယ္။။
ဒီတခါေတာ့မီးလာပါတယ္။ ေရလည္းလာပါတယ္။ မီးက မနက္ ၉နာရီကေန၊
၁၁ နာရီေလာက္အထိ မီးအားက်တတ္ပါတယ္။ မီးအားက်ရင္ ဓါတ္ေလွကားမရပါ။
မလႊဲသာလို ့သြားရ၊ျပန္လာ ရမယ္ဆိုရင္ ၁၀ ထပ္ကို ေျခေထာက္နဲ ့သာ တက္ေပ
ေတာ့ပဲ။ တခါတေလ ေန ့ခင္းပိုင္းလည္း မီးအားက်လို ့ ဓါတ္ေလွကားပိတ္ရျပန္ေရာ။
ေရခဲေသတၱာကေတာ့ မလည္တာမ်ားပါတယ္။ အိမ္မီးရေနတာကိုပဲေတာ္ပါေသးရဲ့။
အသက္ၾကီးတဲ့သူ၊ အျမင့္မတက္ႏိုင္တဲ့သူ၊ဓါတ္ေလွကားထဲပိတ္မိမွာေၾကာက္တဲ့
မိတ္ေဆြေတြကိုေတာ့ အိမ္မလာပါနဲ ့လို ့ပဲေျပာၿပီး။
က်မပဲၾကိဳးစားသြားေတြ ့ပါတယ္။ တခါတေလလည္း ဆိုင္တဆိုင္မွာခ်ိန္းၿပီး
စကားေျပာၾကရပါတယ္။

ေစ်းႏႈန္းမ်ား
ပိုက္ဆံကုန္တာျမန္ပါတယ္။ အသံုးမခံပါ။ အသားေစ်းေတြကေတာ္ေတာ္ေစ်းၾကီးပါတယ္။ ဒီကထက္ေစ်းၾကီးပါတယ္။
ံ့့လူသံုးကုန္ေတြလည္းေစ်းၾကီးပါတယ္။ ပိုက္ဆံဘယ္မ်ားေရာက္သြားပါလိမ့္လို ့ေတြး မိတယ္။ တေထာင္၊တေသာင္းဆိုတာဘာမွမဟုတ္ေတာ့တဲ့ ပမာဏပါ။ အေၾကြ ဆိုတဲ့
၅၀ တန္၊ ၁၀၀ တန္၊ ၂၀၀ တန္ေတြကေတာ့ ဘယ္ေလာက္စုတ္စုတ္ ျပဲျပဲ ယူပါတယ္။
အ၀တ္အစားေတြကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေခတ္မီတာေတြ ့ရပါတယ္။
ေဘာင္းမီတိုတိုေလးေတြ၊စကတ္တိုတိုေလးေတြ ေတာ္ေတာ္၀တ္ၾကတာေတြ ့ရပါတယ္။

ရန္ကုန္မွ အေတြ ့အၾကံဳမ်ား

ရန္ကုန္ ေလဆိပ္ကိုေရာက္တာနဲ ့ လ၀က မွာ ဘာေမးခြန္းေတြမဲ ့ရင္ဆိုင္ရမလဲ။
ဘယ္လိုမေမွ်ာ္လင့္တာေတြ ၾကံဳရမလဲဆိုတဲ့ အေတြးေတြနဲ ့ စိတ္လႈပ္ရွားမိတယ္။
လိုအပ္တဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြ ကို အဆင္သင့္ျပင္ထားရငး္ က်မအလွည့္ကို
ေစာင့္ေနခဲ့ပါတယ္။ က်မအလွည့္ေရာက္ေတာ့ လိုအပ္တဲ့စာရြက္ေတြေပး။ ပံုစံျဖည့္၊
အားလံုးျပီးေတာ့ အရာရွိက ေမးခြန္းေမးလာပါတယ္။
စာအုပ္သက္တမ္းတိုးထားတဲ့ အေထာက္အထားပါပါသလားတဲ့။ က်မက
အေထာက္အထားကေတာ့ စာအုပ္မွာ တံုးထုထားတာရယ္၊ လာခါနီးသံရံုး က
ေထာက္ခံစာ ေပးထားတာရယ္ပဲရွိတယ္ေပါ့။
ဒီေတာ့သူက က်မစာအုပ္က တံဆိပ္တံုးက အတု မဟုတ္ဘူးလို ့ဘယ္သူေျပာႏိုင္မလဲတဲ့။
ေငြရေျပစာမပါဘူးလား၊ သက္တမ္းတိုးေၾကာင္းစာထုတ္မေပးဘူးလားတဲ့။
ဘယ္လိုသက္တမ္းတိုးခဲ့တာလဲတဲ့။ က်မလည္းသူေမးတာေတြေျဖေပးေနပါတယ္။
က်မက ဆရာတို ့ဒီမွာ သက္တမ္းတိုးထားတဲ့ ေထာက္အထားအတြက္ လိုအပ္မဲ့
စာရြက္စာတမ္းကိုထုတ္ေပးဖို ့သံရံုးကို အေၾကာင္းၾကားထားေပါ့၊ က်မတို ့က ဆရာတို ့
လိုအပ္တာဘယ္သိမွာလဲ လို ့က်မေျပာေတာ့ တခါ သူက ဒီသက္တမ္းတိုးတာက
ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ၾကီးဌာနက တိုးတာ၊ သူက လ၀ကဌာနခ်င္းမတူဘူးဆိုတာလဲပါရဲ ့။
က်မကတခါ ၀န္ၾကီးဌာနအခ်င္းခ်င္းေျပာရတာပိုလြယ္တာေပါ့လို ေျဖျပန္ေရာ။
Thomas မွာလည္း က်မထြက္လာမဲ့ ေနရာထိပ္ကရပ္ေစာင့္ေနျပီ။
က်မတို ့က ေမးလိုက္ေျဖလိုက္လုပ္ေကာင္းေနတုန္း။ ဒီေတာ့မွ သူက က်ေနာ္က
တာ၀န္အရေမးရတာပါတဲ့။ ဟုတ္ကဲ့ က်မကလည္း တာ၀န္အရ ျပန္ေျဖတာပါ
လို ့ေျပာျပီး စာအုပ္ယူကာ ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ စာအုပ္ထဲရက္မွားရိုက္၊ ....မွာလားလို ့
ေတာင္ျပန္စစ္ရေသးတယ္။

ဒုကၡ..... က်မစာအုပ္က ၂၀၀၈ မွာ တက္တမ္းတိုးထားတာပါ။
၂၀၀၈ ေနာက္ပိုင္း ဒီစာအုပ္နဲ ့ပဲ ျမန္မာျပည္ျပန္လာတာ ဒီတခါပါဆိုရင္ ၄ခါရွိေနတာ
စာအုပ္ထဲက တံုးေတြျမင္ႏိုင္တာပဲေလ။ သက္တမ္းကုန္ေနတဲ့စာအုပ္အတြက္ သံရံုးကေရာ
ေထာက္ခံစာ ထုတ္ေပးပါ့မလား။ စာအုပ္ထဲက တံုးကို အတုလုပ္မွေတာ့ ေျပစာတို ့ ၊
ဘာတို ့လည္းအတုလုပ္မွာေပါ့.....နားမလည္ႏိုင္ပါ။
ရန္ကုန္မွာျပန္ေျပာေတာ့ ပိုက္ဆံလိုခ်င္လို ့ပါလို ့အားလံုးကေျပာၾကတယ္။
အေ၀းကေန ၁၈နာရီေလာက္ ပင္ပန္းစြာ ျပန္လာတဲ့ က်မ ပိုက္ဆံေပးရမယ္ဆိုတာထက္၊ ျပန္လည္ေခ်ပရမယ္ဆိုတဲ့ အေတြးပဲေခါင္းထဲမွာရွိပါတယ္။

အဲ ေနာက္ေန ့က်ေတာ့ Thomas အတြက္ၿမိဳ ့နယ္လ၀က မွာ သတင္းသြားပို ့ရပါတယ္။
ဘာရယ္မဟုတ္ အဲ့ဒီကိုသြားရမွာ အရင္ေတြ ့အၾကံဳေတြအရ တက္တက္ၾကြၾကြမျဖစ္ဘူး။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အလွဴသြားလုပ္တယ္လို ့ပဲစိတ္ထဲမွတ္ၿပီးသြားလိုက္ပါတယ္။
အရာရွိက သူ ့ဆီမွာ ၆၀၀၀ က်ပ္ ထားခဲ့ဖို ့နဲ ့ ၊စာရြက္စာတမ္းေၾကး ၆၀၀၀ ကို အျပင္မွာ သြင္းခဲ့
ဖို ့ေျပာပါတယ္။ ပံုစံေတြထုတ္္ေပးတဲ့ လူကိုေတာ့ အရင္ထဲကသိေနတာနဲ ့ ၄၀၀၀
ေပးလိုက္ပါတယ္။ အဲ့ဒီေန ့ကေငြ ၁၆၀၀၀ က်ပ္ အလွဴေပးခဲ့ပါတယ္။

ရန္ကုန္က တကၠစီမ်ား
ေလဆိပ္ကထြက္္ေတာ့ တကၠစီငွားရပါတယ္။ Marina residence မွာ Thomas ကို ခ်ေပးျပီးေျမနီကုန္းကိုဆက္သြားဖို ့ ၈၀၀၀ ေျပာပါတယ္။ ေနာက္ ၆၀၀၀ နဲ ့ေစ်းတဲ့တယ္။
ကားေပၚေရာက္ေတာ့ ကားေမာင္းတဲ့သူက ေျမနီကုန္းအရင္ပို ့ၿပီးMarina ကို
အျပန္မွာ၀င္ပို ့မယ္။ သူ ့အိပ္က Marina နားမွာဆိုေတာ့၀င္နားလို ့ပို အဆင္ေျပတယ္ဆိုပဲ။
မရေၾကာင္းေျပာၿပီး က်မတို ့နဂို လမ္းေၾကာင္းအတိုင္းေမာင္းခိုင္းရတယ္။
ကားေပၚမွာ Thomas က ပူလိုက္တာဆိုေတာ့ Air Con. ရွိပါတယ္။ ဖြင့္ရင္ ေစ်းပိုေပးရ
မယ္ဆိုျပီး ဖြင့္ေပးပါတယ္။ က်မတို ့လည္း ေတာသားျမိဳ ့ေရာက္ အညာခံလိုက္ရတယ္ဆိုတာ ေနာက္မွသိရပါတယ္။ လူေတြမရိုးသားၾကေတာ့ပါ။

တကၠစီခကေတာ့ဟိုနားဒီနား ၁၀၀၀ က်ပ္ပါ။ မီတာေတြတတ္ထားတာေတြ ့ေပမဲ ့တခါမွ
မီတာဖြင့္ေမာင္းတာ မေတြ ့ရပါ။ တခ်ိဳ ့ကေတာ့ ေရာက္ခါနီးမွဖြင့္တာေတြ ့ရပါတယ္။
Air Con. ပါတဲ့ တကၠစီကို ေတာ့ ၂ခါ။၃ခါေလာက္စီးခဲ့ဖူးပါတယ္။ Thomas ကေတာ့
Air Con. ပါတဲ့တကၠစီဆို ပိုက္ဆံပိုေပးရွာပါတယ္။ တခ်ိဳ ့ကေတာ့ ငွားရင္
ေစ်းပိုေတာင္းတယ္။ ေစ်းဆစ္ရတာ မလုပ္ခ်င္ဆံုးပါ။ ပံုမွန္ေစ်းအတိုင္းေျပာတဲ့
သူဆိုရင္ေတာ့ က်မတို ့ အပိုေငြ ထပ္ေပးပါတယ္။
တကၠစီကားေတြက အားလံုးလိုလို အစုတ္ ေတြပါ။ တံခါးကို မ၀င္ခင္ကတည္းက
လက္ကိုင္ခ်ၿပီးမွ ပိတ္လို ့ရတဲ ့ကား၊ ဖြင့္ရင္အျပင္ကဖြင့္မွရတဲ့ကား၊ မိုးရြာရင္
မွန္တင္လို ့မရတဲ့ကား၊ ကားထဲက က်ိဳးပဲ ့ေနတာေတြနဲ ့ထိခိုက္မႈ မျဖစ္ေအာင္
သတိထားစီးရတဲ့ကား။ အျပင္ဘက္က အသစ္လို ့ထင္ရေပမဲ့၊ ကားထဲမွာ
စုတ္ျပတ္ေနတဲ့ကား။ ေၾကာင္ေသးေစာ္နံေနတဲ့ကား စတဲ့တကၠစီအမိ်ဳးမ်ိဳးကို
စီးခဲ့ပါတယ္။ Thomas မွာေတာ့ ဂရုစိုက္စီးေနတဲ့ၾကားက မျပန္ခင္တရက္အလိုမွာ
တကၠစီေပၚအတြက္ ကားေပၚက ျပဳတ္ထြက္ေနတဲ့ အရာတခုနဲ ့တိုက္ၿပီး ေျခမထိသြားလို ့
အခုေတာ့ ေျခသည္းခြာလိုက္ရပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတို ့ျပန္ရင္ ေမးခိုင္ေရာဂါ
ကာကြယ္ေဆးထိုးျပီးမွ တကၠစီ စီးၾကဖို ့အၾကံေပးပါတယ္။

ရန္ကုန္ကရက္မ်ား

ဒီႏွစ္ရန္ကုန္ျပန္တာ Thomas ပါလိုက္ပါတယ္။ သူကရန္ကုန္မေရာက္တာ၊အေမနဲ ့
မေတြ ့ရတာ ေလးႏွစ္ေလာက္ၾကာေနျပီ။ အေမက Thomas ကိုွေတြ ့ေတာ့
၀မ္းသာရွာတယ္။ က်မတို ့မိသားစု သံုးေယာက္ အတူတူ ေနၾကတာဒါပထမဆံုး
ပါ။ အရင္ကဆို အေမက သူ ့အိမ္မွာ က်မတို ့က ေန ့တိုင္းသြားလည္တာပဲရွိတာ။
အေမနဲ ့ Thomas က သိပ္ကို အဆင္ေျပၾကတာေတြ ့ရေတာ့က်မ၀မ္းသာရပါတယ္။
သူတို ့ႏွစ္ေယာက္သိပ္နားလည္မႈရွိၾကတယ္။ အစကေတာ့ အတူတူေနရတာ
အဆင္ေျပပါ့မလားလို ့ေတြးမိေနတာ။

အေမက ေတာ္ေတာ္ေလးသတိေမ့တတ္ေနၿပီ။ အေၾကာင္းအရာ အသစ္တခု
ကို ၃ရက္၄ရက္ေလာက္ အခ်ိန္ယူၿပီး မွတ္မိေအာင္ေျပာရတယ္။
အေၾကာင္းအရာအသစ္ေတြကိုလည္း တစ္ခါတည္းအမ်ားၾကီးေျပာလို ့မရပါဘူး။
အရင္တုန္းကအေၾကာင္းေတြကိုေတာ့ အားလံုးမွတ္မိပါတယ္။
က်မ Geriatrie မွာလုပ္တုန္းက အေမ ့လိုလူနာမ်ိဳးေတြၾကံဳခဲ့ဘူးတယ္။

အေမ့ကို ေရႊတိဂံု၊ဗိုလ္တေထာင္တို ့လိုက္ပို ့ေပးတယ္။ ညေနဆို က်မတို ့
၃ေယာက္ ဟိုနား၊ဒီနား လမ္းေလွ်ာက္ၾကတယ္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြသြား
ၾကတယ္။ ေပ်ာ္စရာေန ့ေလးေတြပါ။

က်မတို ့ေရာက္ၿပီး ၅ ရက္ၾကာတဲ့ေန ့မွာ Thomas ကဘုန္းၾကီး၀တ္ပါတယ္။
သားမရွိတဲ့ က်မအေမက Thomas ဘုန္းၾကီး၀တ္ေတာ့ ၀မ္းသာေနတာ။


ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကိုသြားမယ္ဘဲေျပာေနတာနဲ ့မၾကာခဏလိုက္ပို ့ေပးျဖစ္တယ္။
ဥဳးဇင္း က တစ္ရက္ အိမ္ၾကြလာ ၿပီး အေမ့ကို တရားေဟာတယ္။
က်မကဘာသာျပန္ေပါ့။ အဲ့ဒီေန ့က က်မအေဖဆံုးတာ တစ္လျပည့္တဲ့ေနပါ။
အေဖဆံုးတာ ၂၆.ရ.၂၀၁၀က်မ ဂ်ာမနီမွာရွိေနတဲ့ အခ်ိန္၊ဘယ္သူ ကမွ
(အေဖ့အမ်ိဳးေတြ) အေၾကာင္းမၾကားခဲ့ၾကဘူး။
က်မတို ့မိသားစုအေၾကာင္း ဒီမွာေရးဖူးပါတယ္။
ဦးေသာမတ္စ္ဘုန္းၾကီး၀တ္ၿပီးမွ အေဖ့တူမအိမ္ က်မေရာက္ေတာ့မွ အေဖမရွိေတာ့
တာသိရတယ္။ ရက္ျပန္တြက္ၾကည့္ေတာ့ က်မ Freising ျမိဳ ့က ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း
မွာ ကုသိုလ္လုပ္တဲ့ေန ့ဟာ အေဖ ရက္လည္တဲ့ေန ့ျဖစ္ေနမွန္း တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္
သိလိုက္ရတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်မျပဳသမွ် ကုသိုလ္ေတြကို မိဘကို အမွ်ေ၀ေနၾကဆိုေတာ့
အေဖ့အတြက္ကုသိုလ္လုပ္ေပးတယ္လို ့ပဲ မွတ္လိုက္ပါတယ္။
အေဖဆံုးတာသိခ်ိန္နဲ ့တစ္လျပည့္ခ်ိန္ မွာ ဦးေသာမတ္စ္ဘုန္းၾကီး၀တ္ ေနတဲ့အခ်ိန္
ဆိုေတာ့ က်မတို ့မိသားစု အေဖအတြက္ အေကာင္းဆံုးေကာင္းမႈေတြနဲ ့ ကုသိုလ္
ျပဳ၊ အမွ်ေ၀ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
အေမ့ကိုေတာ့ အေဖမရွိေတာ့တဲ့အေၾကာင္းကို ၄ရက္ေလာက္အခ်ိန္ယူေျပာျပခဲ့ရတယ္။

ဘုန္းၾကီ၀တ္တဲ့ေန ့မွာ ဦးေသာမတ္စ္ရဲ ့ေက်ာင္းသား၊ေက်ာင္းသူမ်ားက ၀ိုင္းၿပီး
ကူညီေပးၾကပါတယ္။ သူတို ့ေက်းဇူးေၾကာင့္ အဆင္ေျပစြာျပီးစီးခဲ့ပါတယ္။
ဘုန္းၾကီး၀တ္တဲ့ ရရက္မွာ ေန ့တိုင္း ဆြမ္းခ်ိဳင့္ပို ့ေပးၾက၊ လာေရာက္ကူညီေပးၾကတဲ့
ကိုသန္ ့ဇင္၊ ကိုအတြတ္၊ ရင္ရင္၊နီနီ၊ မတိုး၊ စုစု၊ ႏြဲ ့ႏြဲ ့၊မရင္ႏြဲ ့တို ့ကို
အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ဒီတစ္ေခါက္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့လည္းေတြ ့ျဖစ္တယ္။ တစ္ရက္မွာ မိန္းထဲက
ဦးခ်စ္မွာ ၂နာရီခြဲေလာက္ၾကာေအာင္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့ထိုင္ျဖစ္ခဲ့တယ္။
ငယ္ဘ၀အလြမ္းေျပေပါ့ေလ။
က်န္တာေတြေနာက္ေတာ့ဆက္ေရးပါမယ္။ အခုေတာ့ ...နားလိုက္ပါအံုူမယ္ရွင္။